Melarie
Mabilis kong hiniklas ang nakapulupot niyang kamay sa aking bewang at maging sa aking leeg. Lumayo rin ako ng upo atsaka siya tiningnan ng masama.
"Don't do that again mister. I belong to someone else and i am exclusively his."
His jaw clenched after hearing what i said. "How many times do i have to tell you that i am your owner. You are my property. You are mine Rie. Only mine..."he said seriously. "And its Trevor." dagdag pa niya.
He turned his head toward his driver and signaled him to drive.
"San po tayo boss?" tanong ng driver. Tiningnan ko si Trevor na ngayon ay seryosong nakatingin sa harap.
"Just Drive. I'll tell you when to stop." tumingin siya sa akin atsaka muli siyang nagsalita. "And tell others to follow."
Pakiramdam ko ay may hindi magandang mangyayari sa pupuntahan namin ngayon. Pakiramdam ko lang. Pero kinutuban talaga ako nang hindi sinasadyang nagkatagpo ang aming mga mata ng driver. His telling me something through his eyes.
A warning.
His eyes is giving me the sign that i have to be careful.
Biglang rumihistro ang isang imahe sa aking isipan. It's Ron and... me. We were both tied, side by side while pleading for life in front of this man.
My throat suddenly became dry as that unwanted thought invaded my mind.
'Please no! Sana hindi iyon mangyari!'
I shut my eyes tightly to lessen the nervousness that i feel.
Nagpakawala ako ng buntong hininga bago iminulat ang aking mga mata at sa ikalawang pagkakataon ay muli na namang nagtagpo ang mata ko at ng driver. And this time, his stare becomes desperate. His brows were furrowed and his eyes is telling me to...run?
But how?! Paano ako makakatakas kung umaandar ang kotse at isa pa, my legs are disabled because of the wounds that i have got from the accident. It's too impossible for me to escape. I have no choice but to face my demise.
"STOP STARING AT HER! I'll f*cking wring your neck if you don't..."
Bigla akong napatingin kay Trevor at nakita ko ang nakakatakot niyang ekspresyon. If only looks could kill, baka ngayon ay pinaglalamayan na ang bangkay ng driver. He's lika a raging tiger ready to snare his enemy.
Napatingin ako sa driver na halatang halata ang takot sa nakikitang bangis ni Trevor. Sino ba naman ang hindi matatakot sa isang taong kagaya ni Trevor? Marinig nga lang ang nakakatakot niyang boses ay para ka nang tatakasan ng kaluluwa dahil sa takot. Having him beside you only means you're in Peril, well, that's what i am feeling right now. And there is no escape.
"Stop the car." utos ni Trevor sa driver. Agad naman itong sumunod. Tumingin ako sa labas ng bintana at nakita kong nasa isang hospital kami. Ngunit ano naman ang gagawin namin dito?
Dinig ko ang pagbukas-sara ng pinto ng kotse pero hindi ko ito binigyang pansin pa. Abala ako sa kakatingin sa labas.
Nagulat ako dahil sa biglang pagbukas ng pinto ng kotse sa aking pwesto. At dahil nakasandal ako rito, nadala ako nito papalabas. Mabuti na lang at naging maagap ang mga kamay ni Trevor sa pagsalo sa akin.
"Shit! Be careful woman!" he hissed.
Napatingala ako kay Trevor at nakita ko ang pag aalala sa kanyang mukha. I even have the chance to stare at his deep blue eyes.
"S-sorry..." tanging sambit ko kasabay ng mabilis kongm pagyuko. Hindi ko alam kung ano itong aking nadarama. My heart suddenly beats erratically. Para akong kakapusin ng hininga.
"Come, let me carry you."
Naging mabilis ang mga kilos ni Trevor. Naramdaman ko na lang na nasa mga bisig na pala niya ako. He is carrying me in a bridal style. Langhap na langhap ko ang napakamabango niyang amoy dahil kaharap ko ang kanyang makinis na leeg. So manly and addicting. Mas lalo ko pang isiniksik ang aking ulo sa kanyang leeg. I don't know pero kusa ko itong ginawa. Alam kong mali itong pinanggagawa ko. For Pete's sake! I am engage to someone else! Pero heto ako't walang tutol na nagpapabuhat sa isang lalaking kailan ko lang nakilala.
