Lauren's POV
Ο κόσμος κάτω ζητοκραύγαζε για ακόμη μία φορά το όνομα μου. Ήθελαν και άλλο. Πάντα ήθελαν και άλλο. "Λόρεν..Λόρεν..Λόρεν" έφτανε στα αυτιά μου μια δυνατή ενιαία μάζα φωνής που ηχούσε μέσα σε όλο το στάδιο του Royal Albert Hall στο Λονδίνο. Το μόνο που μπορούσες να ακούσεις ήταν οι φωνές, κραυγές και οι τσιρίδες τους. Μπορούσα να πω με σίγουρια ότι το κοινό της Ευρώπης είχε αποδειχτεί ένα από τα πιο φανατικά και ίσως το πιο δυνατό.
Το σώμα μου ακόμη όρθιο πάνω στην σκηνή. Αναρωτιέμαι πως δεν έχω σωριαστεί από την κούραση. Το μικρόφωνο μπροστά μου και τα χέρια μου ακίνητα και γατζωμένα πάνω σε αυτό. Το κεφάλι μου ψηλά και τα μάτια μου κλειστά. Οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα άρχισαν να τρέχουν από το μέτωπο μου και διστακτικά κατέβαιναν μέχρι το αυτί μου. Ίσως την επόμενη φορά πρέπει να πιάσω τα μαλλιά μου πάνω. Έχουν μακρύνει τόσο πολύ που τα νιώθω να χτυπάνε την πλάτη μου.
"Λόρεν σε αγαπάμε"
"Λόρεν..παντρέψου με"
"Λόρεεεεεεεεν"
"Και άλλο ..Και άλλο.."
Ούρλιαζαν οι θαυμαστές στις VIP θέσεις. Δεν είχαν σταματημό. Πήρα μία βαθιά ανάσα ικανοποίησης πρίν ανοίξω τα μάτια μου και αποχωρήσω από την σκηνή. Η τελευταία συναυλία του world tour μου ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Ποιος το περίμενε ότι θα τα κατάφερνα; Πάντως όχι εγώ.
Άνοιξα τα μάτια μου και έριξα ένα τελευταίο βλέμμα στο κοινό που με αποθέωνε από κάτω. Τα φώτα είχαν ανοίξει και μπορούσα πλέον να τους δω καθαρά. Χιλιάδες κόσμος όρθιος να με χειροκροτάει. Τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε μία κοπέλα στις πρώτες θέσεις. Με το που την κοίταξε το καταπράσινο βλέμμα μου, τα μάτια της γούρλωσαν και έβαλε το χέρι της στο στόμα της από το σοκ. Ξεκίνησε να κλαίει σε δευτερόλεπτα απλώνοντας το χέρι της απελπισμένα προς το μέρος μου. Το στόμα της κουνιόταν αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου λέει.
Στα χείλη μου σχηματίστηκε ένα χαμόγελο και αυθόρμητα κοίταξα δίπλα μου για να δω τι κάνουν οι άλλες.
Ποιες άλλες;
Ποιες άλλες Λόρεν σύνελθε.
Ήμουν μόνη. Εγώ και ο εαυτός μου. Η Lauren Jauregui. Ποιες άλλες;
Απίστευτο που ακόμη και τώρα, 2 χρόνια μετά, κάποιες φορές άθελα μου πιστεύω ότι δεν είμαι μόνη μου στη σκηνή. Ότι είναι μαζί μου και τέσσερα ακόμη κορίτσια. Αυτές που κάποτε ήμασταν οι Fifth Harmony. Αυτές που διαλυθήκαμε με τον χειρότερο τρόπο. Εξαιτίας της. Αυτές δεν υπήρχαν ποια. Πέθαναν. Οπότε τι στο διάολο κάθομαι και αναζητάω. Ίσως φταίει η πρόταση που μου έγινε. Που δεν πρόκειται να δεχτώ για κανένα λόγο.Ίσως φταίει ότι η τελευταία συναυλία που δώσαμε ως Fifth Harmony 2 χρόνια πριν ήταν εδώ, στο ίδιο μέρος που είμαι τώρα, στο Royal Albert Hall. Αυτό φταίει. Δεν γίνεται ξαφνικά, εγώ η Lauren Jauregui, μια από τις μεγαλύτερες ποπ σταρ αυτή τη στιγμή στο κόσμο, να σκέφτομαι ακόμη αυτό το συγκροτηματάκι που κάποτε ήμουν. Ούτε καν.
