Αφιερωμένο στο UnicornandGalaxy
«Λοιπόν; Δεν μου είπες τις......εντυπώσεις σου από τον Μάνο;» ρώτησε περίεργη τώρα την Κατερίνα, μα η σιωπή της την προβλημάτισε.
«Δεν νομίζω πως έχω και πολλά να πω.....Είναι φανερό πως ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος με άλλη.....Τί μπορώ λοιπόν εγώ να κάνω;» γύρισε και της απάντησε απότομα αφήνοντάς την έκπληκτη.
«Τί έκανε λέει; Αυτό στο είπε ο ίδιος;»
«Όχι, δεν χρειάστηκε! Φάνηκε όμως....»
«Από τί;» την κοίταξε και πάλι σαστισμένη.
«Από τον τρόπο που σε ζωγράφισε!» της αντιγύρισε κάνοντάς την σχεδόν να πνιγεί με το νερό που έπινε....
«Τί έκανε λέει;:::»
«Ω, έλα τώρα Νεφέλη, δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις; Σε ζωγράφισε μ' έναν τρόπο που......που δείχνει συναισθήματα...»
«Μα τί λες τώρα γλυκιά μου; Και βέβαια δείχνει συναισθήματα! Τον ξέρω από εννιά χρονών, εσύ τί λες, να μην μ'αγαπάει;» την κοίταξε με αυστηρότητα και μόνο που τόλμησε να υπαινιχθεί κάτι τέτοιο και η σταθερή στάση της φαίνεται πως την έκανε να το ξανασκεφτεί.
«Λες; Θέλω να πω....τον ξέρεις αλήθεια από τόσο παλιά;»
«Μα και βέβαια! Με όλη την παρέα γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά και απλά συνεχίζουμε εκείνη την φιλία! Φυσικά και με αγαπάει, όπως και εγώ άλλωστε, μα σαν φίλη του, σαν αδελφή του και τίποτε άλλο! Γι' αυτό βγάλε αυτή την ανοησία από το μυαλό σου και σε παρακαλώ, μην μου το ξαναπείς!» της γύρισε την πλάτη φανερά εκνευρισμένη και δεν θέλησε να της πει τίποτε άλλο όλη την υπόλοιπη μέρα. Ακούς εκεί να βρει τον μπελά της στα καλά καθούμενα! Αμ, καλά έκανε εκείνη και θύμωσε μόλις είδε τον πίνακα! Ποιος ξέρει τί θα συμπέραιναν όλοι αντικρίζοντάς την εκεί μέσα! σκεφτόταν όλο το απόγευμα μην μπορώντας να ηρεμήσει.
Άφησε αφηρημένα το πόστο της, καθώς ήταν πια ώρα διαλείμματος για'κείνη και κατευθύνθηκε μουδιασμένα προς την γωνιά της ξεκούρασής της μ' έναν καφέ στο χέρι.
«Γεια σου.....Νεφέλη τί κάνεις; Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι;» άκουσε μια σιγανή αντρική φωνή να της λέει και γύρισε να δει σε ποιον ανήκε. Μπροστά της στεκόταν τώρα ο Διονυσίου, εκείνος που της είχε μιλήσει στην έκθεση ζωγραφικής και τον οποίο είχε διώξει κακήν κακώς ο Αλέξης....Σεκόταν εκεί, ήρεμος αυτή τη φορά, με μια αναιπαίσθητη φλόγα να σιγοτρέμει ωστόσο μέσα στα μελιά του μάτια. Τον κοίταξε για λίγο απορημένη και έπειτα, συνειδητοποιώντας ποιος είναι του έτεινε θερμά το χέρι.
"Α, τί κάνεις; Είσαι καλά; Χμ, μετά από εκείνη την λεκτική επίθεση, χμ, αμφιβάλλω ωστόσο..." αστειεύτηκε ενώ το χέρι της, που το είχε τείνει προς το μέρος του για να τον χαιρετήσει, παρέμενε προστατευμένο μες το δικό του, που δεν έλεγε να το τραβήξει. Και το βλέμμα του, αχ το βλέμμα του ήταν υπέροχο! σκεφτόταν τώρα η Νεφέλη, που ένιωθε χαμένη μέσα του . Μπορούσε να την μαγέψει και μόνο ο τρόπος που την κοιτούσε, αφού εκεί μπορούσε να δει την αντανάκλασή της, ντυμένη με τα δικά του συναισθήματα....
