Copyright © ScribblerMia, 2012
December passed by. A new year has arrived. Time really runs fast.
Sometimes, love doesn’t lead to a happy-ending-story. Sometimes, you end up being all alone.
They say that everything has an end, and nothing lasts forever. They say everything has its limits. They say time heals all wounds. They may be right, but they may also be wrong. There will always be this scar that stays forever, and you can’t do anything about it but to go on with your life having it.
Sometimes, it is hard to pretend that I am okay when everything inside me tells the other way around. He is the only person who holds my happiness, the only person who completes me, the one I want to build a life with, and the only man that has the power to capture my heart. But sometimes, fate is really cruel. I do know that in the game of love, I cannot stay a winner forever. There will always be instances that I have to lose. And right now, I have lost my battle. By this time, tears are the only company to my loss.
For some reasons, I have to sacrifice him, even though I feel like the whole world crashes over me. I have to let him go, even though I know that I can’t live without him, even if he is the only reason I keep on holding on against life’s obstacles.
My whole being has been covered with sadness and longing. Pretension is the name of the game. But then, at the end of the day, I know that I might fool everybody but never myself. I have dwelled into our memories for such a time; I am still hoping. But then, my sanity interferes, battling with my craziness. I know that he will never come back. I know that I have to continue this battle with life alone.
It’s hard. I laugh, and I smile. Yes, I still do my everyday activities, but now, my life will be different without him, and it will never be the same again. The pain is unbearable. However, I need to accept the fact that there are just things in life which are not permanent and can’t stay with me forever. He just came into my life to play his role, for that was his purpose, and after that, he had to leave me. I have to accept that sad truth. I have to accept God’s will.
Love is a very painful thing for me, but I don’t regret falling for its trap. Why? I have been happy with him. I have learned a lot from him. I learned to love, to care, and to value someone more than just myself. I became selfless. His dreams and I, our dreams are now burned into ashes, disappeared in just a flick of a finger. However, I know that I will find the broken pieces of my life. Not now, but I know someday. Time can only tell. Destiny only knows.
Our story may have ended. Our love song may have faded. Our story may not have ended happily-ever-after. But despite everything, he will always have a special place in my heart. I will never forget him. For me, love never ends, love lasts forever, and love is limitless. But indeed, it will leave you an invisible scar that stays forever.
So, I have to give him a bittersweet goodbye. I must now face the part of letting go and moving on because I should, and I will, and hopefully, I can.
“Hoy, ‘te, ano’ng kaartehan iyan? Paki-explain!” Nagulat ako nang biglang sumulpot si Philip sa likod ko. Muntik na akong mahulog sa upuan. Kainis talaga ang baklang ito.
“Makatulak naman diyan parang hindi tao ang tinutulak, eh.” Reklamo ko habang inayos ang papel at nilagay muli sa bag ko.
“Tao ka ba?” Nakataas ang isang kilay na tanong nito.
“Tse.” Inirapan ko siya habang naupo ito sa harap ko. “Nasaan sina Cess at Kaye?”
“Nasa library, eh. May ginagawang report.”
“Hindi raw ba sila sasabay sa atin mag-lunch?”
“Hindi raw, eh.” Nakasimangot na sabi nito habang nagkakalkal sa kanyang bag.
“Okay. Eh, ‘di tayo nang umorder. Gutom na ako, eh.” I forced to smile.
Tumigil ito sa kanyang ginagawa. Philip sighed and looked at me with a sad face. “Astrid, are you okay?”
I grinned. “Oo naman. Bakit hindi ako magiging okay?”
“Lately kasi, you’re always spacing out. Most of the time, you look sad. Then right now, you’re grinning like a bobcat. Alam mo ‘yon? ‘Yong kanta sa Pocahontas.” He said wryly.
“Pauso ka. Bobcat bobcat ka diyan. You meant grinning like a Cheshire cat?” Natatawa kong tanong.
“Yeah. Whatever. Hindi ako magaling sa idiom at figures of speech na gaya mong CommArts,” sabi niya sabay irap.
Napailing na lang ako sa tinuran niya. “Ano ka ba? I’m okay noh.” I paused. “Well…I’m trying to be okay.”
Umamo ang mukha nito. He leaned and held my hands. “Sister, be strong ha?”
I smiled. “It’s never easy. It will never be. But don’t worry, sister.” I sighed. “I’ll get by,” I whipered.
Tinuon ko ang paningin ko sa mag-boyfriend sa kabilang table. Wala sa sariling napangiti ako nang sinubuan ng lalaki ng hot fudge ang babae. The girl giggled. How sweet.
“Hey.” Philip flicked me with his hand.
“Aray ko ha! You’re being violent!” Reklamo ko habang hinihimas ang noo ko.
“Wushu. Ang arte nito. Ang hina-hina kaya no’n.”
“Eh, gusto mo i-try ko sa’yo?” Hamon ko habang nanlilisik ang mga matang nakatingin sa kanya.
“Joke lang.” He beamed.
Gwapo talaga ang bading na ito. Isang malaking kawalan talaga sa sambayanang kalalakihan.
“So, what’s that paper you’re reading a while ago?” Philip suddenly asked.
“H-huh?”
“Iyang nakaipit na papel sa book mo.” Nginuso nito ang libro sa harapan ko.
