Jess' POV
The silence is maddening. I can even hear the ticking of the clock. Alas otso na pala ng gabi. I wasted half of the day staring at the ceiling. Thank God no one bothered me. Kahit text o phone calls wala akong nareceive kahit na isa.
I looked around me. Nasa sala ako ng unit ko. Walang nagbago sa paligid. That's why I preferred to stay here. Ayokong pumasok sa kwarto. Dahil makikita ko na tanging ang mga gamit ko na lamang ang natira doon. I don't have to check it. But I'm sure Ian took away all of his stuff.
I can't believe that he's gone. When he was packing I did not bother to stop him. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya. I can no longer offer empty promises. At alm kong lalo ko lang siyang masasaktan. He doesn't belong here anymore. He has no place in my world, which is full of lies and uncertainties. I love him. Pero hanggang doon lang 'yun. I don't see my future with him. Hindi ko alam kong bakit ngayon ko lang ito narealize. Parang may kulang sa relasyon namin.
Is it really about relatuionship? Or is it all about me? How I feel towards him. After all these years na magkasama kami, bakit ngayon ko lang ito naramdaman? Dahil nasa eksena na naman ba si Ambrose? O dahil mahal ko pa rin si Ambrose hanggang ngayon?
Bakit ako nagkakaganito? Minahal ako ni Ian nang higit pa sa inakala ko. And all this time, hindi ko pala siya minahal ng totoo. I know I love him. But not thew way he loves me. Not the same intensity that I loved Ambrose.
He deserved someone to love him, yung kayang suklian ang pagmamahal niya. Yung aalagaan siya at hindi siya sasaktan. At hindi ako yun. So I had to let him go. He deserves to have the best things in life. Including a perfect girl, and a perfect relationship.
It happened again. Mag isa na naman ako. This time Ian left me. Well, not exactly. I drove him away. I know it would hurt both of us if he leaves. But it will tear us apart also if he stays. Pareho lang kaming masasaktan.
Mas gusto kong mapag isa. Mag isip. Parang last week lang ginawa ko na rin ito. Pinagtaguan ko si Ambrose. But I was with Ian. Here I am, alone this time. This is what I'm good at, running and hiding. Noon unang umalis ako, nakapaghiwalay sa akin si Ambrose. Para makapag simula ulit. At para makalimutan ko ang sakit ng nangyari.
Pero ngayon, bakit wala na akong maramdaman na sakit? Manhid na ba ako? O di kaya ay immune na? Or I anticipated that Ian and I would end up this way? Nararamdaman ko na ba simula pa lang na magkakahiwalay din kami?
I can't explain what I feel. Hindi ako nasasaktan. Hindi ako labis na nalulungkot. But one thing is certain, what's killing me now is the guilt. Ayaw akong patahimikin ng konsensiya ko. What's left with me were the expressions on Ian's face. His shocked face when I started telling him about Ambrose. The grief on his handsome tear-stricken face was evident when he had his last glance at me before he left. Hindi nito ikinahiya at pagluha sa harap ko. And I couldn't take it anymore.
Paano ko nagawa ito sa kanya? When all he wanted was for me to be happy. Ginawa niya lahat para makalimutan ko ang sakit na naranasan ko sa pag iwan sa akin ni Ambrose. He gave me a chance when I thought there was nothing left for me.
I spent years in the dark. Nabuhay akong walang pakialam sa paligid ko. Namuhay akong puno ng sama ng loob ang dibdib ko at sinisisi ang sarili ko sa nangyari sa amin ni Ambrose. Lalo na sa pagkawala ng anak namin. Hindi ko alam kung paano ako magsisimula. Hindi ko alam na magmamahal ulit ako. Until he came. Pinagtyagaan niya ako. He patiently waited for his chance. Lagi siyang nasa tabi ko. At pinaramdam niya sa akin kung gaano kasarap ang pakiramdam ng mahalin ulit. At magmahal. All he did was to care and love. And this is what he's got. He didnt' deserve all of these.
