Ήταν η πρώτη ώρα και περίμενα πως και πως την τρίτη για να μας μιλήσουν για τις σχολές. Όταν επιτέλους οι δύο κουραστικές ώρες πέρασαν, ήρθε και η ώρα της ενημέρωσης για την οποία μας είχε αναφέρει ο καθηγητής της κοινωνιολογίας.
Όλα τα παιδιά της τρίτης λυκείου συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα που μας είχαν πει οι καθηγητές και μόλις είχαν μαζευτεί όλα τα παιδιά, μετά από λίγα λεπτά μπήκαν και οι δύο αξιωματικοί. Μας συστήθηκαν και στη συνέχεια άρχισαν να μας μιλάνε για τις δύο σχολές. Πρώτα μας μίλησαν για την στρατιωτική σχολή, η οποία δεν μου κίνησε καθόλου το ενδιαφέρον. Επιπλέον, ήταν μία σχολή που ήθελε πάρα πολλά μόρια και η δουλειά μέσα σε ένα στρατόπεδο μου φαινόταν μίζερη και μου έφερνε πολύ κλεισούρα. Μετά την σχολή μίλησαν στα αγόρια για τον στρατό, στο οποίο δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.
Όταν τελείωσαν με τον στρατό, τον λόγο τον πήρε ο αξιωματικός της αστυνομίας. Άκουγα κάθε τι που έλεγε με προσοχή. Άρχισε να μας μιλάει για τις ομάδες που υπάρχουν, όπως η ΔΙ.ΑΣ. , η Άμεση Δράση, τα ΜΑΤ, η Ε.Κ.Α.Μ., η ομάδα σκύλων και άλλες που δεν θυμάμαι. Μας εξήγησε ποιες είναι οι υποχρεώσεις και οι δυσκολίες σε κάθε ομάδα. Όσο ο αξιωματικός μας μιλούσε για τις ομάδες, μηχανικά ήρθε στο μυαλό μου ο Ντέιβιντ που είναι στη ΔΙ.ΑΣ.. Η αστυνομία φαινόταν για μία ενδιαφέρον και ίσως καλή δουλειά, αν σκεφτεί κανείς πως μέσα από αυτήν μπορείς να βοηθάς και να προσφέρεις κάτι καλό στην κοινωνία.
"Οι καθηγητές σας θα σας δώσουν τέλη Φεβρουαρίου ένα χαρτάκι που θα έχει αυτές τις δύο σχολές μαζί με τα μαθήματα που ενδιαφέρεστε να δώσετε. Έτσι όσοι και όσες ενδιαφέρεστε για μία από αυτές τις σχολές, πρέπει να αποφασίσετε μέχρι τότε", μας ενημέρωσε ο αξιωματικός στρατού, τελειώνοντας με αυτό τον τρόπο και την ενημέρωση.
Τώρα είναι Δεκέμβριος, άρα σε δύο μήνες έχουμε Φεβρουάριο, έτσι έχουμε μόνο δύο μήνες να σκεφτούμε για το τι θέλουμε, έκανα έναν υπολογισμό στο μυαλό μου. "Υπέροχα"! Και εγώ ακόμη δεν έχω αποφασίσει με τι θέλω να ασχοληθώ, σκέφτηκα και βούλιαξα στη θέση μου. Αν και είχα κάτι στο μυαλό μου που μου άρεζε, δεν ήμουν σίγουρη για αυτό.
Αφού γύρισα σπίτι, έτρεξα απευθείας στην κουζίνα και είπα τα πάντα στην μαμά μου.
"Λοιπόν;" ρώτησε με το βλέμμα της κολλημένο στην κατσαρόλα.
"Λοιπόν τι;"
"Σε ενδιαφέρει κάποια από τις δύο σχολές;"
"Ε, όχι; Απλά σκεφτόμουν εδώ και κάτι μέρες το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο...Βασικά, το τμήμα κινηματογράφου" απάντησα και της ξέφυγε ένα γελάκι που με ενόχλησε.
"Γιατί γελάς;", την ρώτησα προκλητικά.
"Τμήμα κινηματογράφου; Και τι ακριβώς θες να κάνεις; Να ασχοληθείς με τη φωτογραφία;" με ρώτησε, καθώς ήξερε πως μου άρεζε πολύ η φωτογραφία και εγώ για απάντηση, κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. "Και πως θα ζήσεις; δεν έχει πολύ δουλειά αυτό το επάγγελμα. Εγώ θα σου έλεγα να στρωθείς στο διάβασμα και να σπουδάσεις κάτι που έχει μέλλον".
"Καλά, ηρέμησε, δεν είπα ότι θα πάω, απλά το σκεφτόμουν" αντιγύρισα ενοχλημένη και πήρα ένα μήλο από το ψυγείο. Όχι, δεν το σκεφτόμουν απλά. Ήταν κάτι που μου άρεζε και με ενδιέφερε πραγματικά. Ωστόσο, δεν ήθελα να συνεχίσω την κουβέντα.
"Δεν στο λ-" πήγε να μιλήσει όμως την διέκοψα.
"Ξέρω", με κοίταξε και εγώ πήγα να φύγω. "Δεν θέλω να φάω μεσημεριανό, θα φάω το μήλο" δήλωσα και έτσι έφυγα από την κουζίνα.
