Chelsea POV
Nakarating na kami dito sa manila galing tagaytay. I'm still crying.
"Pahinga ka na Hub." Sabi ni Adrian.
"Oo nga. And please, stop crying." Sabi naman ni James.
"Yeah. Thank you sa inyong dalawa. I just want to be alone. Pwede bang iwan nyo muna ako?" Pakiusap ko sa kanila.
They look worried. "Sige lang Hub."
"MyLoves, ingat ka dito at tawagan mo lang kami kapag may kailangan ka."
Tumango lang ako at dumiretso na paakyat ng kwarto ko. Iniwan ko na sa baba yung dalawa.
As I enter my room, naalala ko na naman yung pinag-usapan namin ni kyle kanina. The way he beg at me. The way he kissed me and the way he hugs me. Bigla-bigla, na-miss ko lahat.
Nahiga ako sa kama ko. Naiisip ko yung mukha ni Kyle kanina nung sinabi nyang hahayaan nya na'ko. Ang sakit lang.
Naiyak na naman ako.
Krrriiinnnggg..
Kumunot yung noo ko nang mag-ring ang phone ko. Inabot ko yun mula sa side table kung saan ko pinatong kanina pagpasok ko dito.
Kyle calling..
?
Lalo akong nagtaka. Bakit siya tumatawag? Huminga muna ako ng malalim bago ko sinagot yung tawag. Tama, sasabihin ko na din na kung pwede, mag-usap kami ulit mamaya.
I answer the call.
"Kyle."
[Hello? Are you related to Mr. Kyle Shin-Woo?]
O_o
Sino yun? Babae.
"Y-Yes." Sagot
[Ang may-ari po ng cellphone na ito ay isinugod dito sa Tagaytay Hospital. Naaksidente po siya. Nurse po ako dito. Kung maaari po ay puntahan nyo siya dito at ipaalam sa pamilya niya as soon as possible.]
Naaksidente siya..
Naaksidente siya..
Naaksidente siya..
Naaksidente siya..
O________O
"Okay. Okay."
Hindi ko na hinintay ang sagot nung nurse bagkus au tumakbo ako palabas ng kwarto ko. Naabutan ko pa sina Adrian sa salas habang nanunuod ng TV.
"May problema ba Hub?" Napatayo siya nung mapansing natataranta ako.
God. Wala naman po sanang nangyaring masama kay Kyle. It's my fault.
"S-Si Kyle."
"Ano yun MyLoves?"
"Si Kyle naaksidente. Samahan niyo 'ko sa Tagaytay Hospital ngayon na."
Sa isang iglap ay nagtakbuhan kami palabas ng unit ko pababa ng building.
I don't know what to think. Nanginginig yung mga kamay ko.
Nag-flashback sakin yung ginawa nyang pagmamaka-awa kanina. God, please. Wag niyo pong hahayaan si Kyle.
Umiiyak na naman ako. Andito na kami sa kotse ni Adrian at pinaharurot nya yung takbo. Apektado ako. Diko alam iisipin ngayon.
Ayokong isipin na kritikal ang lagay ni Kyle. Ayokong isipin yun. Okay lang si Kyle. Okay lang sya.
"James, sabihin mo sa'kin. Okay lang si Kyle.." I said while crying.
Inalo ako ni James. "He will be fine. Don't woory too much."
Iniisip ko palang na nakahiga siya sa hospital bed, naiiyak na'ko. No. Hindi pwede.
Bibigyan ko na nga sya ng chance diba? Handa na'ko dun. Bakit kailangan pa niyang ma-aksidente?
--
Sa hospital..
"Kyle Shin-Woo." Sabi ko sa reception table ng hospital. Almost 2 hours din bago kami nakarating dito dahil sa traffic.
"Room 27 po."
Takbo kami nina Adrian papuntang room 27. God! Nanghihina at nanlulumo ako. Di ko na talaga alam iisipin ko.
