POV NI AWTOR(please click to play----->>>)
Busy si Katrina at ang mga Bitchfriends niya sa paninira ng makina ng kotse ni secret.
"Pake abot ng gunting." Sabi ni Katrina, inabotan naman agad siya ni Trixie ng isa. "Sisiguraduhin kong wala kang kawala asdfghjkl." Sabi ng dalaga at tumawa ng malakas.
"Sigurado ka bang ito yung kotse niya? Sa pagkakaalam ko nag-sco-scooter lang siya?" Sambit ni Stephanie sabay higup ng slurpee niya.
"Don't you guys trust me? Ugh! Baket ko ba kayo naging mga kaibigan?" Reklamo ni Katrina at pinagpatuloy ang ginagawa niya.
Stephanie and Trixie both rolled their eyes in the air.
"Why are we even doing this Kat? She's always seemed to be nice?" Sabi ni Trixie, Stephanie nodded at the thought.
"Yeah right! Mabait, maganda, lahat-lahat nalang sa kanya!" Sabi ni Katrina sabay irap sa dalawa niyang kaibigan.
"Alam mo ba Katrina, napapagod na talaga kami sa mga plano mong masasama, pati kami nadadamay!" Sabi ni Stephanie. Napatingin agad sa kanya si Katrina.
"Oo nga, lahat gagawin mo para makuha yung sayo!" Sabi naman ni Trixie.
"Wait, what do you mean??" Katrina said clueless.
"We mean, hindi na kami kakampi sayo, bitch. Palagi ka nalang nasusunod. And let me tell you this, mabait naman talaga si asdfghjkl, maganda, matalino. Yung mga katangiang nasa kanya, kukunin mo? Ang sama mo. No wonder Rowan hated you. You're a jealous attention whore." Stephanie said, poison slipping from her angelic light lips.
"At ginamit mo kami para sa mga bagay na hindi namin gusto. Nakakasakit kami ng tao." Sabi naman ni Trixie.
"So you'll leave me alone? Hanging? Fine! I'll work on myself! You'll thank me when time comes." Sabi ni Katrina. Stephanie and Trixie rolled their eyes.
"Pag may mangyaring masama sa kanya, wag mo kaming idamay, wag na wag kang kumatok sa mga pinto namin at umiyak. We're telling you to stop as fast as you can." Sabi ni Stephanie
"You'll regret it soon enough." Sabi ni Trixie and she and Stephanie went out the scene.
Napaupo si Katrina sa sahig. "It's all your fault asdfghjkl! It's all you're fucking fault! I'll get what I wanted! I will. Bahala na silang Trixie at Stephanie, those bitches."
"Pag may mangyaring masama sa kanya, wag mo kaming idamay, wag na wag kang kumatok sa mga pinto namin at umiyak. We're telling you to stop as fast as you can."
Nagpabalik-balik sa utak niya ang sinabi ni Stephanie. Tumayo siya sa kinaruruonan niya and backed-away slowly while tears bursted in her eyes. "I'm so sorry Xyla. I'm so so so sorry. Forgive me." She said and run as fast as she can before somebody else see her.
___________________________
XYLA CAMILLE MADRIGAL
Matagal na nung nagsimulang tumira dito sa mansion sa loob ng isang linggo. Nagkabati kami sa isang linggo nayun. Para bang close na close na kami. Pero di parin matatagong minahal ko siya noon, ewan ko lang sa kanya, wala na akong pakialam.
I was strolling over SM for stuffs. Clothes, groceries, shoes and caps. Aabutin ko sana yung isang apple nung biglang nag-vibrate yung phone ko. Kinuha ko agad yun at sinagot.
"Hello?" Sabi ko habbang busy sa pagpili ng apple
[Busy ka ba ngayon?] Napatigil ako sa boses. Tinignan ko muna yung caller id and it's Keyleth.
"Baket?" Tanong ko.
[I want to meet with you.]
"Sorry hindi kasi ang available, hectic yung schedule ko ngayong linggo." Sabi ko. Narinig ko ang disappointment sa boses niya.
[Ahh ganun ba, sige sunod na linggo nalang. Bye.]
"Bye" sabi ko at binaba na niya ang tawag. Diretsu agad ako sa pamimili ng grocery para matapos na.
Dala-dala ko ngayon ang trolly papalabas sa Parking Lot. Hinanap ko yung kotseng binigay sakin ni Dad as gift from graduation kasi na-valedictorian ako.
Nung nahanap ko na yung kotse agad akong nagpunta dun. Napansin kong medyo may scratch sa harapan. Lagot ako kay dad nito. Binuksan ko na yung backdoor at isa-isang nilagay ang mga pinamili ko. Nung matapos na ako ay sinarado ko ito at nagpunta sa driver's seat. Wala pa akong license but I'm taking the car as a test driver.
Pinaandar ko ang makina at humarurut papalabas sa mall. Himala ngayon na walang medyo traffic. Ang ganda ng araw~~~
Nung nagdadrive na ako sa may crossing, triny kong tinadyakan yung break pero....parang hindi yata gumagana? Tinadyakan ko ng mabuti pero huli na ako. Nakaramdam ako ng sakit sa may gilid ko at yung feeling na parang tinutusok ako ng malaking karayum sa boung katawan ko.
In a span of time, everything went black.. After an hour maybe? There was light. White light. I found myself in a room na walang sahig, walang pader at walang kisame. Wala karing makikitang katapus sa parehong dulo. It seems like this place is infinite. I looked at myself and I found myself wearing a white dress. Nakalugay ang buhok ko at may puting sapatos ako.
"Xyla?"
Someone called. Napatingin naman ako sa direksyong yun. It was a woman. She's mother!
"Ma?" Sabi ko. She smiled.
"Go back dear. Someone's waiting for you." She said.
"But go back where?" Tanong ko.
She smiled "To life." She said
"To life? Am I dead?" Tanong ko, she nodded and smiled.
"Now go down to that stairs. You'll meet him down there." Sabi niya.
"Ma?" Tawag ko sa kanya. "Will I meet him again pag bumalik ako dun?" Sabi ko. She nodded at smiled.
"Time and fate will make you meet each other." She said. I smiled at here. At look around me for stairs. I saw a white one. I walk down there and at the end, I saw him. He was standing at the door.
"Hi Xyla." He said. I smiled, he did the same too. "Ready to go back?" He said and reached out his hand. I took his hand.
"Don't forget me. Rowan. Don't forget that name in a million years." He whispered before everything went white once again.
Annnnnddd CUT!