Somehow i feel comfort. And my heart says, this is right, even though my mind says... it wasn't.
I felt him stiffened by my action but then he continued to walk.
"Rie..." he whispered my name before mumbling something.
***
"Is she going to be fine?"
Napamulat ako ng aking mga mata pagkarinig ko sa baritonong boses na iyon ni Trevor.Hinanap ko siya sa paligid at nakita kong nakikipag usap siya sa isang nakaunipormeng lalaki. Nakasandal siya sa nakasaradong pinto habang nakikimig sa sinasabi ng lalaki. He's on his casual attire na suot suot niya rin kanina, longsleeved polo and slacks. Hindi ko napigilang hagurin ng tingin ang kanyang kabuuan.
Trevor Salvatore is undeniably gorgeous. He has this firm handsome face that compliments with his toned body built. Ang ilong niya na matangos at natural na mapulang labi, thin yet very sexy. His well defined jaw that any woman would want to touch. At ang mga mata niyang kulay asul, na kanina lang ay nakatitigan ko ng maigi ay para kang nasa ilalim ng karagatan.
For a serious and enigmatic man like him, he is indeed a beauty.
"...thanks man."
Bago pa man siya lumingon sa aking pwesto ay kaagad ko na siyang tinawag para hindi ako mapaghalataang kanina pa nakatingin sa kanya.
"Trevor..."
Agad naman siyang lumingon sa aking kinaroroonan at binigyan ako ng banayad na ngiti. Iniwan niya ang lalaking kausap niya na sa tingin ko ay doctor upang puntahan ako.
"Hey..." ginagap niya ang aking kanan na kamay atsaka umupo sa isang silya na katabi lamang ng hinihigaan kong kama. "How's your leg?"
Napatingin naman ako sa aking binti at pinakiramdaman kung masakit pa ito. Actually may nararamdaman pa akong hapdi, pero marahil ay ang sugat ko lamang iyon na may tahi o bakanawala na ang bisa ng anesthesia na ginamit kanina sa pag opera sa aking binti.
"Hindi na masyado."
Tumango tango siya. "That's good to hea---"
"Mind if i cut in?" Biglang singit ng doctor.
"Shut up!" sagot ni Trevor rito.
"Wow, dude? So it means...sosolohin mo lang siya? You're not going to let me introduce the hot and sexy ME to this gorgeous lady?"
Naningkit ang mga mata ni Trevor sabay baling ng tingin sa kausap. "Honestly...yes. I want to talk to my LADY, ALONE."
"tsk! Possessive..." rinig kong bulong nito. Mukhang hindi naman ito narinig ni Trevor dahil nagtanong pa siya sa lalaki kung ano ang sinabi nito.
Tuluyan ko nang ibinaling ang aking paningin sa lalaki. Nakatayo siya sa likuran ni Trevor at nakangiting nakatingin sa akin. He's handsome. No doubt. Tamang puti at maganda ang pangangatawan. Bagay na bagay sa kanya ang unipormeng pan-doctor dahil mas nakakadagdag ito ng appeal sakanya at parang napakalinis niya ring tingnan. Maaari siyang pagkamalang modelo o kaya'y actor.
"Hi! Nice meeting you in personal Melarie. Finally, nakita na rin kita. By the way, its Marcus Cervantes, Trevor's best bud since childhood." bigla ay pakilala niya. Inilahad niya ang kaliwa niyang kamay para siguro makipaghawak kamay. Nag aalangan pa akong abutin iyon dahil naweweirduhan ako sakanya. Pero sa huli ay tinanggap ko pa rin iyon. Ayaw ko namang magmukhang walang asal kung hindi ko iyon tatanggapin.
"Wow, I still can't believe that you are real. Akala ko noon ay nagsisinungaling lang itong stalker kong bestfriend about you."
