«Τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα νομίζεις, Ευτυχία. Ναι, ο πατέρας σου ήρθε με αυτόν το σκοπό στο δωμάτιο μου, εκείνο το βράδυ. Ναι , έγινε ότι έγινε, η λογομαχία μας, το γράπωμα από το χέρι και τα λόγια του Αλέξανδρου, «Να το διασκεδάσω, αυτό θέλω. Να το διασκεδάσω.» Αλλά ξέρεις κάτι, παιδί μου; Δεν είχα σκοπό να αντισταθώ. Ούτε εκείνη τη βραδιά, ούτε τις επόμενες. Ο πατέρας σου μπορεί να νόμιζε ότι με το χέρι του έπνιγε τις φωνές μου, αλλά στην πραγματικότητα, έπνιγε τους αναστεναγμούς μου. Μπορεί να νόμιζε, μέσα στο μεθύσι, ότι αντιστεκόμουν για αυτό να πρόσταζε να κάτσω φρόνιμα και να σκάσω, αλλά, να ξέρεις, δεν είχα κανένα σκοπό να προβάλλω αντίσταση.
Έπαιρνα τον άντρα μου πίσω, Ευτυχία, το καταλαβαίνεις αυτό; Έπαιρνα τον άντρα μου πίσω! Μπορείς να φανταστείς, να είσαι η γυναίκα ενός Άρχοντα, να είσαι η Αρχόντισσα του Πύργου του και να σε αφήνει για μια Κοινή, επειδή δεν μπορείς αν αποδείξεις ότι είσαι ικανή να δώσεις γιο; Τουλάχιστον, στο τέλος, το απέδειξα!»
Η Μαρία μιλούσε λαχανιασμένα. «Όταν εκείνη η φορά τελείωσε, ο πατέρας σου, που άρχιζε να ξεθολώνει, φαινόταν να συνειδητοποιεί τι είχε κάνει. Αφού μάζεψε βιαστικά τα ρούχα του, είπε με σιγανή και έντονη φωνή, μέσα στον πανικό, να μην πω τίποτα σε κανέναν και έφυγε, τρέχοντας σχεδόν, από το δωμάτιο.
Μέχρι και σήμερα, πιστεύω ότι ο Αλέξανδρος ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν καταλάβαινε τι έκανε. Αλίμονο, δεν λένε, όμως, ότι στην κατάσταση της μέθης, βγαίνουν οι πραγματικές μας επιθυμίες;
Σε αυτό στηριζόμουν, και τον περίμενα, να πει κάτι, να κάνει κάτι. Την επόμενη μέρα, η υγεία μου ήταν άσχημα, όντως ίσχυε αυτό που είχα ομολογήσει, ότι κατά την πράξη κόντευα να λιποθυμήσω. Αλλά το μόνο που βρήκε να πει ο πατέρας σου, ήταν μια υπενθύμιση στον παππού σου τον Παύλο, να μου ευχηθεί για τον γιο του.
Πέρασαν σαράντα μέρες και τίποτα. Εκείνο το πρωί, η Σοφία και η Δεύτερη Σύζυγος, πήραν εσάς και τον Ιάσονα για να σας πάνε στην εκκλησία, να ευλογήσουν το μωρό που σαράντιζε.
Τότε, ήμαστε μόνο εγώ και ο Αλέξανδρος στον Πύργο. Τρεμάμενος και με μπερδεμένα λόγια, προσπαθούσε να μου δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ξέρεις τι έκανα; Έκοψα τον συγχυσμένο λόγο του με ένα φιλί. Και τότε, μετά από τόσο καιρό, ξαναέγινε και ήταν σίγουρα με την συγκατάθεση μου.»
Οι δύο νέοι άκουγαν άναυδοι την εξομολόγηση της Αρχόντισσας, καταλαβαίνοντας ότι όλα, από το μένος του Παύλου μέχρι τον παγερό φόβο της Ευτυχίας είχαν γίνει, όπως λέει και ένας ποιητής «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη»* , οπού Ελένη, το ομοίωμα που είχαν δημιουργήσει οι Θεοί του Ολύμπου και πήρε μαζί του ο Πάρις στην Τροία, αντί της βασίλισσας της Σπάρτης, κατά την ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη και όχι η, περασμένων χρόνων, Δεύτερη Σύζυγος. Αν και η ύπαρξη της Δεύτερης Συζύγου, έπαιξε τον μικρό της ρόλο για αυτή τη σύγχυση.
«Τι...τι μου λές τώρα μάνα;! Κοροΐδεψες τους πάντες, γιατί;!»
