Κεφάλαιο 43
«Κορίτσι μου έλα να βάλεις μια μπουκιά στο στόμα σου! Δυο μέρες τώρα δεν έχεις φάει τίποτα!» μάλωσε τρυφερά τη Νανσυ ο κυρ Μιχάλης.
«Δεν μπορώ παππού, δεν κατεβαίνει τίποτα κατω» του απάντησε εκείνη με μισή καρδιά.
«Μίλησε μου κορίτσι μου... Τι έγινε; Από το πρωί δεν μπορεί να σου πάρει κανείς κουβέντα...» της είπε ο παππούς της μην αντέχοντας να τη βλέπει να βασανίζεται.
«Φεύγει... Με πήρε η Άννα πριν από λίγο και μου είπε πως φεύγει... πάει λέει στη Θεσσαλονίκη να αναλάβει μια δουλειά για τον πατέρα του. Τον έχασα...» του είπε με αλλοιωμένη από τον πόνο φωνή η Νανσυ χωρίς να μπορεί να ελέγξει τα δάκρυα της.
«Κόρη μου πρέπει να γυρίσεις πίσω και να του μιλήσεις! Αν όντως σε αγαπάει το παλικάρι, τότε βιώνει κόλαση μακριά σου τώρα... Δεν ήταν τρόπος αυτός που τον άφησες, χωρίς να του πεις την αλήθεια. Μαζί έπρεπε να παλεύετε τώρα κι όχι να μαραζώνετε και οι δυο μακριά ο ένας από τον άλλο! Αχ αυτή η γενιά σας! Εμείς παλεύαμε να είμαστε ελεύθεροι να λέμε την αλήθεια κι εσείς κρύβεστε πίσω από ψέματα γιατί δειλιάζετε τη σωστή στιγμή! Σήκω, πλύσου, ντύσου κι έλα να φας! Η επόμενη πτήση για Αθήνα φεύγει σε τέσσερις ώρες και σου έχω βγάλει ήδη εισιτήριο» της είπε ο παππούς της κι έσπρωξε προς το μέρος της ένα πιάτο με φαγητό.
«Παππού τι έκανες;» τον ρώτησε σοκαρισμένη η Νανσυ ενώ αμέσως χώθηκε μέσα στη ζεστή αγκαλιά του.
«Σου δίνω την ευκαιρία να πας να τον βρεις. Σου έκλεισα την απευθείας πτήση για να μην χάσεις άλλο χρόνο. Ένα πράγμα θέλω μόνο να μου υποσχεθείς!» της είπε χαϊδεύοντας της τα μαλλιά.
«Πες μου παππού» του είπε σκουπίζοντας τα μάτια της και ρουφώντας τη μύτη της.
«Δε θα ξαναδειλιάσεις ποτέ μπροστά στον έρωτα και την αγάπη! Ό,τι θες, ό,τι σε τρομάζει, ό,τι δε σου αρέσει θα το λες! Θα το λες και θα το λύνετε μαζί! Ο,τι πρόβλημα κι αν σας χτυπήσει την πόρτα μαζί θα τη βρίσκετε την άκρη!» της είπε με αυστηρό ύφος μα η ματιά του έσταζε γλύκα κι αγάπη για το μικρό κορίτσι που είχε στην αγκαλιά του και πονούσε η καρδιά του να το βλέπει στεναχωρημένο τόσες μέρες.
«Κι αν... κι αν δε θέλει να με ξαναδεί παππού; Αν δε με ακούσει; Αν δεν τον προλάβω και τον χάσω για πάντα;» του είπε ενώ νέα δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της, με την αμφιβολία και τον φόβο να έχουν ριζώσει μέσα της για τα καλά.
