Είχε περάσει σχεδόν μία ώρα από τότε που ήρθαμε στο μπαρ. Από τη στιγμή που μας είχαν φέρει την παραγγελία μας, είχαμε αλλάξει πόσα θέματα° από σχέσεις σε φιλίες, βιβλία, ταινίες, μέχρι και κοινωνικά προβλήματα. Ώσπου κάποια στιγμή, καθώς μιλούσαμε χτύπησε το τηλέφωνο μου και στην οθόνη εμφανίστηκε ένας άγνωστος αριθμός.
"Παρακαλώ;", το σήκωσα.
"Άλισον, ο Τζάκσον είμαι", ακούστηκε σχεδόν ξένη η φωνή του φίλου μου που είχαμε καιρό να μιλήσουμε. Σκέφτηκα πως πρέπει να ήταν κρυωμένος για να ακουγόταν έτσι.
"Άρρωστος είσαι;", τον ρώτησα και η Εύη γύρισε και με κοίταξε απορημένη. Της έκανα νόημα, φέρνοντας το δείκτη του χεριού μου στα χείλη, να μην μιλήσει και πως θα της εξηγήσω μετά.
Άκουσα τον Τζάκσον να ξεροβήχει από την άλλη γραμμή και επανέφερα όλη μου την προσοχή σε αυτόν. "Απ' όσο κατάλαβες, ναι" αποκρίθηκε. "Τέλος πάντων. Για άλλο σε πείρα", συνέχισε ζωηρά.
"Τι έγινε;", τον ρώτησα λίγο ανήσυχη.
"Είμαστε στο μπαράκι, δίπλα στο δάσος. Θέλετε να έρθετε;" ρώτησε τελικά και έμεινα για λίγο αμίλητη και σκεπτόμενη για αυτό που μόλις είπε.
"Πώς και έτσι; Δεν θυμάμαι να σου άρεζε εκείνο το μπαράκι" απάντησα ερωτηματικά.
"Έχει ωραία γκομενάκια" ανταπάντησε απευθείας και μου ξέφυγε ένα γελάκι.
"Εντάξει, ερχόμαστε", συμφώνησα και τερμάτισα την κλήση. Στράφηκα προς την Εύη και της διηγήθηκα όσα είπαμε. Έμεινε έκπληκτη όπως κ' εγώ όταν το πρωτάκουσα. Ούτε αυτή το περίμενε. Όσο καιρό κάναμε παρέα με τον Τζάκσον ποτέ δεν μας είχε πει να πάμε σε εκείνο το μπαράκι. Μάλιστα, το θεωρούσε βαρετό, γιατί δεν είχε πολύ κόσμο και επιπλέον, δεν είχε και την καλύτερη φήμη. Έτσι, υπέθεσα πως για να πήγε σήμερα, λογικά θα του άρεσε ο κόσμος που είχε. Βασικά, τα κορίτσια που θα ήταν εκεί.
Αν και δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη για να βρεθώ σε ένα ακόμα μπαρ, το γεγονός πως είχαμε πολύ καιρό να τον δούμε με έκανε να δεχτώ. Για αυτό, πληρώσαμε και φύγαμε. Το μπαρ στο οποίο μας είπε να πάμε ο Τζάκσον, δεν ήταν μακριά από εδώ αλλά ούτε και πολύ κοντά. Περίπου πέντε λεπτά διαδρομή με τα πόδια, ίσως και λίγο περισσότερο.
Μας είχε μείνει άλλη μία στροφή και θα βρισκόμασταν δίπλα στο μπαρ. Ωστόσο, λίγο πριν φτάσουμε, ξαναχτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν πάλι ο Τζάκσον. Μόνο που αυτή τη φορά, αναγραφόταν ο δικός του αριθμός στην οθόνη μου.
"Έλα Τζάκσον, φτάνουμε" είπα μόλις το σήκωσα.
"Που φτάνετε;" ρώτησε φανερά μπερδεμένος και αυτή την φορά η φωνή του δεν ακουγόταν βραχνή και βαριά όπως όταν είναι κάποιος άρρωστος, δηλαδή όπως ήταν πριν λίγο. Ήταν φυσιολογική. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, σταμάτησα την Εύη πιάνοντας την από τον καρπό του χεριού της, αποτρέποντας μας να φτάσουμε στην στροφή και βρεθούμε λίγα μόνο μέτρα μακριά από το μπαράκι.