Pagtingin namin sa room, medyo nakahinga ako ng maluwag dahil kung malala siya, nasa emergency room dapat siya.
I prayed before opening the door.
Doon nakita namin si Kyle na nakahiga at nakatingin sa bandang bintana sa gilid ng kwarto. He's fine.
May benda siya sa ulo, at mga plaster sa braso.
God, sana walang masamang nangyari sa kaniya.
Maingat kaming pumasok ng kwarto at nilapitan siya. "K-Kyle.."
He look at me pero walang emosyon sa mukha niya. Hindi siya nagsasalita.
"Kyle." Si Adrian.
Hindi pa man nagsasalita si Kyle, dumating si Butler ni Kyle. Tumawag kasi ako sa mansyon kanina habang nasa kotse.
"Young master." Sabi ni Butler.
Kasunod ni Butler nagdatingan ang tigers. Tinawagan din sila ni Adrian kanina habang nagda-drive eh.
"Best."
Andito na din si Janna. She holds my hand.
Nakatingin lang ako kay Kyle. Nakatingin nalang sya ulit sa may bintana. Hindi nya kami pinapansin. Ano bang nangyari.
Naiiyak na naman ako.
Pumasok ang doctor. "Sino pong pamilya ng pasyente?'
Lalapit sana ako kaso naunahan na ako ni Butler.
"Ligtas na ang pasyente. Nagkaroon lang siya ng fracture sa may braso niya at nagkaroon ng ilang sugat pati sa ulo niya dahil an rin sa pagkaka-untog siguro. Pasalamat na lang tayo at naisugod agad siya dito."
"Ano ho bang nangyari sa kaniya?" Tanong ni Butler.
"Car accident. Mga one week pa siya dito sa hospital para ma-monitor yung fracture niya. Make sure to take care of him. Dahil hindi pwedeng mapaliban ang mga gamot na nireseta ko sa kaniya. Alis na'ko."
Sabi ng doctor saka umalis na ulit.
Si Butler, may tinawagan. Tumingin ulit ako kay Kyle. Wala akong masabi. Una, dahil alam kong wala akong karapatan at pangalawa, feeling ko kasalanan ko ang nangyari sa kaniya. Pero pasalamat pa din ako na walang masamang nangyari sa kaniya. He just need to rest.
"Captain! May fracture ka daw. Ingat ka din kasi." Sabi ni Jerome.
"Oo nga captain. Paano yan, di ka muna makakalaro ng basketball." Sabi ni Ken.
"Pwede bang iwan niyo muna ako."
O______o
Si Kyle nagsalita. He was so cold.
"Iwan muna natin si captain. Mukhang gusto na nyang magpahinga." Sabi ni Cav.
Isa-isang naglabasan ang tigers. Hawak pa din ni Janna ang kamay ko. Nakatingin lang ako kay Kyle habang diko mapigilan yung mabilis na pagtulo ng luha ko.
"Hub labas muna kami.sa tingin ko, maiwan ka muna dito. Janna tara." Sabi ni Adrian.
Naglabasan na sila. Si Butler lumabas din dahil may tinatawagan. Ngayon, kaming dalawa lang ni Kyle ang naiwan.
"A-Anong nangyari.." Nanginginig ako habang tinatanong sya. Nakatayo lang ako dito sa tabi ng bed nya.
"Narinig mo naman ang sinabi ng doctor diba." Malamig na sabi niya habang nakatingin pa din sa gilid ng bintana.
Hindi man lang nya ako tinitingnan. Pinahiran ko yung luha ko. "Nag-alala ako sayo."
This time, tumingin na sya sakin.
"Talaga? Nag-alala ka sakin? Are you kidding me?" Sarkastikong sabi niya.
Si Kyle bumalik sa dati. Yung pagkasungit nya.
</3
"Nag-alala talaga ako sayo kasi.."
"WHAT?"
;(
"Kasi.."
