Chapter 2
The Weird Talk
"Hi Liz, you look so gorgeous today." Saad ng mayabang na si Mark. Kaklase ko dati sa college. Nagkita kami ngayon dito sa SM na malapit sa bahay ko. Kasama ko si bessy Marie baka daw magpakamatay ako doon sa bahay kasi nga diba, broken-hearted pa ako. Hindi na sumama si Jule dahil sa may date siya. Buti pa siya!
^____________^
Ganyan kalapad ang ngiti niya sa 'kin. Tinaasan ko siya ng kilay because I was annoyed.
"You know what Mark? That line is old enough to be appreciated. I never expected you to be like the person I used to know from before. I thought you changed. Hindi ka pa rin nagbago. Psh." Sabay talikod sa kanya habang hawak-hawak si Marie.
>.<
"Is that your word to an old mate? Ha. Ha. You never changed too. Suplada ka pa rin. But then, honestly, you're way too gorgeous unlike before but unfortunately, your eyes tells me that there is something bothering you." I pause for a moment saka siya hinarap.
"Wow! Kelan ka pa naging mind reader? Or eye reader?" Pinagtaasan ko pa rin siya ng kilay habang nakatitig sa mga mata niya. Wala akong balak ibaba ito. He walks towards me and taps my left shoulder.
"Hindi ako nanghuhula and yes. I'm reading your mind and I can sense what's going on." He winked then left with his circle of friends. Hindi ko napansin na may mga kasama pala siya dahil sa kanya lang ako nakafocus after he called.
I suddenly felt sad. I remember him again ---- NO! I am screaming inside. I can't just let anyone remind me of him. Ayoko ng mga lalaki. They are all the same. Liars at may third party pa. Hindi lang naman iisang babae pinopormahan eh. Kumbaga kung sa pagkain, pag sawa na ay maghahanap ng masarap. O di kaya parang naghahanap ng magarang damit at pag may nahagilap na mas maganda ay magpapalit.
(-_______-)
"Stop being so maldita in front of boys, bessy!" Saway sa 'kin ni Marie dahil sa na sesense din niyang natigilan talaga ako sa sinabi ni Mark a while ago. I sighed saka siya hinarap.
"I can't help it kasi eh. Naiirita ako pagnakikita ko sila."
"Ows? Ang sabihin mo ay naiirita ka pagnakikita silang pomoporma sa iba." Sabay ngiti. Nakingiti na din ako. Ewan ko ba sa ngiti nitong bessy ko. Nakakahawa.
P-Pero hindi naman yata ganun eh.
"Hindi ah!" Mukhang na gulat siya sa pagsigaw ko.
"Hmmp! Kilala kita noh. Ayaw mo lang masaktan din sila gaya mo and Hello?! Hayaan mo silang maging TANGA. Choice nila yun eh!" Saway ulit niya sa'kin. Lagyan ba naman ng impact yung tanga thingy? Kaloka. Sakiiit!
"Saka wag ka ngang parang tanga na sumisigaw jan. Nakakahiya." Natahimik na lang ako kasi nagsitinginan na ang mga tao sa paligid.
"Let's go." Hinila na niya ako papasok sa boutique. Nagwiwindow shopping kami ngayon. According to Marie, dapat daw akong mag-aliw-aliw muna. A sort of transformation will do. After namin makabili ng mga damit ay tinungo namin ang salon for some makeover. Nagpagupit at nagpakulay na din ako ng buhok and I choose scarlet. It is the bright red colour one.
Naglibot-libot pa kami after the makeover. Nagpunta kami sa mga games at tawa ako ng tawa dahil sa basketball yung favourite ko. Paligsahan kami ni Marie sa pag-shoot. At syempre! I won! Ha. Ha. Ang saya-saya ko pero tumawa talaga ako ng marami dahil alam ko na mamaya sa pag uwi ko ay malungkot na naman ako.
