Τί νύχτα και αυτή στ' αλήθεια! Είχε γνωρίσει πράγματι έναν υπέροχο άντρα, μα η γνωστή επιφυλακτική της φύση την είχε εμποδίσει για άλλη μια φορά ν' αφεθεί έστω και λίγο στην αγκαλιά του. Μήπως είχε βιαστεί να πάρει απόφαση; Μήπως είχε βιαστεί να τον διώξει, να τον καταδικάσει χωρίς να του δώσει άλλη μια ευκαιρία; Ίσως, αν δεν είχε δει τον Αλέξη, ίσως τότε να μπορούσε ν' αφεθεί όπως πραγματικά ήθελε, ίσως να είχε συνεχίσει αυτή την σχέση που τώρα είχε καταδικάσει από την αρχή της. Να πάρει Νεφέλη! Γιατί βιάζεσαι πάντα, γιατί δεν προσπαθείς, γιατί δεν δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία; σκεφτόταν αγανακτισμένη με τον εαυτό της, που δεν συμβιβαζόταν, που δεν ήθελε τίποτε λιγότερο από το δυνατό πάθος που έφερνε η αγάπη της για τον Αλέξη....
Στριφογύριζε ανήσυχη στο κρεβάτι της, χωρίς να μπορεί να κλείσει μάτι, χωρίς να μπορεί να ηρεμήσει την ανήσυχη ψυχή της, που για άλλη μια φορά ίσως είχε κλείσει την πόρτα στην ευτυχία....Μα από την άλλη, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, όταν γνώριζε τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον άνθρωπο μπροστά στο πάθος της αγάπης. Πώς μπορούσε να αρνηθεί την δύναμη και τη διαχρονικότητά τους μπροστά σ'εκείνο του περιστασιακού πάθους; Ποιος μπορούσε να ισχυρισθεί πως οι σχέσεις μιας εβδομάδας ή ακόμη και μιας νύχτας, όσες και αν είναι αυτές, μπορούν να καλύψουν τα κενά που αφήνει η δίψα για πραγματική, αληθινή αγάπη, εκείνη που ταυτόχρονα μιλάει και στην ψυχή πέρα από το σώμα...Κανείς που έχει αγαπήσει, κανείς! έλεγε και ξανάλεγε εκείνη η αυθάδικη φωνή μέσα της δικαιολογώντας της κάθε αδυναμία....
Σηκώθηκε μην μπορώντας πια να κοιμηθεί και στάθηκε μπροστά στην μπαλκονόπορτα, όπου μπροστά της απλωνόταν σαν χαλί όλη σχεδόν η πόλη της Σκιάθου. Με τα χιλιάδες πολύχρωμα φώτα να στραφταλίζουν σαν ζωηρές πυγολαμπίδες πάνω στα ήρεμα νερά, έμοιαζε σαν εικόνα από παραμύθι! σκέφτηκε ονειροπόλα και αναστέναξε υποκλεινόμενη στην ομορφιά της νυχτερινής φύσης. Ένιωσε το απαλό αεράκι πάνω στο καυτό της πρόσωπο και αφουγκράστηκε για λίγο τους ήχους την νύχτας που ήταν λιγοστοί στις τρεις η ώρα το πρωί. Ενα τριζόνι, ο παφλασμός των κυμάτων, το θρόισμα των δέντρων και αραιά και πού μερικές φωνές από τουρίστες να διαταράσσουν σιγανά την ατμόσφαιρα....Χμ, μύριζε καλοκαίρι, ω ναι! μουρμούρισε και άφησε την απαλή μελωδία που έπαιζε στο κινητό της να την συνεπάρει...