«Επίτρεψέ μου να σου συστηθώ κανονικά αυτή τη φορά. Λοιπόν....Χάρης Διονυσίου...Υπάλληλος, στο τμήμα Ηλεκτρικών ειδών και με εξειδίκευση στους υπολογιστές παρακαλώ!" είπε θεατρικά σχεδόν κάνοντας μάλιστα και μια ελαφριά υπόκλιση που λίγο έλειψε να την κάνει να βάλει τα γέλια. Κουμπώθηκε ωστόσο καθώς ήξερε πως και οι τοίχοι είχαν αυτιά εκεί μέσα και παρέμεινε, σοβαρή όπως έπρεπε.
«Ξέρεις...." συνέχισε εκείνος, "...... θα ήθελα να σε ρωτήσω τι κάνεις σήμερα μετά την δουλειά....» την κοίταξε τώρα με βλέμμα έντονο και εκείνη λίγο έλειψε να ρίξει τον καφέ από την έκπληξη.
«Σή......σήμερα; Εννοείς, το βράδυ;»
«Ναι....Θα ήθελες να πάμε για κανένα καφέ;» δεν έχασε χρόνο αιφνιδιάζοντάς την....Χμ, δεν το έβαζε κάτω εύκολα τούτος. Παρόλο που ο Αλέξης τον είχε σχεδόν προσβάλλει, εκείνος φαίνεται πως δεν ήταν από αυτούς που παραδίδονται εύκολα. Ω, ναι, και μόνο που θα πήγαινε κόντρα στον Αλέξη, της άρεσε. Πολύ όμως!
(Στη φωτό ο Χάρης...)
Τον παρατήρησε τώρα λίγο καλύτερα προσπαθώντας να καταλάβει περισσότερα για το άτομό του.Φαινόταν ντόμπρος, ανοικτός, έξω καρδιά που λέμε, που ήξερε τί ήθελε και το κυνηγούσε ό,τι και αν σήμαινε αυτό, με αυτοπεποίθηση, χιούμορ και ένα σωματότυπο που δεν περνούσε απαρατήρητος. Μάλιστα, όση ώρα μιλούσαν, αρκετές πελάτισσες του έριχναν μικρές κλεφτές ματιές, κάνοντάς την να χαμογελάσει. Ναι, ένιωθε όμορφα, κάτι που είχε να αισθανθεί εδώ και πολύ καιρό!Περισσότερο όμως ένιωθε κολακευμένη που ένας τέτοιος τύπος της είχε δείξει ενδιαφέρον. Δεν ήταν όμορφος με την κυριολεξία της λέξεως, όμως το γενικό παρουσιαστικό του σου άφηνε μια νότα γοητείας που συμπληρωνόταν επικίνδυνα από το καλοσχηματισμένο κορμί του και τα μεγάλα μελιά μάτια....Διέκοψε τις σκέψεις της που πήγαιναν άξαφνα να ξεστρατίσουν και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της δείχνοντάς του ότι συμφωνούσε για ένα ραντεβού....
«Εε, δεν.....έχω κανονίσει τίποτε, εντάξει...Αν θέλεις μπορείς να με περιμένεις στο τέλος της βάρδιας. Είναι λίγο αργά αλλά..."
"Κανένα πρόβλημα!" Δέκα και μισή στην είσοδο λοιπόν!" της έκανε ένα νεύμα λες και ήταν στο ναυτικό και γύρισε την πλάτη φεύγοντας τρέχοντας σχεδόν. Ω, ναι, της άρεσε ο ενθουσιασμός του παρότι....δεν ήταν σίγουρη ακόμη για ποιο λόγο είχε συμφωνήσει. Δεν βαριέσαι....μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει!» μουρμούρισε σιγανά και γύρισε στο δικό της πόστο....