Nanood kami ng sine at kumain ng kung ano-ano hanggang sa nabusog na kami at napagod. Nagpasya na kaming umuwi dahil napansin ko na mag na nine na ng gabi. Wala din namang magagalit sa akin sa bahay dahil ako lang mag-isa. Umuwi kasi sa province ang mom ko, si dad nasa Singapore. Kasama ni mama ang bunso kong kapatid which is 8 years old pa. Lalaki yun at nuknukan ng kulit kaya't nagpapasalamat ako't sumama siya. Hindi na ako sumama dahil sa mabobored lang ako dun. Wala akong friends dun eh.
***
SA BAHAY
Binagsak ko na ang pagod kong katawan sa kama. Hindi na ako nakapagbihis dahil sa pagod. Naisip ko tuloy ang mga sinabi sa 'kin ni bessy ko. Haaaaayyy! Naisip ko na naman siya. You know what Lance? Nakakastress ka! Pinikit ko na ang mga mata ko at naidlip. Hindi ko na pinatay ang ilaw dahil sa ayaw kong makakita ng dilim pagkagising ko. Baka kasi maisip ko ulit siya.
...
Phone ringing ..
12:51
*I'm scrolling through my cellphone for the 20th time today
I'm reading that text you sent me again
Though I memorized it anyway
It was an afternoon in September
When it reminded you of the day
Then we bumped into each other
But you didn't say HI cos I looked away*
(?____?)
Siya nga pala, nagpalit na ako ng ringtone kasi nga broken hearted diba. Alangan namang love song namin ang maging ringtone ko. Unfair masyado yun kasi ako lang nakikinig nun. Psh.
Kinapa ko ang cellphone sa may tagiliran. At pinindot ang button nito. Nang umilaw ito ay nailayo ko. Ang sakit sa mata. Pagtingin ko ulit dito ay tiningnan ko ang oras. 6AM. Sino ba toh? Blur sa paningin ko ang pangalan ng tumawag hanggang sa nabasa ko ito. Si Jule pala. Another bessy of mine.
"Mushimush?" Matamlay kong sagot. Habang hinahawi ang buhok sa mukha ko.
"Uie Liz! Good news! Natanggap ka sa company namin at Congrats ha! Manglilibre ka bukas! Aasahan namin ni Marie yan!" Halatang tuwang-tuwa sa mga sinabi niya.
Ito si Jule tumatawag, kabarkada namin ni Marie since college. Natanggap daw ako ng isang company na pinasokan niya. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o hindi. Pinilit lang nila akong mag apply dun eh. Kainis naman kasi! Sa dinami-dami ng inaplayan kong trabaho, dito pa ang bagsak ko. Sabay kaming nag graduate ng ComScie. Dadalawa pa lang yung trabahong napasokan ko kasi nga nag resign ako, gawa nung na broken yung puso ko. Alam mo yun? Basta. Ayaw ko muna siyang pag-usapan ulit.
"Di naman halatang excited noh? Nagmukha pang ikaw yung natanggap." Umupo nalang ako sa higaan habang sinusuklay ang buhok gamit ang mga daliri.
"Ano ka ba! Chance mo na tong makuha ulit si Lance!" Napatigil ako sa narinig ko. I am too surprised. I just remembered that company. I remember the time when Lance mentioned that he was promoted. I never asked what company and what position. I just smiled and offered a treat. He mentioned that company once. What?! Totoo ba tong naririnig ko? No! I feel so bad about this.
"I'll see you both with Marie after 20 minutes. Same place. I'm hanging up."
"What?! Agad2x? Waii---" Hindi ko na siya hinintay na sumagot dahil pinatay ko na agad ang phone. I stood up and rush towards the bathroom. Shit! So that's the reason behind that weird talk.
*FLASHBACK*
"Hey look. I am officially hired by the company I used to talk about." Pinakita niya sa 'min ang confirmation text sa phone niya. Kumakain kami sa bahay ni Jule because she invited us. May importanteng naganap daw sa buhay niya and she's home alone. Nag out of town din yung mom niya.
