Ολοι το ξερουμε αυτο το τραγουδι αλλα δεν μπορουσα να βρω καποιο αλλο λυπητερο.. so ακουστε αυτο ενω διαβαζετε ;)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Καθομουν στο κρεβατι μου και επαιζα ξανα με τον κυβο. Για καποιο διαστημα τον ειχα παρατησει γιατι αρχιζε και με νευριαζε αλλα αφου δεν ειχα ουτε κινητο να παιζω, ουτε υπολογιστη και καμια αλλη συσκευη δεν ειχα αλλη επιλογη για να απασχοληθω.
Σκεφτομουν... αν εφτιαχνα την βαση και σιγα σιγα ανεβαινα προς το τελος;
Θα επρεπε να το δοκιμασω.
Αποφασισα να παω μια βολτα και αν εβρισκα καποιο παρκακι ή την λιμνη στον δρομο μου θα σταματουσα και θα καθομουν.
Κατεβηκα απο το παραθυρο και βαζοντας την κουκουλα στο κεφαλι μου αρχισα να περπαταω κοιταζοντας τον κυβο.
Δεν ξερω για ποσο περπαταγα γιατι ημουν τοσο απορροφημενη που σχεδον μονο ευθεια προχωρουσα.
Εμενα σε αρκετα απομονομενη περιοχη.
Τελος, κοιταξα τον δρομο και καταλαβα πως ειχα ερθει απο μια αλλη πλευρα της λιμνης.
Ισως θα μπορουσα να κατσω εδω και καποια στιγμη να φυγω.. οταν θα βραδιαζε.
Καθησα παλι κατω απο ενα δεντρο και αναψα τσιγαρο.
~~~~~~~~~~
"Δεν θα με αφησεις ποτε, ετσι;" ρωτησα
"Ποτε" μου επιβεβαιωσε.
"Και δεν σε πειραζει μου τα εχω με κοπελα;"ξανα ρωτησα
"Οχι" απαντησε γλυκα ενω μου χαιδεψε τα μαλλια.
"Σε αγαπαω πολυ" συνεχισε
"Και εγω μαμα"
~~~~~~~~~~
"Το ξερω πως δεν εισαι περιφανη για εμενα.. ουτε και εγω ειμαι.. αλλα δεν μπορω να το διορθωσω.. εχω αλλαξει.. οι καταστασεις μου το επεβαλαν.. αν ησουν εδω ολα θα ηταν καλυτερα.. αλλα δεν εισαι.. μονο βλεπεις απο εκει πανω την κορη σου να αυτοκαταστρεφεται.. λυπαμαι.. ελπιζω ακομα να με αγαπας" ειπα σχεδον ψιθυριστα κοιταζοντας τον ουρανο.
Ηταν σαν να ηταν εκει.. αναμεσα στα συννεφα και να με ακουγε.
Πηρα μια τζουρα απο το μισο- τελειωμενο τσιγαρο μου και κοιταξα την θεα.
Σχεδον κανενας δεν περπατουσε, μονο δυο τρεις παρεες μακρια.
Την προσοχη μου τραβηξε ενα δυνατο γελιο.
Γυρισα το κεφαλι μου για να δω ποιος μου χαλουσε την ησυχια και πολυ γρηγορα η ματια μου επεσε πανω στην κ. Davis. Ηταν με μια, λογικα, φιλη της και ενω περπατουσαν γελουσαν.
Στρυφογυρισα τις κορες των ματιων μου.
Παλι την βλεπω.. σα να μην μου φτανει στο σχολειο.
Δεν ηθελα να με καταλαβει για αυτο συρθηκα απο την αλλη πλευρα του δεντρου ελπιζοντας να μην κοιταξει προς τα εδω.
Τελευταια δεν μου εχει μιλησει ή με ειχε κρατησει στην ταξη μετα το μαθημα.
Ισως καταλαβε πως δεν χρειαζομαι βοηθεια και απλα τα παρατησε. Λογικο.. ποιος δεν το κανει μαζι μου;
Σηκωθηκα και εφυγα απο την αντιθετη κατευθυνση για να μην πεσουμε προσωπο με προσωπο.
Ο ηλιος εδυε.. αλλη μια μερα της ζωης μου, ανιαρη.. χωρις σκοπο..
~~~~~
Με δυσκολια ανοιξα τα ματια μου και σηκωθηκα απο το κρεβατι.