«Τι γιατί, Ευτυχία; Θα με σκότωναν μόλις γεννούσα. Που θα πήγαινες εσύ και ο Σπύρος;
Αν ήξερα ότι θα είστε σε καλά χέρια, δεν θα με ένοιαζε. Για αυτό και είπα του πατέρα και του αδερφού μου ότι αν είναι να με σκοτώσουν, ας με σκοτώσουν αλλά εσύ να μείνεις μαζί τους, να σε φροντίσουν.
Δεν ανέφερα το παιδί που περίμενα, γιατί πίστευα ότι δεν θα γεννηθεί. Είτε αν με σκότωναν νωρίτερα, είτε με μια ακόμη αποβολή, δεν περίμενα ότι ο Σπύρος θα τα καταφέρει.»
Και με ότι συνέβη στον Σπύρο αργότερα, πολύ αργότερα, μάλλον θα ήλπιζε να μην είχε έρθει, ο έρμος, σε αυτόν τον κόσμο.
«Όταν ο πατέρας σου ήρθε στον Πύργο του Παππού σου για να μας βρει, θυμάσαι που τον πήγα σε ένα από τα δωμάτια του δεύτερου ορόφου; Εκεί του είπα να ομολογήσει ψευδώς βιασμό, για εσένα, για το παιδί που είχα μέσα μου, για όλους μας. Φαινομενικά, τα προνόμια του είχαν χαθεί, γιατί να χαθεί και η ζωή μου;»
Η Μαρία ξαναέπιασε το κεφάλι της, όταν η Ευτυχία άνοιξε το στόμα της. «Ο παππούς είχε πει ότι θα σε βοηθούσε, ότι και να γίνει. Το θυμάμαι!»
Η Αρχόντισσα κοίταξε την κόρη της. «Πρώτον, αυτό το είπε αφού του ξεφούρνισα την ιστορία για τους βιασμούς. Μήπως θυμάσαι πως έκανε, πριν του το πω; Δεύτερον, όλα αυτά δεν είναι εντελώς ψέματα. Την πρώτη, τουλάχιστον, φορά, δεν νομίζω ο άντρας μου να έκανε πίσω αν αντιστεκόμουν. Και κάθε φορά που δεν αισθανόμουν καλά, αλλά ο πατέρας σου ερχόταν στο κρεβάτι μου, έλεγε πως δεν έχω δικαίωμα να του αρνούμαι. Και το έλεγε, γιατί, όπως ομολογούσε, ήταν σαν να έχει γυναίκα και ερωμένη.»
Αλλά δεν ήξερε ποια ήταν τι.
Έχετε ακούσει για το σύνδρομο της Στοκχόλμης, κατά το οποίο το θύμα μιας απαγωγής αναπτύσσει φιλικά και, κάποιες φορές, τρυφερά αισθήματα για τον απαγωγέα του; Πιστεύω ότι, στην περίπτωση της Μαρίας, είχε αναπτυχθεί κάποια παραλλαγή του συνδρόμου αυτού, κάποια παραλλαγή που έχει να κάνει με ένα ζευγάρι συντρόφων.
Ή, πιο απλά, αυτό που συνέβαινε ήταν ότι, όταν σε μια σχέση, ο ένας από τους δύο είναι αφέντης του άλλου, τότε ο άλλος και την κλωτσιά ακόμα, θα τη δεχτεί ως χάδι.
«Αρχόντισσα μου, μπορείς να μας εξηγήσεις, να μας πεις, γιατί ο Άρχοντας αποφάσισε να έχει και εσένα και τη μητέρα μου; Ματαιοδοξία, ότι μπορεί αν έχει ότι θέλει; Κάποιου είδους χαιρεκακία που δεν είχες δώσει αγόρι μέχρι τότε; Τι; Από αυτά που μας λες, φαίνεται ότι ο Άρχοντας δεν είχε σκοπό να κρατήσει παράλληλες σχέσεις και τις δύο σας.»
Η Μαρία ανασήκωσε το φρύδι. «Μιλάς σαν Άρχοντας, Κοινέ. Δεν το περίμενα.»
«Οδυσσέα τον λένε, μάνα. Οδυσσέα.» Η Ευτυχία μιλούσε κοιτώντας το κενό, με ένα βλέμμα που θύμιζε υπνωτισμένο.
«Οδυσσέα, λοιπόν. Για να απαντήσω στις ερωτήσεις σου, θα σου πω δύο πράγματα. Πρώτον, επειδή έκανα μέχρι και ζήλειες στον άντρα μου, μου υποσχόταν ότι αφού του έδωσε το αγόρι, η Δεύτερη Σύζυγος έχει τελειώσει για αυτόν. Δεύτερον, θα σου πω ότι, όταν μιλάμε για τον Αλέξανδρο, μιλάμε για έναν πολύ αδύναμο σε χαρακτήρα άνθρωπο, που η αυτοεκτίμηση του, βασίζεται στα επιτεύγματα του, σε οποιονδήποτε τομέα.