But what have I done? Hanggang ngayon hindi ko pa rin makalimutan ang expression ng mukha niya nung sinabi ko ang tungkol sa amin ni Ambrose. Pag pumupikit ako nakikita ko ang mukha niya. How he shut his eyes tight to control his tears. And how he gave in for his sobs. At hindi ako matahimik. I was the cause of his misery. I've never seen him so sad and hurt. He just stood there and stared at me for few minutes.
" Please say something....." I couldn't stand his silence.
I want him to speak. Or do something. Sabihan niya ako ng masasakit na salita. Kahit pa saktan niya ako physically, tatanggapin ko ito. Kahit alam kong hindi ito kayang gawin ni Ian sa akin. Pero kung ako ang papipiliin, mas gugustuhin ko na lang na saktan niya ako. Para mabawasan ang guilt na nararamdaman ko.
But what's the point. Sabi nga nila, "damaged has been done." Kahit anong gawin ko hindi ko na mababawi pa ang mga sinabi ko sa kanya. At wala akong balak na bawiin ito. He deserved to know the truth. Hindi ko na kayang maglihim pa. Hindi kaya ng konsensya ko na lokohin siya.
So what now? Sinabi ko sa kanya ang nangyari sa amin ni Ambrose, ano na ang susunod na mangyayari? Sinabi ko ba ito sa kanya para maghiwalay kami ni Ian? And what do I expect? Magkakabalikan kami ni Ambrose? If ever, was it even all worth it? This whole affair and lies? Knowing na natuloy din pala ang kasal nila Ambrose at ng linta na yun. Habang miserable ako at mag isa sa loob ng mahabang panahon, nagpapakasaya siya kasama ng babaeng yun.
At hindi ko ito matanggap. Nung makita ko ulit ang lintang yun at may kasamang bata na ang tawag ka Ambrose ay "daddy", nagalit ako. Partikular na sa sarili ko. Kaya siguro nagawa kong aminin kay Ian ang tungkol sa aming dalawa ni Ambrose. Para magising na ako sa katotohanan. Na nagpakabaliw ulit ako sa lalaking nang iwan sa akin. At ang lalaking nagmamahal sa akin ngayon ay magiging isang alala na lang ulit ng masasayang nangyari sa buhay ko. Para magising ako sa katotohanan na hindi ko na kayang magmahal pa ulit. Dahil kung hindi ako masasaktan, ako ang makakasakit ng damdamin ng iba.
Sa kabila ng pagiging may asawa ni Ambrose nagawa pa niya akong akitin. At ngayon nanggigil ako sa kanya at gusto kong sapakin ito. At isa na naman akong tanga na umasa. Pero inakit nga ba ako ni Ambrose? At lalo akong nainis sa sarili ko. May gana pa akong isipin si Ambrose habang nasa harap ko si Ian na umiiyak at nasasaktan.
" How long....how long has this been going on?" at last he found his voice.
Parang may nakabara sa lalamunan niya na ayaw lumabas ang mga salita sa bibig niya.
" Just last week.....I was working on a project for him....and I thought I won't be able to see him after the project but......" hindi ko natapos ang sinasabi ko kasi pumikit ito ng madiin at tumalikod siya sa akin.
As if he couldn't stand the sight of me. Or maybe he didn't want me to see his reaction. Napahawak siya sa ulo niya at tumungo ito.
" I'm sorry....I never meant to....." my tears started to fall.
He raised his hand to stop me from talking. Na parang ayaw na niyang marining pa ang detalye. Na sapat na na marinig niya na niloko ko siya. He faced me again. Pumikit ako ng madiin. Hindi ko kayang salubungin ang mga titig niya.
" He left you Jess, don't you forget that. " madiin na sabi nito.
Napahikbi ako. Alam ko, hindi na niya kailangan pang ipamukha sa akin ito. Pero hindi ko siya masisi. Kahit siguro siya ay hindi makapaniwala sa narinig niya mula sa akin.
"I know. And I was fooled again. I 'm really sorry. I can't be with you anymore after all of these."
Nanlaki ang mga mata nito sa gulat nang marining ang sinabi. Hindi niya ito inaasahan.
