Ξυπνάω απο τον ηχο της ηλεκτρικής σκούπας. ΟΧΙ ΡΕ ΜΑΝΑ!!!
Σηκώνομαι, ξυπνάει και ο Τζιμης.
Τ: Τι έγινε? Ρωτάει και σηκώνεται.
Δ: Ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακοιμηθω εδω!
Νεύρα πολλα ΝΕΥΡΑ!!!
Ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω κατω.
Δ: ΡΕ ΜΑΝΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ?
Έκλεισε αμέσως την σκούπα.
Μα: Συγγνώμη γλυκια! Ξύπνησε ο Τζιμης?
Δ: Με αυτα που κανείς δεν θα ξυπνήσει? Ελεος δηλαδη!
Ξανα ανεβαίνω πανω και μπαίνω στο δωμάτιο μου. Ο Τζιμης έβαζε την μπλούζα του και εγω πηρα τα ρούχα μου. Τα βαλα γρήγορα.
Δ: Μα το θεο αυτο είναι βάσανο!
Τ: Καλά ηρέμησε τωρα.
Έρχεται κοντά μου και βάζει τα χέρια του στη μέση μου.
Δ: Δεν μπορώ. Πονάει το κεφάλι μου.
Τ: Θες να παμε στο φαρμακείο?
Δ: Να φάμε κατι και μετά πάμε αν είναι.
Τ: Να παω να παρω πρωινό?
Δ: Οχι αστο θα πάω εγώ. Και θα το φέρω εδω γιατι δεν εχω όρεξη για μουρμουρα κατω.
Μουυ γνέφει θετικά και βγαίνω απο το δωμάτιο. Κατεβαίνω τις σκάλες και παω στην κουζίνα. Παίρνω γαλα απο το ψυγείο, κορν φλεικς, μπολ, κουταλιά και παω πάνω. Μην με ρωτάτε πως τα κουβάλησα ολα αυτά! Χτυπάω την πόρτα.
Δ: Λίγη βοήθεια.
Ανοίγει την πόρτα και περνει τα μπολ με τα κουταλια. Μπαίνουμε μέσα και κλείνω την πόρτα. Αφήνω τα πράγματα στο θρανίο.
Τ: Ασε τωρα να φτοιαξω την σπεσιαλιτέ μου.
Δ: Περιμενω.
Σε δυο λεπτά μου έδωσε το μπολ και άρχισα να τρωω. Ήρθε δίπλα μου.
Τ: Την πέτυχα?
Δ: Ναι καλε!
~~~~~~~~~~~~~~~~
Τ: Αντε ακόμα? Την εχω τελειώσει εδω και ενα λεπτό.
Δ: Τελευταία κουταλιά. Ειπα και έφαγα την τελευταία κουταλιά.
Πήραμε τα πράγματα και κατεβήκαμε κάτω. Εχει ησυχία, που πήγαν ολοι?
Τα βαλαμε στη θέση τους και έγραψα ενα σημείωμα οτι φεύγουμε. Το αφησα στο τραπεζι και βγήκαμε έξω.
Δ: Πηγαινε σπίτι και θα έρθω εγω μόνη μου, μην σε πεδευω κι ολας.
Τ: Δεν με πεδευεις. Αλλα δεν σε αφήνω μονη σου.
Δ: Θα είμαι καλά.
Τ: Οχι αποκλειεται!
Δ: Για τον Ιάσονα φοβασαι?
Δεν μιλάει για λίγο.
Τ: Να παμε οι δυο μας με τα ποδια? Σε παρακαλώ?
Με πριξε!
Δ: Καλά πάμε αλλα πάμε με την μηχανή τότε.
Ειμαι λίγο βαριεστημενη το ξερω! Αλλα αφού προσφέρθηκε φταίω εγω?
Τ: Μου το παίζεις και δύσκολη. Χαμογελάει και μου τσιμπαει την μύτη δημιουργώντας μου ενα χαμόγελο στο πρόσωπο μου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κατέβηκα απο την μηχανή και άνοιξα την πόρτα του φαρμακείου.
Θεός ο φαρμακοποιός αλλα....
Κατευθύνθηκα προς το ταμείο -ας πουμε- ζήτησα ενα φάρμακο για τον πονοκέφαλο, πλήρωσα και βγήκα έξω.
Πολυ με κοιτούσε ο λιγουρης.
Τ: Εντάξει?
Δ: Ναι.
Ανέβηκα και έβαλε μπρος.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Άνοιξε την πόρτα και πήγα στην κουζίνα. Εβαλα νερό σε ενα ποτηρι και έριξα το χαπάκι μέσα στο νερο. Ναι αναβραζον γιατι δεν μπορω να καταπιω τα χάπια.
Νιώθω ενα χέρι να τυλίγεται στη μέση μου και ένα....γυμνασμένο σώμα να κολαει πανω μου.
Τ: Είχα καλυτερο φάρμακο για να σου φύγει ο πονοκέφαλος.
Δ: Για να σκεφτώ....ξεματιασμα?
Τ: Οχι.
Το χαπάκι εχει εξαφανιστεί στο νερό. Περνω το ποτήρι και πίνω ολο το νερό.
Δ: Δεν χρειάζεται πλέον.
Τ: Δεν μου ξεφεύγεις εμένα να το ξέρεις!
Γυρίζω να το κοιτάξω, εχει παλι αυτο το πονηρό χαμόγελο. Του χαμογελαω και φεύγω. Παω στο δωμάτιο, ξαπλώνω, βαζω τα ακουστικά μου με μουσική και παραδιδομαι στον ύπνο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hello!!!
I'm sorry αν ηταν βαρετό αυτο το κεφαλαιο.😢😢😢😢😢😢😢
Αυτα...
...
..
.
Bye!💖💖💖