Προτείνω μαζί με το διάβασμα....να ταξιδέψετε με την μουσική....
Η Νεφέλη δούλευε εδώ και ένα μήνα σ' ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ, που μόλις είχε ανοίξει στην πόλη της Σκιάθου και έπρεπε να βιαστεί, αν ήθελε να είναι συνεπής και να παραμείνει στην δουλειά, που είχε πια τόσο ανάγκη. Έτρεχε πανικόβλητη-σύμφωνα πάντοτε με τις προσταγές του προϊσταμένου της- να τακτοποιήσει τα πάντα, να μην αφήσει τίποτα σε εκκρεμότητα μέχρι αύριο που θα έρχονταν οι γενικοί διευθυντές...
Ωστόσο, δεν ήταν αυτή η δουλειά που ονειρευόταν. Δεν σκόπευε καν ν' ασχοληθεί με κάτι τέτοιο και αν ποτέ της έλεγαν ότι θα το έκανε, εκείνη απλά θα έβαζε τα γέλια. Όμως, μερικά χρόνια μάταιης αναζήτησης της ιδανικής δουλειάς και η απειλή του ότι θα έπρεπε να γυρίσει πίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα της, την Αθήνα, με τους γονείς της να της θυμίζουν καθημερινά πως είχε αποτύχει ολότελα στην ζωή της, ήταν αρκετά για να την προσγειώσουν και να την αναγκάσουν να κάνει αυτό που δεν πίστευε ποτέ.
Τελικά Νεφέλη και εσύ συμβιβάστηκες όπως όλους τους άλλους.... ειρωνεύτηκε τον εαυτό της ενώ μια πελάτισσα απευθυνόταν θυμωμένη προς τα εκείνη. Τι να πεις... Άλλος φταίει και άλλος πληρώνει! σιγομουρμούρισε καθώς εκείνη πλήρωνε τώρα τα σπασμένα ενός ανάγωγου, προς την πελάτισσα, συναδέλφου της...
Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχε και τον προϊστάμενό της που δεν έχανε από την αρχή ευκαιρία να την προσβάλει και να την υποβιβάζει με το παραμικρό της λάθος! ξεφύσηξε απογοητευμένη και ευχήθηκε ενδόμυχα να μην είχε δει αυτό το συμβάν...σκεφτόταν γεμάτη αγωνία και ήταν τόση η ανησυχία της, τόσο το άγχος της, μήπως και κάνει κάτι λάθος, που σχεδόν ξέχασε το ραντεβού της με τα παιδιά της παρέας.
Τα παιδιά της παρέας! Εκείνα που της θύμιζαν κάθε φορά τα υπέροχα χρόνια της παιδικής της ηλικίας! Τα τόσο ξένοιαστα και ανέμελα που πολλές φορές είχε ευχηθεί να ξαναζήσει! σκέφτηκε και χαμογέλασε πλατιά στις θαυμάσιες εικόνες που τρύπωναν ασυναίσθητα και πάλι στο μυαλό της. Θυμήθηκε τότε που ερχόταν η ιερή για εκείνη στιγμή να συναντήσει μετά από έναν ολόκληρο χρόνο τους καλοκαιρινούς φίλους της, τον Μιχάλη, τον Μάνο, τον Γιώργο, τον Αλέξη, την Έφη, την Μαργαρίτα, τη Μαρία και τόσους άλλους, που από παλιά αποτελούσαν την παρέα της στις διακοπές της, όταν πρωτοξεκίνησε να έρχεται εδώ στην Σκιάθο, από εννέα μονάχα ετών....
Από τότε, κάθε καλοκαίρι που συναντιόνταν σαν παιδιά, έπαιρναν χαρούμενοι τα ποδήλατά τους και ξεχύνονταν στους δρόμους, τις πλατείες, τα στενά σοκάκια γεμάτοι ενθουσιασμό, ενώ άλλοτε πάλι χάνονταν στα καλντερίμια παίζοντας κρυφτό, παιχνίδια με την μπάλα ή μπουκάλα, γεμίζοντάς την ψυχή της ενθουσιασμό, χαρά και ζωντάνια....