"***********************"
Δεν πίστευε αυτό που πήγαινε να κάνει. Ποτέ άλλοτε δεν είχε συμφωνήσει τόσο γρήγορα σε ένα ραντεβού! Και ποτέ άλλοτε χωρίς να ξέρει έστω και λίγο τον άλλο! Τί είχε πάθει επιτέλους; αναρωτιόταν ξανά και ξανά, καθώς κατευθυνόταν προς την έξοδο του καταστήματος μ' ένα έντονο αίσθημα φυγής. Δεν ήταν εκείνη για τέτοια ραντεβού! Ήθελε σταθερότητα, σιγουριά, να ξέρει πού πατά και ποιος είναι ο άλλος, πριν αφήσει και πάλι την καρδιά της να χτυπήσει....αν φυσικά μπορούσε ποτέ να συμβεί και πάλι αυτό! περπατούσε προβληματισμένη μα ήταν πια αργά, καθώς αντίκρισε ήδη τον Χάρη να στέκεται μπροστά από μια πανέμορφη Harley Davidson!
«Καλώς την! Πώς ήταν η δουλειά σου σήμερα;» της χαμογέλασε πλατιά και της έπιασε το χέρι δείχνοντάς της το μεταφορικό τους μέσο....
«Δύσκολη! Εσύ, πώς είσαι;» τον ρώτησε διστακτικά και δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει, πως κάθε φορά που γελούσε, δυο όμορφα λακκάκια διαγράφονταν δίπλα στα χείλη του. Γοητευτικά...σκέφτηκε και τράβηξε το βλέμμα της από πάνω του.
«Τώρα που σε είδα, μια χαρά! Λοιπόν, πού θα ήθελες να πάμε; Κάπου ήσυχα ή μήπως προτιμάς την κίνηση και την φασαρία;» της πρότεινε να διαλέξει, κάτι που εκτίμησε ιδιαίτερα. Τουλάχιστον δεν ήταν κανένας ερωτύλος που ενδιαφερόταν μονάχα να την ξεμοναχιάσει από το πρώτο ραντεβού! Γιατί η αλήθεια ήταν πως αν την έκρινε κανένας μόνο από τον πίνακα, ε, τότε ήταν ήδη χαμένη! αναρίγησε και μόνο στις εντυπώσεις που άφηνε εκείνο το καταραμένο πράγμα!
«Κρυώνεις; Μη μου πεις! Και εγώ έφερα την μηχανή μου....»
«Όχι, όχι, από την κούραση είναι, είμαι καλά!» του χαμογέλασε και έδιωξε την ανησυχία από το πρόσωπό του. Λέω μάλιστα να περπατήσουμε λίγο, να πάμε στις Μαξιλάρες που είναι το αγαπημένο μου μέρος....» αποφάσισε και τον είδε να της χαμογελάει αινιγματικά.
«Και που δεν είναι καθόλου απομονωμένο, έτσι δεν είναι;» συμπλήρωσε με φωνή πειραχτική και εντυπωσιάστηκε από το πόσο την καταλάβαινε.
«Μην ανησυχείς Νεφέλη, δεν δαγκώνω....Ωστόσο, καταλαβαίνω πως χρειάζεσαι τον χρόνο σου. Και φυσικά είναι και εμένα το αγαπημένο μου μέρος οπότε, ξεκινάμε!» σχολίασε γεμάτος ενθουσιασμό και πέρασε το χέρι του για λίγο προστατευτικά από τους ώμους της, κατευθύνοντάς την στον δρόμο.
Περπάτησαν έτσι αρκετά μέχρι να φτάσουν και μίλησαν για πολλά και διάφορα θέματα, σε μια πρώτη προσπάθεια γνωριμίας και εύρεσης κοινών σημείων ανάμεσά τους, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν ευχάριστα την συζήτηση. Και απ'ότι κατάλαβε η Νεφέλη, ο Χάρης ήταν ένας αρκετά χαρισματικός άνθρωπος, εύκολος να τον προσεγγίσεις, να μιλήσεις για όλα μαζί του και να ανταλλάξεις απόψεις ακόμα και για θέματα που δεν ήταν της καθημερινότητάς του....Στ'αλήθεια δεν μπορούσε να καταλάβει τί ήταν εκείνο που είχε ενοχλήσει τον Αλέξη και την είχε προστάξει να τον κάνει πέρα! Χα! Σιγά μην και το έκανα! σκέφτηκε χαιρέκακα και άφησε το χέρι του να κλείσει γύρω από τη μέση της. Και όταν πια έφτασαν σ'αυτό το πολυσύχναστο μέρος της πόλης, έμοιαζε λες και γνωρίζονταν χρόνια, νιώθοντας οικεία και όμορφα να είναι μαζί και οι δυο τους.