“Ah. Ito ba?” Sabay turo ko sa papel.
“Hindi, ‘yang poster sa likod mo,” he answered sarcastically.
Sarcasm.
Bigla akong nalungkot. I missed his sarcasm. Miss na miss ko na ang pambabara niya sa akin.
“Hoy, ‘te, joke lang.” Bigla namang nag-panic si Philip nang mapansin ang pagbabago ng ekspresyon ko.
I forced to smile. “Nah. It’s okay. May naalala lang ako bigla.”
Philip smiled. “So, ano nga iyang papel na iyan?”
“Wala lang. Naisulat ko lang ito nang nag-iisip ako ng magandang topic about death sa essay na assignment namin.”
“Did you pass it?”
“No way!” Nanlalalaki ang mga mata ko. “Echos lang ito. Wala nga itong thesis statement, eh, kaya hindi ito papasa bilang expository essay. Personal essay lang ito.”
Philip rolled his eyes. “And now you’re talking the alien language.”
I laughed. “Tara na ngang umorder!”
--
Nakaupo ako sa terrace namin habang nagbabasa ng libro ni Steve Berry. Saturday ngayon at wala naman akong assignments dahil kakasimula pa lang ng klase pagkatapos ng Christmas vacation.
Christmas. It used to be my favorite time of the year. The last Christmas I had…Well.
I sighed. Tiningnan ko ang two-storey house na katabing bahay namin.
Sinilip ko ang kwarto niya. Tanaw mula sa kinaroroonan ko ang kanyang bintana. Pero napailing din ako. Ang tanga-tanga ko talaga para mag-expect na nandoon lang siya habang natutulog, o naglalaro ng PSP, o ‘di kaya’y tumutugtog sa kanyang gitara, o ‘di kaya naman ay nagbabasa ng mga libro nina Mario Puzo at Cormac McCarthy.
Humalumbaba ako at pinagmasdan ang puting kurtina na nakatakip sa bintana.
Hahawiin kaya niya iyon para kawayan ako?
Kawayan? That’s funny. He’ll never do that. Dalawa lang iyan, tataasan niya ako ng kilay o didilaan. Ganyan ang lagi niyang ginagawa tuwing maaabutan niya ako sa terrace na nakaupo.
I miss him. I miss him very much.
Sumandal ako sa upuan.
Tuwing naiisip ko ang nangyari nitong nakaraang Disyembre, hindi ko pa rin mapigilan ang pagtulo ng mga luha ko.
Kitang-kita ko kung paano siya bumagsak sa harapan ko. Tila naririnig ko pa ang nakabibinging sigaw ko nang tinawag ko ang kanyang pangalan. Bakas pa rin sa ala-ala ko ang sakit.
“Astrid, kumain ka muna,” untag ni Neiji.
Hindi ko siya pinansin. Nakaupo lang ako sa isang upuan malapit sa Emergency Room.
Tanga ba siya? Sino’ng makakakain sa ganitong lagay?
Tahimik lang ako habang pinagmamasdan ang ibang miyembro ng CW na pabalik-balik at pasilip-silip sa ER. Mukha na siguro akong luka-luka sa itsura ko. Hindi pa ako nagpapalit ng duguan kong damit. Ni hindi ko magawang kumain o kausapin ang isa man sa kanila. Kanina pa sila nagtangkang kausapin ako pero wala akong maisagot. Ayokong magsalita. Nakakapagod.
Hindi ko alam kung ano’ng gagawin ko ngayon. Litong-lito ako. Takot na takot. Kahit nakatulala lang ako sa pader ay ramdam ko ang panginging ng mga kamay ko habang namamanhid naman ang mga paa ko. Strange.
May naramdaman akong tumabi sa akin pero hindi ko siya nilingon. Ni hindi ako nagpakita nang kahit ano’ng reaksyon. Sa ngayon kasi, halo-halong emosyon ang nararamdaman ko.
“Kumain ka na?” Tanong ng katabi ko.
I didn’t answer him.
“Astrid, kumain ka muna. Heto.”
Naamoy ko ang fried chicken at spaghetti. Kumakalam na ang sikmura ko. Pero wala akong lakas para kumain.
I heard him sigh. Mukhang binalik niya sa plastic ang mga pagkain.
“Astrid…”
I ignored his plead.
He sighed again. Naramdaman kong sumandal din siya sa dingding.
“Nakulong na si Kuya.” He suddenly blurted.
Awtomatikong napalingon naman ako kay Mike.
I frowned.
“The gun Kuya Nick used? Kay Daddy iyon. Kinuha niya sa kwarto ni Dad nang hindi nagpapaalam. Nang hinanap ni Dad ang baril no’ng araw na iyon, alam ko na agad kung sino ang kumuha.” Mike paused and sighed. He looked tired. “Masyado siyang nabulag ng galit at inggit. Masyado siyang nasaktan sa mga nangyari.”
Naguguluhan pa rin ako.“K-Kuya?” I suddenly found my voice.
He nodded, still looking at the wall. “Nicholas is my stepbrother.”
Nanlaki ang mga mata ko. I wasn’t able to control the loud gasp of surprise that escaped my mouth.
“That’s why I joined ADO. He wanted me to join,” Mike supplied.