Ίσως, θα είναι πολύ καλύτερα να αφήσω τα σχέδια μου για τον εαυτό μου.
Δεν πρόλαβε να μιλήσει και έφυγα πάνω στο δωμάτιο μου. Έκλεισα την πόρτα και φόρεσα τα ακουστικά μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και κοιτούσα για άλλη μια φορά το ταβάνι. Δεν ξέρω τι ενδιαφέρον είχε το ταβάνι αλλά σίγουρα ήταν πιο ενδιαφέρον απ' τη ζωή μου.
Είχε δίκιο η μαμά και το ήξερα, δεν έχει πολύ δουλειά. Ίσως όμως στο εξωτερικό να μην είναι έτσι, σωστά;, αφαιρέθηκα στις σκέψεις μου. Είχα βαρεθεί να ψάχνω να βρω κάποιο επάγγελμα που μου ταιριάζει, τίποτα δεν μου άρεζε, τίποτα εκτός από την φωτογραφία.
Χωρίς να το καταλάβω, μετά από τις πολλές σκέψεις που είχα, αποκοιμήθηκα.
Με είχε πάρει ένας πολύ βαθύς ύπνος με αποτέλεσμα να μην ακούσω το ξυπνητήρι το επόμενο πρωί. Η ώρα είχε πάει δέκα και μισή. Κατέβηκα κάτω στην κουζίνα και είδα ένα σημείωμα από την μαμά μου στο οποίο έγραφε πως θα λείπει μέχρι το απόγευμα. Δεν έκανα τον κόπο να ετοιμαστώ για να πάω στο σχολείο. Ούτως ή άλλως, δεν είχα πολλές απουσίες. Έφυγα από την κουζίνα και πήγα να κάτσω στο σαλόνι για να δω τηλεόραση. Πήγε να με πάρει ο ύπνος στον καναπέ, όμως ο ήχος του τηλεφώνου με έκανε να σηκωθώ. Κοίταξα την οθόνη και είδα πως ήταν η Εύη.
"Έλα...", το σήκωσα χωρίς καμία όρεξη για να μιλήσω.
"Που είσαι ρε; Γιατί δεν ήρθες;" ρώτησε ανήσυχη.
"Σπίτι είμαι, ξύπνησα αργά και βαριόμουνα να' ρθω", της εξήγησα.
"Α μάλιστα...Να σου πω, το απόγευμα ψήνεσαι να πάμε στο μπαράκι;".
"Για να μεθύσεις και μετά να σε κουβαλάω; Ούτε καν" της απάντησα και γέλασε.
"Ηρέμησε, δεν θα πιω σήμερα" αποκρίθηκε. "Σε παρακαλώ, θέλω να βγω και να σε δω", συνέχισε παρακαλώντας.
Έμεινα για λίγο σιωπηλή για να το σκεφτώ. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κάτι να κάνω και πάλι θα βαριόμουν.
"Σε παρακαλώ", άκουσα την φωνή της ξανά.
"Εντάξει, θα έρθω" της απάντησα ηττημένη.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και πήγα ξανά στην κουζίνα για να δω τι έχουμε. Καθώς έψαχνα κατάλαβα πως δεν είχαμε τίποτα το ενδιαφέρον. Έτσι, πήρα πάλι ένα μήλο και ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Αύριο είχαμε σχολείο, οπότε έκανα τα μαθήματα μου και κάπως έτσι πέρασε και η ώρα.
Ετοιμάστηκα και στις έξι πήγα στο μέρος όπου με περίμενε η Εύη. Αφού μπήκα στο μπαρ, κατευθύνθηκα στο συνηθισμένο τραπεζάκι που καθόμασταν σχεδόν πάντα, δίπλα στη τζαμαρία.
"Φοβήθηκα ότι δεν θα ερχόσουν" είπε πειραχτικά και με αγκάλιασε.
"Θα μπορούσα" ανταπάντησα τάχα σοβαρά, κάνοντας την να γελάσει.
Αφότου καθίσαμε, παραγγείλαμε να πιούμε, η Εύη κρασί και εγώ χυμό. Ώσπου να έρθει η παραγγελιά μας η Εύη άρχισε να μου μιλάει για τα ερωτικά της.
Η Εύη είχε έναν περίεργο τρόπο σκέψης όσο αφορά τα αγόρια. Θεωρούσε πως είμαστε μικρές ακόμα για να μπαίνουμε σε σοβαρές σχέσεις, έτσι προτιμούσε τις φάσεις. Έλεγε πως βαριόταν γρήγορα και σε μία τέτοια ηλικία δύσκολα έβρισκες αυτόν τον "κατάλληλο" για τον οποίο όλοι μιλούσαν. Εγώ πάλι δεν συμφωνούσα μαζί της, μπορεί να ήταν όντως δύσκολο, ίσως και ανέφικτο για κάποιους να βρουν τον "κατάλληλο" σε μία τέτοια ηλικία, ωστόσο, η ιδέα της φάσης δεν μου άρεζε καθόλου. Όχι ότι μου άρεζαν οι ρομαντζάδες, απλά θα μου άρεζε να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου, να ξέρω ότι με νοιάζεται και με αγαπάει όπως και εγώ αυτόν.