Bigla akong natigilan. Kinikwento ako ni Trevor sa kanya? Bakit?
"At sa pakakaalala ko, he was so madly crazily inlo---ouch dude!"
Biglang lumayo si Marcus kay Trevor habanga sapo sapo ang nasaktang tiyan. Bigla na lang kasi itong sinuntok ni Trevor.
Tiningnan ko si Trevor at ang tanging nakita ko lang ay ang madilim at mapanganib niyang aura. Nakaramdam ako ng takot dahil sa nakikita kong pagbabanta sa kanyang mga mata para kay Marcus.
"Tara sa labas." matigas na aya ni Trevor kay Marcus. Mabilis na tumayo si Trevor sa silya at kaagad na kinaladkad ang kawawang Marcus. Pero bago sila tuluyang lumabas ay nilingon muna ako ni Trevor.
"I'll be back in a minute Rie. Just take a rest. You need it." sabi niya bago isinara ang pinto.
Napabuntong hininga ako pagkalipas ng ilang segundong pamamalagi nila sa labas. Inisip ko ang kaninang kaganapan. Kung ano ang sanang sasabihin ni Marcus na kaagad na pinutol ni Trevor. At kung bakit ganun na lang siya kung makatutol.
Hanggang sa makaramdam na ako ng antok ay iyon pa rin ang iniisip ko.
'Ano kaya ang gustong sabihin ni Marcus? I've got to know...'
***
Madilim ang paligid nang magmulat ako ng mga mata. Kinapa ko ang aking tabi para alamin kung naroon si Trevor pero wala akong nakapa.
Napagdesidyunan kong umupo dahil nangangalay na rin ang aking likuran dahil sa matagal kong pagkakahiga.
"Trevor?"
Tawag ko kay Trevor. Bigla na lang kasing may kumaluskos sa bandang unahan ng kamang aking hinihigaan. Kung bakit naman kasi patay lahat ng ilaw dito sa kwarto? Hindi ba nila alam na may pasyente rito?
"Trevor? Asan ka b---hmmp!" biglang may kamay na tumakip sa aking bibig kaya naputol rin ang aking sasabihin. Nagpumiglas ako mula sa bisig ng taong nakayakap sa akin. Nasa unahan ko siya pero hindi ko pa rin maaninagan ang kanyang itsura dahil nga sa madilim ang paligid.
"Shh...shh. Wag kang magpanic. Ako 'to."
Bigla akong napatigil sa pagpupumiglas pagkarinig ko sa mahinang boses na iyon. Inalis niya na rin ang kamay na nakatakip sa aking bibig.
"Ron? Ikaw ba talaga iyan?" paninigurado ko.
Humiwalay siya sa pagkakayakap sa akin atsaka hinawakan ang magkabila kong balikat.
"Ako nga Mel... Ang Fiance mo."
...fiance...
Bakit ba bigla akong nailang nung sinabi niya ang salitang fiance. Parang hindi kayang tanggapin ng aking puso na fiance ko si Ron.
Biglang sumagi sa aking isipan ang nakakatakot na itsura ni Trevor habang nakatingin sa amin ni Ron. Just by the sight of it, parang pinipiga na ang puso ko. I don't know, pero parang sinasabi ng puso ko na pagtataksil ito. Pagtataksil kay Trevor.
Pero bakit ko naman iisiping isa itong pagtataksil? Ron is my Fiance ang Trevor? Well... he is just a mere stranger who abducted me.
I shouldn't be feeling this way. Oh, this is bad. This is really bad.
"Ron Pano ka nakatakas?" pag iiba ko sa usapan. Kung maaari sana ay ayoko munang magfocus sa relasyon naming dalawa, lalo na't hindi pa maayos ang lahat.
"Pinatulog ko iyong dalawang taong nagbabantay sa akin diyan sa kabilang kwarto. I kicked their balls out. At kung tatanungin mo kung paano ako nakapasok rito sa kwarto mo...ay ganun rin ang ginawa ko."
"Pinatulog mo rin sila?"
Ngumiti siya bago tumango tango. "Yup."
