กริ่งงงงงงงงงง(ฟังให้ดูเหมือนนาฬิกาปลุกนะค่ะ)
โอ้ย! อะไรอีกเนี่ย คนจะหลับจะนอนไอ้นาฬิกาบ้า
จะส่งเสียงดังทำไมยะ!?!
"อะไรอีกเนี่ย!"
ฉันรีบลุกขึ้นด้วยความงัวเงีย ก็เมื่อคืนกว่าจะได้นอน
เพราะกลับมาจากบ้านยัยยามิเสร็จก็ต้องทำงานที่หอบมาจากบริษัทอีก กว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืนเศษๆ
แล้ว
"ไอ้นาฬิกาบ้าเอ้ย! กว่าฉันจะได้นอนนะแกรู้มั้ย!!"
แล้วนี่ฉันเป็นบ้าอะไรถึงด่านาฬิกาเนี่ย เฮ้อ...พอๆไป
อาบนํ้าทำงานดีกว่า
เฮ้ย! เกือบมาทำงานสายแหน่ะ...อีตาเคลวินจะว่ามั้
ยเนี่ย!
ก๊อกๆ
เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตแล้วฉันจึงเปิดประตูเขาไป
แต่เอ่อ...มัน
"เฮ้ยเธอ! ปรียาออกไปจากตัวฉันสักที!!"
ช่างเป็นภาพที่ชวนขนลุกจริงๆ ยัยอับปรีนั่งบนตักอี
ตาเคลวินที่กำลังผลักไสหล่อนให้ออกห่าง แหม..มือ
นี่ชาติก่อนเป็นปลาหมึกหรอย่ะ
"อุ้ย โทษทีนะ ฉันว่าฉันออกไปก่อนดีกว่าเนอะ^_^"
ฉันกำลังจะก้าวขาออกจากห้องแต่ก็ต้องตัวปลิวไปปะทะกับหน้าอกของเคลวิน นายทำบ้าอะไรเนี่ย!?
"นี่นายเล่นบ้าอะไร"
ฉันถามเขาเสียงเขียว ให้ตายสิ!อยากเห็นยัยนี่กับฉั
นตบกันมากรึไงกันห๊ะ!
"ฉันไม่ได้เล่น แต่ฉันจะทำให้ปรียาออกไป"
ฉันก็เข้าใจน่ะนะว่าเขาอยากให้ยัยนี่ออกไป แต่ทำไ
มต้องมากอดฉันด้วยเล่า!!!
"เคล!คุณกอดนังนี่งั้นหรอค่ะ"
ยัยปรียามองมาทางฉันด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะ
เดินมากระชากฉันออกจากเคลวิน มันจะมากไปล่ะ
แล้วฉันจะยืนนิ่งๆทำไมล่ะ
"นี่เธอ...จะกระชากฉันทำไมย่ะ"
ฉันถามยัยปรียาเสียงเรียบพลางจ้องหน้ายัยนี่อย่างไม่พอใจ กระชากไปได้คนนะไม่ใช่สิ่งของ
"อย่าเข้าใกล้เคลของฉันนะย่ะ!!!"
โอ้ย! ฉันอยากใกล้ตายล่ะ ทำอย่างกับฉันบ้าผู้ชาย
เหมือนหล่อนนักล่ะ
"พอได้แล้ว...ปรียาออกไปเดี๋ยวนี้!!!"
เคลวินตวาดยัยปรียาจนยัยนี่หน้าแดงกํ่าด้วยความโกรธ ก่อนจะยอมเดินออกไปแต่ก็ไม่มิวายหันมาส่งส
ายตาจิกกัดมาทางฉัน
"หาเรื่องมาให้ฉันตลอดเลยนะนาย"
ฉันว่าพลางเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง เคลวินไ
หวไหล่เล็กน้อยและเดินไปที่โต๊ะทำงานของเขาแล้วจู่ๆก็มีความคิดแวบเข้ามาในหัวฉัน
"นี่พี่เกรเป็นพี่ชายนายหรอ?"
ฉันถามออกมาด้วนความสงสัย เคลวินเงยหน้าจากเ
อกสารมามองหน้าฉันนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้ารับ
"งั้นนายช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย?"
ฉันถามเสียงเบา ให้ตายสิ! ไม่อยากขอร้องนายนี่เล
ยจริงๆ แต่ท่องไว้ทิชา...เพื่อเพื่อนๆ
"ช่วย? ช่วยอะไร?"
