~ Zoë ~
''Wauw, ik wou dat ik een korte broek had aangetrokken,'' zucht Alexia als we samen in de metro zitten. Ja, het is dan eindelijk warm in Nederland. Zo warm, dat het zelfs onder de grond warm is. Dat mag ook wel eens een keer, augustus is alweer zowat voorbij.
''Dat kan echt niet,'' zeg ik serieus. ''Die zaak is super chique en ze zouden ons helemaal niet serieus genomen hebben als we in een korte broek zouden zijn gekomen,'' ik heb het zelf ook erg warm in mijn strakke zwarte jeans en bloesje, maar helaas heb ik geen keus.
We gaan vandaag met z'n tweeën bruidstaarten proeven voor de bruiloft. Ik heb Alexia meegenomen omdat Ashton vandaag een fotoshoot had, en hij heeft toch geen smaak wat taarten betreft. Ik heb er eigenlijk best wel veel zin in. Ik hou van taart en het laat de bruiloft plotseling zo dichtbij komen.
Ashton en ik hebben ervoor gekozen om in oktober te trouwen, de vijftiende om precies te zijn. Ten eerste leek een herfstbruiloft ons geweldig mooi, en ten tweede hadden we niet zoveel zin om tot de volgende zomer te gaan wachten. Toen we moesten kiezen tussen de herfst of winter, was de keuze snel gemaakt, aangezien de winters in Nederland bestaan uit enkel wind en regen.
''Hier moeten we eruit,'' zeg ik terwijl ik naar het naderende metrostation wijs. We stappen in de drukte uit de wagon en lopen met de trappen naar boven, waar we onze ov uitchecken.
''Ik ben nog nooit in deze buurt geweest,'' zegt Alexia als we boven door de dure winkelstraten lopen. Het zijn allemaal dure designerwinkels en ik voel me niet bepaald op mijn gemak hier.
''Ik ook niet, maar hier zou de beste bruidstaarten winkel van heel Amsterdam moeten zitten,'' zeg ik terwijl ik voor me wijs. Een paar meter verderop zou het moeten zijn.
En ja hoor, we zien het al aan de grote etalage met enorme taarten erin. ''Jezus,'' mompel ik. ''Dit is wel heel erg... Groot,'' aarzelend lopen we met z'n tweeën naar binnen. Er zit een heel deftig-uitziende mevrouw achter een toonbank en ze kijkt ons beiden van top tot teen aan als we in haar vizier verschijnen.
''Goedemiddag,'' zeg ik om de ongemakkelijke stilte te verbreken. Ik heb allang door dat wij niet het type zijn dat deze vrouw in haar winkel verwacht, maar het moet maar. ''Goedendag,'' zegt ze dan een beetje uit de hoogte. ''Welkom in huwelijks patisserie La Tartin, waarmee kan ik u van dienst zijn? Heeft u de telefoon nodig?'' Ik schud verbaast mijn hooft.
''Nee, ik heb de telefoon niet nodig. Ik heb mijn eigen,'' zeg ik dan.
''Oh, helaas moet ik aan u meedelen dat onze toiletten enkel voor personeel zijn,'' zegt ze dan spijtig. Nu begint het bij me te dagen, ze wil gewoon niet geloven dat ik hier voor een bruidstaart komt. Ze denkt óf dat ik niet ga trouwen, óf dat ik het geld niet heb om hier een taart te kopen. Alexia en ik kijken elkaar een beetje argwanend aan.
''Nee, eigenlijk kom ik voor een taart, voor mijn bruiloft,'' zeg ik dan nadrukkelijk. ''Ik ga in oktober trouwen, ziet u. En dan wil ik toch wel graag een taart voor het feest,'' de vrouw kijkt me nu al helemaal verward aan. Ze snapt gewoon niet wat ik hier kom doen.
''Ik moet toch aan u meegeven dat wij prijzen hanteren die niet geschikt zijn voor...'' Voor wat? Durf het eens te zeggen mevrouw. ''Kleine portemonnees,'' zegt ze dan voorzichtig, omdat ze toch beleefd wil blijven denk ik.
''Oh, maar dat is geen probleem,'' zeg ik dan. ''Daar hoeft u zich geen zorgen over te maken,'' de vrouw zucht maar komt dan overeind. ''Uiteraard. Volgt u mij, dan zullen we beginnen,'' Alexia en ik lopen wat ongemakkelijk maar standvastig achter haar aan. Ik ben niet van plan me door deze snob van de kaart te laten brengen.
