Δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή. Εκείνο το λεπτό που βρέθηκα μία ανάσα μακριά από τον Νίκολας. Δεν αντεδράσε-όπως πάντα, βέβαια-αλλά εγώ κόντεψα να πάθω ανακοπή. Τα χείλη τόσο κοντά στα δικά μου και ο ένας να ακούει την ανάσα του άλλου. Μα τι λέω τώρα; Αυτός δεν πρόσεξε σίγουρα τίποτα. Μέχρι τώρα δεν τον έχω δει καν να χαμογελάει. Κάθεται όλη την ώρα με μία έκφραση, σαν μωρό που το έβαλαν τιμωρία. Απορώ πως τον ανέχονται όλοι στον δικό του κόσμο. Και ποιος είναι ο δικός του κόσμος; Δεν ξέρω τίποτα. Πραγματικά τίποτα. Έχω εξωγήινες δυνάμεις που ξεφύτρωσαν από το πουθενά, γνώρισα ένα τελείως καινούργιο κόσμο και με προσέχει ένας κυνηγός πνευμάτων. Πως γίνονται όλα αυτά;!
Εκείνη τη στιγμή πέφτει η τσάντα μου από το κρεβάτι και με βγάζει βίαια από τις σκέψεις μου. Αναστενάζω ηχηρά και κοιτάω το ρολόι. Πρέπει να φύγω γιατί έχω μάθημα κολύμβησης. Ξεκινάω τους αγώνες και έχω να πάω στα μαθήματα σχεδόν δύο βδομάδες. Δεν μπορώ να πιστέψω πως εγώ, η Άντρεα που ήμουν απλώς αόρατη έχω βρεθεί σε αυτή τη κατάσταση.
Επιλέγω να αφήσω αυτό το κουβάρι της ζωής μου για λίγο στην άκρη, και αφού πάω την τσάντα μου βγαίνω από το σπίτι. Για μία ακόμη φορά βλέπω το πρωινό θέαμα. Ο Νίκολας να στέκεται πλάι από τη μαύρη BMW του. Φοράει ένα καπέλο που κρύβει τα μάτια του, αλλά θεέ μου, είναι πανέμορφος.
Αναστενάζω και επιλέγω να τον αγνοήσω περπατώντας προς το κολυμβητήριο. Εμφανίζεται όμως, μπροστά μου και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του παίρνοντας μία αυστηρή έκφραση.
-Μου λες που πηγαίνεις; λέει με μία φωνή χωρίς συναίσθημα.
-Στο κολυμβητήριο προφανώς,απαντάω.
-Μπες στο αυτοκίνητο
-Προτιμώ να πάω με τα πόδια, ευχαριστώ.
Μετακινεί το βάρος του από το ένα πόδι στο άλλο και αναστενάζει. Νιώθω ένα κύμα εκνευρισμού να πλημμυρίζει όλο μου το κορμί. Ή θα περάσω από πάνω του ή θα κάνει στην άκρη.
-Κοίτα, αν δεν το έχεις καταλάβει είμαι υπεύθυνος να σε προσέχω για να μην φάει το κεφάλι σου κανένα πνεύμα οπότε αν έχεις την καλοσύνη μπες στο αυτοκίνητο για να μην σε πάρω σηκωτή,λέει εριστικά.
Επιλέγω να τον αγνοήσω ξανά και τον προσπερνάω. Πριν όμως κάνω το δεύτερο βήμα νιώθω ένα ζευγάρι χέρια να με σηκώνουν. Αρχίζω να ουρλιάζω και να τον χτυπάω καθώς με στερεώνει στην μία πλευρά του ώμου του.
-Άσε με κάτω ανώμαλε!,ουρλιάζω αλλά αυτός συνεχίζει να βηματίζει. Φτάνει στο αυτοκίνητο, ανοίγει την πόρτα των πίσω θέσεων και σχεδόν με πετάει μέσα. Ύστερα μπαίνει στη θέση του οδηγού και βάζει μπρος τη μηχανή.
-Είσαι τρελός άνθρωπε μου ή ό,τι άλλο είσαι, φωνάζω.
Συνεχίζει να οδηγεί με το ίδιο πέτρινο βλέμμα χωρίς καν να με κοιτάει. Νιώθω το θυμό μέσα μου να είναι έτοιμος να εκραγεί. Πρώτη φορά με φέρνει κάποιος στα όρια μου και αυτός είναι σωστός κόπανος!
Μετά από λίγο φτάνουμε στο κολυμβητήριο. Βγαίνω βροντοχτυπώντας τη πόρτα και βηματίζω γρήγορα. Δεν θέλω ούτε να δω τι θα κάνει. Πηγαίνω στα αποδυτήρια, φοράω το τιρκουάζ μαγιό μου και πηγαίνω στη πισίνα.
Η προπονήτρια με χαιρετάει καθώς βουτάω στο παγωμένο νερό. Αμέσως νιώθω το σώμα μου να ανατριχιάζει και ένα αίσθημα γαλήνης και εφορίας να με περικυκλώνει. Όταν κολυμπάω είμαι ξανά ο εαυτός μου. Είμαι αυτή που θέλω πραγματικά. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο και ξέρω πως στο νερό όλα μου τα προβλήματα θα διαλυθούν έστω για λίγο. Μέσα σε αυτή την αχανλη μπλε έκταση νιώθω ασφαλής και προστατευμένη. Η μαμά ποτέ δεν το καταλάβαινε αυτό και κάθε φορά που της το έλεγα με κοιτούσε απορημένη. Έτσι σταμάτησα να της το αναφέρω. Ποτέ όμως δσν έπαψα να αγαπώ το νερό.
Και τώρα μου μιλούσαμε για προβλήματα μένω έκπληκτη που βλέπω το μεγαλύτερό μου να κάθεται στις κςρκίδες και να σαρώνει με το βλέμμα του το χώρο.
Νέο κεφάλαιο νέες εξελίξεις!!!!
Αστεράκι και σχόλιο!!!♡♡♡☆