«Μαρία, μας λες οτι επί ένα χρόνο γινόταν αυτό το πράγμα; Μα πως; Δηλαδή μέχρι πότε θα γινόταν; Δεν είχες σκοπό να το πεις, να το πεις σε εμάς τουλάχιστον; Θα βρίσκαμε μια λύση, για τον Θεό δηλαδή!» Ο Στέφανος έτριβε το πρόσωπο του με το χέρι του, μην μπορώντας να πιστέψει πλήρως τι τους είχε αποκαλύψει η αδερφή του.«Μα, πως έγινε;»
Η Μαρία σήκωσε το πρόσωπο της, με τα καστανά της μάτια να τον κοιτούν. «Τι θες να σου πω, Στέφανε; Ότι η τελευταία φορά που έγινε ήταν μόλις χτες; Και όπως την πρώτη φορά νόμιζα ότι θα λιποθυμίσω, από τα χάλια που ήμουν και δεν τον ένοιαζε; Ότι τον θυμάμαι,την πρώτη φορά να μου λέει επιτακτικά «φρόνιμα» και «σκάσε»; Πως έλεγε γελώντας ότι είναι σαν να έχει σύζυγο και ερωμένη αλλά δεν ξέρει ποια είναι τι; Ότι έλεγε πως δεν έχω δικαίωμα να του αρνούμαι κάθε φορά που αντιστεκόμουν; Σου φτάνουν αυτά;»
Ήταν ανάγκη, Μαρία; Ξέρωντας όλη την ιστορία, μόνο αυτό έχω να ρωτήσω. Ήταν ανάγκη, πραγματικά;
«Σταματήστε» είπε κουρασμένα ο Παύλος, που ακόμα στηριζόταν στο τραπέζι πίσω του, με τα μάτια του, ολόιδια με αυτά της κόρης του,να κοιτούν το πάτωμα. Μετά από μια ολιγόλεπτη, αμήχανη παύση, σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε τη Μαρία και της απηύθυνε το λόγο. «Γιατί δεν είπες τίποτα; Καλά ρωτάει ο Στέφανος, γιατί δεν είπες; Θα σε βοηθούσαμε. Δεν ήταν ανάγκη να το ζεις αυτό, ένα χρόνο τώρα.»
«Ο Αλέξανδρος δεν θα το ομολογούσε. Θα έλεγε ότι συναίνεσα. Και μπορεί αυτός να έχανε τον τίτλο, αλλά αν εγώ πέθαινα, που θα πήγαινε η Ευτυχία;»
«Τώρα που ανέφερες το παιδί, γιατί το έφερες εδώ;» ξαναμίλησε ο Στέφανος.
«Που θα την άφηνα; Στον πατέρα της που δεν μπορεί ούτε να τη βλέπει ή στη Δεύτερη Σύζυγο που είχε βάλει σκοπό να δηλητηριάσει και το παιδί μου; Εκτός αυτού, ήθελα να κανονίσω και την τύχη της.»
«Δηλαδή;»
Τα μάτια της Μαρίας άστραψαν. «Αν ο Αλέξανδρος δεν το ομολογήσει στο Συμβούλιο τον Αρχόντων, αν πρέπει αν με σκοτώσετε, κάντε το. Ένα πράγμα θέλω μόνο. Να μείνει η Ευτυχία μαζί σας. Να κάνει έναν καλό γάμο, έναν πραγματικά καλό γάμο. Θέλω να μου το ορκιστείτε, και οι δύο. Και μετά κάνετε ότι θέλετε. Αλλά, σας παρακαλώ, η Ευτυχία να μείνει εδώ στον Πύργο σας, όχι με τον Αλέξανδρο. Δεν τη θέλει, το ξέρω. Και αν η Δεύτερη Σύζυγος μείνει μαζί του, τότε το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο για την κόρη μου.»
Η Ευτυχία, καταλαβαίνοντας λίγα και συνειδητοποιώντας ακόμα λιγότερα, αποφάσισε να ξεκολλήσει το αυτί από την πόρτα και να την ανοίξει. Με την πόρτα μισάνοιχτη, είδε τον παππού της να πλησιάζει τη μητέρα της, να κάθεται δίπλα της και να την αγκαλιάζει.
«Δεν πρόκειται να σου κάνω κακό. Κανείς μας δεν θα σου κάνει κακό. Και να είχες συναινέσει και έμενες έγκυος, που μακάρι να ήταν έτσι, θα βρίσκαμε τη λύση. Αλλά τον αλήτη τον άντρα σου θα τον κρεμάσω, το ορκίζομαι!»
