Μετά από τρεις ώρες άσκοπης εκπαίδευσης και δύο τραυματισμών, πέφτω εξουθενωμένη στο γρασίδι του πάρκου. Είπα στον Νίκολας για την ξαφνικό ξέσπασμα όταν μιλούσα με τη μαμά και η αντίδρασή του ήταν η αναμενόμενη. Ανησυχία, φόβος, αγωνία, υπερπροστατευτικότητα και αγάπη σε ένα βλέμμα. Είμαι επικύνδυνη. Το ξέρω και το έχω βιώσει. Το μόνο που νιώθω όμως, είναι τύψεις επειδή προκαλώ περισσότερα προβλήματα αντί να φανώ χρήσιμη κυρίως στον Νίκολας. Το Συμβούλιο τον πιέζει καθημέρινα να με εκπαιδεύσει όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί αλλιώς θα με φυλακίσουν. Ο κύριος Φίλιπς προσπαθεί να κερδίσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί. Και εγώ...δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Σαν να έχω χάσει τον έλεγχο του εαυτού μου. Ενώ μου είναι τόσο εύκολο να βγάλω αυτή τη λάμψη σε έντονες καταστάσεις όταν θέλω είναι τελείως αδιανόητο. Αυτό είναι! Λάμπω όταν θυμώνω, φοβάμαι και γενικά όταν νιώθω κάτι άσχημο!
-Νίκολας το βρήκα!, πετάγομαι απο το γρασίδι και αυτός σηκώνεται από τον κορμό του δέντρου όπου καθόταν.
-Τι συμβαίνει; ρωτάει και με πλησιάζει.
-Πότε έλαμψα πρώτη φορά; Όταν φοβήθηκα για τη ζωή μου και τη ζωή της Κάιλι. Και τη δεύτερη; Όταν νευρίασα με τη μαμά μου, λέω και βλέποντας το απορημένο βλέμμα του προσθέτω, αυτό που θέλω να πω είναι πως-
-Λάμπεις μόνο όταν νιώθεις να απειλείσαι!, αναφωνεί αυτός. Με αγκαλιάζει σφιχτά σε σημείο ασφυξίας και συνεχίζει, ας το δοκιμάσουμε. Λοιπόν...
Ξαφνικά νιώθω κατι δυνατό να τρυπάει το κεφάλι μου. Ουρλιάζω δυνατά από τον πόνο και από το πουθενά πετάγονται δύο πνεύματα. Πέφτω στο έδαφος και ο Νίκολας βγάζει το σπαθί του. Πιάνω ασυναίσθητα το μενταγιόν στο λαιμό μου.
Προσπαθώ μέσα στη θολούρα να δω γύρω μου. Αυτός παλέυει με το ένα πνεύμα και το άλλο με πλησιάζει. Βάζει το γλειώδες χέρι του στο λαιμό μογ και με σηκώνει στον αέρα. Το οξυγόνο μειώνεται επικύνδυνα. Κλωτσάω μάταια και αυτό βογκάει μέχρι που ακούω ξεκάθαρα τι λέει.
-Ο αφέντης σε θεωρεί πολύτιμη. Ώρα να την κάνουμε, γρυλίζει.
-Άντρεα!, φωνάζει ο Νίκολας και το πνεύμα τον κολλάει στο έδαφος και έτοιμάζεται να τον σκοτώσει. Αυτό ήταν! Η δύναμη μέσα μου φουντώνει. Αρχίζω να λάμπω. Το πνεύμα που με κρατάει από το λαιμό απομακρύνεται και πριν το καταλάβω κάνω την έκρηξη. Βλέπω τα πνεύματα να γίνονται σκόνη και μόλις ηρεμώ τρέχω στον Νίκολας.
-Θεέ μου! Είσαι καλά; με ρωαει και με αγκαλιάζει.
-Μια χαρά αν εξαιρέσεις τον κατακόκκινο λαιμό μου, ψιθυρίσω από την κούραση. Όλη αυτή η δύναμη με εξασθενεί.
-Μα πως έγινε αυτό; Ο πονοκέφαλος σου ήρθε πολύ αργά. Όχι πως ήθελα να γίνει αυτό αλλά τουλάχιστον μας προειδοποιούσε, λέει και εγώ σκέφτομαι τα λόγια του πνεύματος.
-Νίκολας; Τα πνεύματα μιλάνε; ρωτάω και πρώτη φορά τον βλέπω τόσο σαστισμένο.
-Όχι. Ποτέ κανείς κυνηγός δεν τα έχει ακούσει. Βγάζουν μόνο κραυγές, λέει.
Βολεύομαι στο πλάι του και τον κοιτάω.
-Μου μίλησαν. Είπαν πως είμαι πολύτιμη για τον αφέντη τους.
Ο Νίκολας με πιάνει από τα μπράτσα.
-Είσαι σίγουρη; Μήπως ήταν φαντασίωση;
-Όχι είναι αλήθεια. Το είπαν. Επίσης δεν το είχα δώσει σημασία αλλά και στο κολυμβητήριο είχαν πει το ίδιο.
Με ταρακουνάει ελαφρά και ύστερα περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του ανήσυχος.
-Αυτό είναι πολύ σοβαρό. Τα πνεύματα δεν έχουν αρχηγό. Λειτουργούν μόνα τους. Αυτό σημαίνει πως κάποιος τα ελέγχει τώρα και θέλει εσένα, λέει.
-Ίσως αυτό σχετίζεται και με την ενέδρα που σου έστησαν αυτοί οι άντρες, προσθέτω.
Ο Νίκολας γουρλώνει τα μάτια.
-Έχουμε σοβαρό πρόβλημα, λέει με σκοτεινό βλέμμα.
Ανασηκώνομαι και τον παρατηρώ.
-Τι θα κάνουμε;
-Θα το πω στον Φίλιπς αλλά πουθενά αλλού, με πληροφορεί.
-Γιατί όχι στο Συμβούλιο; ρωτάω.
Με κοιτάει σοβαρός, μέσα στα μάτια.
-Υπάρχει κάποιος προδότης, λέει...