"Ξέχασε το Άλισον, δεν πρόκειται να πας!"
"Όλο το σχολείο θα πάει στην πορεία βρε μαμά!" της παραπονέθηκα σταυρώνοντας τα χέρια μου. "Η Εύη θα είναι εκεί και μου ζήτησε να πάω μαζί της. Θα έρθουν και οι καθηγητές μας".
"Είπα όχι. Δεν βλέπεις τι γίνεται στις ειδήσεις; Μία στραβή να γίνει και δεν σε σώζει τίποτα!"
Φυσικά, οι ειδήσεις! Πώς το ξέχασα; Ο λόγος που δεν μπορώ να βγαίνω έξω από το σπίτι μετά τις 10 το βράδυ.
Όχι ότι καίγομαι ιδιαίτερα για τις βραδινές εξόδους όμως, ακόμα και τις φορές που θέλω να βγω, έστω και για λίγο για να ξεσκάσω, πρέπει να περάσω από κήρυγμα. Πρέπει να ακούσω για ένα τέταρτο, αν όχι παραπάνω, για το πόσο επικίνδυνα είναι και για όλα τα προβλήματα του κόσμου. Ας θυμίσει κάποιος στους γονείς ότι και καλά πράγματα συμβαίνουν εκεί έξω.
"Έλα βρε μαμά, σε παρακαλώ. Σου ξαναλέω ότι θα είναι όλο το σχολείο. Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι. Άσε που μετά την πορεία θα γυρίσουμε πίσω στο σχολείο" απάντησα προσπαθώντας να την 'σπάσω' με επιπλέον επιχειρήματα. "Αν μου κάνεις αυτή τη χάρη, την επόμενη εβδομάδα θα καθαρίσω όλο το σπίτι εγώ,ολομόναχη" πρόσθεσα ενώ παράλληλα σκεφτόμουν πως το παράκανα.
Με κοίταξε με ανασηκωμένο φρύδι και ένα στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.
"Τόσο πολύ θες να πας;" ρώτησε καθώς της ξέφυγε ένα γελάκι. "Τόσο πολύ που θα σπαταλήσεις, όπως λες και εσύ, από τον πολύτιμο σου χρόνο για να κάνεις δουλειές;"
Ήταν όντως μία πολύ καλή ερώτηση αυτή. Γιατί το έκανα; Ίσως, απλά ήθελα να βγω λίγο από το σπίτι, να νιώσω λίγη αδρεναλίνη.
Βλακείες. Εγώ με το ζόρι βγαίνω από το σπίτι για να πάω να πάρω κάτι να φάω. Μιλάω και για αδρεναλίνη; Η μόνη αδρεναλίνη που μου αρέσει είναι αυτή στα horror anime που βλέπω.
"Άντε καλά, σε αφήνω να πας. Υπό έναν όρο όμως!" συνέχισε τελικά, παίρνοντας την απόφαση της. Αμέσως τα μάτια μου έλαμψαν από χαρά.
Η Εύη μου χρωστάει μεγάλη χάρη. Εδώ και 3 μέρες προσπαθώ να την πείσω.
"Πες μου" την παρότρυνα.
"Μόλις φτάσεις στο σχολείο θα με πάρεις τηλέφωνο για να ξέρω ότι είσαι καλά" αποκρίθηκε με αυστηρό ύφος ενώ τέντωσε προς το μέρος μου το δείκτη του χεριού της "και μην τολμήσεις να ξεχάσεις να με πάρεις" συνέχισε στον ίδιο τόνο.
"Σύμφωνοι! Σε ευχαριστώ!" της αποκρίθηκα και χωρίς να προλάβει να πει κάτι παραπάνω, έτρεξα γρήγορα πάνω στο δωμάτιο μου για να πω τα ευχάριστα στην Εύη.
Κατευθείαν κάλεσα στον αριθμό της και της τα διηγήθηκα όλα.
"Επιτέλους, την έπεισες" αναφώνησε ευχαριστημένη.
"Ναι, ευτυχώς" συμφώνησα μαζί της.
"Λοιπόν, αν είναι θα τα πούμε αύριο, στο σχολείο".
"Εντάξει,τα λέμε" απάντησα και τερμάτισα την κλήση.