Εκανα τα συνηθησμενα.. πλύσιμο, ντυσιμο και περνοντας την τσαντα μου και ανοιξα την πορτα.
Ειχε συννεφια και εκανε κρυο. Παρολα αυτα δεν ειχα αλλο μεσο.
Στα μισα της διαδρομης ενιωσα σταγονες να πεφτουν πανω στα γυμνα χερια μου.
Και ειχα ακομη δρομο..
Ωραια...
Συνεχισα να προχωραω με πιο γρηγορο βημα προσευχοντας ειτε να σταματησει ειτε να φτασω πριν εχω γινει 'παπι'.
Καθως περπατουσα στην ακρη του πεζοδρομιου, ενα αμαξι σταματησε διπλα μου.
Γυρισα και το κοιταξα και οταν ο οδηγος κατεβασε το παραθυρο το προσωπο της κ. Davis εμφανιστηκε.
Τελικα εκανα λαθος..
Ακομα δεν κουραστηκε να προσπαθει.
"Μπες μεσα" ειπε πρωτη γλυκα.
"Οχι ευχαριστω" ειπα ευγενικα χωρις να το θελω.
"Σαμανθα μπες μεσα.. κανει κρυο και βρεχει.. δεν θα το συζητησουμε"
Ακουγοντας αυτα τα λογια ηξερα πως δεν ειχα αλλη επιλογη.
Θα με επρηζε.. και στο κατω κατω μιση διαδρομη ηταν.. θα περναγε πολυ γρηγορα.
Στρυφογυρισα ξανα τις κορες των ματιων μου και περασα μπροστα απο το αμαξι για να παω στον συνοδηγο.
Οταν μπηκα, η ζεστη απο το ερκοντισιον με αγκαλιασε κανοντας με να χαλαρωσω λιγο.
"Κυρια, γιατι τα κανετε ολα αυτα;" ξανα ρωτησα αφου ολα οσα μου ειχε πει εκεινη την ημερα δεν με ειχαν πεισει και πολυ.
"Τα ειπαμε αυτα" απαντησε ενω κοιταζε στον δρομο.
"Και εγω ετσι πιστευα.. οτι τα ειπαμε.. δεν θελω να νοιαζεστε.. τα καταφερνω.. δεν θελω βοηθεια.. τοσα χρονια κανεις δεν μου ειχε καν μιλησει.. και τωρα ερχεστε εσεις και μου δινετε τοση σημασια.. γιατι; δεν την χρειαζομαι.. εμαθα να ειμαι μονη μου και κανεις να μην με βοηθαει ή να μου δινει σημασια.." τελειωσα σχεδον απεγνωσμενα χωρις να ξερω γιατι.
Για μερικα δευτερολεπτα υπηρχε ησυχια.
"Ολα οσα ειπες πως δεν χρειαζεσαι ειναι αυτα που χρειαζεσαι περισσοτερο και κανεις δεν στα εδωσε" απαντησε ηρεμα.
Μαλακιες!
"Κανετε λαθος"
Οταν το ειπα αυτο ειχαμε ηδη μπει στο παρκιγκ του σχολειου.
"Δεν θα μπορεσετε να με βοηθησετε.. τσαμπα θα προσπαθήσετε.. γιατι για να βοηθησεις καποιον πρεπει να τον καταλαβεις και δεν προκειται να το κανετε.. αμφιβαλω πως οτι εχω περασει εγω το εχετε καν σκεφτει εσεις." Και με αυτο βγηκα απο το αμαξι.
Ισως να ημουν παλι σκληρη μαζι της αλλα δεν μπορουσα να το ελεγξω.
Ημουν σκληρη με ολους και δεν θα αποτελουσε αυτη εξαιρεση επειδη... επειδη.. ηταν καλη μαζι μου και.. ομορφη..
Επρεπε να το παραδεχτω..
Οι ωρες περασαν αργα και επιτελους καθομουν στην ταξη περιμενοντας να μπουν τα παιδια και ο καθηγητης για την τελευταια ωρα.
Οταν την ειδα να μπαινει μεσα χαμηλωσα το βλεμα μου.
Η αληθεια ηταν πως δεν της ειχα μιλησει καλα.. αλλα δεν μπορουσα να κανω αλλιως..
"Διορθωσα τα διαγωνισματα σας.. καποιοι τα πηγατε καλα.. καποιοι και παλι οχι" την ακουσα να λεει και επειτα βηματα να ερχονται ολο και πιο κοντα μου.