"No...Please don't do this. Forget I even said that." lumapit siya at hinawakan ako sa magkabilang braso.
He attempted to hold me close. Pero parang napapaso akong lumayo sa kanya. At nandiri ako sa sarili ko. Pakiramdam ko napakarumi kong babae. That I don't deserve his loving touch. Laglag ang balikat nito pero hindi na siya ulit lumapit pa sa akin.
" Just tell me you don't want him anymore. That you were just tempted. And I will forget about everything. We'll start again."
Umiling ako. Hindi ganun kadali para sa akin ang makipag balikan sa kanya. Niloko ko siya at alam ko ang bigat ng kasalanang nagawa ko. Alam kong mapapatawad niya ako sa ngayon pero hindi ganun kadaling bumalik ang tiwala niya sa akin.
Magiging anino sa pagsasama naming dalawa ang pagkakamaling nagawa ko. I betrayed his trust. At sa tinginko wala ng natira pa sa aming dalawa.
" I don't know what I want anymore, Ian. Ang alam ko lang gusto kong magpakalayo."
Yun ang totoo. Hindi ko na alam ang gusto ko sa buhay. Sa tingin ko wala na akong ginawang tama.
" Take me with you. If running means getting him out of your life, I don't mind running all my life. Please Jess....."
I smiled at him. Napakasarap pakinggan ang katagang iyon mula sa kanya. Pero ito ang lalong nagpabigat sa dibdib ko. Bakit may mga lalaking ganito? He is willing to risk everything. Kahit hindi siya sigurado kung mamahalin ko siya gaya ng pagmamahal niya sa akin. Oo mahal ko siya, but my heart does not beat for him the way it did to Ambrose. May mali ba sa akin? Or is it with Ian? Na hindi siya ang lalaki para sa akin?
"All my life I've been making wrong choices. Wrong decisions. I don't think I'm still capable of making the right decisons now. I don't know what to do. And I won't blame anyone kung mamumuhay man akong mag isa in the near future. I deserve to be alone. I keep on hurting people who love me. If not I do crazy things that make them leave me. I don't desrve to be happy. I don't deserve anyone else. "
" Don't say that. You make me happy. You deserve to be happy. I deserve you. And I'll do anyhting to make you happy. I know I failed this time but I won't stop. I love you so much. Please choose me..."
I burst. Umiyak na ako ng tuluyan. Ayokong makita ang mga mata niyang walang tigil ang pagdaloy ng mga luha. What have I done? Bakit hindi ko siya magawang mahalin gn lubusan?
" Stop Ian...."
Ayaw ko nang marining ang iba pang sasabihin nito. Hindi niya ako sinusumbatan pero naguiguilty ako. What's wrong with Ian? Lahat ng gusto ng isang babae nasa kanya. I felt like Ian wasted his time on me. Sayang ang pagmamahal na binigay ni para sa akin. Hindi ko ito nasuklian.
" We can't be together anymore...."
I blew it. Habang nakikita ko siya hindi ako patatahimikin ng konsensya ko. His head bowed down, shoulders shaking. I looked away and wanted to run. But I can't leave him just like that. Kung torture man sa akin ang makita siyang umiiyak ngayon, I have to deal with it. Kasalanan ko ang lahat. Hindi pa nga ito sapat na parusa para sa mga nagawa kong pagkukulang at kasalanan sa kanya. Wala talaga akong kwenta.
"Ian......" lumapit ako sa kanya.
Hindi ko alam kung hahawakan ko ba siya sa balikat o yayakapin. Pakiramdam ko wala na akong karapatan na gawin yun. What I just did, was I held his hand tight. And I cried with him. Gustong gusto ko siyang yakapin kahit sa huling pagkakataon, pero pinigilan ko ang sarili ko. I now feel the physical boundary between us. And I want ot keep it that way. Pakiaramdam ko magkaiba na ang mundo namin. Sapat na ang magkahawak kami ng kamay.
Nanatili siyang nakayuko. Tama lang ito. I can't look him straight into his eyes. I don't see hatred or disgust on it, and that made me feel even more gulity. All I see was sadness and silent pleas.