***
2 χρόνια περίπου πριν
Το τραγούδι έφτανε στο τέλος του. Ο κόσμος από κάτω μας χιλιάδες και μας αποθέωναν είτε κρατώντας πανιά με συνθήματα είτε μαγνητοσκοπώντας με τα κινητά τους την κάθε μας στιγμή. Η Dinah με την Ally ακούγονταν τόσο εναρμονισμένες στα αυτιά μου. Πόσο εξαιρετικές φωνές μπορεί να έχουν. Έδιναν την ψυχή τους. Τα μάτια μου κολλημένα στο κοινό. Δεν τους έβλεπα, δεν τους παρατηρούσα καν. Το πόδι μου κουνιόταν νευρικά πάνω στην καρέκλα.Ίσως το καταλάβουν οι Harmonizers και το κάνουν θέμα. Προσπάθησα να φτιάξω την υπόσταση μου. Να σταματήσω να κουνάω το ανεξέλγκτο πόδι μου που είχε αποκτήσει πλέον την δική του βούληση. Στο μυαλό μου είχα ένα πράγμα και μόνο.Να κοιτάζω το κοινό. Τίποτα άλλο. Πλέον μου είχε γίνει συνήθειο.
"We know we know ([Camila] Ye-e-yeahh) we know yeahh"
"All about you ([Camila] Yeeea-e-yeahh)"
"Ooooh we know we know we know ([Camila] We know, we know)"
Η φωνή της Καμίλα για ακόμη μία φορά ξεχώριζε από τις άλλες. Ήταν χαρακτηριστική. Μπορούσα ακόμη και να καταλάβω πότε αναπνέει στο μικρόφωνο απλά περιμένωντας να τραγουδήσει το δικό της part. Είχε αυτή τη δυνατότητα να κάνει κάθε live εκτέλεση των κομματιών μας μοναδική. Και πολύ διαφορετική από ότι ακούγεται στο άλμπουμ μας.
Αυτή τη φορά όμως ακουγόταν διαφορετική. Πολύ. Δεν ξέρω αν το είχαν προσέξει οι άλλες αλλά η φωνή της έτρεμε. Ένιωθα να ξεροκαταπίνω ακούγοντας την. Έκλαιγε; Μην την κοιτάξεις Λόρεν. Μην την κοιτάξεις. Μην..Και φυσικά..την κοίταξα. Έκανα τρελές υπερπροσπάθειες για να μην την κοιτάζω τους τελευταίους 8 μήνες. Ουτε ένα βλέμμα. Ούτε στις συνεντεύξεις ούτε στις συναυλίες ούτε πουθενά. Εξάλλου και η ίδια έκανε ακριβώς το ίδιο. Με την διαφορά ότι απέφευγε οποιαδήποτε επαφή μαζί μου και όταν έπεφτε η σκηνή και όταν δεν υπήρχαν οι κάμερες. Είχε απομακρυνθεί αισθητά από όλες μας. Ίσως η μοναδική με την οποία μιλούσε πλέον λίγο παραπάνω ήταν η Ντάινα. Τις περισσότερες φορές ήταν χωμένη μέσα στα ακουστικά της ακούγοντας μουσική και τις υπόλοιπες απλά υπήρχε δίπλα μας και δεν μιλούσε παρά μόνο όταν της ζητούσαν τον λόγο. Και ακόμη και τότε ειναι μονολεκτική. Δεν χαμογελαει καν. Σαν να μην θέλει να βρίσκεται άλλο μαζί μας. Ίσως η παρέα της με την Τέιλορ την γέμιζε παραπάνω. Δεν ξέρω.
Πως είμαι εγώ μετά από όλα αυτά που είχαν γίνει μεταξύ μας; Στα αλήθεια πως είμαι; Ή πως δείχνω; Γιατί μου αξίζει όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου για το πως δείχνω. Σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα. Σαν να μην έχει γίνει απολύτως τίποτα. Ένω είχαν γίνει τόσα πολλά. Σαν να περνάω και να διανύω τη καλύτερη φάση της ζωής μου. Στις συνεντεύξεις έλαμπα. Γελούσα δυνατά. Μιλούσα πολύ. Έκανα χαβαλέ με όλες. Εκτός βέβαια από την Καμίλα. Μου το είχε κόψει. Είχε ξεκαθαρίσει πασιφανέστατα την θέση της απέναντι μου. Και την σεβόμουν. Όσο και να μην το ήθελα την σεβόμουν. Γιατί το προσπάθησα. Προσπάθησα τόσο πολύ να με συγχωρέσει αλλά ήταν ανένδοτη. Και έτσι μετα τη μέρα που με εκανε σκουπίδι σταμάτησα να το προσπαθώ άλλο. Η ίδια είχε απομακρυνθεί τόσο πολύ από εμένα αλλά και από τις άλλες που πλέον δεν είχα καμία ελπίδα. Δεν ξέρω αν την νοιάζει κιόλας πλέον. Πολύ πιθανό να μην δίνει δεκάρα για αυτό που έγινε. Η ζωή της ήταν περικυκλωμένη από άλλους διάσημους της showbiz. Την Taylor Swift και το ηλίθιο σκουάντ της και τον αγαπημένο της Shawn Mendes που πολύ πιθανό να την έχει πηδήξει ήδη. Δεν ξέρω. Και κανονικά θα έπρεπε να μην με νοιάζει. Μόνο δίπλα σε αυτούς η παλιά Καμίλα επιστρέφει. Αυτή που κάποτε γελούσε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και εγώ θα δείξω ότι ακόμη με καίει; Ότι ακόμη τα σκέφτομαι λες και έγιναν χτες; Hell no. Έκανα οτιδήποτε περνάει από το χέρι μου για να φαίνομαι ότι είμαι καλά. 'Εκανα οτιδήποτε περνάει το χέρι μου για να δείξω συγκεκριμένα σε αυτήν ότι είμαι καλά. Σαν να ήθελα να της το τρίψω στην μούρη και να της πω «Δες Καμίλα. Δεν με νοιάζει ούτε και εμένα πλέον».