«Θα τον βρεις! Όπου κι αν είναι θα πας και θα τον βρεις και θα τον αναγκάσεις να σε ακούσει! Αν μετά από αυτό δε θέλει να σε συγχωρήσει και να σε δεχτεί πίσω τότε θα κλάψεις, θα πονέσεις μα θα σταθεις και πάλι στα πόδια σου! Αν τα πράγματα γίνουν έτσι τότε δεν άξιζε ούτε τα δάκρυα σου, ούτε τη θυσία σου! Είμαι σίγουρος όμως πως ο μικρός σ'αγαπάει και δε θα αφήσει τον εγωισμό του να σας διαλύσει οριστικα.» τη συμβούλευσε ο κυρ Μιχάλης και η Νανσυ ένιωσε την καρδιά της να χτυπά πιο γρήγορα. Ήθελε να τρέξει, να τον βρει και να του τα πει όλα! Να του πει πως τον αγαπάει, να του πει πως δεν ήθελε να φύγει μακριά του.
«Παππού ήμουν άδικη, σκληρή και φέρθηκα τόσο εγωιστικά... Έκανα τόσα πολλά λάθη... Πως θα με συγχωρήσει; Πως θα με εμπιστευτεί ξανά; Εκείνος μου άνοιξε την καρδιά του κι εγώ τον πρόδωσα, έφυγα... Τον πόνεσα τόσο πολύ...» του εξομολογήθηκε για ακόμα μια φορά κι έκρυψε το πρόσωπο της μέσα στα χέρια της απελπισμένη.
«Η αγάπη όλα τα συγχωρει κόρη μου... Όλα!» της είπε εκείνος και φίλησε την κορφή του κεφαλιού της.
«Και με τον Γιώργο τι θα κάνω; Παππού τον φοβάμαι... Αν τον βρει και του κάνει κακό; Οταν δεν παιρνει αυτο που θελει γινεται επικινδυνος... Μήπως πρέπει να τον αφήσω να φύγει; Όσο πιο μακριά μου είναι τόσο πιο ασφαλής θα είναι απο εκεινον...» του είπε και τον κοίταξε διχασμένη.
«Νανσυ πρέπει να μάθεις κάτι... Σήμερα το πρωί μου τηλεφώνησε ο Φίλιππος... και μου είπε πως είδε σήμερα το πρωί τον Γιώργο να βγαίνει από την πολυκατοικία σας... Κόρη μου νομίζω πως αν δεν θες να χάσεις τον Ανδρέα θα πρέπει να κινηθείς γρήγορα! Κάτι μου λέει πως έχει βάλει κι εκείνος το χέρι του στην φυγή του Ανδρέα...» της είπε και η Νανσυ ένιωσε τη γη να ανοίγει κάτω από τα πόδια της.
Ήξερε πολύ καλά πως ο Γιώργος είχε την ικανότητα να γίνεται απόλυτα χειριστικός και να γυρνάει πάντα τις καταστάσεις υπέρ του, κι αν είχε μιλήσει στον Ανδρέα τότε αυτό σήμαινε πως είχε ήδη σπείρει το ζιζάνιο του στο κεφάλι του...
«Όχι!» φώναξε κι ένιωσε το δωμάτιο να μικραίνει γύρω της.
«Παππού αν ο Γιώργος του έχει μιλήσει τότε όλα τέλειωσαν... Ποιος ξερει τι μπορει να του εχει πει... Είμαι σίγουρη πως ο Ανδρέας ήδη με μισεί... μα αν του μιλησε ο Γιωργος τοτε δεν εχω καμια ελπιδα!» είπε αδύναμα και παραδόθηκε στα βουβά δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια της.
Ο παππούς της την κράτησε στην αγκαλιά του και της χάιδεψε παρηγορητικά τα μαλλιά.
«Άσε τα κλάματα κόρη μου και μάζεψε όση δύναμη έχεις μέσα σου γιατί τις μεγαλύτερες μάχες δεν τις έχεις δώσει ακόμα.» της είπε γλυκά και τη φίλησε στα μαλλιά.
Λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα η Νανσυ μπήκε στο διαμέρισμα της και πέταξε την τσάντα της στο πάτωμα. Κοίταξε το διαμέρισμα του Ανδρέα μα φαινόταν άδειο. Φώναξε το όνομα του μα απάντηση δεν πήρε κι αμέσως ένιωσε ένα κόμπο να της κλείνει το λαιμό.
Είχε αργήσει...
Κάθισε βαριά στον καναπέ της κι έκρυψε το πρόσωπο της μέσα στις παλάμες της πελαγωμένη.