"Τι εννοείς που φτάσαμε Τζάκσον; Εσύ δεν με πήρες πριν λίγο, ζητώντας μου να έρθουμε στο μπαράκι δίπλα στο δάσος;" ρώτησα το προφανές. Αν και κάτι μέσα μου έλεγε πως, σε αντίθεση με εμένα, δεν ήταν καθόλου προφανές για τον συνομιλητή μου.
"Τι λες; Δεν σε πήρα τηλέφωνο σήμερα. Λογικά κάποιος θα σου έκανε φάρσα" αντέτεινε επιβεβαιώνοντας τις καχυποψίες μου και ένιωσα να σφίγγω το κινητό στη λαβή μου.
"Θα σε πάρω αργότερα" αποκρίθηκα και έκλεισα το τηλέφωνο πριν καν προλάβει να μιλήσει. Γιατί κάποιος να κάνει τέτοιου είδους φάρσα;, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα. Εν τω μεταξύ, η Εύη περίμενε με αγωνία να δει τι τρέχει. Επεξεργάστηκα στα γρήγορα τα γεγονότα και έπειτα κατέληξα πως κάτι περίεργο συνέβαινε. Κάτι που δεν μου άρεζε καθόλου.
"Κάτι δεν πάει καλά" είπα συλλογισμένη. "Κάποιος μας έκανε φάρσα. Όμως φαίνεται, πως ήξερε που βρισκόμαστε και πως είμαστε μαζί" συνέχισα και η Εύη με κοίταξε σοκαρισμένη. Έμεινε για λίγο αμίλητη, κάτι που πήρα ως ένδειξη αναθεώρησης των γεγονότων.
"Και; Τώρα τι κάνουμε; Πάμε να δούμε ποιος μας έκανε την φάρσα;", μίλησε και με κοίταξε έντονα. Ήθελε απαντήσεις και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ένα πελώριο 'όχι'. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγω ραντεβού με έναν άγνωστο που παρίστανε μέσω μιας φάρσας ότι είναι κάποιος φίλος μου. Ήταν αρκετά τολμηρό.
"Ούτε καν. Αυτό το μπαράκι δεν έχει και την καλύτερη φήμη. Όλα τα πρεζόνια και ο κάθε μαλάκας εκεί μαζεύονται" απάντησα αποφασίστηκα και η Εύη φάνηκε να συμφωνεί.
Ξαναχτύπησε το τηλέφωνο μου και όταν αντίκρισα τον άγνωστο αριθμό, κατάλαβα πως ήταν το ίδιο άτομο που μας πήρε και πριν. Έπειτα κοίταξα την Εύη για βοήθεια.
"Σήκωσε το", με παρότρυνε και μου έδειξε το κινητό. Έκανα όπως είπε η φίλη μου και από τα ηχεία ακούστηκε η μουσική του μπαρ, την οποία άκουγα αμυδρά και από εδώ που στεκόμασταν.
"Ναι;" απάντησα ψύχραιμα, για να δείξω πως δεν συμβαίνει τίποτα.
"Έρχεστε;" ρώτησε και πρόσεξα ανυπομονησία στο τόνο της φωνής του. Θα 'θελές, σκέφτηκα εκνευρισμένη συνάμα ανήσυχη.
"Σε λίγο θα είμαστε εκεί" είπα ήρεμα.
"Ωραία" αποκρίθηκε χαρούμενος και έκλεισε το τηλέφωνο.
Εκεί που ένιωθα το αίμα μου να βράζει από θυμό και αγωνία, ξαφνικά σαν να ένιωσα να παγώνει στη σκέψη πως ένας άγνωστος μας περίμενε σε εκείνο το μπαράκι και δεν ξέραμε καν αν ήταν μόνος, κάτι που σίγουρα δεν ίσχυε. Επίσης, θυμήθηκα λόγια φίλων μας για αυτό το μέρος. Κανείς τους δεν πατούσε εκεί° ακόμα και αυτοί που τους άρεζε να "εξερευνούν" τα διαφορά μπαράκια που υπήρχαν στη περιοχή μας. Γενικά, ήταν ένα μέρος που ο κόσμος το απέφευγε λόγο της φήμης του. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είχαν γίνει και λίγα πράγματα σε αυτό το μέρος° από ξυλοφορτώματα έως και διακίνηση ναρκωτικών.