Αλλά υπήρχαν φορές σαν και αυτήν που δεν μπορούσα να κρυφτώ τόσο καλά. Είχα να ακούσω αυτό το τρέμουλο στην φωνή της 8 μήνες. Από τότε που την είδα τελευταία φορά να κλαίει. Εξαιτίας μου.
Να τραγουδάει τώρα η Καμίλα και να κλαίει; Μπροστά σε τόσο κόσμο να μην μπορεί να κρατηθεί; Γιατί; Την νοιάζει ακόμη; Ούτε καν. Ήταν ξεκάθαρο ότι με μισούσε. Δεν ξέρω. Μπορεί και να την αηδίαζα. Μπορεί να αηδίαζε μόνο στην σκέψη μου. Αν ποτέ μπαίνει στην διαδικασία να με σκεφτεί.
Έκανα το λάθος και έπεσαν τα μάτια μου για κάποια δευτερόλεπτα πάνω της ενώ είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα την ξανακοιτάξω. Αλλά αυτά τα δευτερόλεπτα αρκούσαν. Αρκούσαν τόσο πολύ. Καθόταν 3 θέσεις μακριά μου. Ανάμεσα μας ήταν η Normani, Ally και η Dinah. Ήταν αστείο το ότι φρόντιζε να βρίσκεται πάντα όσο πιο μακριά μου γίνεται. Τα χέρια της έτρεμαν πάνω στο μικρόφωνο, ενώ η στάση του σώματος της πάνω στην καρέκλα φανέρωνε ότι δίνει την ψυχή της για ακόμη μία φορά. Αυτό μπορούσα να της το παραδεχτώ. Είχε απίστευτο ταλέντο στο να δίνει σε κάθε στίχο νόημα. Ζωή. Μέσα από το στόμα της τα πάντα έκανε να φαίνονται διαφορετικά. Τα μάτια της υγρά, κοιτούσαν το κοινό αλλά ήμουν σίγουρη ότι ούτε και αυτή τους έβλεπε. Η Dinah δίπλα της, της χάιδευε την πλάτη. Γιατί; Της έκανε συμπαράσταση; Σε τι; Ήξερε κάτι; Δεν ξέρω, κάποτε ήταν πολυ κοντά, μπορεί και να ήξερε. Αλλά θα μου πεις κάποτε η Καμίλα ήταν πολυ κοντά και με εμένα. Ήμουν η καλύτερη της φίλη. Ήμουν αυτή που συμβουλευόταν πάντα, αυτή που βρισκόταν πάντα δίπλα της, αυτή που έτρεχε πάντα όταν δεν ήταν καλά και γινόμουν το μαξιλάρι της. Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που είμασταν έτσι; Τόσος πολύ καιρός. Ήμασταν τόσο αθώες. Ποιος θα φανταζόταν ότι μπορεί να καταλήγαμε ποτέ έτσι;
Το παρατεταμένο βλέμμα μου έφυγε από την Καμίλα μόνο όταν κατάλαβα ότι η Νορμάνι, η Άλι και η Ντάινα με κοιτούσαν και οι τρεις λες και έχουν δει φάντασμα. Όλες εκτός απο την Καμίλα φυσικά. Η Καμίλα είχε να μου ρήξει το βλέμμα της 8 μήνες. Είχε να με κοιτάξει και να μου μιλήσει 8 ολόκληρους μήνες. Εκτος απο εκεινη την μια φορά που με εκανε σκουπίδι και με πέταξε. Που θα προτιμούσα χίλιες φορες να συνεχισει να μην μου μιλαει. Μόνο κάτι ψεύτικα σχόλια στις συνεντέυξεις για τα μάτια του κόσμου. Θα το έκανε τώρα; Ούτε καν. Τα καστανά της μάτια έπεσαν στο μικρόφωνο που κρατούσε. Το κεφάλι της σκυμμένο. Κοίταξε με γαμώτο.
"Λόρεν" άκουσα την κομμένη φωνή της Νορμάνι δίπλα μου και τότε κατάλαβα ότι εδώ και ώρα δεν άκουγα τίποτα καθώς ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Γύρισα και την κοίταξα με μισάνοιχτο στόμα."Πας καλά; Tραγούδα" το βλέμμα της έντρομο πάνω μου.
Shit Shit Shit
Γύρισα διστακτικά το κεφάλι μου προς το κοινό. Η καρδιά μου ξεκίνησε να πηγαίνει σαν παλαβή από το άγχος. Που σκατά έχω το μυαλό μου; Σε αυτήν. Πάλι σε αυτήν. Μόνο κακό μου κάνει.