Το κουδούνι που χτυπούσε σαν τρελό την έβγαλε απότομα από τις σκέψεις της και την έκανε να πεταχτεί γεμάτη λαχτάρα ως την πόρτα της και να την ανοίξει απότομα.
Το γνώριμο πρόσωπο απέναντι της την κοιτούσε γεμάτο λατρεία κι εκείνη ένιωσε το στομάχι της να σφίγγετε.
«Τι θέλεις εσύ εδώ;» ψέλλισε με δυσκολία ενώ ένιωθε το λαιμό της να κλείνει.
«Σε περίμενα να γυρίσεις! Δε σου έλειψα αγάπη μου; Δυο χρόνια χώρια κι αυτό είναι το καλωσόρισμα σου;» απάντησε ο Γιώργος με πληγωμένο ύφος, πλησιάζοντας τη με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, μα τα μάτια του την κοίταζαν ψυχρά, σχεδόν άψυχα.
Με κάθε δικό του βήμα η Νανσυ πισωπατούσε μέχρι που η πλάτη της συγκρούστηκε με τον παγωμένο τοίχο που βρισκόταν πίσω της και πλέον βρισκόταν παγιδευμένη ανάμεσα σε εκείνον και τον τοίχο.
Σήκωσε το χέρι του και χάιδεψε βίαια σχεδόν το μάγουλο της κι εκείνη έκλεισε τα μάτια σε μια προσπάθεια να ελέγξει τον πανικό που ένιωθε να την καταβάλει. Το άγγιγμα του ποτέ δε θα έπαυε να την πονά, να την τρομάζει...
«Γιώργο το ξέρεις πολύ καλά πως δεν πρέπει να είσαι εδώ. Δεν μπορείς να με πλησιάζεις.» του είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε ενώ προσπαθούσε να ξεγλιστρήσει από κοντά του.
«Ξέρεις πως ένα χαρτί και μια απόφαση που πήρε κάποιος άλλος για μας δεν είναι ικανά να με κρατήσουν μακριά από σένα. Νανσυ είμαι εδώ γιατί έχω αλλάξει και θέλω να σου το αποδείξω. Τα δυο χρόνια που έμεινα... μακριά σου με έκαναν να καταλάβω πολλά πράγματα για μένα, για σένα, για μας! Τώρα ξέρω πως εσύ είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που δε θα με πρόδιδε ποτέ! Συγνώμη που δεν μπορούσα να το καταλάβω! Συγνώμη! Έπρεπε να σου έχω περισσότερη εμπιστοσύνη μωρό μου! Τώρα το ξέρω!» της είπε δείχνοντας πραγματικά μετανοημένος.
«Γιώργο δεν έχεις καμιά απολύτως δουλειά στο σπίτι μου! Ξέρεις ότι δεν μπορείς να είσαι εδώ! Σε παρακαλώ φύγε! Φύγε και δε θα το αναφέρω σε κανέναν!» του είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε ενώ ένιωθε τα πόδια της να τρέμουν από φόβο.
«Μα έχω αλλάξει! Σου το είπα! Πλέον δε χρειάζεσαι τα περιοριστικά μέτρα γιατί τώρα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος μωρό μου! Σου το ορκίζομαι! Δε θα σου έκανα ποτέ κακό! Έχω αλλάξει! Θα το δεις!» της είπε πλησιάζοντας τη ξανά με σκοπό να την αγκαλιάσει.
Η Νανσυ ένιωθε το οξυγόνο να λιγοστεύει στα πνευμόνια της αλλά προσπάθησε να ελέγξει τον εαυτό της πριν ο πανικός την κυριεύσει εντελώς.
«Χαίρομαι για σένα.» του είπε κοφτά κι εκείνος της χάρισε ένα τεράστιο χαμόγελο.