Ωστόσο, κάτι ανεπαίσθητα της χαλούσε την όμορφη αρμονία, κάτι που ακουγόταν πολύ κοντά μα δεν μπορούσε όσο και αν προσπαθούσε να προσδιορίσει....Μα, τί στην ευχή ήταν λοιπόν; αναρωτήθηκε και γύρισε προς το δωμάτιο προσπαθώντας να καταλάβει. Μα όταν άρχισε πια να υποψιάζεται....έμεινε ακίνητη να ταλαντεύεται αν έπρεπε να δει ποιος ήταν έξω και της χτυπούσε την πόρτα. Πλησίασε διστακτική το θυροτηλέφωνο που -ευτυχώς για εκείνη- ο σπιτονοικοκύρης της είχε προνοήσει να έχει και κάμερα και κοίταξε τρομαγμένη για το ποιος θα μπορούσε να ήταν τέτοια ώρα. Μα έμεινε στήλη άλατος να κοιτάζει τον άντρα που περίμενε υπομονετικά μια κίνησή της.
«Αλέξη; Χριστέ μου! Τί κάνεις εδώ τέτοια ώρα;» τον κοίταξε έκπληκτη ανοίγοντας του την πόρτα και μην πιστεύοντας στα μάτια της, ενώ ένας ταλαιπωρημένος, ατημέλητος Αλέξης στεκόταν τώρα μπροστά της....
«Ξέρεις τί ώρα είναι;»
«Ξέρω! Και δεν με νοιάζει!» απάντησε άγρια εκείνος και μπήκε μέσα χωρίς καν να ρωτήσει.
«Μα...Τί...συμβαίνει; Τί έχεις;» έκανε να τον αγγίξει ασυναίσθητα μα εκείνος πετάχτηκε πέρα πριν προλάβει καν να τον πλησιάσει.
"Λες και δεν ξέρεις!" Έφερε ένα γύρω το δωμάτιο σαρώνοντας με το βλέμμα του καθετί, άνοιξε την πόρτα του μπάνιου, βγήκε αγριεμένος στο μπαλκόνι και αφού δεν βρήκε αυτό που έψαχνε, γύρισε και πάλι προς το μέρος της με βλέμμα σκοτεινιασμένο. Με δυο βήματα την έφτασε και έμπηξε τα δάχτυλά του στα λεπτά της μπράτσα.
"Νεφέλη.....πες μου πως δεν σε άγγιξε!" πρόσταξε σχεδόν άγρια ενώ το βλέμμα του είχε εγκλωβίσει αδυσώπητα το δικό της παραλύοντάς την...
"Αλέξη! Τί έπαθες;; Τί εννοείς;;;; .....με φοβίζεις...." ψέλλισε τώρα πια με την καρδιά της έτοιμη να σπάσει από την αγωνία.
"Δεν θέλω να σ' αγγίζει μ' ακούς;" συνέχισε σε μια κατάσταση που δεν τον είχε ξαναδεί..
"Π....ποιος;;;" ρώτησε ξέπνοη εκείνη.
"Εκείνος ο αλήτης, ο Διονυσίου! Θέλω να μείνεις μακριά του και θα κάνω τα πάντα γι'αυτό! Μ'ακούς;" Ήταν εκτός εαυτού τώρα....Μα τί στην ευχή κόλλημα είχε μ'αυτόν!
«Θα κάνω ό,τι θέλω! Δηλαδή ήρθες μέχρι εδώ, για να μου πεις .... αυτό;» τον κοίταξε φανερά πια εκνευρισμένη!
«Ναι! Αυτό! Γιατί βγήκες μαζί του Νεφέλη; Δεν σου είπα πως... » βύθισε το βλέμμα του πάνω της οργισμένο, επικριτικό και την ίδια στιγμή, γεμάτο ένταση που την αναστάτωνε μπερδεύοντάς την, κάνοντάς την να μην ξέρει τί να υποθέσει...
«Ε δεν πας καλά, το ξέρεις;;; Και γιατί παρακαλώ θα έπρεπε να σε ακούσω; Τί μου είσαι; Μπαμπάς, αδελφός, συγγενής, τί απ'όλα Αλέξη, τί;;;" τον κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της έκπληκτη τώρα.