Κατάπια την κομμένη μου ανάσα ακούγοντας το ατελείωτο πλήθος από κάτω να φώναζει και σφύριζει περιμένοντας με να τραγουδήσω το δικό μου παρτ.
"I won't believe a thing you say this time" βγήκε η βραχνιασμένη φωνή μου πολύ διαφορετικά από τις άλλες φορές. Με ένα τρέμουλο που δεν μπορούσα να ρυθμίσω.
"All them other girls told me how you play ya game" η ψηλότερη φωνή της Καμίλα πάνω στην δική μου έμπαινε μέσα στα αυτιά μου με τόσο συναίσθημα. Σαν να μιλάνε οι στίχοι για αυτήν.
"Yeah we know all about you" έκανα υπερπροσπάθεια για να κλείσουμε όλες μαζί σε τέλεια αρμονία με την φωνή της Άλι σε μια ανατριχιαστική κορώνα στο τέλος.
Το κοινό μας κοιτούσε αποσβωλομένο για κάποια δευτερόλεπτα πριν ξανα αρχίσει να ζητοκραυγάζει έξαλλο από ενθουσιασμό.
Η Καμίλα μέσα σε δευτερόλεπτα σηκώθηκε από την καρέκλα της και έφυγε σχεδόν τρέχοντας μέσα στα καμαρίνια. Οι υπόλοιπες την κοιτάξαμε με απορία αλλά προσπαθήσαμε να παραμείνουμε χαμογελαστές για να μην καταλάβει τίποτα κοινό. Αυτό πρώτη φορά το έκανε. Ναι μεν η Καμίλα ήταν απόμακρη από όλους μας τον τελευταίο χρόνο αλλά πάντα σεβόταν το κοινό που είχαμε από κάτω μας. Πάνω στην σκηνή ήταν η κλασική Καμίλα που έσκιζε το κάθε κομμάτι. Άλλα μόνο πάνω στην σκηνή η Καμίλα ήταν έτσι. Πίσω από την σκηνή έριχνε τις μάσκες της. Και αυτό το είχαν καταλάβει όλοι. Ο Σάιμον, οι δημοσιογράφοι και φυσικά οι θαυμαστές μας. Δεν προσπαθούσε καν να κρυφτεί. Στις συνεντεύξεις είχε καταλήξει να είναι η κοπέλα που μιλάει λιγότερο από όλες. Η Καμίλα που κάποτε ήταν η ψυχή της παρέας και ο μεγαλύτερος κάφρος. Τις περισσότερες φορές δεν άκουγε καν το τι λέγαμε, και δεν έμπαινε καν στην διαδικασία να γελάσει έστω στα ψέυτικα όταν γελούσαμε όλες.
Αφού χαιρετήσαμε κάπως άβολα τον κόσμο που ήρθε να μας ακούσει μπήκαμε όλες σοκαρισμένες μέσα στα καμαρίνια. Ήμουν ακόμη και εγώ και ας μην το έδειχνα. Καμία μας δεν περίμενε τέτοια αντίδραση από την Καμίλα.
Η Άλι και η Νορμάνι κοιτούσαν τρομοκρατημένες την Ντάινα που προχωρούσε μπροστά μας έξαλλη. Εγώ ήμουν αμίλητη πίσω από αυτές και τις ακολουθούσα καθαρά μηχανικά.
"What the fuck Καμίλα; Είσαι σοβαρή; Τι έγινε;" ήταν το πρώτο που είπε η Ντάινα ανοίγοντας σχεδόν με την μπουνιά της την πόρτα των καμαρινιών.
Η Καμίλα ήταν πλάτη καθώς μάζευε τα πράγματα της βιαστικά για να φύγει. Κάθε φορά έφευγε σχεδόν κατευθείαν μετά τις συναυλίες και κλεινόταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που μέναμε. Γύρισε και κοίταξε την Ντάινα αμίλητη. Τα καφέ της μάτια όπως πάντα μελαγχολικά όταν βρισκόταν μαζί μας.
"Το ξέρεις τώρα ότι θα πρέπει να απολογηθούμε στον Σάιμον. Και στους καταραμένους δημοσιογράφους για την συμπεριφορά σου;" η Ντάινα συνέχισε θυμωμένα καθώς την έβλεπε να μην απαντάει.
"Ντάινα δεν έχεις να απολογηθείς για τίποτα" η φωνή της Καμίλα χαμηλή. Ήταν ήρεμη. Το πρόσωπο της κλασικά μουντό. Άχρωμο. "Τελείωσε" η φωνή της σταθερή. Αποφασιστική.
«Τελείωσε» αυτή και μόνο η λέξη γρατζούνησε στιγμιαία την καρδιά μου. «Τελείωσε». Την είχα ξανακούσει αυτή την λέξη. Με πολύ διαφορετικό τρόπο. Αλλά την είχα ξανακούσει να βγαίνει από το στόμα της αναφερόμενη αποκλειστικά και μόνο σε εμένα.
