Η τρανταχτη φωνη του δεν με τρομαξε. Ακουστηκε απαλα μεσα στον αερα και σφυριζε διπλα στο αυτι μου. Αυτη τη φορα δεν τιναχτηκα τρομακρατιμενη απο την αποτομη παρουσια του, αντιθετα μου αρεσε που ακουσα τη φωνη του τωρα.
Ειμαι τοσο απορροφημένη σε αυτο που βλεπω που νομιζω οτι μπορω να το κοιταζω για παντα.
"Δεν εχεις ξαναερθεις εδω πανω;" ρωταει. Ο ουρανος ηταν ηδη σχεδον σκοτεινος και τα πρωτα αστερια εκαναν την εμφανιση τους. Ο καιρος τελευταια ηταν το κατι αλλο, ακομα και ηλιολουστος αλλα δεν ειχα την ευκαιρια να τον ζησω λιγο.
"Εχω ξαναερθει" απανταω σιγα. Θελοντας να γυρισω να κοιταξω τη ψηλη φιγουρα του, ομως δεν μπορω.
"Αλλα οχι για να δω τη θεα" συμπληρωνω. Θα αναρωτιεται σιγουρα τι θα μπορουσα αν κανω εγω πανω σε μια ταρατσα, χωρις να θελω να δω τη πανεμορφη θεα.
Εγω γενικα ημουν ενα χαρουμενο σχετικα παιδι. Δεν μου ελειψε κατι ουσιαστικο, οπως οικογενειακα αγαθα και τα σχετικα. Ομως μου ελειψε η φιλια και ο ερωτας μπορω να πω. Ημουν απορροφημένη στα βιβλια οπως μου ελεγαν καποιοι, αλλα κατι θα ηξερα οταν το εκανα. Ηθελα να κανω κατι στη ζωη μου, να γινω επιτυχημένη ψυχολογος και το προτειμουσα απο το να πηγαινω σε ανωφελα παρτυ καθε τρεις και λιγο. Οταν ανοιξα αυτο το γραφειο εδω, με την οικονομικη υποστήριξη και του παππου μου, οι αναμνησεις ακομα με ακολουθουσαν, ειχα ακομα και αυτοκτονικες τασεις τοτε σε σημειο να θελω να πηδηξω απο εδω πανω. Δεν το εκανα ομως, δεν τιμωρησα ετσι τον εαυτο μου για ηλιθιες αναμνησεις που ανηκουν στο παρελθόν.
Μπορει να κυριαρχουσε μεταξυ εμενα και του Harry ησυχια αλλα γνωριζω οτι ισως διαβαζει τις σκεψεις μου τωρα. Ειναι σαν να συνομιλω μαζι του σιωπηλά οποτε θελω.
"Ωστε δεν ειχες πραγματικες φιλιες" μουρμουριζει καπως στεναχωρα. Δεν περιμενα ποτε ενα πνευμα να στεναχωριεται για κατι. Και ναι, δεν ειχα πραγματικες φιλιες απο ποτε. Εκτος απο τον Sam που ειναι ενας απο τους καλυτερους και εμπιστους μπορω να πω, φιλους μου.
"Οχι ιδιατερα. Ειχα φιλες αλλα φιδια" γελαω με τα λογια μου. Δεν θελω να τις ξαναδω μπροστα μου. Ολα οσα σκεφτονταν ηταν τι χρωμα θα βαψουν τα νυχια τους την επομενη ημερα. Εμενα με εκαναν να νιωθω σκουπίδι. Αυτο που δεν ειχα ιδεα οτι ηταν ικανες να κανουν ειναι να βαλουν στοιχημα με καποια αγορια στο λυκειο μας για το ποιος θα μου παρει πρωτος τη παρθενία. Το κλασικο στοιχημα που κανουν ολα τα ανωριμα, εφηβα ατομα για να διασκεδασουν. Να διασκεδαζαν με τον πονο μου. Ετσι εγω, επειδη ακουσα το περίφημο σχεδιο τους πηγα και αφησα να μου παρει τη παρθενια ενας φιλος μου και να το διαδωσει σε ολους. Ηταν οτι πιο ντροπιαστικο αλλα δεν ηθελα να ειμαι παιχνιδι κανενως και ετσι ακυρωσαν το στοιχημα τους.
Μετα απο αυτο διατηρουσα και για λιγο καιρο σχεση με εκεινο το ατομο αλλα αποδειχτηκε ο χειροτερος, μιας και αρχισε να περιφανευεται που τον αφησα να μου παρει οτι πολυτιμότερο ειχα.
Χωρις να το καταλαβω καποια δακρυα εχουν στόλισει τα μαγουλα μου. Ο Harry μπορει να τα εχει ακουσει ολα. Περασα μια τουφα απο τα καστανοξανθα μαλλια μου πισω απο το αυτι μου νευρικα. Δεν ηξερα τον Harry καλα, δεν ηθελα να με βλεπει να κλαιω. Ειναι χαζο να κλαιω για αυτα τα πραγματα που συνεβησαν αρκετα χρονια πριν.
Ενιωσα τη φιγούρα του να με σκιαζει, στεκοταν απο πανω μου. Ξαφνιάστηκα οταν ενα απο τα κρυα χερια του ακουμπησε το πηγούνι μου για να σηκωσει στο υψος του. Ολη μου η ραχοκοκκαλιά ανατριχιασε σε συνδιασμό με το κρυο της ατμοσφαιρας. Με 'αναγκασε' να κοιταξω το προσωπο του. Συγκεκριμενα τα ματια του. Τα οποια ειναι το πιο φωτεινό πρασινο που εχω δει.