«Γιατί.....γιατί....εξακολουθώ να είμαι ο παλιός καλός σου φίλος! Εκείνος που νοιάζεται για σένα και δεν θέλει να σε δει να πληγώνεσαι να πάρει!....» σφύριξε μέσα απ'τα δόντια του δίπλα της τώρα κάνοντάς την ν'ανατριχιάσει...
«Δεν μπορεί! Δεν ακούω καλά! Ξεχνάς όπως φαίνεται πόσα χρόνια χωρίς ίχνος δικό σου έχουν μεσολαβήσει! Ξεχνάς πως έφυγες ξαφνικά σαν κυνηγημένος χωρίς να πεις στην παλιά, καλή σου φίλη ούτε ένα αντίο λες και μέχρι τότε δεν ήμουν τίποτε σημαντικό στην ζωή σου! Και τώρα περιμένεις να σου πω γιατί βγήκα μαζί του;;;; Σίγουρα μου κάνεις πλάκα!» τον κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της έξαλλη πια.
«Ναι! Έφυγα σαν κυνηγημένος τότε!.... Έχεις δίκιο! Γιατί δεν μπορούσα να μένω πια εδώ, ξέροντας πως εσύ με έβλεπες διαφορετικά! Ήσουν μόλις δεκαέξι χρονών Νεφέλη! Ανήλικη και η η παιδική μου φίλη! Τί υποτίθεται λοιπόν ότι έπρεπε να κάνω εκείνο το βράδυ; Να πάρει Νεφέλη, κοίταξέ με!"
«Σε παρακαλώ Αλέξη! Μην με υποτιμάς! Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείς να δικαιολογηθείς! Είμαι αρκετά μεγάλη πια, ώστε να μπορώ να καταλάβω πότε είμαι ποθητή και πότε όχι...» κατέληξε με φωνή σπασμένη.
«Είσαι Νεφέλη;» σαν καμτσικιά αντήχησε η φωνή του μες το δωμάτιο τώρα ενώ κάρφωσε το βλέμμα του πάνω της έντονο, βαθύ, διεισδυτικό, κάνοντας τα μάγουλά της να φλογίζονται και το κορμί της να τρέμει ολόκληρο άθελά της....
«Είμαι τί;»
«....Αρκετά μεγάλη ώστε να καταλάβεις; Κι όμως, έχω την εντύπωση πως ακόμη δεν καταλαβαίνεις τίποτα Νεφέλη....» ψιθύρισε δίπλα στο αυτί της τώρα, φτιάχνοντας αφηρημένα μια ατίθαση τούφα που είχε ξεφύγει από τον κότσο της.
«Αλέξη....Σε παρακαλώ, είμαι κουρασμένη, μην παίζεις μαζί μου...» τον κοίταξε ικετευτικά και έκανε να του γυρίσει την πλάτη μα δεν την άφησε. Την έπιασε από τον καρπό και την τράβηξε κοντά του καρφώνοντας το βλέμμα του αδυσώπητο πάνω της. Η ανάσα του μύριζε αλκοόλ και μπορούσε να δει πλέον καθαρά τις διεσταλμένες κόρες των ματιών του....Ω ναι, ήταν πολύ εκνευρισμένος!
«Πόσο καιρό.....τον βλέπεις Νεφέλη;» σφύριξε δίπλα της.
«Πώς τολμάς! Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να φέρεσαι έτσι λες και είσαι ο πατέρας, ο αδερφός ή.....ο φίλος μου; Δεν είσαι τίποτε απ' όλα αυτά γι' αυτό και δεν πρόκειται να σου απαντήσω!»
«Πες μου, πόσο καιρό τον βλέπεις Νεφέλη!»