"Παρ'τον τηλέφωνο" ψέλλισε η Εύη με αποτέλεσμα να με βγάλει από τις σκέψεις μου.
"Ορίστε;" ρώτησα σοκαρισμένη όταν επεξεργάστηκα καλύτερα τα λόγια της. "Ποιον να πάρω;", την κοίταξα προσπαθώντας να κρύψω το άγχος που ένιωθα.
"Τον Ντέιβιντ!" αναφώνησε και μείναμε και οι δυο σιωπηλές κοιτάζοντας η μία την άλλη έντονα. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η μουσική του μπαρ και ο αέρας που φυσούσε και ταλάντευε με τις κινήσεις του τα γυμνά κλαδιά των δέντρων.
Να πάρω τον Ντέιβιντ, επανέλαβα από μέσα μου. Μα δεν θα είναι υπερβολικό; Ο άνθρωπος δουλεύει, δεν μπορώ να τον απασχολώ με ανούσιες πλάκες /φάρσες, δεν ξέρω και εγώ τι. Μόνο στην ιδέα να τον πάρω τηλέφωνο, ένιωθα να αρρωσταίνω στο στομάχι.
"Άλισον!" φώναξε η Εύη βγάζοντας με από τις σκέψεις μου για άλλη μια φορά. "Καιρός αυτοί οι μαλάκες να πάρουν ένα μάθημα! Μην το σκέφτεσαι, δεν ξέρεις ποιος κρύβεται πίσω από αυτή τη φάρσα και ποτέ δεν ξέρεις πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος" συνέχισε σταθερά.
"Και αν απλά μας είπε ότι είναι στο μπαρ και τελικά δεν είναι; Τότε τι θα κάνουμε Εύη; Θα νομίζει ότι του κάναμε πλάκα" αντέτεινα αυστηρά. "Με την αστυνομία δεν παίζεις, εκτός και αν θες μπλεξίματα", πρόσθεσα στον ίδιο τόνο.
"Δεν σου είπα να πάρεις στο εκατό. Στον Ντέιβιντ σου είπα" ανταπάντησε και έκανα να μιλήσω όμως με διέκοψε σηκώνοντας το δείκτη του χεριού της μπροστά μου. "Σου έδωσε το τηλέφωνο του για να τον πάρεις αν ποτέ τον χρειαστείς. Τώρα τελείωνε" επέμενε ενώ έπιασε το κινητό φέρνοντας το προς το μέρος μου ώστε να τον πάρω. Ξεφύσηξα ηττημένη και έψαξα το νούμερο του στις επαφές μου. Μόλις το βρήκα, το πάτησα και άρχισε να καλεί. Ένιωθα τα χέρια μου να τρέμουν.
"Παρακαλώ;", ακούστηκε η φωνή του από την άλλη γραμμή. Η φωνή του ηχούσε διαφορετική αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό. Ήταν εξίσου ωραία, όπως και από κοντά. Με αυτή την σκέψη, σχηματίστηκε ασυναίσθητα ένα χαμόγελο στα χείλη μου.
"Ντέιβιντ; Η Άλισον είμαι" αποκρίθηκα ενώ βγήκα από το σύντομο λήθαργο μου.
"Γεια σου Άλισον, δεν περίμενα να με πάρεις. Έγινε κάτι;" ρώτησε προβληματισμένος. Ένιωσα πάλι εκείνο το περίεργο συναίσθημα στο στομάχι, όχι αυτό που νιώθεις όταν αρρωσταίνεις αλλά εκείνο το όμορφο, που σε κάνει να νιώθεις ότι όλα γύρω σου είναι όμορφα.
"Όχι, ε βασικά ναι. Κάτι έγινε και χρειάζομαι την βοήθεια σου" αποκρίθηκα και για μια στιγμή νόμιζα πως ξέχασα να μιλάω.
"Πες μου", με παρότρυνε.