«Φτάσαμε λοιπόν! Πού θέλεις να καθίσουμε;» την ρώτησε προτείνοντάς της ταυτόχρονα ένα όμορφο απόμερο σημείο, όπου μικρά φαναράκια αστραποβολούσαν όμορφα πάνω στο τραπέζι. Ήταν πράγματι πολύ ρομαντικά και έτσι εκείνη δεν αρνήθηκε την πρότασή του. Παράγγειλαν μάλιστα αμέσως το ποτό τους και έμειναν να απολαμβάνουν ανέμελα τόσο την συζήτηση, όσο και την χαρούμενη ατμόσφαιρα τριγύρω.
Και έτσι, κύλησε η ώρα γρήγορα, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, με πολύ αμηχανία από τη μεριά της και πολλά φλογερά βλέμματα από την μεριά του, που φανέρωναν πλέον πεντακάθαρα τον πραγματικό του σκοπό. Ναι, του άρεσε ήταν πια ολοφάνερο, μα αν την ρωτούσες, εκείνη δεν ήξερε στ' αλήθεια τί ν' απαντήσει, καθώς μια αόρατη πόρτα στην καρδιά της έμενε ακόμα κλειστή....σκεφτόταν μελαγχολικά όταν εκείνος την πλησίασε σχεδόν σε απόσταση αναπνοής για να την ρωτήσει κάτι.
Και ήταν τόσο κοντά της, την κοιτούσε τόσο τρυφερά και ένα υπέροχο μπλουζ τραγούδι ακουγόταν διάχυτο τώρα στην ατμόσφαιρα, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί καθόλου όταν πλησίασε κι άλλο και ακούμπησε τα χείλη του διστακτικά στα δικά της.
Ένιωσε τα χείλη της να μουδιάζουν, ενώ μια γλυκιά αίσθηση απλωνόταν στην καρδιά της και άνοιξε να νιώσει το φιλί του περισσότερο, να προσπαθήσει εκεί ν'αναγνωρίσει τα θέλω της, τις επιθυμίες και τις ανάγκες που τυχόν υπήρχαν. Και δεν ήταν λίγες....μα δεν ήταν και πολλές.....Λες και ένα αδιόρατο τείχος χτιζόταν λίγο λίγο ανάμεσά τους, εμποδίζοντάς την να αφεθεί, να νιώσει πραγματικά τί σημαίνει να σε θέλουν και να σε ποθούν....
Αναστέναξε σιγανά και έμεινε ακίνητη με κλειστά μάτια, όσο κράτησε εκείνο το δευτερόλεπτο, που για πρώτη φορά χωρίζουν τα χείλη και αρχίζουν οι αξιολογήσεις. Και ένιωθε πως δεν της έφτανε, πως ήθελε κι άλλο για να μπορέσει να κρίνει σωστά τί πραγματικά ήταν αυτό που ήθελε και χρειαζόταν. Και εκείνος, δεν το αρνήθηκε, τύλιξε τα χέρια του γύρω από το πρόσωπό της και άρχισε να με τη γλώσσα του να εξερευνά το στόμα της, έντονα, επιτακτικά με απίστευτο πάθος θαρρείς και σ'αυτό το φιλί δεν υπήρχε τέλος, θαρρείς και δεν βρίσκονταν στην μέση του πιο πολυσύχναστου μέρους της Σκιάθου, κάνοντάς την να μουδιάσει για λίγο, όσο κρατάει το συναίσθημα και πριν αρχίσει η λογική που εμποδίζει το σώμα να κάνει οτιδήποτε άλλο.
Της άρεσε που την φλέρταρε, της άρεσε που κάποιος εδώ και αρκετό καιρό ενδιαφερόταν για εκείνη, μα δεν ήταν σίγουρη πως δεν ήταν απλά κολακευμένη από την κίνησή του και τίποτε άλλο. Για την ακρίβεια, φοβόταν πως αυτό ακριβώς ήταν! Αναστέναξε και τραβήχτηκε ελάχιστα εκατοστά μακριά του, θέλοντας να βάλει ένα τέλος σ' αυτό το δύσκολο για εκείνη ξεκίνημα και εκείνος δεν επέμενε, την κοίταξε για λίγο στα μάτια και έπειτα απομακρύνθηκε βαριανασαίνοντας.