''Wat is uw naam en trouwdatum?'' Vraagt ze me nep-vriendelijk als we bij een glazen tafel aankomen. ''Zoë Spaansen, en ik trouw op vijftien oktober,'' zeg ik dan.
''Uiteraard, neemt u plaats,'' vertelt ze mij en Alex terwijl ze naar de stoelen wijst die aan de glazen tafel staan. Alexia en ik gaan beiden naast elkaar aan de tafel zitten en de mevrouw doet hetzelfde.
''Oké, en heeft u voorkeuren wat betreft de vorm, smaak, het kleurenthema, de indeling en hoogte van de taart?'' Ik laat het even over me heen komen, dat zijn wel heel veel vragen.
''Nou, iets met chocolade zou wel erg fijn zijn, voor de rest had ik nog geen specifieke ideeën,'' antwoord ik eerlijk. Ik heb echt nog geen idee wat ik me moet voorstellen bij mijn bruidstaart, ik dacht dat het gewoon standaard voorbeelden zouden zijn. Verkeerd gedacht.
''Ah, juist. Ik zal kijken wat ik voor u kan doen,'' zegt de vrouw voor ze weg tippelt op haar stiletto's. Ik zucht en leun met mijn armen op de tafel.
''Waar zijn we nu weer beland?'' Vraag ik me hardop af. ''Dit wordt nog lachen,'' Alexia moet moeite doen om niet mee te grinniken, aangezien de mevrouw, die ons overigens nog niet eens haar naam heeft verteld, ons waarschijnlijk kan horen.
Na zo'n vijf minuten komt de mevrouw terug met wat plaatjes in een album.
''Dit is wat we hebben met chocolade,'' zegt ze dan als ze het boekje voor me neerlegt. Oké, ik had me het taarten proeven toch iets anders voorgesteld. Ik had me zeg maar voorgesteld, dat we ook daadwerkelijk taart zouden gaan proeven.
''Maar hoe weet ik nu of de taart lekker is, als we er een kiezen?'' Vraagt Alexia precies wat ik in m'n hoofd had.
''Al onze taarten zijn lekker,'' zegt de vrouw dan arrogant voor ze haar telefoon pakt en doet alsof ze iemand moet bellen. ''Maar kunnen we dan echt niets proeven?'' Vraag ik verbaasd. ''Hoe moet ik ooit een taart kiezen als ik niet weet hoe hij smaakt?''
De vrouw kijkt geïrriteerd op. ''Zeg luister, ik ben geen banketbakker, ik werk in de winkel. U kiest er een uit het album, of u doet het niet,'' ik ben weer stil en de mevrouw loopt weg met haar telefoon aan haar oor.
''Trut,'' mompelt Alexia terwijl ze het boekje naar zich toe trekt. ''Nou, laten we eens even gaan kijken naar deze verrukkelijke taarten,'' ze spreekt het woord verrukkelijk heel bekakt uit en ik moet moeite doen om niet te gaan lachen.
''Laten we dat inderdaad maar doen, uiteraard,'' zeg ik, de vrouw haar stem imiterend. We bladeren door het boekje heen en zien hele kunstwerken van taarten. Sommige zijn wel vijf verdiepingen hoog en volledig gevuld met suikerbloemen. ''Ieuw, dat is wel heel erg over de top,'' zegt Alexia terwijl ze naar een lichtroze taart met allemaal hartjes van glazuur wijst.
''Mee eens, ik wil iets wat wat simpeler is,'' zeg ik. ''Maar dat ben ik nog niet tegen gekomen,'' na zo'n twintig bladzijdes ben ik het dan ook spuugzat.
''Ik wil geen taart met vijf lagen, ik wil geen bepaald artistiek kleurenthema, ik wil niet nu al nadenken over de indeling van de taart. Ik wil gewoon dat hij lekker is en dat hij er leuk, maar simpel uitziet,'' mompel ik geërgerd.
''Dan vrees ik dat u hier niet aan het juiste adres bent,'' zegt de vrouw, die blijkbaar weer was komen opdagen. ''Ik wilde u van te voren al waarschuwen dat deze winkel misschien niet geschikt was voor mensen zoals u,''
''Mensen zoals ik? Wat houdt dat überhaupt in?'' Vraag ik haar met een opgetrokken wenkbrauw. ''Jonge mensen... Mensen met een iets minder hoge... Komaf,'' zegt ze dan met opgetrokken neus.
''Met minder hoge komaf? Zeg, ik ben dan misschien niet de gravin van weet ik het wat, maar ik ben nog steeds een mens hoor. Een mens, met gevoelens,'' snauw ik haar toe.
