2016 оны 8 сарын 22-ны шөнийн 03 цаг 15 минут - танихгүй дугаараас дуудлага ирлээ:
--Байна уу?
- Байна.. (эмэгтэй хүний нарийхан хоолой)
-- Хэнтэй ярих вэ?
- Чамтай ярьмаар байна
-- Юу? Хэнбэ? Тоглохоо боль!
- Чамд надтай түр ч болов ярих зав байна уу?
-- За??
- Намайг Ами гэдэг. Харин чамайг?
-- Хмм.. Кэн гэхэд болно. Чи намайг танихгүй байж залгасан юм уу?
Ами: Тийм ээ
Кэн: Яах гэж?
Ами: Хэрвээ би үхчихвэл... үхчихвэл намайг санах уу?
Кэн: Айн?
Ами: Арван зургаан секунд утсаар ярьсан хэдий ч тэр хүн чинь үхчихвэл чи намайг санах уу? Намайг дурсах уу?
Кэн: Тоглоод байна уу?
Ами: Хотын төв номын сангийн урд байрлах шилэн өндөр барилгын дээвэр дээр би байна..
Кэн: Юу?? Би цагдаа дуудлаа шүү!
Ами: Чи хүрээд ирээч.. тэгэх үү?
Кэн: Аан чи нөгөө бааранд танилцсан охин мөн байна тэ? Уучлаарай би найз охинтой гэдгээ хэлсэн шүү дээ.. элдэв аргаар уулзах гэсний хэрэггүй.
Ами: Цонхоо хаахгүй юм уу?
Кэн: Юу?
Ами: Гадаа бороо орж байна.. цонхоо хаахгүй бол чи даарчихна шүү дээ. Ханиад чинь эдгээгүй байгаа тийм үү?
Кэн: Хэн бэ?... ингэж хэлэхдээ тэрээр өрөөнийхөө цонхыг хаалаа. Урд талын байрнаас хэн нэгэн хараад байгаа болов уу гэж ажигласан ч харанхуйд харагдах зүйл алга. Нойрмоглон байж утсаар ярьсан ч, өөрийг нь хэн нэгэн ажиглаж байгаа гэж бодохоор хамаг бие нь тавгүйрхэж унтах тухай бодож ч чадахгүй байв.
Ами: Сайн байна.. одоо чи минь ингээд даарахгүй
Кэн: За ахын дүү тоглохоо боль! Унтаж амардаа баяртай.
Ами: Өө нээрэн өчигдөр миний хийж өгсөн шөл таалагдсан уу?
Энэ үг Кэнийг хэлэх үггүй болгочихлоо.. Найз охин нь ирээд явахдаа шөл хийчихсэн байна гэж бодсон ч өөр хүн гэрт нь ирснийг мэдээд хамаг биенийх нь хар хөлс цуван айдаст автлаа..
Ами: Сайхан амраарай миний хайр. Маргааш залгая! (утас тасрав)