Η Ευτυχία μπήκε μέσα και μπορούσε να δει τα βουρκωμένα μάτια της μητέρας και του παππού της, μαζί με το θλιμμένο και γεμάτο άγχος πρόσωπο του θείου της. Ο Παύλος την χαιρέτησε με ένα χαμόγελο και της έκανε νόημα να πλησιάσει. «Έλα εδώ, καλή μου.»
Η κοκκινομάλλα έκατσε ανάμεσα στον Παύλο και τη Μαρία και ρώτησε κάπως δειλά πότε θα γυρίσουν σπίτι.
«Δεν θα γυρίσετε, παιδί μου.» απάντησε ο Παύλος «Δεν θα ξαναγυρίσετε εκεί πέρα. Θα μείνετε εδώ. Μαρία, έχεις φέρει ρούχα;»
Η Αρχόντισσα απάντησε αρνητικά, καθώς μέσα στη φούρια της, είχε σκεφτεί μόνο να φύγει από τον Πύργο του Αλέξανδρου όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Την έπιαναν πάλι ζαλάδες και ναυτίες και ο Παύλος προσφέρθηκε να την πάει στο παλιό της υπνοδωμάτιο για να ξαπλώσει. Και τότε εμφανίστηκε η υπηρέτρια του, με μια παραξενεμένη έκφραση στο μεσήλικο πρόσωπο της, για να ανακοινώσει ότι ο γαμπρός τους Άρχοντα, ο άντρας της Μαρίας, ήταν στην πόρτα.
Ωχ Θεέ μου.
«Πατέρα, ψυχραιμ...» Ο Στέφανος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του, αφού ο Παύλος σηκώθηκε από το κάθισμα του δίπλα στην Ευτυχία, και άρχισε να τρέχει προς την εξώπορτα. Η Γεωργία μόλις που πρόλαβε να παραμερίσει.
Ο Στέφανος ξεφύσηξε και είπε στην αποσβολωμένη αδερφή του να μείνει εδώ και να κρατήσει και το παιδί μαζί της, ενώ έδωσε εντολή στη Γεωργία, να πάει στην κουζίνα και να μη βγει αν δεν την καλέσουν.
Έχετε δει ποτέ αμερικανικό ποδόσφαιρό ή αλλιώς, ράγκμπυ; Έχετε δει πως ορμούν οι αθλητές στον παίκτη που κρατάει την μπάλα; Ε κάπως έτσι, φαντάζομαι ότι όρμηξε και ο Παύλος στον Αλέξανδρο, που δεν πρόλαβε καν να καλησπερίσει.
Με μπουνιές και με κλωτσιές που χάρη στον αιφνιδιασμό και ίσως σε κάποια ίχνη τσίπας, ο Αλέξανδρος δεν ανταπέδιδε, ο Παύλος κουβάλησε, ουσιαστικά, τον γαμπρό του στο σαλόνι. Ο Στέφανος που κατευθυνόταν γρήγορα προς την πόρτα, δεν πρόλαβε να βγει και τράβηξε το σώμα του από την είσοδο, βλέποντας τον μαινόμενο πατέρα του να σέρνει από τον γιακά τον γαμπρό τους, ενώ το ξύλο συνεχίστηκε και εντός του σαλονιού. Θεώρησε ότι όλο αυτό πρέπει να λάβει τέλος και έπιασε τον πατέρα του από τη μέση του θώρακα, αγκαλιάζοντας τον, για να αφήσει τον άντρα της Μαρίας στην ησυχία του.
«Τι διάολο, Παύλο, πας καλά;!» Ο Αλέξανδρος φώναζε, κρατώντας τα πλευρά του.
«Σκάσε ρε που θα μιλήσεις και από πάνω, άσε με Στέφανε!! Έκανες την κόρη μου χανούμισσα του Πασά, ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που στην έδινα, Στέφανε είπα, άσε με!!»
Αλλά ο Στέφανος δεν τον άφηνε. Αχ Στέφανε, αν ήξερες τι κακό θα έκανε η σπορά του Αλέξανδρου στη γενιά σου, ίσως να τον είχες αρχίσει και εσύ στις γρήγορες.
Η Μαρία σηκώθηκε και έβαλε το χέρι της στον ώμο του Αλέξανδρου που με λυγισμένο το σώμα, ακόμα άσθμαινε, προσπαθώντας να συνέλθει από το «δώρο» που του είχε προσφέρει ο πεθερός του.
«Αλέξανδρε, πάμε πάνω να μιλήσουμε.»