«Σε ρώτησα εγώ πού είναι η Ντόροθυ, πόσο καιρό τα έχετε, αν θα παντρευτείτε και ποια ήταν η μοιραία μελαχρινή γυναίκα στο πλευρό σου σήμερα Αλέξη; Σε ρώτησα;» τα μάτια της πετούσαν τώρα φωτιές, η φωνή της έβγαινε δυνατή γεμάτη αυθάδεια και αποστροφή και η ανάσα της λαχανιασμένη, έδειχνε πόσο πολύ την είχε εκνευρίσει. Την κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα ζυγιάζοντάς την, προσπαθώντας θαρρείς να δει ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος να την αντιμετωπίσει και έπειτα αργά, σταθερά, απομακρύνθηκε από κοντά της.
"Με την Ντόροθυ, χωρίσαμε... Και όσο για αυτή την μελαχρινή που μου λες, πρόκειται για μια παλιά μου συμμαθήτρια στο πανεπιστήμιο. Είναι εδώ με τον άνδρα της και παραθερίζουν ο οποίος τυχαίνει να είναι και πολύ καλός μου φίλος..." απάντησε αναπάντεχα τώρα αφήνοντάς την άφωνη από τις αποκαλύψεις και ιδιαίτερα από αυτή του χωρισμού του. Φώναζε μέσα της τώρα από χαρά μα έμεινε εντελώς ανέκφραστη μην και το δείξει...
«Δεν μου άρεσε αυτό που είδα σήμερα Νεφέλη....Εσύ, μεγάλη γυναίκα να φιλιέσαι δημόσια σαν σχολιαρόπαιδο, δεν σου ταιριάζει!» συμπλήρωσε άξαφνα βγάζοντάς την από τα ρούχα της. Με δυο βήματα έφτασε την πόρτα, την άνοιξε και του έδειξε εξοργισμένη την έξοδο.
«Αν ήρθες μέχρι εδώ τέτοια ώρα για να με προσβάλλεις, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να φύγεις!» του πέταξε με φωνή που δεν σήκωνε πια αντιρρήσεις και τον είδε έκπληκτο να σηκώνεται από την θέση του.
«Δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο...Απλά, ήρθα να σου πω.....»
«Τί Αλέξη;» σήκωσε ψηλά το πρόσωπό της κοιτώντας τον ειρωνικά και απροκάλυπτα.
«.....Ζήλεψα Νεφέλη... Πάλεψα να μείνω μακριά...να μην έρθω εδώ κοντά σου" την κοίταξε τώρα μ' ένα βλέμμα γεμάτο απόγνωση, αγωνία και κάτι άλλο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Της γύρισε την πλάτη και πήγε προς το παράθυρο φτιάχνοντας νευρικά τα μαλλιά του και εκείνη ένιωσε τώρα να λιώνει στη θέα του, να χάνεται από την φλόγα που τύλιγε το κορμί της, να μην μπορεί πια να πάρει ανάσα μπροστά στη θύελλα των ξαφνικών εξομολογήσεών του....
«Αλέξη.....» ψιθύρισε και τον είδε να γυρίζει μπροστά της μ' ένα πρόσωπο κουρασμένο και χαρακτηριστικά τόσο τραβηγμένα που θέλησε αυθόρμητα να τον ησυχάσει.
«Ξέρεις, με τον Χάρη..... δεν τρέχει τίποτα. Το τελείωσα....Δεν....μου έβγαινε και...."
«Εννοείς πως...δεν προχώρησες; Θεέ μου Νεφέλη! Τρελαίνομαι σ'αυτή τη σκέψη.....» κατέληξε τώρα ξέπνοα δίπλα της κόβοντάς της την ανάσα.
«Όχι....» μουρμούρισε εκστασιασμένη. Χριστέ μου τι της έλεγε!
"Δεν θέλω να τον ξαναδείς, να σε αγγίξει ξανά, να νιώθει τα χείλη σου, τα χάδια σου, τη φλόγα του κορμιού σου.... Αυτά είναι μόνο για μένα!"