Αμα δεν ηταν πνευμα νομιζω.. νομιζω οτι θα τον φιλουσα. Εδιωξα τις σκεψεις μου μακρυα. Τι ειναι αυτα που σκεφτομαι; Απλα τον βοηθαω. Για λιγα δευτερολεπτα ξεχασα και τον λογο για τον οποιο δακρυα ετρεχαν απο τα ματια μου.
"Σε νιωθω" ψιθυριζει μιας και ημαστε σε κοντινη αποσταση.
"Αλλα μην στεναχωριεσαι για αυτο." συνεχιζει. "Αστο απλα να περασει.. δεν αξιζουν τα δακρυα σου. Κανενας δεν αξιζει τιποτα. Αυτο εχω καταλαβει εγω." πιανει στοργικά το μαγουλο μου και με το ασπρο του δαχτυλο μαζευει ενα δακρυ.
Ακουγεται παντα τοσο λογικος αν και περισσοτερα απο αυτα που λεει ειναι περα ως περα παραλογα.
Μολις συνειδητοποιω οτι ειμαστε σχεδον σε αποσταση αναπνοης και το σωμα μου αρχιζει να κρυωνει, ξεροκαταπινω πριν απομακρυνθω απο το αγγιγμα του αποτομα.
Τι κανω;
Το προσωπο του σουφρωσε σαν να ενοχληθηκε απο την πραξη μου. Δ-δεν νιωθω σωστα να με αγγιζει, ειναι περιεργο. Ολα ειναι περιεργα. Η κανονικη θερμοκρασια επεστρεψε στο σωμα μου, ηταν σαν να ειχα παγωσει.
"Συγνώμη που σε πλησιασα." λεει κατεβαζοντας το κεφαλι του, αντικριζοντας το πατωμα. "Δεν θα επαναληφθει. Για... για λιγα δευτερολεπτα ξεχασα ποιος ειμαι" δικαιολογείται.
Νιωθω ασχημα που τον εκανα να αισθανθει οτι εκανε κατι λαθος.. ομως δεν ξερω. Γενικα ολα φαινονται λαθος. Εννοω δεν ειναι ανθρωπος γαμωτο..
"Ειναι ενταξει, μην απολογείσαι." προσπαθω να χαλαρωσω την ενταση που δημιουργηθηκε μεταξυ μας χαριζοντας του ενα μισο χαμογελο.
"Που καθεσε συνηθως οταν ερχεσαι εδω πανω;" τον ρωταω.
Κοιταζει γυρω του σαν να μην ξερει τι θελει ακριβως να απαντησει σε αυτο. Θελω και γω να διαβαζω τη σκεψη του, ειναι τοσο αδικο.
"Δεν καθομαι καπου συγκεκριμένα.. καθομαι στο πατωμα συνηθως και απλα κοιταζω τη θεα. Τιποτα το ιδιαιτερο" ανασηκωνει τους ωμους. Αμα μου ηταν αγνωστος θα νομιζα οτι νιωθεια αβολα να στεκεται διπλα μου και δεν το θελω αυτο. Δαγκωνω νευρικα το κατω χειλος μου προσπαθωντας να βρω κατι για να μιλησω μαζι του. Εχω τοσα πολλα που θελω να μαθω για αυτον, ομως δεν μου βγαινουν αυτη τη στιγμη. Καλυτερα να μην τον ζαλιζω με τις βλακειες μου και τις χαζες αναμνησεις μου.
"Σκεφτεσαι παντα τοσο πολυ" μουρμουριζει απο εκει που δεν το περιμενω. Ναι, εχει δικιο, παντα το κανω. Επεξεργαζομαι κατάστασεις υπερβολικα μεχρι να ξεδιαλυνω και την τελευταια λεπτομέρεια. Για αυτο αλωστε ειμαι καλη ψυχολογος, γιατι ξερω να οργανωνω τις διασπαρτες σκεψεις καποιου και να βγαζω ενα τελικο συμπερασμα στο τελος.
"Με εμενα δεν μπορεις να το κανεις αυτο" ξεφυσαει. Το ξερω, πρεπει να ειναι και ο μοναδικος. Αυτος και ο ευατος μου ειναι δυο πράγματα που δεν νομιζω να καταφερω να ψυχολογισω ποτε, ουτε να βρω μια ακρη.
"Ισως προσπαθησω" του δινω μια ελπιδα. Ψυχολογω ανθρωπους, γιατι οχι και ενα πνευμα;
"Ενα πνευμα με περιπλοκη σκεψη και παρελθον" υπενθυμιζει. Εχει δικιο. Ειναι περιπλοκο αλλα νομιζω μπορω να τα καταφερω και να βρω ποιοι κρυβονται πισω απο την δολοφονια του. Δεν θα ειμαι μονη, θα ειναι και αυτος μαζι. Παντα πιστευω στον εαυτο μου ακομα και αν δεν τον ξερω τελειως.
Τα συννεφα αρχιζουν να γινονται πιο πυκνα στον ουρανο. Μαλλον και αυτος καταλαβει οτι κατι δεν παει καλα. Καποιες ψυχαλες πεφτουν απλα στα μαλλια μου και στο προσωπο μου χωρις να το περιμενω.
"Βρεχει" λεω.
Κανενας δεν απαντησε. Η ανασα δεν ειναι πια διπλα μου.
Στρεφω το κεφαλι μου προς τη μερια που ηταν πριν το αγορι αλλα ειχε εξαφανιστει ηδη.
*
Γειαα.
Αγαπω τοσο αυτη την ιστορια ιδκ. Θα βαζω πιο συχνα το υποσχομαι.
Το Harrald ειναι τοσο ωραιο δεν μπορω.
Λοιπον..
Σας αγκαπω.
Αν θελετε ριξτε και μια ματια στα αλλα μου βιβλια. mr. Styles 1,2 και pure.
Ψηφιστε και σχολιαστε
Μπαι.