"Cut that crap. You can go. Nakita niyo na'ko, buhay pa naman ako. Pwede nyo na'kong iwan." Cold na sabi nya.
"Kyle.."
"Ano? May kailangan kapa ba?"
Nasasaktan ako sa turing nya sakin ngayon.
"Kyle may gusto sana akong sabihin." I think, it's the time na sabihin ko na sa kaniya.
"Pwede bang pakibilisan?"
"Kyle bibigyan na kita ng chance. Sorry sa mga nasabi ko kanina sayo sa resthouse mo. Naguguluhan lang ta-"
"You must be kidding me. Nasabi mo na yun. Hindi mo na kailangang bawiin pa ulit. Lalayuan na nga kita diba? Hindi na kita guguluhin kaya pwede ba umalis kana?"
</3
"Eh Kyle, binibigyan na ulit kita ng chance.."
"Bakit? Dahil naaawa ka? Dahil naaksidente ako? No Chelsea. Stop it. Hindi mo kailangang maawa sakin."
Kitang-kita ko yung hinanakit sa mga mata niya. "No Kyle."
"Kung hindi, ano?"
"I.."
"Wag na wag mong sasabihing dahil mahal mo ako dahil alam natin na hindi yun totoo. You told me you don't love me anymore. Right? Kaya alam kong awa lang yan. Awa lang yan Chelsea Torres. Kaya kung pwede, umalis ka na. Ayokong makita ka dito."
</3
I cried again. Ang sakit lang na ngayon si Kyle naman nagtataboy sakin. When I told him I don't love him anymore, I didn't mean that. Hindi. Dahil mahal na mahal ko pa din sya.
"Kyle. I didn't mean that."
"No. Please. Sumasakit na yung fracture ko kaya pwede? Gusto ko ng magpahinga?"
"Hindi. Kyle. Dito lang ako. Aalagaan kita."
"You don't need to do that. Hindi mo kailangang mag-take ng responsibility. Awang-awa ka talaga sakin 'no?"
"Hindi Kyle."
Naiyak na'ko.
"Umalis ka na!" Sigaw nya.
Lumapit ako sa kaniya. "Kyle dito lang ako."
Tinabig nya yung kamay ko na hahawak sana sa kamay niya.
Ayokong makitang ganito si kyle. Nasasaktan ako. Ayokong isipin nya na naaawa lang ako sa kaniya. Dahil mahal ko siya.
"Get out!"
Hindi ako nagpatinag. Nanatili akong nakaupo sa gilid ng kama niya. "Hindi."
"I said get out!" Sigaw ulit nya.
Mukhang narinig nina Adrian yung sigaw ni Kyle kaya nagpasukan sila ulit dito. "Anong nangyayari?" Tanong ni Adrian.
"Pwede bang pakiuwi mo na yang babaeng yan? Kung maaari lang. Gusto kong mapag-isa." Cold na sabi ni kyle kay Adrian.
Naiyak ako lalo sa sinabi niya. Ito yung pinaka-ayaw ko nun, yung cold treatment nya. Bakit ba parang nagbalik sa dati?
Lumapit sakin si Adrian. "Chelsea let's go."
"No. Adrian. Hindi ako aalis. Babantayan ko si Kyle." Pagmamatigas ko. Alam ko kasalanan ko bakit sya naaksidente. Dahil sinaktan ko sya kanina. Gusto kong ako magbantay sa kaniya ngayon.
"I said get out!" Sigaw ulit ni Kyle.
Napansin ko yung pag-ngiwi ni Kyle habang nakahawak sa braso nya.
"Kyle okay kalang? Anong masakit?" Nag-aalalang tanong ko.
Kyle just stared at me. "I said get out." Ulit nya.
Umiling ako. "Sasamahan kita dito Kyle."
"Chelsea we better go." Pilit ni Adrian na nakatayo sa tabi ko.
"No."
"Hindi ka ba makaintidi? I said get out! Get out of my life Chelsea!"