Άφησα το τηλέφωνο πάνω στο γραφείο και μπήκα για μπάνιο. Αφού τελείωσα μετά από μία ώρα περίπου, η ώρα είχε πάει έντεκα και έτσι, πήγα επευθείας να ξαπλώσω για να έχω δυνάμεις για αύριο.
Όταν ήρθε το πρωί, σηκώθηκα γρήγορα από το κρεβάτι και ετοιμάστηκα. Έφαγα, πήρα τα κλειδιά του σπιτιού και έφυγα από το σπίτι χωρίς να ξυπνήσω την μαμά μου διότι ήξερα πολύ καλά τι θα ακολουθούσε. Μουρμούρα.
Άκουσα το κινητό μου να δονείται και το έβγαλα από την τσέπη του μπουφάν μου για να δω ποιος είναι.
Από: Εύη
ΣΕ ΠΕΡΙΜΈΝΩ ΈΞΩ ΑΠΌ ΤΟ ΣΧΟΛΕΊΟ, ΜΗΝ ΑΡΓΉΣΕΙΣ.
Διάβασα το μήνυμα της και άρχισα να πληκτρολογώ.
Προς:Εύη
ΣΤΟ ΔΡΌΜΟ ΕΊΜΑΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΉΣΩ.
Έβαλα το κινητό πίσω στην τσέπη και συνέχισα να προχωράω.
Μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκα έξω από το σχολείο, το οποίο είχε γεμίσει από διάφορα πανό και παιδιά που καθόντουσαν στα κάγκελα και διαμαρτύρωνταν. Η Εύη ήταν απέξω και με περίμενε. Μόλις πρόσεξε τη παρουσία μου, ήρθε κατά πάνω μου, με χαιρέτησε με μία σφιχτή αγκαλιά και έπειτα μπήκαμε στο προαύλιο.
Οι καθηγητές καθόντουσαν έξω από το σχολείο και μιλούσαν με κάποιους αστυνομικούς.
Αν δεν μας αφήσουν να πάμε, είμαι σίγουρη ότι θα γίνει της τρελής στο σχολείο.
Ευτυχώς όμως, δεν έγινε κάτι τέτοιο.
Μετά από πολύ ώρα αναμονής, μας έκαναν νόημα οι μαθητές που καθόντουσαν στα κάγκελα να προχωρήσουμε.
Σε όλο το δρόμο τα παιδιά φώναζαν διάφορα συνθήματα που αφορούσαν τα παράπονα τους. Εγώ και η Εύη απλά το διασκεδάζαμε. Ωστόσο, μετά από λίγο αρχίσαμε και εμείς να φωνάζουμε μαζί με τα άλλα παιδιά.
Από μία μικρή απόσταση είδαμε το δημαρχείο και τα ΜΑΤ να είναι απέξω.
Δεν μας έφτανε η ομάδα ΔΙ.ΑΣ., ήρθαν και τα ΜΑΤ, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν τους είδα. Ελπίζω να μην πλακωθεί κανείς με κανέναν, γιατί θα μας τα βρέξουν άσχημα οι καθηγητές και δεν θα έχουν και άδικο. Ήρθαμε για να πούμε τα παράπονα μας, όχι για να πλακωθούμε.
Ξαφνικά τα παιδιά σταμάτησαν και εγώ στούκαρα πάνω στην κοπέλα που βρισκόταν μπροστά μου. Της ζήτησα συγνώμη και προσπάθησα να δω τι έγινε. Τα παιδιά σταμάτησαν τα συνθήματα και οι αστυνομικοί άρχισαν να φωνάζουν ότι πρέπει να απομακρυνθούμε.
Μέσα σε κάτι δευτερόλεπτα είχε διαλυθεί όλο το τσούρμο και οι καθηγητές προσπαθούσαν να μας βάλουν σε μία τάξη ενώ εγώ, ακόμα δεν είχα καταλάβει τι γινόταν.
Γύρισα για να δω την Εύη όμως και αυτή είχε φύγει. Ένιωσα το άγχος να με καταβάλει.
Ωστόσο, αγχώθηκα περισσότερο όταν είδα δύο μαυροφορεμένους με όπλα να τρέχουν και να φωνάζουν.
Δεν άργησε και πολύ η στιγμή που άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί από τους μαυροφορεμένους και στη συνέχεια από τους αστυνομικούς.
Ένιωσα ότι χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.