Ηξερα πως μας μοιραζε εκεινα τα γραπτα..
Ειδα ενα χαρτι να εμφανιζεται μπροστα μου αλλα δεν εδωσα σημασια.
"Μεγαλυτερη εντυπωση μου εκανε το γεγονος πως η Σαμανθα εγραψε τον μεγαλυτερο βαθμο"
Ησυχια...
Σηκωσα το κεφαλι μου και ειδα πως ολοι με κοιτουσαν αναυδοι..
Για να πω την αληθεια και εγω ημουν με τον εαυτο μου..
Επειτα κοιταξα το γραπτο μου.
Ενα 18 ηταν γραμμενο με κοκκινο στυλο πανω πανω.
Στρυφογυρισα τις κορες των ματιων μου και ξανα κατεβασα το βλεμα μου κοιταζοντας τον κυβο.
3 μηνες τωρα που ηρθε με εχει αναστατωσει.. δεν εχω την ησυχια μου στο σχολειο.. νιωθω τυψεις.. περνω καλους βαθμους... μου μιλαει συνεχεια..
Καποια στιγμη που εβαλε στα παιδια να κανουν μια ασκηση, την οποια εγω φυσικα δεν εκανα, ενα παιδι ρωτησε.
"Κυρια ποσο εχουμε σημερα;"
"5 Νοεμβριου"
5...
Ποτε περασε ο καιρος;
Αρχισαν και με ετσουζαν τα ματια μου μετα απο καιρο.
Γρηγορα και απροειδοποιητα σηκωθηκα και βαζοντας την τσαντα μου στον ωμο, εφυγα με σκιμμενο το κεφαλι. Αυτη την φορα οχι απο συνηθεια αλλα επειδη δεν ηθελα να δουν τα κοκκινα ματια μου.
Σημερα επετρεπα στον εαυτο μου να κλαψει.
Ετρεχα μεσα στην βροχη για να φτασω οσο πιο γρηγορα μπορουσα.. λες και θα εφευγε απο εκει..
Εξω απο τα καγκελα σταματησα και περπατησα.
Οταν εφτασα μπροστα του η καρδια μου εσπασε.. οπως εκανε εδω και τεσσερα χρονια αυτη την ημερα..
'Κατερινα Διαμαντιδου 1969-2015'
Γονατισα καθως καυτα δακρυα ετρεχαν απο το προσωπο μου στον υγρο ταφο.
Δεν με ενοιαζε που ειχα βραχει.. ουτε που εκανε κρυο.. τιποτα εκεινη την στιγμη..
Ηταν μια πληγη που θα εμενε παντα ανοιχτη.. δυστηχως ή ευτυχως.
"Συγνωμη.. συγνωμη" ελεγα και ξανα ελεγα αναμεσα στους σπασμους μου.
Ενιωθα οτι εφταιγα εγω.. οτι ηταν δικο μου λαθος..
Μου ελειπε τοσο πολυ...
Την υπολοιπη μερα την περασα εκει..
Εβρεχε καταρρακτωδως αλλα δεν με εννοιαζε..
Κατα της 8 το βραδυ, μουσκεμα, γυρισα σπιτι.. απο το παραθυρο φυσικα..
Απο την κουραση, εξαιτιας του κλαμματος επεσα κατευθειαν για υπνο βρεγμενη, χωρις καν να σκεφτω πως θα αρρωστενα.. ή οτι ειχα ηδη αρρωστησει...
~~~~~~~
Το πρωι ξυπνησα απο ενα φτερνισμα μου και κοιταζοντας το ρολοι διαπιστωσα πως ηταν ηδη 11 η ωρα.
Δεν ενιωθα καλα.. δεν θα πηγαινα στο κωλο-σχολειο σημερα...
Σηκωθηκα αργα, αφου για καποιον λογο ημουν εξαντλημενη και πηγα στο μπανιο να παρω λιγο χαρτι γιατι ετρεχε η μυτη μου.
Επειτα ξανα γυρισα και σκεπαστικα.
Δεν ημουν καλα..
Επιασα το κουτελο μου και καταλαβα τον λογο.. ειχα πυρετο.. αλλα δεν ειχα θερμομετρο για να δω ποσο..
Εκλεισα ξανα τα ματια μου και αμεσως κοιμηθηκα, ελπιζοντας να μην ερθει ο πατερας μου σπιτι..