Έσφιξα τα χέρια μου μια γροθιά προσπαθώντας να διώξω όλες αυτές τις διαολεμένες αναμνήσεις που με γύριζαν πάλι πίσω. Η φωνή της Νορμάνι με επανέφερε στην πραγματικότητα.
"Τι εννοείς;" Η Νορμάνι σπάνια ακουγόταν αγχωμένη και προβληματισμένη. Και αυτή τη φορά ήταν. Η Ντάινα και η Άλι την κοιτούσαν αμίλητες περιμένοντας εξηγήσεις.
"Τελείωσε" επανέλαβε στον ίδιο τόνο η Καμίλα βάζοντας την bag back τσάντα της στους ώμους της. "Ή καλύτερα, εγώ τελείωσα" είπε και έκανε ένα βήμα πιο μπροστά. Το βλέμμα της στα κορίτσια που ήταν μπροστά της. Εγώ λίγα μέτρα πιο μακριά. Μπροστά στην πόρτα κοκαλωμένη. Λες και φοβόμουν να κανω κάποιο βήμα πιο κοντά της. "Μπούχτισα. Γέμισα με τόση υποκρισία. Ινάφ. Και προκειμένου να κοροιδεύω τον εαυτό μου ότι όλα είναι καλά και να συμπεριφέρομαι λες και δεν τρέχει τίποτα, προτιμώ να αποχωρήσω. 4 χρόνια νομίζω ότι ήταν υπεραρκετά για να καταλάβω ότι πλέον δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση με αυτό που ήμασταν στην αρχή. Μια οικογένεια. Τόσο δεμένες. Και δες μας τώρα. Πως καταλήξαμε. Να γυρνάμε όλο τον κόσμο μαζί αλλά ουσιαστικά να μην έχουμε καμία σχέση μεταξύ μας. Πόση υποκρισία για το καημένο το κοινό μας ε;" τα στόματα των κοριτσιών έπεσαν στο πάτωμα. "Αυτή ήταν η τελευταία φορά που συμμετέχω σε αυτό το φιάσκο" η φωνή της έκαιγε. Η δικιά μου μιλιά κομένη. Συνήθως εγώ ήμουν η φωνή της λογικής σε αυτό το συγκρότημα και εγώ ήμουν αυτή που έλυνε την κάθε παρεξήγηση μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια. Αλλά η αναπνοή μου είχε γίνει τόσο βαριά που είχε σταθεί σαν κόμπος στον λαιμό μου. Έπρεπε να μιλήσω; Φοβόμουν μην πω πάλι πράγματα που δεν πρέπει. Την τελευταία φορά που άνοιξα το στόμα μου είπα τόσες χοντράδες. Είχα πει τόσο άσχημα πράγματα εν βρασμό ψυχής που σίγουρα δεν μπορούσα μετά να τα πάρω πίσω. Πρώτη φορά είχα γίνει τόσο έξαλλη. Πρώτη φορά έβλεπα αυτή την πτυχή του εαυτού μου που μου έβγαλε αυτή. Η Καμίλα. Οπότε αποφάσισα καλύτερα να μείνω σιωπηλή αν και η καρδιά μου είχε ήδη ξεκινήσει να χτυπάει πιο γρήγορα από πριν με αυτά που άκουγα.
"Λόρεν γιατί δεν μιλάς; Μίλα! " η φωνή της Ντάινα έξαλλη. Τα μάτια της με κοιτούσαν αποδοκιμαστικά που τόση ώρα ήμουν σιωπηλή, στεκόμενη ακίνητη στην πόρτα, κοιτώντας απλά το ξύλινο πάτωμα.