''Wat ik probeer te zeggen, is dat onze winkel misschien een beetje te hoog is gegrepen voor uw... Prijsklasse,'' dat was de druppel.
''Hoe rottig ik het dan ook vind om dit te zeggen, ik kan het me wel veroorloven om hier een taart uit te zoeken. Ik wil het gewoon niet, omdat deze zaak gerund wordt door een snobistische kwal die enkel het slechte van mensen inziet en niet eens EEN VERDOMDE TAART KAN BAKKEN! Ik ben weg, kom Alex,'' in mijn uitbarsting pak ik Alexia haar arm en trek haar mee naar de uitgang, wat ze helemaal niet erg lijkt te vinden.
De mevrouw blijft verbijsterd achter, maar vind niet veel later haar woorden terug. ''Ah, gewone mensen, ik zal nooit wennen aan dat boerse, achterbakse cultuurtje van ze,'' Alexia probeert me nog tegen te houden maar ik ben alweer binnen.
''Wat zei u? Achterbaks? Ik zal u eens vertellen wie hier achterbaks is. Dat bent u! Ja, ik kom dan misschien niet uit deze dure wijk, maar dat betekent niet dat ik ineens niets meer waard ben. Ik ben dan misschien anders opgevoed dan u, maar dat betekent niet dat ik niet goed opgevoed ben. Ik kom hier om taarten te proeven voor mijn bruiloft, taarten die lekker zijn. Hij hoeft geen schoonheidsprijs te winnen, hij moet gewoon goed smaken! Dus als u uw achterbakse neus nu uit mijn leven zou halen, zou ik dat zeer op prijs stellen. Ajuus,'' zeg ik voor ik de winkel weer uitloop.
''En nu gaan we op zoek naar een leuke taartenwinkel,'' het blijft stil aan de andere kant. Ik kijk op om te zien wat Alexia aan het doen is, en zie dan dat ze helemaal rood is aangelopen en in een lachbui uitbarst.
''Je had jezelf moeten zien,'' lacht ze. ''Je ging helemaal los, arme vrouw,'' ik grom wat. ''Wat nou arme vrouw? Ze had het verdient,''
''Oh ja, dat zeker,'' zegt Alexia.
We gaan opnieuw op zoek naar een taartenwinkel, deze keer iets minder chique. Al snel vinden we iets op Google dat veel goede reviews heeft. Het lijkt erg gezellig en eigenlijk ook stukken beter dan ''La Tartin''. We besluiten om daar naartoe te gaan, het is niet zo ver hier vandaan.
De bel rinkelt als we de deur van het kleine winkeltje openmaken, en al gauw komt er een ouder vrouwtje naar ons toe gestoven.
''Goedemiddag dames, waarmee kan ik jullie helpen?'' Vraagt ze vrolijk. Dit is echt in contrast met die andere vrouw, wauw.
''Ik ben op zoek naar een taart voor mijn bruiloft,'' zeg ik dan met een glimlach.
Het vrouwtje knikt en stelt dan eindelijk een vraag die ik wel wil horen.
''Wil je een grote taart, of iets subtieler?'' Ik zou bijna zuchten van opluchting, maar dat is natuurlijk een beetje raar.
''We zijn met niet zo heel veel mensen, dus iets subtiels zou fijn zijn. Zo'n twee lagen of iets dergelijks,'' leg ik uit. Het vrouwtje knikt begrijpend. ''Oké, ik zal jullie eerst wat laten proeven, want de soort taart is natuurlijk erg belangrijk. Daarna praten we wel verder over de opmaak van de taart zelf. Zou je het leuk vinden om eerst een iets over jezelf en je verloofde te vertellen? Dan kan ik een beetje kijken wat bij jullie past,'' zegt ze vriendelijk.
Ik knik blij en begin dan te vertellen over wie ik ben, wie Ashton is en wat hij doet. Hoe we elkaar hebben leren kennen, onze relatie en uiteindelijk ook over het aanzoek op mijn verjaardag, eerder dit jaar. Het vrouwtje zit met een grote glimlach te luisteren en knikt dan. ''Ik denk dat ik wel een idee heb. Ik ben trouwens Marjan, wat onbeleefd van mezelf om me niet voor te stellen,'' zegt ze dan.
''Dus, Zoë en Alexia. Wacht heel even, ik ben zo terug,'' ik heb haar ook over Alexia verteld aangezien ze ook een rol speelt in het verhaal en toch ook naast me zit. We hebben hier allebei al een veel beter gevoel over dan bij de vorige winkel en dat is een goed teken.