ξεστόμισε και την κοίταξε με βλέμμα φουρτουνιασμένο, θολό, τρικυμισμένο, με απίστευτη ένταση και μια φλόγα που έκανε το κορμί της ν' ανάψει σαν λαμπάδα.. Δεν μπορεί! Σίγουρα ονειρευόταν! Τώρα θα ξυπνούσε και θα έβλεπε πως ήταν ώρα να πάει στη δουλειά! Ναι ήταν σίγουρη πια γι' αυτό, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία! σκεφτόταν μα το ζεστό κορμί δίπλα της, η ανάσα του που έβγαινε λαχανιασμένη, το χέρι του που άγγιζε απαλά τα χείλη της, ήταν αρκετά για να την πείσουν πως ίσως να έκανε λάθος! Ένα γλυκό, απίστευτα διεγερτικό λάθος.....
"Σε θέλω Νεφέλη.... Τόσο που ......νομίζω πως δεν θ'αντέξω άλλο!" ψιθύρισε δίπλα στο αυτί της και τα χείλη του κάλυψαν μεμιάς τα δικά της, σ' ένα φιλί ατελείωτο, έντονο, διψασμένο θαρρείς από το πέρασμα τόσων χαμένων χρόνων.
Φλόγες την τύλιξαν μεμιάς, θύελλες λυσσομανούσαν γύρω της και οι χτύποι της καρδιάς της αυξάνονταν μανιασμένα, φέρνοντάς την λίγα μόλις βήματα μακριά από την λιποθυμία, καθώς αυτό που περίμενε τόσα χρόνια, άξαφνα συνέβαινε μπροστά της...
«Αλέξη! Τι .......κάνεις;» ρώτησε ξέπνοα μην μπορώντας να πιστέψει πως το όνειρο γινόταν πραγματικότητα! Την ήθελε της το έλεγε καθαρά πια και εκείνη ένιωθε πως δεν πατούσε πια στη γη παρά αιωρούνταν υπέροχα σ'ένα παράλληλο σύμπαν!
«Αυτό που έπρεπε εδώ και χρόνια Νεφέλη... Σε παρακαλώ, μην μου το αρνηθείς.....» μουρμούρισε βραχνά, κοιτώντας την στα μάτια με τέτοια ένταση, τέτοιο πάθος που της έκοψε την ανάσα. Και εκείνη, κοκκίνισε ως τις ρίζες των μαλλιών της μόλις κατάλαβε πόσο τον είχε αναστατώσει και ένιωσε την φλόγα του να διαχέεται παντού μέσα της, καθώς κάθε επαφή με το κορμί του ήταν αρκετή να την ξεσηκώσει...
«Αλέξη!...» τον ικέτευσε με τον τρόπο της να συνεχίσει ενώ τα χέρια του άρχιζαν αργά, βασανιστικά το μαρτύριό της. Έπιασαν πρώτα την λεπτή τιράντα του νυχτικού της, παίζοντας μαζί της, σύροντάς την αργά, αποκαλύπτοντας σαν ιεροτελεστία ότι ήταν κρυμμένο κάτω από το λεπτό ύφασμα. Κατέβηκαν λίγο πιο κάτω στη λευκή σάρκα, αγγίζοντας πυρετικά το γυμνό δέρμα, χάιδεψαν τρυφερά κάθε πτυχή του και συνέχισαν το αργό μαρτύριό τους στέλνοντας ρίγη ηδονής παντού στο κορμί της, μέχρι που την έκαναν να χάσει το μυαλό της και να εκλιπαρεί φωνάζοντας το όνομά του....Και όταν το λεπτό νυχτικό κύλησε ελεύθερο πια κάτω στο πάτωμα, τον ένιωσε να παίρνει βαθιά ανάσα και ο ίδιος, καθώς το φίνο ύφασμα άφηνε ακάλυπτα όλα τα σαγηνευτικά μέρη του σώματός της ...
«Νεφέλη!....» κόμπιασε καθώς για δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα, την είχε και πάλι γυμνή μπροστά του. Μονάχα που τώρα ήξερε.....Ήθελε πραγματικά να προχωρήσει, απελευθερωμένος πια από τα πρέπει και τα μη του παρελθόντος μια για πάντα.....