«Όχι, Μαρία!! Δεν θέλω να μείνεις μόνη μαζί του!»
«Είμαστε εδώ πατέρα, δεν θα της κάνει τίποτα! Σοβαρέψου λίγο!» Ο γιος του Παύλου απάντησε λαχανιασμένα, προσπαθώντας να κρατήσει τον Άρχοντα, που τα μάτια του πετούσαν φλόγες.
Με μια έκφραση απορίας, ο Αλέξανδρος ανέβηκε μαζί με τη Μαρία στον πάνω όροφο του Πύργου του Παύλου. Αφού πέρασαν λίγη ώρα εκεί με τον Παύλο να γυρνάει στο σαλόνι σαν το αγρίμι και να απειλεί ότι θα ανέβει πάνω και θα πνίξει το ρεμάλι και τον Στέφανο να προσπαθεί να ηρεμήσει την Ευτυχία και να του απαντάει ότι τρομάζει το κορίτσι, ο Αλέξανδρος κατέβηκε, τρίβοντας με το χέρι, ακόμα, τα πλευρά του.
«Που είναι η κόρη μου;!»
«Επάνω, ξάπλωσε.»
«Τι της έκανες;!»
«Τίποτα, ήμαρτον! Απλά μιλήσαμε. Θα το ομολογήσω, Παύλο, εντάξει. Εγώ μπορεί να χάσω τον τίτλο, αλλά δεν είναι ανάγκη να πεθάνει η Μαρία.»
«Πρέπει να γίνει συμβούλιο.» είπε ο Στέφανος.
«Το ξέρω. Παύλο, μπορεί το θέμα να λυθεί πιο εύκολα. Αλλά η κόρη σου αρνείται, δεν θέλει ούτε να το ακούσει. Μπορώ να την πάω σε ένα γιατρό σε ένα από τα δύο γειτονικά νησιά, εκεί θα λυθεί το θέμα. Θα της επιτρέψω να μείνει στον Πύργο σας με την Ευτυχία, θα βρεθεί μια πρόφαση, δεν είναι ανάγκη να χάσω τα προνόμια.»
Με τον Παύλο να παίρνει βαθιές ανάσες για να μην ξαναορμήξει στον Αλέξανδρο και να μην ξανατρομάξει την ήδη φοβισμένη Ευτυχία, ο Στέφανος αποφάσισε να ζητήσει εξηγήσεις επί του θέματος που έβαζε ο γαμπρός του στο τραπέζι.
Και ο Αλέξανδρος εξηγήθηκε. «Ένας γιατρός που ξέρει, μπορεί να διακόψει την εγκυμοσύνη. Δεν είναι ανάγκη να το περάσουμε όλο αυτό.»
Και ο Παύλος μίλησε, με μια πολύ δυνατή και θυμωμένη φωνή, όλο ένταση. «Είσαι Άρχοντας, εσύ; Σε εσένα βρήκα να δώσω το κορίτσι μου, πανάθεμα με; Τώρα δεν σου χρειάζεται το παιδί, ε; Σήκω φύγε από το σπίτι μου και κακομοίρη μου, κανόνισε να πεις τα πάντα στο συμβούλιο των Αρχόντων. Την κόρη μου, ότι και να πουν αυτοί, δεν θα την πειράξω, αλλά εσένα θα σε κρεμάσω με την πρώτη ευκαιρία. Έξω!!»
Για να τον κρεμάσει ο Παύλος, όπως διακαώς επιθυμούσε, χωρίς όμως να υπάρχουν παρατράγουδα, ο Αλέξανδρος θα πρέπει να είναι Κοινός. Και μιας και αυτό πλέον, ήταν κάτι πιθανό να γίνει εφικτό, η Ευτυχία είδε τον πατέρα της να ξεροκαταπίνει και να φεύγει από τον Πύργο, χωρίς να χαιρετήσει κανέναν.
Σκούρα τα πράγματα, Αλέξανδρε. Όπως θα πω και στο μέλλον, ας πρόσεχες.
Γεια σας!! :) Το ένατο κεφάλαιο είναι γεγονός, είναι λίγο μικρό βέβαια αλλά σε δύο ημέρες θα έχουμε το δέκατο!! Να πω μόνο ότι δεν εκφράζω κάποια άποψη για την έκτρωση, είναι απλά το story τέτοιο. Μέχρι 31/7 θα μπαίνει κεφάλαιο κάθε Τρίτη, Παρασκευή και Κυριακή, πάντα εκτός απροόπτου. Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο, περιμένω τις γνώμες σας και θα τα πούμε σύντομα :) Τσάο :) :)