Napanganga ako. What the fudge? “B-but, isn’t your name Cole Michael Martinez?”Gulong-gulo pa rin ako. Napapailing ako sa mga nalalaman ko.
He nodded. “Nicholas Zayden Elizalde. Hiwalay ang mga magulang niya. Hiwalay din ang mga magulang ko. My dad and his mom met five years ago. They used to live in San Pablo. Pero dahil hindi maiwan ni Mommy ang trabaho niya, his dad decided to leave Laguna.”
Kaya pala naging best friends sila ni Zach. Zach lives in San Pablo, and Nicholas used to live in San Pablo. However, his dad decided to live in Manila after he met Mike’s mother. Kasi naguluhan ako ng bahagya kanina dahil alam kong taga Manila pa si Mike. Ngayon, alam ko na.
I cleared my throat. “So, what’s the big deal between Zach and Nick? Bakit kailangang madamay si Karl? Bakit niya kailangang barilin si Karl? Bakit naman niya kailangan pang—“
“Astrid, calm down.” Naramdaman ko ang paghawak ni Neiji sa balikat ko.
Hindi ko namalayang tumaas pala ang boses ko at ngayon ay nakatingin na silang lahat sa akin.
Pinigil ko ang mga luhang nagbabadyang pumatak.
Tumingin si Mike sa akin, giving me that sad and tired look. “I’m sorry for what happened to Karl. I didn’t expect it would lead to this.” He paused. Binalik niya ang paningin sa dingding. “Zach and Kuya Nick were the best of friends.”
Binalik ko rin ang tingin ko sa dingding. Umalis na rin si Neiji at nalipitan sina Jigger. Bumalik na sila sa kanya-kanyang ginagawa.
“Halos magkapatid na ang turingan nilang dalawa ni Zach. Nasaksihan ko iyon tuwing pumupunta ako sa bahay nina Kuya Nick, kasama ko si Daddy. Alam ko rin na nalungkot si Kuya nang lumipat sila sa amin sa Manila. Siyempre, maiiwan niya ang mga kaibigan niya. Kaya para magkasama pa rin sila ni Zach ay sinubukan nilang makapasa sa dream school nila. At ayon nga, parehas silang nakapasok. Pero nang dumating ang second sem no’ng first year sila, doon nagsimula ang hindi nila pagkakaintindihan.” Humalukipkip si Mike. “Sabay silang sumubok na makapasok sa CW. Pero hindi natanggap si Kuya Nick. Dinamdam niya iyon. Pinilit niya si Zach na umalis sa CW at pumasok sa ADO kasama niya. Pero hindi pumayag si Zach dahil nga may binitiwan siyang pangako sa grupo niya. Nagalit si Kuya Nick. Naging madalang ang pagkikita nila dahil naging abala na si Zach sa grupo niya. Kuya Nick, on the other hand, felt betrayed. Pakiramdam niya ay ayaw na ni Zach na maging kaibigan siya. He joined ADO and again, tried to persuade Zach to join. But then again, Zach declined. Nabulag sa galit si Kuya Nick. Nabulag siya sa selos dahil hindi siya gaya ni Zach na madaling nakakahanap ng kaibigan. Marunong makisama si Zach. Marami siyang naging kaibigan bukod sa CW. Samantalang si Kuya Nick ay madalas mag-isa, tahimik kasi siya at suplado.”
Tiningnan ko si Mike. “Kaya ba niya laging ginugulo ang CW?”
Mike nodded. “Gusto niyang gantihan si Zach. Gusto niyang inisin ito. Pakiramdam niya kasi, nawalan siya ng kapatid. Pakiramdam niya, iniwan siya ni Zach. Akala ko no’ng una simpleng alitan lang at magkakabati rin sila.” Mike sighed. “Nagkamali ako. Nabulag sa galit si Kuya Nick. Hindi siya sumali sa ADO para makisama sa hangarin nito. Sumali siya sa ADO para gantihan lang si Zach. Sinubukan ko siyang pigilan…” Humina ang boses ni Mike, tila ba nahihirapan siyang bigkasin ang bawat salita. “Sinubukan ko siyang kumbinsihin na tigilan na niya dahil wala naman siyang mapapala at mapapamahak lang siya, ganoon na rin ang mga miyembro. Pero hindi naman siya nakinig sa akin, eh.” Naihilamos nito ang kamay sa kanyang mukha. “I tried to stop him, but he wouldn’t listen. Now, I’m blaming myself. I wish I could stop him. Sana hindi ito nangyari.”
Naawa naman ako kay Mike. Alam kong hirap na hirap na rin siya. Ngayon, mas naintindihan ko na siya kung bakit niya nagawa ang mga ginawa niya noon. Naglihim siya sa akin. He didn’t do those things because he wanted to. He did it for his brother. Hindi niya man kadugo si Nicholas, but I know he cared for him.
Hinawakan ko ang balikat niya. “You don’t have to blame yourself, Mike.”
He looked at me. “I’m sorry, Astrid. Sorry sa ginawa ni Kuya. That moment, he was out of control. Pero nakita ko ang pagsisisi sa kanya pagkatapos nang ginawa niya. Pero alam kong hindi na rin naman maibabalik ang ginawa niya.”