Ακόμα και η απόκτηση ενός γιου, ενός διαδόχου, θα ήταν ένα κατόρθωμα που θα τον έκανε να νιώσει καλά με τον εαυτό του. Ξέρεις, Ευτυχία, γιατί έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα μαζί σου, γιατί σε υποτιμά τόσο πολύ; Δεν θα είχε πρόβλημα με μία κόρη στα χρώματα του Νότου και ενώ υπήρχε η ελπίδα για άλλα παιδιά. Όταν το μοναδικό, όπως φαινόταν, παιδί που θα αποκτούσε μαζί μου είναι μια κόρη και μάλιστα μια κόρη με μάτια που όλοι θεωρούν κακό οιωνό, τότε σημειώνεται και τρομερό πλήγμα στον εγωισμό και την αυτοεκτίμηση του.» Η Μαρία αναστέναξε και χαμήλωσε το βλέμμα της. « Ξέρω τον άντρα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μαζί μεγαλώσαμε. Ήρθε να με ζητήσει, είκοσι τριών χρονών τότε αυτός και εγώ μόλις δεκαοχτώ, από τον πατέρα μου, διαβεβαιώνοντας ότι σαν κάτοχος Πύργου, μιας και οι γονείς του είχαν πια πεθάνει, μπορεί να μου προσφέρει μια καλή ζωή.
Σε διαβεβαιώνω, Ευτυχία, όταν πυροβόλησε έξω από τον Πύργο του παππού σου, κάνοντας με να καταλάβω, μόλις μπήκε στο οίκημα, ότι είναι αυτός που θα παντρευόμουν, ένιωσα υπέροχα. Τον αγαπούσα πολύ, μέχρι να φέρει τη Δεύτερη Σύζυγο. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω.
Πιστεύω ότι με αγαπούσε και αυτός, τουλάχιστον μέχρι το θέμα του αρσενικού απογόνου να έρθει σε τέλμα. Όταν ήρθε να με βρει, την ημέρα που γεννήθηκε ο αδερφός σας, άρχισα να πιστεύω ότι υπάρχω ακόμα μέσα του. Ή απλά ότι τον ερέθιζε η ιδέα να τα έχει όλα δικά του. Όπως είπα και πριν, μιλάμε για έναν τρομερά αδύναμο χαρακτήρα."
Όταν μάθαινα τα πεπραγμένα που σας διηγούμαι, απόρησα με το σκεπτικό της Μαρίας. Δεδομένου ότι, ο Αλέξανδρος, έστω και μεθυσμένος σε υπερβολικό βαθμό, ήρθε με κάποιον πονηρό σκοπό, ο οποίος δεν θα γινόταν με τα πιο ευλογημένα μέσα, δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα που μπορεί να διαπράξει άνθρωπος σε βάρος κάποιου άλλου, έγινε απόδειξη αγάπης από τη Μαρία. Πως;!
Ξέχασα. Έπαιρνε τον άντρα της πίσω.
«Ο πατέρας σου, Ευτυχία, θα κάνει τα πάντα για την τιμή και το γόητρο του. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα κάνει, αν και όταν μάθει για εσάς.»
Η Μαρία δεν ήθελε να το σκέφτεται αλλά δεν χρειαζόταν και πολύ φαντασία. Περνούσε, φαντάζομαι, η εικόνα του Αλέξανδρου να κόβει το λαιμό της κόρης τους ή να την πνίγει και , μάλιστα, με τις ευλογίες των υπολοίπων Αρχόντων. Με τον Παύλο και τον Στέφανο εξαιρετέους, λογικά.
Η Ευτυχία, θυσία για την τιμή του Αλέξανδρου;
Όχι. Όχι η κόρη της. Αυτό ποτέ.
* Γιώργος Σεφέρης, "Ελένη"
Λοιπόν παιδιά, όπως βλέπετε είμαι πολύ συνεπής :PΜου έφεραν σήμερα τον υπολογιστή, γιειιι :P Επειδή έχω πρόβλημα με το πρόγραμμα , δεν θα ξαναπώ πότε μπαίνει νέο κεφάλαιο, αλλά ελπίζω να μπαίνει συχνά μέχρι να σταθεροποιηθεί και το πρόγραμμα μου. Τότε θα πω πχ. "νέο κεφάλαιο κάθε τρείς ημέρες" ή "κάθε Πέμπτη" . Επίσης η ιστορία θα μπει σε νέο διαγωνισμό, θα το δείτε σύντομα στον τίτλο :)
Να είστε καλά, και θα τα πούμε σύντομα.
Φιλιά!! :)