Την υπολοιπη μερα καθησα στο κρεβατι, βηχοντας και με μια στιβαδα χαρτι γυρω μου.
~~~~~~~~
Την αλλη μερα μην εχοντας επιλογη ντυθηκα και πηγα σχολειο.
Προσπαθησα να βαλω οσα πιο πολλα ρουχα μπορουσα αφου κρυωνα αλλα και παλι δεν ειχε αποτελεσμα.
Μπαινοντας στο σχολειο πηγα κατευθειαν στην αιθουσα μου για να σταθω διπλα στο καλοριφερ.
Ηταν το μονο που με εκανε να ανυπομωνω για το σχολειο που και που.
Το σπιτι δεν ειχε θερμανση και τετοια εποχη ή λιγο αργοτερα τα πραγματα ηταν πολυ χαλια. Κρυωνα πολυ και συνεχως ημουν με μια παλιο κουβερτα απο πανω μου.. οταν δεν ηταν ο πατερας μου σπιτι βεβαια... γιατι αλλιως επρεπε να φυγω οτι καιρο εκανε..
Στο μαθημα εβηχα σχεδον συνεχεια και σκεφτομουν με ποιον τροπο θα γινομουν καλυτερα.
Λεφτα δεν ειχα για να παρω ουτε φαρμακα ουτε τσαϊ ή κατι που θα μου μαλακωνε τον λαιμο.
Στο μαθημα της κ.Davis ο βηχας μου ειχε φτασει στο απροχωριτο.
Δεν αντεχα αλλο να βηχω και αποφασισα να ζητησω να παω τουαλετα.
Κατι που εκανα πολυ σπανια.
Σηκωσα ψηλα το χερι μου χωρις να κοιταξω πανω.
"Ναι Σαμανθα;" ακουσα να ρωταει.
"Μπορω να παω τουαλετα;" ρωτησα και τοτε καταλαβα πως και η φωνη μου ειχε γινει χαλια. Βραχνη, ετοιμη να κλεισει.
"Ναι πηγαινε"
Αφου βγηκα απο την ταξη δεν μπηκα αλλο μιας και ηταν προς το τελος.
Το διαλειμμα ηταν μεγαλο και αποφασισα να κανω εναν γυρω το μεγαλο προαυλιο.
Βαριόμουν πολυ...
Οταν ξανα χτυπησε το κουδουνι, βαριεστημενα μπηκα μεσα στο τμημα μου. Ετσι περασε ολη η μερα.
Φτανοντας σπιτι επεσα πανω στο κρεβατι κουρασμενη.
Ανοιξα την τσαντα μου να παρω τον κυβο για να παιξω λιγο πριν κοιμηθω αλλα προς μεγαλη μου εκπληξη βρηκα ενα ασπρο σακουλακι μεσα.
Το κοιταξα για λιγο και διστακτικα το εβγαλα μεσα απο την τσαντα.
Ποιος το ειχε αφησει εδω;
Μεσα ειχε καραμελες για τον λαιμο, μια αντιβιωση για τον βηχα και μια για τον πυρετο.
Κοιταξα καλυτερα μεσα μηπως εβρισκα καποιο στοιχειο για αυτον που το ειχε αφησει.
Μην βρισκοντας τιποτα καθησα και σκεφτηκα.
Ποιος απο το σχολειο θα νοιαζοταν τοσο πολυ για εμενα;
Και τοτε ηρθε η θεια φωτηση...
Η κ. Davis..
Νομιζα πως της το ειχα κανει ξεκαρο πως δεν ηθελα βοηθεια...
Γιατι τα κανει ολα αυτα;
~~~~~~~~~~~~~
Το ξερω το ξερω ειναι και χαλια κεφαλαιο και αργησα να βαλω αλλα ρε γαμωτο δεν εχω εμπνευση τον τελευταιο καιρο.. ισως ειναι απο το γεγονος οτι δεν κανω διακοπες αλλα αντιθετα διαβαζω και κανω φροντηστηρια.. αφηστε ο πονος ειναι τεραστιος.
Τελος παντων ελπιζω να σας αρεσε λιιγο το παρτ.. σχολιαστε και πειτε μου την γνωμη σας γενικα για ολη την κατασταση στην ιστορια.
Θα βαλω οσο πιο γρηγορα μπορω..
Υ.Γ. το κολαζ με τις φωτογραφιες ειναι απο στιγμες μεσα στο κειμενο ;)
Φιλακια xxx