«Χριστέ μου! Το ήθελα αυτό! Ω ναι! Πόσο πολύ!!» ψιθύρισε κοφτά με τα μάτια του να τρέχουν απ' άκρη σ' άκρη στο κορμί της ανατριχιάζοντάς την.....Την πλησίασε αργά, έσκυψε και άγγιξε τα χείλη της για μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα και έπειτα την έκανε να χάσει τον κόσμο όλο μ'ένα φιλί τόσο φλογερό, τόσο παθιασμένο, που ένιωσε τα πόδια της να λυγίζουν και την ανάσα της να κόβεται μεμιάς.
Άρχισε τώρα να κατεβαίνει πιο κάτω, επιζητώντας αυτά που τόσο χρόνια είχε στερηθεί με τέτοια λαχτάρα, που νόμιζε πως δεν μπορούσε ν' αντέξει. Άγγιζε και έπαιζε με τα χείλη και τη γλώσσα του κάθε ίντσα του κορμιού της αργά, βασανιστικά, μέχρι που την άκουγε ν'αναστενάζει από ανείπωτη ευχαρίστηση και έπειτα, το ίδιο αργά, το ίδιο σαγηνευτικά, άρχιζε να παίζει μαζί της σ' ένα παιχνίδι που την τρέλαινε και την έκανε να βογκάει ξανά και ξανά, ανήμπορη να ελέγξει πια το θαμμένο τόσα χρόνια, πάθος της. Και εκείνος την κοιτούσε με βλέμμα θολό, συνεχίζοντας αμείλικτος το ερωτικό του παιχνίδι μέχρι το τέλος....
Το χέρι του ανέλαβε τώρα ότι τα χείλη δεν είχαν τελειώσει, τρέχοντας πάνω στο κορμί της σαν πύρινη λάβα, κατακαίγοντάς την στο διάβα τους, μαθαίνοντάς της για πρώτη φορά τί σημαίνει να καίγεσαι και να χάνεσαι σ'ένα κόσμο ονειρικό, πλημμυρισμένο από συναισθήματα....
"Ω, ναι! Αλέξη!!!!" στρίγκλιζε εκείνη και έχωνε τα νύχια της στην γυμνή του πλάτη από τα ρίγη ηδονής που γέμιζε το κορμί της σε κάθε άγγιγμά του,καθώς δεν την άφηνε να πάρει έστω μια ανάσα πριν την τελειωτική κορύφωση που παρακαλούσε να έρθει.
"Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ! Δεν αντέχω..." εκλιπαρούσε ενώ τα χείλη και η γλώσσα του γεύονταν τώρα την υγρή της σάρκα κάνοντας τον κόσμο γύρω της να στροβιλίζεται ολοένα και πιο γρήγορα. Και όταν κατάλαβε πως ήταν πια έτοιμη να παραδοθεί άνευ όρων, πως είχε επιτέλους καταφέρει να την οδηγήσει στο μονοπάτι της ηδονής της, την σήκωσε στην αγκαλιά του και την απόθεσε μαλακά στο κρεβάτι, όπου θα γινόταν καράβι να τους οδηγήσει στο απέραντο πέλαγος της κορύφωσης. Αγνόησε τους πνιχτούς ήχους της, την έμφυτη συστολή της, τα δυνατά βογκητά της, και συνέχισε λίγο ακόμη, θέλοντας να την δει τρελή από πόθο στην αγκαλιά του. Μέχρι που την έφερε σε τέτοια κατάσταση, που δεν περίμενε ποτέ πως υπήρχε. Την τρέλαινε, ω ναι την τρέλαινε τόσο που ένιωθε πως δεν θα άντεχε άλλο! Και εκείνος, χαμογελούσε θριαμβευτικά τώρα, ξέροντας πως όλο αυτό το ηδονικό ξέσπασμά της, το είχε προκαλέσει εκείνος!
