Αφού έκατσα και το σκέφτηκα για κάτι λεπτά, τελικά, αποφάσισα να πάω.
Φόρεσα την κουκούλα της ζακέτας μου και πήρα το δρόμο προς το μπαρ. Το ντύσιμο μου δεν ήταν και ό, τι πρέπει για ένα τέτοιο μέρος. Φορούσα ένα μαύρο τζιν με σκισίματα στα γόνατα, μία απλή άσπρη μπλούζα και μία μαύρη ζεστή ζακέτα. Η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα το πως ήμουν. Ούτως ή άλλως, δεν είχα σκοπό να κάτσω για πολύ και ούτε είχα την διάθεση να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι.
Βρισκόμουν λίγα μέτρα μακριά από το μπαρ όταν είδα δύο μηχανές και τέσσερις αστυνομικούς να κάθονται απ' έξω. Ο ένας γύρισε και με κοίταξε, κάνοντας με να κοιτάξω μηχανικά το κινητό μου. Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό βρέθηκα έξω ακριβώς από το μπαρ.
Μέσα από την μεγάλη τζαμαρία κατάφερα να διακρίνω την Εύη που καθόταν σε ένα τραπεζάκι ακριβώς δίπλα στο γυαλί που χώριζε το εσωτερικό χώρο του μαγαζιού με το εξωτερικό. Το τραπεζάκι ήταν στρογγυλό και μικρό, όπως και τα περισσότερα που υπήρχαν. Σε αυτό που καθόταν η Εύη μαζί με κάποια άλλα παιδιά, ήταν γεμάτο ποτά.
Μόλις η Εύη πρόσεξε την παρουσία μου, σηκώθηκε από την θέση της και με χαιρέτησε χαρούμενη ενώ έκανε πέρα τις καρέκλες ώστε να περάσει. Της χαμογέλασα και την είδα να τρέχει προς την έξοδο. Μόλις βγήκε από το μαγαζί, έτρεξε κατά πάνω μου και με αγκάλιασε με τέτοιο τρόπο που θα έλεγε κανείς πως έχει να με δει χρόνια, κάτι που φυσικά δεν ίσχυε.
"Άντε πάμε μέσα" είπε αφότου με έβγαλε από την αγκαλιά της και άρχισε να με τραβάει προς την είσοδο του μαγαζιού.
"Περίμενε", την σταμάτησα και γύρισε να με κοιτάξει. "Δεν μπορώ να κάτσω για πολύ. Έχει αρχίσει να βραδιάζει και δεν έχω πολύ όρεξη. Ούτε για μπαράκια, ούτε για κηρύγματα" πρόσθεσα, αναφέροντας στο τέλος το κήρυγμα που θα άκουγα από την μητέρα μου έτσι και αργούσα.
"Εντάξει, δεν θα αργήσουμε. Τώρα πάμε μέσα! Έχουμε να πούμε πολλά" αποκρίθηκε αρκετά ενθουσιασμένη.
Μπήκαμε μέσα και έπειτα καθίσαμε στο τραπεζάκι. Ευτυχώς τα άλλα παιδιά είχαν πάει να χορέψουν και έτσι, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε ελεύθερα.
"Λοιπόν;" ρώτησε και την κοίταξα μπερδεμένη για μια στιγμή. "Τι έγινε;" συνέχισε ενώ ήπιε λίγο από το ποτό της. Η Εύη δεν έκανε κίνηση να μου προτείνει ποτό, διότι ήξερε πως δεν μου αρέσει, πράγμα που με χαροποιούσε. Με εκνεύριζε όταν μου έλεγαν να πιω ενώ τους έλεγα πως δεν πίνω.
"Μάλωσα ξανά με την μαμά μου" απάντησα ξερά και άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί έξω.
"Γιατί; Τι έγινε;" με ρώτησε ανήσυχη και τώρα όλη της η προσοχή ήταν στραμμένη πάνω μου. Αφού της εξήγησα τα πάντα, μου χάρισε ένα βλέμμα συμπαράστασης.
"Μαμάδες!" αναφώνησε μετά από λίγο και ήπιε μονορούφι το ποτό της. "Όλη την ώρα προσπαθούν να μας ελέγξουν. Δεν τις αδικώ...και αυτές να μας προστατέψουν θέλουν. Απλά το κάνουν με τον λάθος τρόπο, γιατί με πίεση δεν θα καταφέρουν τίποτα".
"Το ξέρω", ξεφύσιξα και κοίταξα τα ποτήρια που ήταν παρατημένα πάνω στο τραπεζάκι. "Απλά με έχει κουράσει. Δεν μπορώ όλη αυτή την πίεση που μου ασκεί" παραπονέθηκα και πήρα ένα καλαμάκι, το έβαλα μέσα σε ένα ποτήρι -το οποίο δεν είχα ιδέα ποιανού ήταν- και άρχισα να το κουνάω κυκλικά.
"Έλα εδώ" αναφώνησε ξαφνικά και με αγκάλιασε. "Όλα θα πάνε καλά, έχεις εμένα δίπλα σου". Ένιωσα μία ζεστασιά μέσα μου χάρη στη κίνηση της. Η Εύη ήταν πάντα δίπλα μου, στις χαρές και στις λύπες. Ακόμα και αν δεν είχε πολύ χρόνο, θα καθόταν να με ακούσει. Έστω και για λίγο, ίσα ίσα για να βγάλω το βάρος από μέσα μου. Δεν με έκρινε και ένιωθα πολύ άνετα μαζί της, ακόμα και αν σε γενικό βαθμό ήμουν κλειστός χαρακτήρας. Ήμουν ευγνώμων που την είχα. Ήταν πραγματικά από τα λίγα άτομα που με ήξεραν τόσο καλά, ίσως και το μοναδικό.