Εκτός....από εκείνο το καλοκαίρι των δεκαέξι της χρόνων....Εκείνο που είχε στιγματίσει την μέχρι τώρα ζωή της και είχε μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό της, καθώς όλα από τότε είχαν πια αλλάξει και τίποτε δεν προμήνυε την αναστάτωση που θα έφερνε στην παιδική ακόμα ψυχή της.
Θυμόταν και πάλι εκείνη την πρώτη ματιά της καλοκαιρινής τους συνάντησης, όπου οι εξωτερικές αλλαγές πάνω τους ήταν τόσο φανερές, ώστε έμειναν αμίλητοι χωρίς να ξέρουν πού να δώσουν την περίφημη όπως έλεγαν... αρχηγία. Ενα "έθιμο" απαράβατο για όλους στην πάροδο του χρόνου, όπου ένας μονάχα στεφόταν αρχηγός, εκείνος που πάνω του είχε φανεί πιο πολύ η αλλαγή του χρόνου. Τότε που, ο πιο μεγάλος της παρέας, ο κολλητός της φίλος ο Αλέξης, είχε την φαεινή ιδέα για πρώτη φορά να κάνουν το εντελώς αντίστροφο. Να γίνει αρχηγός αυτός που είχε τις λιγότερες αλλαγές. Και έτσι, είχε γίνει η ίδια.... Μόνο που αυτό, αντί να την κάνει να χαμογελάσει, την είχε στεναχωρήσει πολύ, γιατί απλά σήμαινε πως παρέμενε ακόμα ένα παιδί. Και εκείνη βιαζόταν τόσο πολύ να μεγαλώσει.....
Θυμόταν και πάλι τα παιχνίδια τους, τα γεμάτα γέλια και ενθουσιασμό που εκείνο το καλοκαίρι είχαν πια αλλάξει. Γιατί τα κορίτσια ασχολούνταν πλέον περισσότερο με το αν ήταν όμορφες, αν θα άρεσαν σε κάποιο αγόρι και πότε θα έβγαιναν επιτέλους το πρώτο τους καλοκαιρινό ραντεβού, ενώ τα αγόρια μιλούσαν διαρκώς για αυτοκίνητα, γρήγορες μηχανές και φυσικά γυναίκες, ονομάζοντάς τες βέβαια κάπως διαφορετικά....
Και εκείνη βρισκόταν κάπου στη μέση, χωρίς να ξέρει πια σε τι κατηγορία ανήκε, σ' εκείνη του κοριτσιού που μεγαλώνει ή του αθώου παιδιού που ονειρευόταν ακόμα βόλτες με το ποδήλατό του. Και μάλλον ίσχυε το δεύτερο, αφού ελάχιστα την ενδιέφερε αν έπρεπε να βάλει μίνι ή να βάψει τα χείλη της, για ν' αρέσει σε κάποιον. Μονάχα ένας ήθελε να την εγκρίνει και αυτός ήταν ο Αλέξης!
Εκείνος που είχε αρχίσει πια να στοιχειώνει τα όνειρά της με τρόπο εντελώς διαφορετικό και ....εντελώς ανάρμοστο! Και εκείνος, ειδικά εκείνο το καλοκαίρι, θαρρείς και το καταλάβαινε, είχε αρχίσει χωρίς λόγο να την αποφεύγει! Και αργότερα μονάχα έμαθε πως έβγαινε με μια κοπέλα από τη Σκιάθο, μεγαλύτερή του ένα χρόνο, ψηλόλιγνη, γυμνασμένη και το κυριότερο, έμπειρη όπως έλεγαν με ζήλια όλα τα υπόλοιπα αγόρια της παρέας ..... Ο Αλέξης, ο δικός της Αλέξης έβγαινε με ένα κορίτσι δεκαεννιά ετών που του μάθαινε όλα τα "κόλπα" της ενήλικης ζωής! Είχε θυμώσει τότε πολύ μα η Μαργαρίτα, της είχε πει πως δυστυχώς δεν μπορούσε ακόμα να κάνει τίποτε γιατί....οι άντρες θέλουν πολλά περισσότερα και πηγαίνουν μ' εκείνες που τα δίνουν.... Ε, λοιπόν, ήξερε και η ίδια να φέρεται έτσι αν ήθελε! Ήξερε και θα το έκανε αν αυτό σήμαινε πως θα τον είχε και πάλι δίπλα της! είχε απερίσκεπτα σκεφθεί και είχε βάλει σ' ενέργεια το τολμηρό σχέδιό της...