He was right. Nakita ko kung paano ni Nicholas dagling binitawan ang baril habang natulala. Napasabunot siya sa kanyang buhok at napaiyak. Hindi na siya pumalag nang damputin siya ng mga ka-miyembro niya.
“Kuya Nick will undergo rehab,” Mike smiled.
I frowned.
Tumingin siya sa akin, nakangiti pa rin. “He’s using drugs. Wala siya sa sarili niya.”
I bit my lip. Naiiyak na naman ako. Mali ang ginawa ni Nicholas. Galit ako sa ginawa niya. Pero hindi ko rin maiwasan ang makaramdam ng awa.
Mike held my hand. Tila ba doon siya kumukuha ng lakas. “Kuya Nick was under the influence of drugs when he did that to Zach and Karl. Also, he has anger management problems.”
Hinawakan ko rin ang kamay niya. “I’m sorry.”Wala akong maisip na sabihin kung hindi iyon.
Umiling si Mike. “Nope. I’m sorry. I’m sorry that you, Karl, and other people have to be dragged into this situation.” He had a guilty look on his face.
“It’s okay, Mike. It’s not your fault. You were also dragged,” I tried to laugh.
He smiled, but tears started to stream down his face.
I hugged him. Nasasaktan ako para kay Karl, para kay Zach, para kay Nicholas, para kay Mike. Bakit ganoon? Hindi ko magawang lubusang magalit kay Nicholas. Nag-aagaw buhay si Karl at Zach, pero nangingibabaw sa akin ang awa para kay Nicholas. Awa dahil sa mga nangyari sa kanya.
Ayokong may mangyaring masama kay Zach. Hindi ko rin siya masisi sa mga nangyari. Pero naaawa rin ako sa kanya dahil sa sinapit niya at sa nangyari sa kanila ni Nicholas. It must have been painful to lose your best friend, and it’s ten times more painful when your best friend suddenly despised you and took revenge on you.
Pero ang pinakasakit sa lahat para sa akin, ay ang may mangyaring masama kay Karl.
I don’t want to lose him. I shouldn’t lose him. God, I can’t lose him. Save him. Please save him.
Nalaglag bigla ang libro kong binabasa. Napatingin ako rito at dahan-dahang pinulot.
Tumingin ulit ako sa katabing bahay namin.
It’s been almost a month. Kamusta na kaya siya?
Pagkatapos nang nangyari, lumipad patungong America si Tita Elena at si Karl. Kinailangang dalhin siya doon para maoperahan dahil malubha ang tama nito. Naaalala ko kung paano ako umiyak nang umiyak. Gusto kong sumama pero alam ko namang hindi pwede. We haven’t heard from them since they left. We tried to contact Tita Elena but she wasn’t answering our calls. Zach, on the other hand, survived. Nagpapagaling na siya. He’s okay now.
Kaya sana…sana maayos na ang lagay ni Karl. Sana okay na siya. Sana umuwi na siya.
“Astrid, kakain na,” sigaw ni Mama.
I sighed. Kinuha ko ang libro ko at pumasok na sa loob.
--
Pagkatapos kong magbasa maghapon ay naisipan kong lumabas at tumambay sa labas ng bahay.
Ayoko munang pumasok sa kwarto kasi nalulungkot ako. Gabi-gabi, ito ang ginagawa ko pampaantok. Nakaupo lang sa labas ng gate ng bahay namin, minsan naman sa labas ng gate nina Karl. May caretaker naman sina Karl, kaya kahit paano ay may ilaw sa labas ng pintuan ang bahay nila tuwing gabi. Tuwing umaga naman ay naaabutan ko si Manong Rudy na naglilinis sa bahay nila.
Naupo ako sa tapat ng gate namin habang pinagmamasdan ang paglalakad ng mga tao. Binati ko ang ibang kakilala ko.
Patuloy lang ako sa pagmasid, patuloy lang sa paghihintay.
“Hey.”
Napalingon ako sa tumawag.
I smiled. “Hey.”
“May I sit beside you?”
I nodded.
“Kamusta?” Nakangiting tanong ni Harold matapos siyang makaupo. Gaya ko ay nakapambahay rin lang siya.
Nagkibit-balikat ako.
“Hindi pa ba siya umuuwi?”
I looked at him, confused.
He smiled. “Si Karl.”
I smiled sadly. “Hindi pa rin.”
“Nagpapagaling pa siguro.”
I nodded.
Sumandal siya sa gate at tumingin sa mga bituin. “Masamang damo ‘yon, kaya mabubuhay iyon.”
I chuckled. “Tama ka. Hindi siya mamamatay kasi…” I paused and bit my lip. “Kasi malakas siya at alam kong babalik siya.”
Tumingin ako sa kalsada. Nakakahiya naman kung iiyak ako sa harapan niya. Baka magulat siya pag bigla na lang akong humagulhol.
“That’s the sad thing, eh.” I suddenly blurted. “I don’t even have the slightest idea of what’s happening to Karl. Is he okay? Did he survive? Was the operation successful? Those questions were left unanswered. Walang kasiguraduhan. Walang tiyak na kasagutan. Wala akong magawa kundi maghintay, at maghihintay ako.” I smiled.
Tiningnan niya ako. “Won’t you get tired of waiting?”