De andere winkel maakte het concept trouwen zo formeel, hier wordt het meer beschouwt als iets wat je doet als je echt van elkaar houdt.
''Oké, ik heb hier een paar punten taart voor jullie. De eerste is red velvet, die zullen jullie ongetwijfeld wel eens ergens tegen gekomen zijn. De tweede is een soort cake met een fris karakter, dat komt door de citroen die erin verwerkt zit. De derde is een soort brownietaart, erg zwaar op de maag dus dat zou nadelig kunnen werken. De vierde is een chocolade mousse taart, opgebouwd uit laagjes cake en laagjes chocolade mousse. Als allerlaatste heb ik een taart die veel weg heeft van een slagroomtaart. Tast toe, het is nu aan jullie,'' zegt ze terwijl ze vijf verschillende punten voor ons neer zet.
We beginnen braaf met de eerste, Red Velvet. Ik vind het principe van de Red Velvet wel gaaf, met de rode kleur. Maar ik vind het niet de meest geweldige smaak taart die ik ooit gehad heb. Alexia is het met me eens, dus dat maakt het mooi makkelijk.
De tweede is ronduit heerlijk. Ik vind het altijd superlekker als er iets van citroen in de taart zit verwerkt. Dat maakt het altijd wat frisser en dan valt het niet zo zwaar op de maag. Dit is zeker een kanshebber.
De brownietaart is echt te zwaar. Hiervoor had Marjan natuurlijk ook al gewaarschuwd en ze had zeker geen ongelijk. Hij is te zwaar voor wat ik in gedachten had, dus de brownietaart wordt geschrapt.
Na die laatste hebben we even een pauze nodig aangezien hij erg zwaar op de maag viel. Maar Marjan is erg klantvriendelijk en ze biedt ons zelfs wat te drinken aan, waarna we een gezellig praatje over niet veel bijzonders hebben.
''Het is hier wel rustig,'' merk ik op. Het viel me op dat ze ons al de hele tijd aan het helpen is en er in de tussentijd nog niemand binnen is gekomen.
''Nee, ik krijg de laatste tijd niet meer zoveel klanten. Ze gaan tegenwoordig steeds vaker naar die nieuwe zaak, La Tartin,'' ik stik bijna in mijn slokje water.
''Nou dat is dan een foute keuze, La Tartin is vreselijk,'' ik leg de nadruk op vreselijk. ''Helemaal mee eens,'' zegt Alexia. ''De ervaring hier tot nu toe is al zoveel beter dan die we daar hadden,''
Marjan glimlacht ons dankbaar toe en verteld verder, over dat deze zaak al jaren in de familie zit en dat ze vroeger de meest bezochte bruidstaarten winkel van Amsterdam waren. Naarmate er steeds meer exclusieve zaken bij kwamen, verdween deze zaak steeds meer uit de aandacht.
Ik vind het eigenlijk best wel zielig voor haar, want ze doet het erg goed. Ze schudt ons medelijden van zich af en zegt dat we maar eens verder moesten gaan met het proeven van de taarten. Dat lijkt ons ook wel een goed idee.
De vierde taart is ronduit hemels. Dit is echt een van de beste taarten die ik ooit geproefd heb. ''Dit is hem,'' zeg ik dan ook meteen als ik mijn hap heb doorgeslikt. ''Dit is mijn bruidstaart, het kan niet anders,'' van Alexia en Marjan moet ik de laatste ook nog proeven, maar nadat ik dat heb gedaan blijf ik standvastig.
De vierde taart is het, de chocolade mousse taart. Gelukkig ben ik niet de enige die hem hemels vindt, en is Alexia het met me eens. Dit is hem, dit wordt de taart.
De rest van de middag spenderen we aan het uitzoeken van kleuren, vormen en de decoratie. Tot we uiteindelijk tot een geheel komen van al mijn wensen en die van Ashton, die hij me vanmorgen toevertrouwd heeft.
Ik ben best wel blij met het resultaat, het is precies wat ik wilde.
Drie lagen, maar niet heel breed. Het is dus genoeg voor het gezelschap dat aanwezig zal zijn. Hij is lichtblauw/ mintgroen, met heel licht roze bandjes om elke laag, die lijken op kanten lintjes, maar in werkelijkheid gewoon eetbaar zijn. Aan de zijkant op de middelste laag leggen we een lichtroze bloem die als versiering dient. Simpel, maar o zo mooi.
Ik ben blij dat we besloten hierheen te gaan. Ik heb mijn perfecte bruidstaart gevonden,\.