"Ha?!---wait---paano---diba sariwa pa ang mga sugat mo?"
"Nah...its just a simple cuts and bruises. Hindi naman ako napuruhan dun sa ginawa nilang pambubugbog sa akin. Ang hihina nilang manuntok."
Naningkit ang aking mga mata dahil sa nahimigan kong kapreskuhan sa mga salitang ibinigkas ni Ron. Hindi raw napuruhan? Sinong pinagloloko niya? Eh muntikan na nga siyang mamatay kung hindi pa tumigil sa pambubugbog ang mga tauhan ni Trevor.
"Don't underestimate them Ron. You don't know what they can actually do."
"Yeah yeah... whatever."
Napabuntong hininga na lang ako dahil sa katigasan ng bungo ni Ron.
"Sige na Ron, bumalik ka na doon sa kabilang kwarto, baka kasi dumating na si Trevor." pagtataboy ko sa kanya.
"What?! No way! Aalis na tayo kaya ako narito. I'll get us out of here. Hindi na ako maghihintay pa na saktan ka ng Trevor na 'yun!"
"Ron!"
"Mel Please, kung pagtutol rin lang naman ang mamumutawi diyan sa bibig mo, please...just please. Manahimik ka muna."
"Pero Ron!" Mabilis kong hinawakan ang braso ni Ron bago pa man siya bumaba sa kama. "Paano kung lalong magalit si Trevor? Hindi mo ba inisip na mas lalo lang tayong mapapahamak kung tatakasan natin siya? We need to face him, together, and then we'll ask him what he really wants from us. Mahirap ba yun? Ha Ron?"
Sandali siyang nanahimik. Tila nag iisip ng tamang isasagot sa huli kong tanong.
"Ron---"
"No Mel, we will escape no matter what. And my decision is final. Halika na."
Inalis niya ang nakabalot sa aking kumot atsaka ako binuhat.
"Ron, ano ba? Ibaba mo nga ako!"
Malapit na sana kami sa pinto ng kwartong inuukupa ko nang may walang habas na bumukas nito. Bigla akong kinabahan at nahintakutan pagkakita ko sa taong nakatayo ngayon sa harapan namin ni Ron.
My heart started to tumble seeing his dark and dangerous expression. He pointed at us then began to speak.
"Trying to escape?" he said in a very low voice. I stared up to his eyes which i shouldn't have done. Because all i see in it is pure...anger.
'No! No! Its not what you think!' Iyon sana ang mga salitang gustong kumawala sa aking bibig ngunit tila linamon na ng aking kanirbyusan ang lahat ng aking sasabihin.
"Yes? You have a problem with that?" maangas na tanong ni Ron na mas lalong nagpadagundong sa tibok ng aking puso.
"Yes, I do." bigla kong ibinaling ang tingin ko sa ngayon ay nakangising si Trevor.
Lumapit siya sa amin kaya napaatras naman si Ron.
"Cause that woman you're carrying is my property. And...what i own can't be taken away by anyone. Ang akin, ay akin lang..."
Sunod sunod ang ginawa kong paglunok ng laway. Lalo na nang mapunta sa akin ang mga mata ni Trevor.
Nagtama ang mata naming dalawa. "You're mine...Amor mio..." he said.
.
.
.
.
"...Yes..."
***
Hahaha! Natatawa ako habang sinusulat ko itong chapter na ito. Wanna know why? Kasi habang nagsusulat ako, ang pinapatugtug kong kanta ay ang mga kanta ni Enrique Iglesias and Ricky Martin which is karamihan ay Spanish. Hindi ko maintindihan! hahaha! Pero gustong gusto kong pakinggan. Who feels me? May kapareho ba ako ng Trip? Listening to spanish music? hehehe. Well, anyway, thanks sa mga naghintay. Pasensya na sa nakayanan.
Give your comments about this chap. Kung panget ba or what. Its okay to give bad comments, i won't feel bad. Mas maganda nga iyon eh para malaman ko kung ano pa ang dapat kong iimprove. So guys... feel free to bash! lol.
PS: Next chapter na ang exciting part. Okay?
-Loca aria