Humugot ako ng malalim na hininga bago siya tiningnan. “Yes. You see, I am not obliged to wait for him. Nobody told me to wait for him. Hihintayin ko siya hangga’t kaya ko. Hihintayin ko siya hanggang bumalik siya. Wala mang kasiguraduhan ang pagbabalik niya, wala akong pakialam. Hindi naman mahalaga iyon, eh. Hindi ko naman kailangan ng assurance niya para lang hintayin siya.”
Nakatingin lang siya sa akin, tila hinihintay ang kasunod na sasabihin ko.
“Waiting is a choice, and I chose to wait for him not because he wanted me to…but because I love him.”
He nodded in understanding. Then, he smiled. “That’s why I admire you.” Binalik niya ang tingin sa langit.
Ganoon din ang ginawa ko. Ilang minuto rin kaming walang imik.
Nakakatuwa na nakakapagusap na kami ngayon ni Harold nang tulad nito. Dati kasi hindi naman niya ako pinapansin, eh. Dati naman wala akong lakas ng loob na kausapin siya. Pero ngayon, kumportable na akong katabi siya at kausap.
“It’s funny that we’re having this conversation now, don’t you think?” He laughed quietly.
I laughed with him. “Yeah. I never thought that this would happen. Hindi naman tayo nag-uusap noon kasi hindi mo ako kinakausap. Suplado ka sa akin, eh.” Pagbibiro ko.
Bigla siyang tumigil sa pagtawa.
Napatingin naman ako bigla sa kanya at napatigil din sa pagtawa. Hala. May nasabi ba akong masama? I gasped. Napahawak naman ako agad sa bibig ko.
Tumingin ulit siya sa akin at ngumiti. “You’re actually right. Suplado ako sa’yo.”
I breathed a sigh of relief. Akala ko naman nagalit si Harold. Pero dahil sa sinabi niya at na-open na rin naman ang topic na iyan, tatanungin ko na rin siya dahil curious din ako.
“Bakit nga ba suplado ka sa akin?”
“Ah. Kasi…” He paused. Kumamot ito sa noo. “Nahihiya ako sa’yo.”
Nalaglag naman ang panga ko sa sinabi niya. “Huwat? Bakit ka naman mahihiya sa akin?”
He shrugged. Humalukipkip siya at tumingin sa kalsada. “Kasi ikaw ang unang bumati sa akin no’ng bago pa lang ako. Ikaw rin ang…ang unang ngumiti sa akin.” Napayuko siya.
Napangiti naman ako. “Ah. Yeah! I remember that. You ignored me.” I laughed. “Suplado ka talaga.”
He smiled, too. “Hindi naman. Nahiya lang ako sa’yo kasi ang ganda no’ng ano…no’ng ngiti mo. Hindi ko alam ang sasabihin ko at gagawin kaya pinili kong ‘wag ka na lang pansinin. Nataranta ako, eh. Doon..doon siguro nagsimula ang hindi ko pamamansin sa’yo.”
I nodded. “True! Kaloka ka kaya. Inasar ako ng bongga ni KJ noon, eh. Naiyak ako sa inis.” Natatawa pa rin ako tuwing inaalala ko ang nangyari noon, lalo na ang pang-aasar ni Karlito sa akin.
“Crush kaya kita no’n.” Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas ng loob para sabihin iyon sa kanya. Pero nagulat ako. Talaga palang wala na akong feelings pa sa kanya kasi parang wala na lang ang mga nangyari noon, and whenever I looked back from those incidents, napapangiti na lang ako. Hindi na ako nasasaktan.
Harold closed his eyes and smiled. “You’re almost perfect. Matalino, mabait, at maganda. Parang ang hirap mong abutin. Parang pakiramdam ko noon at siguro ng ibang lalaki, na hindi kami deserving sa’yo.”
Natahimik naman ako. Ganoon ba ang tingin niya sa akin noon? Ganoon din kaya ang tingin ng ibang lalaki sa akin kaya halos walang manligaw sa akin? Were they intimidated?
Nagmulat siya ng mga mata at muling tumingin sa akin habang hindi napapawi ang kanyang ngiti. “Naging crush din kita noon. Alam mo ba?”
Nalaglag ang panga ko, hindi dahil sa kilig kung hindi dahil sa pagkamangha. “A-are you joking?”
Umiling siya. “Nope. Sa totoo lang, may minahal din talaga akong kaklase natin.”
Tumango naman ako. “Si Charice?”
Umiling siya.
For the second time, nalaglag na naman ang panga ko. “Sino?”
He grinned. “Secret.”
“Hmp. Eh, bakit hindi mo niligawan?”
Nagkibit-balikat lang siya. “Wala lang.”
Naguluhan naman ako. “Niligawan mo nga si Charice, eh.”
“Kasi minahal ko rin naman siya. Ilang taon din kami pero…hindi talaga nag-work. Busy kami parehas sa pag-aaral. Nandoon ang araw-araw na pag-aaway dahil magkaiba kami ng school kaya hindi kami madalas magkita. You know, the usual causes of break-ups.”
I nodded. “Ah. Kaya naman pala. Pero bakit hindi mo niligawan ‘yong isa mong mahal?” Curious pa rin ako kung sino iyon. Si Tina kaya? Si Alice? Si Mildred? Si Leslee? Sino kaya.
“Kailangan pa ba iyon?”