«Αλέξη! Θεέ μου Αλέξη! Τι κάνεις; Δεν νομίζω πως μπορώ άλλο! Σε θέλω!» τον εκλιπαρούσε, μα εκείνος χαμογελούσε μονάχα, καθώς τα χέρια του συνέχιζαν ν'αγγίζουν πυρετικά το κορμί της.
«Πες μου τι θέλεις! Πες μου Νεφέλη! Θέλω να ξέρω! Θέλω να σ' ακούω να το λες!» της μουρμούριζε τραχιά, ενώ εκείνη παραδιδόταν ολότελα πια στο άγγιγμά του.
«Εσένα! Μόνο εσένα! » δήλωνε πια την απόλυτη υποταγή της και τότε μονάχα, κάτω από την ανάγκη του δικού του κορμιού, εκείνος υποχώρησε μπροστά στην παράδοσή της. Με μια κίνηση, πέταξε τα ρούχα του και έμεινε εντελώς γυμνός μπροστά της κόβοντάς της την ανάσα.
Με σώμα πολύ πιο γυμνασμένο, με το χρόνο να έχει περάσει γοητευτικά από πάνω του, για εκείνη έμοιαζε πιο όμορφος από ποτέ! Τρέμοντας άγγιξε το γυμνό του στέρνο και ένιωσε αμέσως τους μυς του να σφίγγονται στο άγγιγμά της, ενώ τα μάτια του έμοιαζαν κάρβουνα, έτοιμα να την λιώσουν. Ναι! Είχε πια εξουσία πάνω του και το έβλεπε! Τον επηρέαζε τόσο όσο και εκείνος την ίδια και αυτό ήταν μια υπέροχη αποκάλυψη που την γέμιζε συγκλονιστικά συναισθήματα....
Άρχισε μες την παραζάλη της να τον αγγίζει ολοένα και πιο ηδονικά, φιλώντας τον στο λαιμό, στο στέρνο, στην μυώδη κοιλιά, υπνωτισμένη από την ανάγκη της για εκείνον, μην καταλαβαίνοντας τι κάνει..
«Νεφέλη μη! Δεν... νομίζω πως μπορώ άλλο!» ψιθύρισε ξαφνικά και με μια κίνηση της έδειξε πόσο έτοιμος ήταν να την κατακτήσει. Και αφού την γέμισε πρώτα φιλιά παντού γεμάτα πάθος, αφού την είδε να τρέμει στην αγκαλιά του, να τον παρακαλά ξέπνοη για το τελικό του χάδι, αφού διαπίστωσε για άλλη μια φορά πόσο έτοιμη ήταν, τότε μονάχα την οδήγησε στην κορύφωση θριαμβευτικά, μοναδικός και απόλυτος κατακτητής του κορμιού της, που του έδειχνε πόσο τον αναζητούσε χρόνια τώρα....
«Νεφέλη!» φώναξε τότε πνιχτά, πριν οι δυο τους φτάσουν στην απόλυτη έκσταση, πριν τα κορμιά τους ενωθούν και γίνουν ένα μπροστά σ' αυτό το απόλυτο ταξίδι της ηδονής....
«Αλέξη, δεν αντέχω άλλο!» βόγκηξε εκείνη καθώς η έκσταση την τύλιγε και ένιωσε πως εκρήγνυται σαν ηφαίστειο παρασέρνοντας τα πάντα γύρω της, ακόμα και τον ίδιο....
Θέλω σχόλια!!!!!! Kαι αστεράκια (χιχι) Please πείτε μου, σας άρεσε ή όχι; Οι περιγραφές καλές ή δεν σας έβαλα στο χμ κλίμα; Χαχα!
Ο Αλέξης επίσης πώς σας φάνηκε;;;;
Οσο για το τραγούδι εμ τί άλλο;;;;;
"Love me like you do!!!!!"
Ανεβάζω σε κανένα διήμερο! Φιλιά!!!!