"Δεν χρειάζεται να ακούσω τίποτα από το στόμα της" απάντησε κατευθείαν η Καμίλα επιθετικά και έκανε κάποια νευρικά βήματα για να βγει προς τα έξω . Σε εμένα αναφέρεται; Έχει να αναφερθεί σε εμένα μήνες. Το βλέμμα μου για πρώτη φορά μετά από ώρα έπεσε πάνω της. Η ηλίθια καρδιά μου άρχισε να χτυπάει ανεξέλεγκτα χωρίς την θέληση μου. Βρήκα το θάρρος να την κοιτάξω στα μάτια. Δεν ξέρω από που, αλλά το βρήκα. Το πρόσωπο μου ήταν ανέκφραστο αλλά μόνο εγώ ήξερα ότι μέσα μου παλεύω. Παλεύω γιατί ήξερα ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα. Το ήξερα. Την είδα να έρχεται προς τα πάνω μου χωρίς να με κοιτάζει. Τι έκανε; Σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά μου και σήκωσε το βλέμμα της πάνω μου. Πόσο καιρό είχε να με κοιτάξει; Θα ορκιζόμουν ότι η αναπνοή μου κόπηκε. Με κοιτούσε με τόση απογοήτευση. Σαν να είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Τα καστανά της μάτια κοίταξαν φευγαλαία προς τα έξω και μετά πάλι καρφώθηκαν πάνω μου. Τότε κατάλαβα ότι της έκλεινα την είσοδο . Ήθελε να φύγει. Ήθελε να φύγει τρέχοντας. "Εξαλλου ότι και να βγάλει αυτό το στόμα, μάλλον ψέμα θα είναι" είπε τόσο χαμηλόφωνα μέσα από το στόμα της που πολύ πιθανό μόνο εγώ να το άκουσα και με τον ώμο της σκούντηξε τον δικό μου για να περάσει και έφυγε κατευθείαν έξω. Τα λόγια της έσκασαν σαν βόμβα στα αυτιά μου. Το πόδια μου κολλημένα στο πάτωμα. Το βλέμμα μου θολό. Το μυαλό μου να επαναλαμβάνει μόνο την τελευταία της πρόταση και τα αυτιά μου να ακούν μόνο αυτό. Τίποτα άλλο. Μόνο αυτές τις τελευταίες της λέξεις. Η 'Άλι και η Νορμάνι δίπλα μου να πιάνουν τα κεφάλια τους απελπισμένα ενώ το βλέμμα της Ντάινα σοκαρισμένο να κοιτάζει στο αχανές.
Είχε τελειώσει..Είχε τελειώσει και αυτή τη φορά στα αλήθεια.
***
Τα μάτια μου επέστρεψαν ξανά στο κοινό που ακόμη ζητοκραύγαζε. Έδιωξα γρήγορα τις αναμνήσεις από το μυαλό μου που μόνο δυσανασχέτηση μου προκαλούσαν. Όχι πόνο. Πλέον το είχα ξεπεράσει. Το έχω αφήσει τόσο πολύ πίσω μου. Είμαι πλέον μόνη μου. Στεκόμενη αποκλειστικά και μόνο στα πόδια μου. Τα κατάφερα. Και ας μην το πίστευα ούτε και εγώ. Τα κατάφερα.
Βάζοντας το πιο λαμπερό χαμόγελο στο πρόσωπο μου, σήκωσα το χέρι μου και χαιρέτησα τους χιλιάδες θαυμαστές που ακόμη βρίσκονταν μέσα στο στάδιο. Μπήκα βιαστικά πίσω από την σκηνή και κατευθήνθηκα προς το προσωπικό μου καμαρίνι. Στην διαδρομή, ο προσωπικός μου βοηθός Τζέιμς μου έδωσε κατευθείαν ένα μπουκάλι νερό και μία στεγνή πετσέτα.
"Ήσουν υπέροχη" τον άκουσα να μου λέει ενθουσιασμένα ενώ προσπαθούσε να προλάβει το δικό μου γρήγορο βήμα.
"Ευχαριστώ Τζέιμς" απάντησα και σκούπισα τον ιδρώτα από το κεφάλι μου. Έπειτα έβγαλα το πέτσινο δερμάτινο σακάκι μου και του το έδωσα. Το σώμα μου ήταν μούσκεμα από τις ατελείωτες χορογραφίες. Έβαλα λίγο νερό στο στόμα μου και ένιωσα να ξαναβρίσκω την δύναμη μου. Χρειαζόμουν επειγόντως ένα μπάνιο και να κοιμηθώ. Να ξεκουράσω το σώμα και το μυαλό μου. Τρεις μήνες τώρα η ζωή μου είναι ένα μόνιμο ταξίδι. Οι βαλίτσες είχαν γίνει η σταθερή ντουλάπα μου και τα άγνωστα πολυτελή ξενοδοχεία το μόνιμο σπίτι μου. Η προώθηση του νέου μου άλμπουμ ήταν τρομερά απαιτητική και ο πιεστικός μάνατζερ μου, μου είχε κλείσει 45 συναυλίες στην σειρά με αποτέλεσμα να έχω ένα ή κανένα κενό κάθε μέρα. Ευτυχώς αυτή ήταν η τελευταία συναυλία και θα μπορούσα τουλάχιστον μέσα στην εβδομάδα να ξεκουραστώ πριν ξεκινήσουν τα υπόλοιπα events.
Προσπερνώντας βιαστικά τα διάφορα καμαρίνια των χορευτών, μακιγιέρ, ενδυματολόγων και κομμωτών έφτασα στο τελευταίο που ήταν και το δικό μου. Σε κάθε μου συναυλία με ακολουθούσε ένα τεράστιο επιτελείο από επαγγελματίες που φρόντιζαν να είναι πάντοτε όλα άψογα.
"Ωωω φακ" ελευθερώθηκε από το στόμα μου με το που έκανα βουτιά στον καναπέ του καμαρινιού μου. Όλη η κούραση μου άρχισε να βγαίνει.