Το έβλεπε, τον είχε φέρει σε δύσκολη θέση, μα δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Το τί συνέβαινε σε εκείνον ήταν δική του υπόθεση και δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Μα το τί συνέβαινε σε εκείνη, αυτό ήταν μια άλλη μπερδεμένη ιστορία.
Έστρωσε βιαστικά τα μαλλιά της και κοίταξε αμήχανη τριγύρω σε μια προσπάθεια ν' αποφορτίσει λίγο την μεταξύ τους τεταμένη ατμόσφαιρα και άθελά της η άκρη του ματιού της κατέγραψε μια φιγούρα που κανονικά δεν έπρεπε να είχε αντιληφθεί....Μα, δεν ήξερε γιατί, γύρισε και κοίταξε ασυναίσθητα σ' εκείνη την μεριά, λες και κάποιος μαγνήτης τραβούσε το βλέμμα της παρά την θέλησή της.
Και όταν μπόρεσε να εστιάσει, μονάχα τότε κατάλαβε γιατί το σώμα της δεν μπορούσε ακόμα να λυθεί απέναντι στην ολοφάνερη πολιορκία του, γιατί η καρδιά της δεν μπορούσε και πάλι να χτυπήσει όπως παλιά, γιατί τα χείλη της έκαιγαν και αποζητούσαν ένα φιλί μα από έναν ολότελα διαφορετικό άντρα....Εκείνον που ήταν τώρα απέναντί της, έχοντας καρφώσει το βλέμμα του πάνω της σαν πύρινο ατσάλι, παρατηρώντας κάθε κίνησή της βλοσυρός, απόμακρος, απίστευτα απειλητικός ενώ δίπλα του καθόταν μια εντυπωσιακή, καλοντυμένη γυναίκα....
Εκείνος έκανε τώρα να σηκωθεί απότομα από τη θέση του χωρίς να έχει απομακρύνει το βλέμμα του από πάνω τους ούτε μία στιγμή και με ολοφάνερη κατεύθυνση προς το μέρος τους, μα η γυναίκα δίπλα του άπλωσε το χέρι και τον σταμάτησε αστραπιαία.
(Αλέξης....)
«Είσαι καλά; Νεφέλη......τί συμβαίνει;» ρωτούσε τώρα ο Χάρης δίπλα της μα δεν της ήταν εύκολο πια ν'απαντήσει. Έκανε πως δεν είδε τον Αλέξη, προσποιήθηκε πως δεν αντιλήφθηκε το βλέμμα του πάνω της, που την έκανε να τρέμει μα για εκείνη ήταν ολοφάνερη απόδειξη του τί σήμαινε θέλω και ποθώ έναν άντρα. Ήταν αυτό που της συνέβαινε βλέποντας εκείνον και δυστυχώς, όχι τον Χάρη απέναντί της. Ο Χάρης ήταν μια βαρκούλα μπροστά στο υπερωκεάνιο που λεγόταν Αλέξης και εκείνη ευχόταν όσο ποτέ να μπορούσε ν' αναστρέψει τους όρους και να μπορούσε πια να πλεύσει με την βαρκούλα ενάντια στα κύματα που λυσσομανούσαν στην ψυχή της.....
«Νεφέλη! Μήπως θέλεις να φύγουμε; Έλα εδώ, εσύ κρυώνεις...» την ρώτησε και πάλι, καθίζοντας δίπλα της και αγκαλιάζοντάς την σε μια προσπάθεια να την ζεστάνει.
«Είσαι καλά τώρα; Πες μου Νεφέλη, ανησυχώ! Έκανα κάτι που σε ενόχλησε;» την ρώτησε και ένιωσε την καρδιά της να ξεχειλίζει από ενοχές ενώ με την άκρη του ματιού της παρατήρησε και πάλι μια κίνηση από την πλευρά του Αλέξη λες και δεν τον χωρούσε το κάθισμα ή ο τόπος ή ....και τα δύο!
«Όχι, προς Θεού! Ήσουν τέλειος...» μουρμούρισε σιγανά και τον κοίταξε τρυφερά ελπίζοντας πως δεν θα μπορούσε να διαβάσει την ενοχή μέσα τους...