"Then?" Uninterested na sagot ko sa kanya habang nguya-nguya ako sa pasta na kinakain ko. It's my favourite carbonara.
"Isesend ko na din yung resume mo para di ka na mahirapan." Feeling ko ay mabibilaukan ako sa sinabi niya. Kaya't dali-dali akong uminom ng tubig. Buti na lang at may tubig si Marie kaya't yun na ang ininom ko. Makakalimutin lang kasi ako.
I inhaled and exhaled first saka siya hinarap.
"What?! Are you nuts? Ba't mo gagawin yun? I don't even know that company and---" I stopped dahil sa pagtakip ni bessy Marie sa bibig ko.
"No, wait! May katwiran siya eh. Dapat kang maglibang kasi. You have to be busy para hindi ka magmokmok at umiyak ng umiyak jan hanggang mag request ka na lang ng refill dun sa dagat dahil ubos na yung tubig mo sa katawan."
"No! I can't!" Psh. I can't just do such silly things. Bakit ko pa papagorin ang sarili ko gayong stress na nga ako diba? Dadagdagan pa ng ilang layers ang eyebags ko. Saan ko na ilalagay yung iba? I sighed.
"Common bessy, be practical to yourself. He's not yours anymore."
(O.O)
"Ssshh!" Saway ni Marie kay Jule. Natigilan ako at nag-isip. They're right. I became deaf & blind before but now, no way! Time heals sabi nila but then it will not work out that way kung mismo sa sarili mo ay hindi nagcocooperate. It's in my hands.. So I have to make up my mind.
"Fine! You're ON." No doubt kong sagot.
"YES!" Sabay nilang sagot habang nag aaper at hinug pa ako. Grabeng saya nila sa naging desisyon ko. Well, I have no choice. I mean, I have but this is the only way to escape. Escape this heartache.
*END OF FLASHBACK*
Naglalakad ako ngayon papuntang park. Halos maiwan na yung tsinelas ko sa pagmamadali. Hindi na nga ako nakapag-breakfast. Alam niyo ba kung bakit ganun ako ka worried sa breakfast ko? Kasi masyadong importante sakin yun kesa ibang meal. Mahirap na eh may ulcer pa naman ako. Linga-linga sa paligid. Madami-dami yatang tao ngayon. At ang masaklap, ang INIT! Kasing init ng ulo ko! Shoot! Nasaan na ba yung dalawang yun.
>.<
Paglingon ko sa may bahay-bahayan na dating pinagtambayan namin every time na wala kaming teacher ay nakita ko ang dalawa na nag-uusap. Ayon yung dalawang ugok! Patakbo akong tumungo sa kanila sabay kaway ni Marie sa 'kin.
"Ahm, Hi bessy, you're kinda tired. Rest for a while muna. Hingal ka eh." Alangang sabi ni Marie saka nag offer ng upuan sa kin. Dinilatan ko ang dalawa at hinarap.
"What do you want me to say? Do you want me to laugh like a jerk?! What is the meaning of this?"
Tumayo si Jule at niyakap ako.
"H-Hey, relax.. We just want you to---"
"RELAX?! All this time nagsinungaling kayo sa 'kin? Tapos sasabihin mong relax?!" Hindi ko na mapigilang umiyak. Yes, iyakin ako. Dati pa. And it's my weakness. Dahil ayokong may nakakakita sa akin na umiiyak. I feel so pathetic every time I cried.
"Liz, chill!" Saad ni Marie habang inaalo na ako.
"Please don't be upset, we're doing this for your own good. We'll never do things that will ruin you." I can't bear this. Sumisikip ang dibdib ko. Nasaan na ba kasi ang hangin? Ang lawak-lawak ng park tapos wala man lang akong mahagilap na hangin? Nakakainis. Ho. Ho. Ho.