"Λόρεν" ακούστηκε έξω από την πόρτα πάλι ο Τζέιμς και αφού χτύπησε δυο φορές την πόρτα βιαστικά την άνοιξε χωρίς να περιμένει την απάντηση μου. Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια. Αφηστε με δυο λεπτά να ηρεμίσω. "Λόρεν είναι έξω οι δημοσιογράφοι, είχαμε πει να κάνουμε μία μίνι συνέντευξη με όλους μαζί" είπε κάπως απολογητικά γιατί έβλεπε το δολοφονικό μου βλέμμα.
"Ξέχνα το" είπα χωρίς δεύτερη σκέψη και γύρισα πλευρό.
"Μα.." πήγε να πει αλλά τον διέκοψα.
"Τζέιμς..σε παρακαλώ. Κλείσε την πόρτα και άσε με να ξεκουραστώ" του είπα πιο ευγενικά και ήρεμα καθώς κατάλαβα ότι ήμουν αρκετά απότομη μαζί του.
Ο Τζέιμς υπάκουσε και χωρίς να επιμένει άλλο έκλεισε την πόρτα πίσω του. Είχε συνηθίσει πλέον να διώχνει τους δημοσιογράφους. Τους απέφευγα καθώς κατάφερναν πάντοτε να με φέρνουν σε άβολη θέση.Ήταν τόσο πονηροί που πάντα έβρισκαν τον τρόπο να γυρίζουν το θέμα στις Fifth Harmony και συγκεκριμένα στην Καμίλα. Μιας και ήταν η μοναδική μαζί με εμένα που συνέχισε κάνοντας σόλο καριέρα. Όχι οποιαδήποτε καριέρα. Αυτή την στιγμή ήταν από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από αυτή. Ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρει. Οξύμορο αν σκεφτείς ότι το ίδιο ήμουν και εγώ και οι Harmonizers πλέον είχαν χωριστεί στα δύο, αποθεώνοντας ή αποκλειστικά εμένα ή αυτήν.
Τι σκατά θέλει το μυαλό μου και γυρίζει πάλι τόσο πίσω; σκέφτηκα προσπαθώντας να βολευτώ στον δερμάτινο καναπέ που ένιωθα ότι δεν με χωράει, ότι κολλάει και ζεσταίνει το σώμα μου. Ίσως φταίει η καταραμένη πρόταση που εχω ήδη αρνηθεί. Αλλά ο μανατζερ μου επιμένει λέγοντας μου «ότι θα είναι τρομερά άσχημο για την εικόνα μου να αρνηθώ αυτή την τόσο σημαντική πρόταση» . Σαν να ακούω την φωνή του αυτή τη στιγμή.
Έπιασα το κινητό μου που είχα να τσεκάρω ώρες και είδα ότι είχα προφανώς και πάνω από 10 κλήσεις από τον κέρβερο. Όπου κέρβερος, ο μανατζέρ μου. Ο Τζόναθαν. Και κάποια άλλα νοτιφικέσιον από τα προσωπικά μου σόσιαλ. Δεν τα έδωσα σημασία και ξεκλείδωσα βαριεστημένα την οθόνη. Πάτησα πάνω στο όνομα του μάνατζερ μου και τον πήρα τηλέφωνο. Κάθε φορά το ίδιο πράγμα.Ήξερα ακριβώς τι ήθελε να μου πει και έπρεπε για μία ακόμη φορά να του πω όχι. Τι γλώσσα έπρεπε να μιλήσω για να το καταλάβει; Σε ποια γλώσσα επικοινωνούν οι σκατάνθρωποι; Γιατί σκατάνθρωπος ήταν αν σκεφτείς ότι το μόνο που τον ένοιαζαν ήταν τα χρήματα, και αυτή η στιγμή τα «χρήματα» του ήμουν εγώ.
≤ Λόρεν; Που είσαι; Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο με το που τελείωσες; Όλα πήγαν εντάξει; Η συναυλία έσπασε κάθε ρεκόρ. Οι δρόμοι του Λονδίνου είναι μπλοκαρισμένοι στην έξοδο, ο κόσμος δεν μπορεί να φύγει από τα πολλά αμάξια ≥ άκουσα την σπαστικιά φωνή του από το τηλέφωνο να με ζαλίζει με τις κλασικές του ατάκες.
≤cΤζόναθαν ετοιμάζομαι να πάω στο ξενοδοχείο να κοιμηθώ. Έγινε κάτι ; ≥ του είπα βιαστικά δείχνοντας του ότι δεν έχω και πολύ όρεξη να μιλήσω στο τηλέφωνο.
≤ Καλή μου μαυρομάλλα πριγκιπέσσα. Πήρα απλά να σου πω ότι σου έκλεισα τα εισιτήρια για το Σικάγο. Ευτυχώς τελείωσες το τουρ σου και θα μπορέσεις να παρευρεθείς σε αυτή την τόσο σημαντική εκδήλωση. Έχεις τρεις εβδομάδες να ξεκουραστείς και να προετοιμαστείς οπότε μην μου αγχώνεσαι για τίποτα.≥ είπε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να μην προλάβω να τον διακόψω.