«Θα το δεις και μόνη σου αγάπη μου! Αυτά τα δυο χρόνια που ήμουν στ-... στη φυλακή... σε σκεφτόμουν συνεχεια! Σκεφτόμουν πόσο όμορφα περνούσαμε μαζί! Θυμάσαι; Θυμάσαι πόσο πολύ αγαπιόμασταν; Θυμάσαι που σε έπαιρνα αγκαλιά και κοιμόμασταν στο κρεβάτι μας; Θυμάσαι που κάναμε έρωτα κάθε βράδυ; Θυμάσαι πόση ασφάλεια ένιωθες τότε κοντά μου; Θυμάμαι και πόσο σου άρεσε να ζωγραφίζεις! Το κάνεις ακόμα;Ήσουν πολύ καλή σε αυτό! Ταλέντο! Σε πολλά πράγματα ήσουν καλή!» τη ρώτησε με ζωηρό ενδιαφέρον και η Νανσυ ένιωσε να φτάνει στα όρια της. Ο φόβος που της προκαλούσε η παρουσία του άρχιζε να μετατρέπεται σε θυμό, οργή και αδρεναλίνη στο αίμα της, όσο άκουγε τις ασυναρτησίες που έβγαιναν από τα χείλη του.
«Θέλω πολύ να δω τους καινούριους σου πίνακες αγάπη μου!» της είπε χαρίζοντας της ένα πλάγιο χαμόγελο και η Νανσυ παρατήρησε το πόσο έντονα γυάλιζαν τα γαλάζια του μάτια.
«Γιατί; Για να τους πουλήσεις κι αυτούς για να πάρεις τη δόση σου όπως συνήθιζες να κάνεις;» ξέφυγαν οι λέξεις από τα χείλη της πριν προλάβει να τις σκεφτεί ή να τις φιλτράρει κι αμέσως είδε το βλέμμα του να αλλάζει και να αστράφτει από θυμό.
«Γιατί δεν το καταλαβαίνεις γαμωτο; Τι άλλο πρέπει να σου πω για να καταλάβεις πως έχω αλλάξει; Νανσυ είμαι καθαρός 18 μήνες τώρα! Έχω αλλάξει γαμωτο!» της φώναξε κι αμέσως η Νανσυ απομακρύνθηκε οπισθοχωρώντας από κοντά του.
«Μη με φοβάσαι αγάπη μου! Δε θα σου κάνω κακό! Ποτέ δε θα σε πλήγωνα! Ποτέ!» της είπε φανερά μετανιωμένος για τη συμπεριφορά του.
«Το έκανες όμως! Γιώργο δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ ξανά! Όσο κι αν λες ότι άλλαξες εγώ πάντα θα ζω με το φόβο! Με πόνεσες και το χειρότερο ήταν πως το έκανες εσκεμμένα!» του είπε με όσο κουράγιο είχε μέσα της.
«Το ξέρω μωρό μου! Το ξέρω και δε θα με συγχωρήσω ποτέ για εκείνο το βράδυ!» της είπε.
«Ήταν τρία ολόκληρα χρόνια Γιώργο! Εκείνο το βράδυ απλά ξεπέρασες τα όρια και το ξέρεις καλά!» του είπε κι ένιωσε τα μάτια της να τσούζουν από τα δάκρυα που δεν τολμούσε να αφήσει να κυλήσουν στη θύμηση των όσων είχε περάσει στα χέρια του.
«Δεν το ήθελα ματάκια μου! Δεν το ήθελα!» της είπε.
«Τι δεν ήθελες Γιώργο; Δεν ήθελες να με χτυπάς; Δεν ήθελες να με μειώνεις και να με προσβαλεις μπροστά σε όλους; Δεν ήθελες να μου φωνάζεις πως είμαι μια άχρηστη; Δεν ήθελες να με μπλέξεις στις βρομοδουλειές σου; Δεν ήθελες να με εκμεταλλευτείς; Να με πονέσεις; Δεν ήθελες να με πληγώνεις καθημερινά με όποιο τρόπο μπορούσες; Τι από όλα αυτά δεν ήθελες;» του φώναξε ξεσπώντας την οργή, το θυμό, την αγανάκτηση που έκρυβε τόσα χρόνια μέσα της.
Ο Γιώργος την κοίταζε σοκαρισμένος και κούνησε επανειλημμένα το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά ως ένδειξη άρνησης.