Του εξήγησα όσα προηγήθηκαν και με ενημέρωσε πως σε λίγα λεπτά θα βρισκόταν εδώ με την ομάδα του. Επιπλέον, μας απαγόρευσε να πλησιάσουμε το μπαρ. Όχι ότι είχαμε σκοπό να κάνουμε κάτι τέτοιο.
"Έρχεται;" ρώτησε η Εύη όλο αγωνία ενώ έριξε ένα βλέμμα προς το μπαρ για να σιγουρευτεί πως δεν μας βλέπει κανείς.
"Ναι" είπα και έβαλα το κινητό μέσα στη πίσω τσέπη του τζιν μου.
"Θα πλακώσουν οι μπάτσοι" ειρωνεύτηκε και γελάσαμε κι οι δύο. Ένιωθα πως έπαιζα σε κάποια αστυνομική ταινία, αν και δεν μου άρεζαν ιδιαίτερα τέτοιου είδους ταινίες. Πολλοί σκοτωμοί, πολύ αίμα και κυρίως, πολύ βία. Εν τέλει, θα έλεγε κανείς πως σε τέτοιου είδους ταινίες, βλέπει κανείς την πιο σκοτεινή μεριά ενός ανθρώπου. Και αν οι σκέψεις ενός ανθρώπου είναι πιο ισχυρές και πιο σκληρές από τις πράξεις του, απλά αρκεί να φανταστεί κανείς πόσο αισχρός, κακός και επικίνδυνος μπορεί να είναι ή και να γίνει ένας άνθρωπος.
Η Εύη μου έκανε νόημα προς ένα παγκάκι που υπήρχε λίγο πιο διπλά για να κάτσουμε. Το παγκάκι ήταν ευτυχώς πριν την στροφή και έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να μας δει κάποιος. Εκτός αυτού, για καλή μας τύχη, πριν το μπαρ υπήρχε μία μεγάλη πολυκατοικία. Έτσι, κάτσαμε στο παγκάκι και περιμέναμε να έρθουν.
Μέσα σε λίγα λεπτά, είδαμε ένα περιπολικό να φτάνει, σηκωθήκαμε και τους κάναμε νόημα κουνώντας τα χέρια μας ώστε να μας δουν. Οι αστυνομικοί πάρκαραν το περιπολικό εξίσου πριν την στροφή και στη συνέχεια, βγήκαν έξω και άρχισαν να πλησιάζουν προς το μέρος μας. Ήταν δύο ενήλικοι άντρες, γύρω στα σαράντα. Παρατήρησα πως ο ένας ήταν πιο ψηλός από τον άλλον, για λιγότερο από ένα κεφάλι. Όταν πλέον βρισκόντουσαν δίπλα μας, διηθηθήκαμε για ακόμη μια φορά όσα συνέβησαν.
"Μάλιστα. Θα δράσουμε εφόσον έρθουν και οι άλλοι συνάδελφοι", μας απάντησε ο αστυνομικός που ήταν πιο ψηλός. Τους γνέψαμε καταφατικά και περιμέναμε να έρθουν και οι υπόλοιποι, στους οποίους υπέθεσα πως πρέπει να ήταν και ο Ντέιβιντ. Οι δύο αστυνομικοί σκάναραν διακριτικά τον χώρο γύρω μας, χωρίς όμως να αποκαλύπτονται και να τραβούν βλέμματα. Ώσπου, μετά από λίγα λεπτά, διακρίναμε δύο μηχανές της ΔΙ.ΑΣ. να οδηγούν προς το μέρος μας.
Πάρκαραν δίπλα στο περιπολικό και τότε τον αναγνώρισα, παρόλο που φορούσε το κράνος του. Ο Ντέιβιντ καθόταν μπροστά οδηγός και πίσω του ένας ακόμα αστυνομικός, συνοδηγός. Αφότου κατέβηκαν και άφησαν τα κράνη τους, κατευθύνθηκαν προς το μέρος μας. Πρόσεξα πως όλοι τους φορούσαν fullface, αν και τα κατέβασαν μόλις μας πλησίασαν.
"Δεν αργήσαμε" είπε ο Ντέιβιντ χαμογελώντας μας ευγενικά.