</3
Lalo akong naiyak sa sigaw ni Kyle. Diba ako yung galit sa kaniya? Diba ako yung hindi umiimik sa kaniya? Bakit. Bakit ngayon sya yung galit.
Karma ba 'to? Karma ko kasi hindi ko siya pinatawad kahit todo effort na sya sakin? Dahil ba ito sa mga nasabi ko kanina sa resthouse niya?
Hinawakan na ako sa balikat ni Adrian saka itinayo. "Aalis na tayo."
Hinayaan ko si Adrian. "Aalis na kami Kyle." Sabi ko habang tumutulo yung luha ko.
"Go!" Sigaw nya.
"Pero babalik ako bukas okay? Dadalhan kita ng foods. Ipagluluto kita." Sabi ko. Pinilit kong maging matatag kahit nasasaktan ako sa treatment nya ngayon sakin. Hindi ko siya masisisi kung bakit ganyan sya sakin ngayon.
It's my fault. Napaniwala ko syang diko na sya mahal.
"No need." Malamig na sagot nya.
This time, umalis na kami. Kasunod ko si James at Janna habang akay ako ni Adrian.
I'm crying while walking palabas ng hospital. Ni hindi ko nanilingon si Kyle dahil nasasaktan ako.
Nasasaktan ako sa cold treatment nya. He said he want me to get out of his life.
</3
Kasalanan ko.
--
Kyle POV
"Captain bakit kailangan mong paalisin si Chelsea? Diba sinusuyo mo sya?" Usisa ni Ken nang makalabas sina nobody.
"Tapos na'ko dyan."
"Anong ibig mo sabihin Kyle?" Tanong ni Jerome.
"I give up." Sagot ko.
Diba hindi na nya ako mahal? Nagulat nga ako ng umiyak sya sa harap ko at sinabing nag-aalala sakin.
If I know, naaawa lang sya. Siguro iniisip nya na kasalanan nya bakit ako naaksidente.
That's why she keep insisting na magpaiwan dito. Nakokonsensya sya.
Pwes di ko yun kailangan.
She doesn't care about me. Balewala lang naman lahat ng ginawa ko para sa kaniya.
Hindi ko ginustong sigaw-sigawan siya kanina. I just have to. Dahil nasasaktan ako.
Nasasaktan ako na kung hindi pa ako maaaksidente, hindi nya ako bibigyan ulit ng chance. Na hindi siya mag-aalala sakin ulit.
Damn it. Kung alam ko lang edi sana, noong una palang, naaksidente na lang ako.
"Sigurado ka ba dyan captain?" Tanong ni Kit.
Honestly. Hindi naman talaga ako give-up. Hahayaan ko lang muna syang maliwanagan. Alam kong naguguluhan sya. Pero hindi ko lang matanggap na sabihin nyang di na nya ako mahal.
That's why I need to treat him cold. Makakatulong siguro yun para mas maliwanagan sya kung anong nararamdaman nya sakin.
Mahal na mahal ko pa din naman siya. Kailangan ko lang syang sungitan ulit.
Ayoko naman talaga syang makita na umiiyak. Lalo na sa harap ko. Pero kailangan ko siyang tiisin.
"Wag nyo muna akong usisain. Gusto ko ng magpahinga." Sabi ko saka nahiga na.
Masakit talaga yung fracture ng arm ko. Kumikirot-kirot pa. Aish. Isang linggo tuloy ako dito.
Naalala ko yung sinabi ni nobody. Babalik daw sya bukas at dadalhan nya ako ng pagkain. Gawin niya kaya yun?
Syempre gusto kong bumalik siya. Nagmatigas lang ako kanina.
Siya pa rin yung kailangan ko. Lalo na ngayon na injured ako.
Ting!
Bright idea.
*grins*
**
A/N: Next UD later. Mga 12 siguro. Hakhak. Pag lumampas ng 100 votes and comments.