Και δυστυχώς, το είχε κάνει πράξη! Ένα απόγευμα, που εκείνος ήταν μόνος του στο σπίτι των γονιών του, πήγε να του κάνει επίσκεψη. Μα αυτή τη φορά, ήταν αλλιώτικα ντυμένη. Με ένα τιραντέντιο κοντό μίνι φόρεμα, χωρίς σουτιέν, για να τονίζεται περισσότερο το στητό της στήθος -όπως χαρακτηριστικά έλεγε η Μαργαρίτα- πέρασε την πόρτα του σπιτιού του, τάχα μου, για να ρωτήσει κάτι. Μα εκείνη το μόνο που ήθελε ήταν να την κοιτάξει λίγο, όπως εκείνο το κορίτσι που του είχε πάρει τα μυαλά. Και σε κάποια στιγμή, όταν βρέθηκαν δίπλα δίπλα και πάλι να κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα, γύρισε και τον κοίταξε όλο λαχτάρα στα μάτια.
«Αλέξη; Μ' αγαπάς έστω και λίγο;» τον είχε ρωτήσει παραπονιάρικα, περιμένοντας με αγωνία την απάντησή του.
«Τι λες βρε κουτό; Εσύ δεν είσαι η καλύτερή μου φίλη;» της είχε απαντήσει γεμάτος τρυφερότητα. Μα εκείνη δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Δεν ήθελε να την κοιτάζει σαν ένα αντικείμενο μα σαν γυναίκα! Και του το είπε....Απομακρύνθηκε τότε ελάχιστα από κοντά του και με την καρδιά της να χτυπά σαν ταμπούρλο, άρχισε να κατεβάζει τις τιράντες του φορέματός της μία μία.
«Γιατί δεν με θες Αλέξη; Δεν σου αρέσω καθόλου λοιπόν;» ξεστόμισε με παράπονο και πάλι αφήνοντας το φόρεμα να πέσει στο πάτωμα και ν' αποκαλύψει το άγουρο κορμί της. Ναι, μπορεί να ήταν μικρή μα ήξερε τι έκανε και ήθελε να το κάνει μονάχα για να του αποδείξει πως και εκείνη ήταν πια γυναίκα, πως και εκείνη μπορούσε να του δώσει ότι έβρισκε αλλού, αρκεί να της το ζητούσε.....Τον είχε κοιτάξει για μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα να στέκεται εκεί, σαν στήλη άλατος παρατηρώντας την γεμάτος έκπληξη πριν καταφέρει με τρεμάμενη φωνή να της μιλήσει....
«Τι κάνεις Νεφέλη! Δεν σου ταιριάζουν εσένα αυτά!..... Δεν τα έχεις ανάγκη!.....» ψιθύρισε τόσο κοντά της, που σχεδόν άκουγε τους χτύπους της καρδιά του. «Έλα, πήγαινε σπίτι σου! Και όσο για το αν σ' αγαπώ.... νομίζω πως αυτό το ξέρεις....» της είχε πει διφορούμενα και το επόμενο λεπτό είχε φύγει μακριά της. Εντελώς μακριά, γιατί μετά από αυτό, δεν τον ξαναείδε πια. Αναχώρησε την επόμενη κιόλας μέρα, για ένα κολέγιο στην Αγγλία όπου θα σπούδαζε μια και ήταν ήδη δεκαοχτώ ετών....
Ελπίζω να σας άρεσε!