“Oo naman. Sabi mo mahal mo ‘di ba? Paano kung mahal ka rin pala niya?”
He suddenly turned serious. “I was scared. I was a coward. And when I finally found the courage to tell her, it was already too late.”
Kahit nagulat ay hindi ko pinahalata. I chose to stay silent.
“Pero okay lang, it doesn’t matter anymore. Nangyari na, naging duwag ako. Magsisi man ako, wala na rin.” He forced to smile. “Ganoon talaga, laging nasa huli ang pagsisisi.”
I nodded in agreement.
“Ayos na rin. Alam ko na rin naman na masaya na siya.” He smiled. Ang gwapo talaga niya. Swerte ang magiging next girlfriend niya.
“Ayos lang ba talaga sa’yo?” Tiningnan ko siyang mabuti at pilit hinahanap ang bakas ng panghihinayang sa kanyang mukha.
Pero patuloy lang siya sa pagngiti. “Dapat ba pagmahal mo ang isang tao ay requirement ang commitment?” He looked at me. “Hindi naman kailangan na pagmahal mo ang isang tao ay dapat mahal ka rin niya. Pwede rin namang masaya ka kasi mahal mo siya, kahit may mahal siyang iba.”
Napangiti ako. Ang ganda naman ng sinabi niya. Kaya kahit kailan, idol ko talaga itong si Harold. At sana balang araw, makahanap siya ng tunay na mamahalin at mamahalin din siya. Mabuti siyang tao kaya alam kong hindi siya mahihirapang makahanap ng magmamahal sa kanya.
Nagkwentuhan pa kami ni Harold ng kung anu-ano, tungkol sa mga nangyari sa amin nitong mga nakaraang araw, tungkol sa mga kaklase namin noon, tungkol sa mga teachers namin. Binalikan din namin ang mga masasayang araw namin noong elementary at high school. Natutuwa ako kasi pinapansin na ako ni Harold. Pero ang mas ikinatutuwa ko, naging kaibigan ko pa siya.
--
Pagkatapos ng kwentuhan namin ni Harold ay pumasok na ako sa loob, nag-shower, nagbihis ng pantulog, at nahiga sa kama.
Hindi pa rin ako dinadalaw ng antok kaya kinuha ko ang cellphone ko at nagpatugtog gamit ang loudspeaker.
Another summer day
Has come and gone away
In Paris and Rome
But I wanna go home
Mmmmmmmm
May be surrounded by
A million people I
Still feel all alone
I just wanna go home
Oh, I miss you, you know
Napapikit naman ako. Hay. Ang lungkot naman ng kantang ito. Bumabalik na naman ako sa pagiging emo. Kaya heto, parang batis na mabilis na umagos ang mga ala-la.
And I’ve been keeping all the letters that I wrote to you
Each one a line or two
“I’m fine baby, how are you?”
Well I would send them but I know that it’s just not enough
My words were cold and flat
And you deserve more than that
“Diyan ka na nga. Magluluto pa ako ng Pancit Canton,” sigaw ko kay KJ.
“Okay. Tatawag naman ako ng bumbero,” nagkibit-balikat ito.
I frowned. “Huh? Bakit?”
“Para ready. Just in case sumilab ang bahay niyo. Mahirap na, baka madamay ang bahay namin.” Then, he started to laugh.
Bigla yata akong nagtransform into killing mode. “Karlito Jonathan Dominguez!!!!!”
Another aeroplane
Another sunny place
I’m lucky, I know
But I wanna go home
Mmmm, I’ve got to go home
“Isa lang ang masasabi ko.” I exclaimed pagkatapos niya akong matalo sa video game.
“Ano?” He asked boredly.
“Ako—“
“Shh. Tama na. Isa na iyan. Isang salita. Nasabi mo na.” Then, he laughed loudly.
“You jerk!” Sabay dampot ng tsinelas para habulin ang talipandas.
Let me go home
I’m just too far from where you are
I wanna come home
And I feel just like I’m living someone else’s life
It’s like I just stepped outside
When everything was going right
And I know just why you could not
Come along with me
This was not your dream
But you always believed in me
“Hello, Mister!” Bati ko kay KJ pagkabukas niya ng pinto ng gate.
Sumimangot siya. “Ikaw na naman?”
“Bakit? Ayaw mo?” Kunwa’y nagtatampong sabi ko. Kakatapos lang ng exam ko kaya naisipan kong guluhin si boyps. “Ayoko sa bahay, eh. Nakakatamad. Walang magawa.” Nagkibit-balikat ako.
“Kungsabagay, hindi ka nga bagay sa bahay niyo,” nagkibit-balikat din ito.
Biglang tumalim ang tingin ko sa kanya. “Gano’n?”
“Kasi…kasi dito ka sa bahay ko bagay.” He grinned.
Napangiti ako. “Yiheee. Ang cheesy oh. Papakamatay na iyan. Yiheee.”
Biglang sumimangot si Karlito.
Another winter day has come
And gone away
In either Paris or Rome
And I wanna go home
Let me go home
And I’m surrounded by
A million people I
Still feel alone
And let me go home
Oh, I miss you, you know
“Fafa Zach ka na naman diyan!” Naiiritang sabi ni KJ.
“Selos ka naman,” nakangiting sabi ko.