"How could you do this to me?!" Hindi ko na mapigilang humagulgol saka napaupo habang inaalalayan nila ako. Hindi ko inexpect na magagawa nila to sa 'kin.
"Common Liz! Open your eyes! Don't keep on listening to that stupid heart of yours! You're killing yourself & you're hurting us. Hanggang kelan ka ba iiyak, magluluksa?! Sa taong manhid na tulad niya?! At kelan mo tatawaging BAD WORD ang pangalan ni LANCE?!" Natigilan ako sa sinabi ni Marie. Hindi ko alam ang sasabihin. Inawat siya ni Jule pero nagsalita pa rin si Marie.
"It's been 2 years since then. Hindi mo pa rin siya makalimutan. Let me ask you Liz, the moment you cried, nasaan siya? You told me before that he is you're world & you did mean it dahil bigla nalang tumigil ang mundo mo ng iniwan ka ng baliw na yun! He left you hanging! At hindi ka makagalaw sa kinatatayuan mo ngayon dahil nang iwan siya ng pangako na babalik siya sa'yo! Until when? Hanggang kelan ka maghihintay sa isang pangako na walang assurance. Habang sinasaktan mo ang sarili mo ay ganun din ang ginagawa mo sa amin! Para kaming mga tanga para lang icheer up ka. Tapos ngayon malalaman ko na nagluluksa ka pa rin?!" Natigilan siya dahil sa pagsampal ni Jule sa kanya.
"Tapos ka na? That is too much Marie. Can't you see? Handa siyang talikuran ang lahat para sa taong yun. We tried our damn best to take her away from that place she used to stay from before but I never thought that she only took one step away." Titig na titig siya sa 'kin at biglang tumahimik ang paligid. Bigla na lang tumulo ang luha ni Marie habang nagkakatitigan kami. Nakikita ko sa mga mata niya ang disappointment. She's such a cheerful woman and I never expected that she will cry because of me. Na deep inside ay nasasaktan ko din pala sila.
"I saw him with another girl."
(O.O)
Silence again. Nakakabingi. Parang lumamig ang hangin, hindi ako makahinga. Nanginginig ako sa lamig, hindi ako makapagsalita. Ang sakit, sakit ng puso ko. Naramdaman ko nalang ang luha sa pisngi ko. Isa-isa silang nagsilabasan na para bang wala na itong balak tumigil. Naalala ko ulit ang huli naming pagkikita.
"He promised, he promised." Nakayuko ako habang bumubulong sa sarili ko.
"It's your chance to prove yourself." Saad ni Marie. Habang lumingo-lingo ako.
"Ayoko na.. Sawang-sawa na ako. Sawang-sawa na akong umiyak. I can't see him again ---W-What if? What if--" What if makita ko nga siya with another girl. What would I do? What would I feel? Masakit sa pakiramdam na marinig ang bagay na ayaw mong marinig, how much more if you see it in person?
"Ssshhh.. Prove yourself then. And I'll see you tomorrow." Tumayo sila. Nag hug sa'kin saka umalis. Naiwan akong nag-iisip, nagtataka at nasasaktan. No! I can't be like this forever. I have to face him & let him feel sorry so that I can move forward.
...
Urhg! Ginulo ko na ang aking buhok saka nagpagulong-gulong sa kama. I still can't believe this. Ba't ba kasi di ako makatulog! Hindi ako pwedeng mapuyat dahil first day ko na bukas. Pumapasok na naman siya sa isip ko at ang mga tanong na, ano bang mangyayari bukas? Makikita ko ba siya? Anong gagawin niya? Anong gagawin ko?
Paano kung makita ko nga siyang may kasamang iba? Iiyak ba ako? Magagalit? Sasampalin ko siya? Bakit mo naman gagawin yun? O Sasabunotan yung babae? What?! Sino ba ako para gawin yun?
D*mn! Sumisigaw na naman tong puso ko. But then, I have to face him. Pinikit ko na lang ang mga mata ko.
To be continued..
Vote. Comment. Be A Fan.