«Νανσυ μη μου χτυπάς τα λάθη μου! Σου είπα τόσες φορές πως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν κι εγώ δεν είμαι πια αυτός ο άνθρωπος! Γιατί δε θες να το καταλάβεις γαμωτο!» φώναξε κι εκείνος με τη σειρά του πλησιάζοντας το πρόσωπο του κοντά στο δικό της.
«Σε αγαπούσα! Για σένα τα έκανα όλα αυτά! Για σένα μάζευα χρήματα! Για να παντρευτούμε κάποια στιγμή και να φύγουμε!» της είπε προσπαθώντας να ελέγξει την απότομη αλλαγή στα συναισθήματα του.
«Αγάπη το λες εσύ αυτό; Αγάπη είναι το να γυρνάς με τη μια και με την άλλη κάθε βράδυ μπροστά στα μάτια μου; Αγάπη είναι το να πουλάς κρυφά από μένα τους πίνακες μου για να πάρεις τη δόση σου; Αγάπη λες εσύ το να με χρησιμοποιείς με όποιον τρόπο μπορείς και μετά να εξαφανίζεσαι για μήνες; Με εκμεταλλευόσουνα για πολλά χρόνια Γιώργο και με χειριζόσουνα όπως εσύ ήθελες! Είχες βρει τις αδυναμίες μου και με πατούσες κάτω! Μια μαριονετα ήμουνα για σένα και τίποτα άλλο! Ήξερες πως χρειαζόμουνα χρήματα για την Ευα κι εσύ αντί να με βοηθήσεις με την κλινική αποτοξίνωσης απλά έπαιρνες τα χρήματα που εγώ έβγαζα φτύνοντας αίμα και της έδινες κρυφά πίσω από την πλάτη μου τη δοση της! Αυτό λες εσύ αγάπη;» φώναξε η Νανσυ μην αντέχοντας άλλο την πίεση που ένιωθε στο κεφάλι της.
«Σήκω και φύγε αμέσως από το σπίτι μου πριν φωνάξω την αστυνομία! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μπαίνεις ξανά στη ζωή μου με το έτσι θέλω! Εξαφανίσου!» ουρλιαξε με όλη της τη δύναμη και τον είδε να μεταμορφώνεται μέσα σε δευτερόλεπτα μπροστά στα μάτια της.
«Ακαρδη σκύλα! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου χτυπάς τα λάθη μου! Δεν είμαι πια αυτός ο άνθρωπος! Δεν είμαι! Έχω αλλάξει! Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;! Γιατί;! Δεν είμαι αυτός που λες! Έχω αλλάξει! Έχω αλλάξει! Δεν είμαι!» ούρλιαζε ξανά και ξανά, εχοντας τυλιξει τα χερια του γυρω από τον λαιμο της με όλη του τη δύναμη ενω το κεφαλι της χτυπουσε ξανα και ξανα στον τοιχο που βρισκοταν πισω της.
Η Νανσυ ένιωθε τα πνευμόνια της να καίνε και πάσχιζε να πάρει ανάσα. Με τα χέρια της προσπάθησε να τον σπρώξει μακριά της, να τον χτυπήσει για να την αφήσει αλλά ήταν μάταιος κόπος...
----------------------------------------------
λοιπον, αυτααα...
περιμενω να δω τα σχολια σας!
στην πρωτη φωτο ειναι ο παππους!
τραγουδι: Anastacia - Sick and tired
My love is on the line
My love is on the line
My love is on the line
My love is on the line
A little late for all the things you didn't say
I'm not sad for you
But I'm sad for all the time I had to waste
'Cause I learned the truth
Your heart is in a place I no longer wanna be
I knew there'd come a day
I'd set you free
'Cause I'm sick and tired
Of always being sick and tired
Your love isn't fair
You live in a world where you didn't listen
And you didn't care
So I'm floating
Floating on air
Oh.. yeah...
No warning of such a sad song
Of broken hearts
My dreams of fairy tales and fantasy, oh
Were torn apart
I lost my peace of mind
Somewhere along the way
I knew there's come a time
You'd hear me say
I'm sick and tired
Of always being sick and tired
My love is on the line
My love is on the line
My love is on the line
My love is on the line
My love is on the line