“I will disfigure him,” nakasimangot na sabi nito.
“Selos ka naman?”
“Hindi.”
“Wushu. Eh, ano’ng tawag mo diyan sa pagwawala mo sa galit?” Patuloy pa rin ako sa pang-aasar habang naglalakad kami papuntang parking lot.
“Sorry ha? Sorry if I’m jealous. Sorry if I’m being possessive and overprotective. Sorry if I can’t stop myself from needing you,” he said, avoiding my gaze.
Namula yata ako ng bongga.
Let me go home
I’ve had my run
Baby, I’m done
I gotta go home
Let me go home
It'll all be all right
I’ll be home tonight
I’m coming back home
Karl, I miss you. I miss you badly. Come home now. Please come home.
Naupo ako at napatulala. Grabe. Ang lungkot talaga pag walang KJ sa buhay mo. Nagpatuloy ako sa pag-alala sa mga nangyari sa amin ni KJ noon. Sa mga kulitan, tawanan, at bangayan namin. Nakakamiss ng sobra.
Pero maya-maya rin lang ay nagulat ako nang biglang naputol ang kantang pinakikinggan ko, napalitan ito ng ringing tone ko. May tumawag na unknown number sa cellphone ko.
Dali-dali ko naman itong sinagot. “Hello.”
Naghintay ako ng ilang segundo pero hindi sumagot ang nasa kabilang linya. “Hello? Hello, sino ‘to?”
Naririnig ko ang paghinga ng nasa kabilang linya pero hindi pa rin siya sumasagot. “Hello po? Sino po ba ito?”
Lumipas ang isang minuto pero hindi pa rin siya sumasagot.
Tiningnan ko ang cellphone ko. Hindi niya pa rin binababa. Sino kaya ito? Could it be… I gasped.
Binalik ko ulit ito sa tainga ko ang cellphone. “K-Karl?”
Hindi pa rin sumasagot ang nasa kabilang linya. “Karl, ikaw ba iyan?” Nanginginig ang boses na tanong ko. “Bakit ayaw mong magsalita? Bakit ayaw mong sumagot?”
Nararamdaman ko ang pagpatak ng mga luha ko. “Karl?” Naghihintay ako ng pagsagot pero maya-maya lang ay busy tone na ang narinig ko.
Natulala ako sa cellphone ko.
--
Nang sumunod na araw ay tumawag ulit ang unknown caller. At gaya dati, hindi na naman siya nagsasalita. Patuloy pa rin ako sa pag-hello pero hindi pa rin siya sumasagot kaya pinindot ko na ang end call button. Bahala siya.
Subalit makalipas na naman ang isang araw ay tumawag na naman siya, at gaya dati, hindi pa rin umiimik ang nasa kabilang linya. Tanging mahinang paghinga niya lang ang maririnig.
Nagpatuloy ito sa mga sumunod na araw. Gabi-gabi, tuwing alas-nuwebe ay tumatawag ito pero hindi naman nagsasalita. Minura ko na ito sa pag-aakalang prank caller, pero napagod din ako kakamura dahil ayaw akong tigilan. Hanggang sa sinasagot ko lang ang tawag niya pero hindi rin ako umiimik.
Tatlong Linggo ang lumipas pero patuloy pa rin siya sa pagtawag. Napagod na akong tarayan siya. Kinausap ko sina Kaye tungkol sa bagay na ito. Lahat sila iisa ang hinala, na baka raw si Karl ito dahil sa country code ng numero na tumatawag, +1. Hindi namin alam kung saan si KJ sa America, pero sigurado kaming nasa America siya at ang tawag ay galing America. Pero nakakahanga siya kung sino man siya, o kung si Karl nga ito. Ang tindi niyang mag-aksaya ng load. Gabi-gabi na lang, 30 minutes to 1-hour ang mga tawag niya kahit wala namang kakwenta-kwenta ang sinasabi ko at ang usapan namin dahil nga sa hindi naman siya sumasagot.
Kaya sa huli, my friends and I assumed that maybe, just maybe, it’s Karl.
Natuwa ako. Na-excite. Kinabahan. Natakot. Halo-halong emosyon ang naramdaman ko sa pag-aakalang si Karl nga ito. False hope? Siguro. Wala namang masama, eh. Nandiyan pa rin naman ang hope. Aasa pa rin ako. Aasa at maghihintay.
Nang umuwi ako galing sa school ay hindi ko maiwasan ang ma-excite. Gusto kong higitin ang oras para mag-alas nuwebe na. The thought that the caller “might” be Karl enthuse me.
Kaya nang pumatak ang alas-nuwebe ay halos magtatalon ako sa tuwa.
Hindi pa nakakadalawang ring ay sinagot ko na ito. “Hello, Karl!” Bakas ang tuwa sa boses ko.
As expected, hindi siya nagsalita. Pero hindi ko na iyon pinansin. Kahit magmukha akong baliw ay kinausap ko siya kahit wala naman akong sagot na mapapala. Hindi na rin naman ako aasang sasagot siya. “Kamusta ka na? Okay na ba? Kumain ka na? Ano’ng nangyayari sa’yo diyan? Ako? Kumain na ako. Kanina kasama ko sina Philip.” Nagkwento lang ako ng nagkwento sa kanya hanggang nagising ako ng madaling araw. Nakatulugan ko na pala ang pagkwekwento. I checked my phone. Lowbat na. Nahiga ulit ako at natulog ng may ngiti sa labi.