"นายจำเพื่อนฉันที่ตบแฟนพี่ชายนายได้ใช่มั้ย?"
เขาพยักหน้านิดหน่อย ฉันจึงเอ่ยต่อว่า..
"เพื่อนฉันมันชอบพี่นายมานานแล้ว ฉันจึงอยากให้
นายช่วยฉันทำให้พี่นายรู้หัวใจตัวเองเร็วๆน่ะ"
คำพูดของฉันทำให้เคลวินขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม
ก่อนจะเอ่ยขึ้น
"เป็นไปไม่ได้หรอก ไอ้เกรมันไม่เคยคบใครจริงจังสั
กคน ถ้าให้มันรู้ใจตัวเองได้คงยาก"
เคลวินว่าพลางปิดเอกสารที่เขาเพิ่งเซ็นเสร็จลง แต่
ไม่มีอะไรที่ทิชาทำไม่ได้อยู่แล้ว
"มันก็ไม่แน่น่ะนะ เพราะเพื่อนฉันเป็นคนที่วนเวียนกั
บพี่เกรมากที่สุด บางทีพี่ชายนายอาจจะรักเพื่อนฉั
นขึ้นมาบ้างแล้ว แต่อาจจะยังไม่รู้ตัวก็ได้ ว่าไง?นาย
จะช่วยฉันมั้ย?"
"ลองดูก็ได้ เพราะฉันเองก็อยากเห็นมันมีความรักแ
บบเป็นตัวเป็นตนสักที"
เขาว่าพลางหยิบเอกสารชุดใหม่มาให้ฉัน ซึ่งฉันก็รั
บมาด้วยดี
"มีอีกอย่างนะที่ฉันอยากรู้ นายเป็นอะไรกับยัยอับป
รีนั่น"
ฉันถามด้วยนํ้าเสียงราบเรียบ แต่ถ้าเมื่อกี้ฉันหูไม่ฝา
ดฉันได้ยินเสียงเขาหัวเราะ หึ ด้วยล่ะ>O<
"อับปรีหมายถึงปรียาหรอ ยัยนั่นตามจีบฉันมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะ ทำ
ไมอย่าบอกนะว่าเธอหึงฉันน่ะ"
"อย่ามาพูดบ้าๆนะ! ใครมันจะไปหึงนายกันย่ะ>o<"
หมอนี่...หลงตัวเองชะมัดเลย แค่ถามว่าเป็นอะไรกัน
ก็หาว่าฉันหึงซะแล้วใช้ไม่ได้จริงๆ
"อย่ามาด่าฉันในใจ ฉันไม่ชอบ!"
หมอนี่เปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัด เออ! ก็ได้ไม่คุยด้วย
แล้วก็ได้ เพราะอย่างน้อยนายก็ยอมช่วยฉันแล้วล่ะ
นะ พอแล้วๆ ทำงานดีกว่า
ตอนเย็น
"นี่นาย ฉันกลับก่อนล่ะกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมาบ
อกแผน วันนี้ต้องให้ยัยเคธและแฟนมันช่วยด้วยน่ะ
รับรองสองคนนั้นไม่รู้แน่ ไปล่ะ"
"เดี๋ยว!!"
อะไรอีกเล่า! คนยิ่งรีบๆอยู่ ฉันหันไปมองนายเคลวิน
ประมาณวาามีอะไรอีก
"เอาเบอร์โทรเธอมาสิ มีอะไรฉันจะได้โทรหา"
เขาตอบเสียงเรียบ ฉันจึงค้นกระดาษและปากกาออ
กมาจดเบอร์ให้เขา
"นี่เบอร์ฉัน เอาล่ะฉันไปล่ะนะ"
ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะผลักประตูออกไป พบกับพี่หมว
ยคนสวยที่กำลังจะกลับบ้าน ฉันจึงยิ้มให้พี่หมวยนิด
หน่อยก่อนจะรีบลงลิฟไปที่ลานจอดรถ
"ฮัลโหล เคธแกมาเจอฉันที่ร้านกาแฟเจ้าประจำหน่
อยนะ เออ เอาพี่เทลล์มาด้วยฉันจะให้พวกแกช่วย
อะไรหน่อย เออๆเจอกันที่ร้านแล้วก็อย่าบอกยัยยา
มิล่ะ"
หึๆได้เวลาปฏิบัติการช่วยเพื่อนแล้วล่ะ!!!!!!