«Αλλά;» την ρώτησε με ελαφρά αγωνία.
«Αλλά.....δεν ξέρω, δεν φταις εσύ.....Εγώ δεν είμαι έτοιμη ακόμα......» ψιθύρισε σχεδόν μην θέλοντας να τον πληγώσει. Ήξερε όμως, πως τώρα ήταν καλύτερα που ήταν ακόμη νωρίς, ενώ αν το άφηνε.....
«Δεν ένιωσες τίποτε λοιπόν;» την ρώτησε ξεκάθαρα τώρα αιφνιδιάζοντάς την.
«Ένιωσα πολύ περισσότερα απ' όσα περίμενα μα......δεν ήταν αρκετά Χάρη......Δεν φταις εσύ σου ξαναλέω.....Πραγματικά με βρήκες σε δύσκολη περίοδο. Λυπάμαι.....» ψιθύρισε δίπλα του προσπαθώντας να φανεί όσο διακριτική γινόταν για να μην τον πληγώσει και νιώθοντας την ίδια στιγμή το βλέμμα του Αλέξη πάνω της....
Και εκείνος φαίνεται πως το κατάλαβε....άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε τρυφερά το πρόσωπό της, χαρίζοντάς της ένα από εκείνα τα όμορφα πράγματι χαμόγελά του και κάνοντας την καρδιά της να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Αχ γιατί, γιατί να μην μπορούσε να αφεθεί, να ευχαριστηθεί επιτέλους ότι της δινόταν χωρίς εμπόδια, γιατί; αναρωτιόταν και ευχόταν ενδόμυχα να έβρισκε κάποιο τρόπο να το αλλάξει αυτό!
«Δεν πειράζει, καταλαβαίνω αν και λυπάμαι ειλικρινά. Μου αρέσεις Νεφέλη και θέλω να ξέρεις πως όποτε θελήσεις.....εγώ θα είμαι εδώ....» συμπλήρωσε και την αποχαιρέτισε θαρρείς και πάλι μ' ένα απαλό φιλί στα χείλη. Έπειτα, πλήρωσε και της έδωσε το χέρι για να την συνοδεύσει και πάλι πίσω, όπως άρμοζε σ' έναν πραγματικό τζέντλεμαν.
«Έλα....νομίζω πως είναι ώρα να σε γυρίσω στο......αυτοκίνητό σου! Και μέχρι τότε ελπίζω να σε πείσω ν'αλλάξεις γνώμη....» αστειεύτηκε και της χαμογέλασε κλείνοντάς της το μάτι συνωμοτικά, βοηθώντας την έτσι σημαντικά να χαλαρώσει....
Μα εκείνης η καρδιά είχε μείνει στον άντρα απέναντί της, που όση ώρα ήταν μαζί με το Χάρη, τους κοιτούσε σαν αρπακτικό, σαν γεράκι έτοιμο να επιτεθεί στη λεία του και να την κατασπαράξει και ας είχε ήδη στη φωλιά του αρκετή για να περάσει την ώρα του...Μια Ντόροθυ να τον περιμένει και αυτή εδώ την καινούρια αιθέρια ύπαρξη που κρεμόταν πάνω του λες και φοβόταν πως θα της φύγει.
*********************
Λοιπόν, τι λέτε; Ο υπαινιγμός της Κατερίνας για τον Μάνο;;;; Άραγε είναι έτσι ή είναι η ζήλεια που μιλάει μέσα της;;;
Και ο Xάρης;...Ποιος ο ρόλος του στην υπόθεση, τον ξέρει άραγε ο Αλέξης και γιατί τον αντιπαθεί τόσο πολύ;;;;
Θα καταφέρει να νιώσει κάτι περισσότερο μαζί του η Νεφέλη;
Ακούω σενάρια! Αν σας άρεσε please αστεράκι και επίσης περιμένω τα σχόλια σας! Δεν μου κάνετε πολλά και ανησυχώ. Δεν ξέρω αν κάνω κάτι καλά ή όχι....
Φιλιά και ανεβάζω επόμενο μες την εβδομάδα!
(Υ.Γ: το τραγούδι στην αρχή, είναι αυτό που έπαιζε όταν ο Χάρης φίλησε την Νεφέλη μας....)