≤ Σου είπα ότι δεν πρόκειται να πάω! ≥ σηκώθηκα όρθια έξαλλη ≤Πόσες φορές πρέπει να το πω για να το καταλάβεις; ≥ πέρασα νευρικά τα χέρια μου πάνω από τα μαλλιά μου προσπαθώντας να συγκρατήσω το θυμό μου.
≤ Λόρεν η συναυλία γίνεται για φιλανθρωπικό σκοπό ≥ είπε και η φωνή του έγινε αμέσως πιο βαθιά και αυστηρή. ≤ Για τον καρκίνο του μαστού μιλάμε. Πως γίνεται εγώ μετά να μπαλώσω την συμπεριφορά σου; Τι θα πρέπει να πούμε στους δημοσιογράφους και στους θαυμαστές σου; Ότι αρνείσαι να πας σε μια τόσο σημαντική φιλανθρωπική εκδήλωση γιατί; Από εγωισμό;≥ προσπαθούσε να με πείσει να αλλάξω γνώμη.
≤ Διοργάνωσε μου κάποια άλλη συναυλία για εκείνη την ημέρα. Πες ότι είμαι άρρωστη. Ότι πέθανα. Εγώ δεν πηγαίνω ≥ ήμουν ανένδοτη. Είχα πεισμώσει. Τι δουλειά εχώ εγώ να πάω εκεί; Ναι μεν γινόταν για φιλανθρωπικό σκοπό και υπό άλλες συνθήκες θα πήγαινα χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά τώρα δεν γινόταν. Και ήξερα πολύ καλά για ποιο λόγο δεν γινόταν.
≤ Έχει κλείσει Λόρεν. Θες, δεν θες, θα πας. Και το θέμα έληξε.≥ η χροιά της φωνής του σίγουρη. Σαν η απόφαση να έχει ήδη παρθεί . ≤ Σταμάτα να συμπεριφέρεσαι σαν μικρό παιδί. Πλέον είσαι 23 χρονών γυναίκα. Εξάλλου όλες έχουν δεχτεί χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα και το ίδιο θα κάνεις και εσύ≥ είπε συγχισμένος και το μόνο που άκουσα λίγα δευτερόλεπτα μετά ήταν ο ήχος του ακουστικού του να κλείνει.
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό κοιτάζοντας το κινητό μου. Τα τελευταία του λόγια να έχουν σφηνωθεί στο μυαλό μου. «Εξάλλου όλες έχουν δεχτεί χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα». Όλες δέχτηκαν να συμμετέχουν σε αυτή την φιλανθρωπική συναυλία που θα γινόταν στο Σικάγο για τον καρκίνο του μαστού.
Η διοργάνωση του καρκίνου του μαστού είχε την φαεινή ιδέα,ότι αν ξανα ένωνε έστω για δύο μέρες αυτές τις 5 κοπέλες που κάποτε ήταν οι FIfth Harmony, θα γινόταν πα-νι-κός. Και δεν είχαν άδικο. Το κοινό που είχαμε ως Fifth Harmony ήταν τόσο φανατικό. Θα έκανε τα πάντα για να βρεθεί έστω και σε μία αποκλειστική συναυλία μας για να μας δει ξανά όλες μαζί πάνω σε μία σκηνή. Οι harmonizers μετά την διάλυση μας ποτέ δεν σταμάτησαν να μας υποστηρίζουν. Ποτέ δεν σταμάτησαν να εκληπαρούν σε όλα τα σόσιαλ να ενωθούμε ξανά. Ποτέ δεν σταμάτησαν να σχολιάζουν κάτω από τις καταραμένες φώτο μου «Camren was fucking real». Ποτέ. Ούτε για μία μέρα.
Πέρασα για ακόμη μία φορά τα χέρια μου πάνω από τα μακριά μαύρα μου μαλλιά. Το πέτσινο γυαλιστερό crop-top που φορούσα ένιωθα να μου κόβει την ανάσα. Μάλλον χρειαζόμουν ξεκούραση. Γιατί να αντιδράω έτσι; Εξάλλου δεν με νοιάζει. Το έχω αφήσει πολύ πίσω μου. Το έχω ξεπεράσει εδώ και χρόνια for christ's sake. Χρειάζομαι ξεκούραση αυτό είναι. Σκέφτηκα και κατέβασα λίγο ακόμη δροσερό νερό από το μπουκάλι μου γιατί ένιωθα τον λαιμό μου στεγνό.
«Εξάλλου όλες έχουν δεχτεί χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα». Πάλι τα λόγια του σπαστικού μου μάνατζερ στα αυτιά μου. Γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ; Έκλεισα τα αυτιά μου προσπαθώντας να διώξω την φωνή του. Τα πίεσα πιο δυνατά γιατί αποτύγχανα πανηγυρικά. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα! Καμία από τις τέσσερις τους. Καμία. Σκεφτόμουν ενώ ήξερα ότι το μυαλό μου αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη. Στην Καμίλα.
Θα έπρεπε να αναγκαστώ να την δω μετά από 2 χρόνια;