--
Araw-araw tumatawag siya, at araw-araw naman ay nagkwekwento ako. Hindi niya pinapatay ang tawag hangga’t hindi natatapos ang kwento ko, hangga’t hindi ako naggu-good night. Masaya na ako doon. Hindi ako siguradong si Karl ito. Pero ano naman? Wala namang mawawala ‘di ba? Wala naman masamang umasa.
Pag minsan na tumatawag siya at wala naman akong makwento sa nangyari sa akin sa maghapon ay babasahan ko na lang siya ng passage sa librong binabasa ko o sa tula na gusto ko. Tapos ipapaliwanag ko sa kanya o ‘di kaya naman ay sasabihin ko sa kanya ang thoughts ko tungkol sa mga quotes na iyon.
“I love you without knowing how, or when, or from where. I love you simply, without problems or pride: I love you in this way because I do not know any other way of loving but this, in which there is no I or you, so intimate that your hand upon my chest is my hand, so intimate that when I fall asleep your eyes close.” I sighed. “Ang ganda noh? Those are lines from Pablo Neruda’s sonnet.”
Ganoon pa rin ang ginawa ko sa sumunod na araw. Kinausap ko pa rin siya. Nagsasalita pa rin akong mag-isa.
“So I wait for you like a lonely house, till you will see me again and live in me. Till then my windows ache.” I smiled. “Again, from Pablo Neruda. One of my favorite poets. Like him, I’ll wait for you to come home, KJ. Please come home. Come home to me.”
Hindi ako mapapagod kausapin siya gabi-gabi. Ipagpapatuloy ko ang kahibangang ito. Dito ako masaya, eh.
“My feet will want to walk to where you are sleeping but I shall go on living.” Pinunasan ko ang luhang pumatak. “Hindi pala ako nag-iisa KJ noh? Gaya ko rin pala si Pablo Neruda.”
Patuloy ang paglipas ng mga araw. Patuloy pa rin akong maghihintay sa’yo.
I want to cross the desert to be where you are, but I’ll continue to wait, Karl. I’ll wait for you…even if it takes a lifetime.
--
Isang araw pagdating ko galing sa school ay may nakita akong note sa higaan ko. "Astrid" lang ang nakalagay. Nang tinanong ko si Mama kung saan ito galing ay dinala raw ng kaibigan ni Karl kanina habang nasa school pa ako. Hindi ko pa ito binubuksan dahil ewan ko ba. Natatakot ako? Kinakabahan?
“Neiji? Ano ‘to?” Tanong ko kay Neiji pagkasagot niya.
“Ah iyan ba? Pangtakot namin iyan kay Supremo," sabi niya sa kabilang linya. Halatang nagpipigil ng tawa.
“W-what?”
“Pamblackmail namin nina Jigger simula no’ng first year college kami sa Ateneo.”
Second year nga pala sila nag-transfer ng UP.
“No’ng nasa Ateneo kasi kami, matalino iyan si Supremo.” Pagpapatuloy ni Neiji. “Sa kanya kami nagpapaturo ng Math pero ayaw niya at madalas ay tinatamad siya. Nagkataon naman na nakita namin iyan sa likod ng notebook niya. Ever since that day, we blackmailed him na pupuntahan ka namin sa bahay mo para ipabasa sa’yo iyan. He didn’t admit it, but we know how scared he was," sabay tawa nito ng nakakatakot. "Kaya tinuruan niya kami kahit labag iyon sa kalooban niya. Ang bait namin noh?” Neiji chuckeld. “And that note, my friend, is Supremo’s greatest fear.” He laughed as he ended the call.
Napatingin ako sa cellphone ko at napailing. Baliw talaga ang isang iyon.
Pumunta ako sa higaan at pinagmasdan ang piraso ng papel na halatang pinilas sa isang notebook. Nagdidilaw na ang mga gilid nito.
I reluctantly opened the note and almost gasped. Sulat-kamay nga ito ni KJ.
When you first smile, I wasn’t there. When you first laugh, I wasn’t there. When you first walk, I wasn’t there. When you first talk, I wasn’t there. I wasn't there during those moments, but I wish I were.
I wanted to be your first love. I wanted to be your first boyfriend. I wanted to be the first person to give you flowers. I wanted to be the first person to give you gifts. I wanted to be your first kiss. I wanted to be your first hug. I wanted to be your first date. But I know I’m not.
So now, I’ll let you give those firsts, seconds, or thirds of everything I want to have to others. But please, reserve for me the place to be your last love, to be your last boyfriend, to be the last person to give you flowers, to be the last person to give you gifts, to be your last kiss, to be your last hug, to be your last date. Can you do these for me?
Last request. Please reserve for me your surname, so I could replace it with mine.
I’m coming. I’m coming to get you.
Wait for me, Astrid. I’m on my way.
--
The song I used was Michael Buble's Home. :) 'Yong essay part pala sa first page, I wrote it when I was in 2nd year HS ata. Kaartehan ko lang iyan noong nahurt ako sa crush ko. Hahaha. Iniba ko lang ng kaunti. XD