Όταν απομακρυνθήκαμε, μου χαμογέλασε και εγώ της το ανταπέδωσα. "Τώρα ας μιλήσουμε και λίγο για τον μπάτσο" είπε και έδειξε προς το μέρος που στεκόντουσαν οι τέσσερις αστυνομικοί που είχα δει πριν λίγο. Όταν κοίταξα ξανά την Εύη, μου χάρισε ένα βλέμμα όλο υπονοούμενα.
Δεν μπόρεσα να κρατηθώ και γέλασα με την πράξη της. "Σαν τι να πούμε δηλαδή;" την ρώτησα αφού σταμάτησα να γελάω. "Δεν έχει γίνει κάτι" πρόσθεσα και τον έψαξα για άλλη μία φορά με το βλέμμα μου. Την στιγμή όμως που τον κοίταξα, τα μάτια του έπεσαν πάνω μου και στα χείλη του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Γαμώτο, σκέφτηκα και ένιωσα πάλι κόμπους στο στομάχι μου. Μόνο να μην είδε που τον έδειξε η Εύη. Έτσι και την είδε, γίναμε ρεζίλι.
Γύρισα για να κοιτάξω την Εύη και την είδα να του κάνει νόημα να έρθει. Τι στο-;
"Τι ακριβώς κάνεις;" την ρώτησα χαμηλόφωνα συνάμα αγχωμένη ενώ παράλληλα προσπαθούσα να μην φωνάξω σε όλο το μαγαζί.
"Κάτσε και θα δεις" αποκρίθηκε και μου έκλεισε το μάτι. Όλο αυτό μου φαινόταν τόσο λάθος και με έφερνε σε δύσκολη θέση. Ήθελα να φύγω. Κοίταξα μηχανικά την ώρα στο κινητό μου και ήδη είχε πάει έντεκα. Ούτε που είχα καταλάβει πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Πάντως, για ένα ήμουν σίγουρη, πως έπρεπε να φύγω. Διαφορετικά, θα άκουγα για μία ακόμη φορά τις φωνές της μαμάς μου.
"Πρέπει να φύγω!" φώναξα στην Εύη για να με ακούσει μιας και είχαν δυναμώσει την μουσική.
"Δεν έχεις να πας πουθενά!" αποκρίθηκε αυστηρά και κοίταξε προς την πόρτα, η οποία είχε ανοίξει και μπήκε μέσα ο Ντέιβιντ. Κατευθύνθηκε προς το μέρος μας και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκε μπροστά από το τραπέζι μας.
"Πολλά ποτά βλέπω", ήταν το πρώτο πράγμα που είπε και μας χαμογέλασε.
"Νέα παιδιά είμαστε κύριε αστυνόμε. Έχουμε ανάγκη να ξεσκάσουμε" του απάντησε η Εύη όλο τρυφερότητα και μόνο από το ύφος της, κατάλαβα πως ήθελε να παίξει μαζί του. Ήθελα τόσο πολύ να αρχίσω να της φωνάζω ότι είναι αστυνομικός και πως αυτό που κάνει είναι λάθος, πόσο μάλλον εν ώρα υπηρεσίας.
"Ωραίο τρόπο βρήκατε για να ξεσκάσετε", την ειρωνεύτηκε και η Εύη γέλασε λες και της είπε κάποιο πετυχημένο ανέκδοτο. Το ποτό πρέπει να την πείραξε.
"Γειά σου Άλισον", με χαιρέτησε έπειτα και ένιωσα τους κόμπους στο στομάχι μου να γίνονται πιο έντονοι.
"Γειά" αποκρίθηκα αμήχανα.
"Λοιπόν, τι με θέλατε;" ρώτησε ο Ντέιβιντ και κοίταξε μια εμένα και μετά την Εύη, η οποία συνέχιζε να χασκογελάει. Ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ παίζει να είχε ήπιε.
"Βρε μωρό, απλά κάτσε και ξεκουράσου μαζί μας" του απάντησε και κατέβασε άλλο ένα σφηνάκι. Αυτό ήταν, θα μας βάλουν μέσα για παρενόχληση αστυνομικού.
"Εε, μην της δίνεις σημασία", προσπάθησα να σώσω την κατάσταση "έχει πιει πολύ. Θα την πάω σπίτι".
Έγνεψε καταφατικά και περίμενε μέχρι να πάρω τα πράγματα μας. Μετά βγήκαμε και οι τρεις έξω από το μαγαζί.
"Θα σας συνοδέψω, είναι αργά" είπε και ενώ πήγα να του αρνηθώ, με πρόλαβε φωνάζοντας έναν άλλο αστυνομικό για να του πει ότι θα έρθει σε λίγο.
Ο Ντέιβιντ κράτησε την Εύη από την μία μεριά και εγώ από την άλλη. Έτσι πως την κρατούσαμε, σκέφτηκα πως ίσως τελικά να είναι καλύτερα που ήρθε μαζί μας. Ο δρόμος προς το σπίτι της Εύης ήταν σκοτεινός και στην περιοχή μας υπήρχαν πολλοί εγκληματίες. Επιπλέον, χωρίς αυτόν θα δυσκολευόμουν να κουβαλήσω μόνη μου την Εύη.