" I can't do this Jess..." basag ang boses nito.
Ang paghihiwalay namin ang ibig niyang sabihin. Pag nangyari yun, aalis siya at hindi na siya babalik. I squeezed his hand and kissed it. He held it tighter.
" You can Ian, you need to. Hindi lang ang ikaw ang nahihirapan, ako rin. Per kailangan nating gawin 'to."
We need to part ways. Sabi nga ng iba, "if you can no longer be happy together, maybe you can be happier apart." And I just hope na makita ni Ian ang babaeng para sa kanya. Para makalimutan na niya ako. At sana maging masaya na siya.
" Are you going back..... to him? Have... you talked to him yet? "
I smiled at him and held his face. At naisip pa niyang itanong ito sa kabila ng lahat. Sa kabila ng kasalanang nagawa ko, naisip pa rin niya ang kalagayan ko.
" Please..I need to know. Does he still.... love you?" napayuko ulit ito at pinunasan ulit ang mga luha niya. " I just don't ....want you to get.... hurt again." putol putol na sabi nito sa gitna ng pigil niyang pag hikbi.
That's what I thought. Kapakanan ko pa rin ang iniisip niya na kahit na labis ko siyang nasaktan. I don't know how to comfort him. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. But I want him to feel that I will be fine, para hindi na siya mag alala pa.
" Not yet. I don't wanna think about it." sagot ko.
Napailing si Ian. " That lucky bastard." pabulong na sabi nito.
At halos mapatalon ako sa tunog ng intercom sa gilid ng pinto. Tawag ito mula sa security. Posibleng meron akong bisita sa baba. This is a security policy. Hindi pwedeng magpapapnhik ang mga security ng kung sino sino nang walang pahintulot mula sa mga tenant ng building.
I began to wonder. Sino ang bibisita sa akin ng ganitong oras? Tumayo ako sinagot ang intercom para na rin tumigil ito sa pagtunog.
" Hello..."
" Ms Jessica Villareal?"
" Yes...."
" Ma'am may bisita po kayo dito sa baba, papaakyatin ko po ba?" tanong ng guard.
For sure it's not Ian. Kilala ng mga guard si Ian. He doesn't have to go through of the security procedure. Nagbilin ako sa baba na payagan na siyang dumerecho sa unit ko. Pero sino ito?
" Sino daw siya?"
" Ambrose Reyes daw po."
Kulang na lang mabitawan ko ang receiver na hawak ko. Hindi pa nga ako nakakabawi sa pag alis ni Ian, heto na naman si Ambrose. Nanghihina akong napaupo sa gilid ng pinto. Hindi ko pa rin sinasagot ang guard. Napatingin ako sa doormat na binili ko. It has initials J and I. God, pumikit ako ng madiin. Iisahin ng mga gamit na iniwan niya sa bahay ang pagpapaalala sa kanya. At ang tanging nakikita ko ngayon sa akong alala ay si Ian at ang eksena bago siya lumabas ng pinto.
He just held me tight and kissed me on my right cheeck, without any parting words he left. He just said "take care." The last sight of him, he was picking up his first bag. My tears fell again and I looked away. I hate to see him go. But he can no longer stay. Hindi siya magiging masaya sa piling ko. Patuloy ko lang siyang sasaktan. Then I heard the door closed. He's gone.
"Ma'am? Ano na po?"
Napadilat ako at tumayo ako ng maayos. Naiinip siguro ito dahil sa matagal na hindi ko pagsagot. Kung paano nalaman ni Ambrose kung saan ako nakatira ay hindi na ito mahalaga. I know that I have to deal with him too. Pero wala sana sa plano ko na harapin siya ngayon. I was planning to do it later. Napakaraming nangyari ngayong araw na ito.
But he's now here. So it has to be now. At alam ko na magpipilit itong umakyat kahit na pagbawalan ko siya. At ayokong gumawa siya ng hindi magandang eksena sa baba. At para matapos na lang ang lahat ng ito.
" Yes, send him up." sagot ko.
----------------------------------------
Bear with me for the errors. Last two chapters remaining.
Thank you.