Chapter One
Myka's P.O.V
"Doc, please gawin niyo lahat ng makakaya niyo, please Save my son."
Hagulgol na iyak ng isang ina, habang yakap siya ng isang babae na sa tingin ko naman ay syota ng pasyente at isang lalaki na sa tingin ko naman din ay kapatid din ng pasyente.
The old woman keep on blabbering to save her son. Ang mga doctor at nurses naman ay ginagawa ang lahat para maisalba ang buhay ng lalaki. This scene is normal on hospitals. Hindi ata kompleto ang isang hospital kung walang ganiyang nagaganap. Kung pwede nga eh, masasabi ng iyan na ang purpose ng hospital.
Nakakairita iyung sinasabi ng ina.
Tsk! Why do we always have to beg to doctors to save or heal a patient? They are just humans. They don't have any superpowers to heal a wound nor gave life to a corpse. They aren't the Gods.
Aalis na sana ako sa eksena nang biglang may tumunog.
The music of death .............
The sound of a flat line machine.
Napuno ng hagulgol ang silid. Ang mga doctor nama'y napatungo na lamang. Once again they failed. Ganyan naman talaga eh, wala silang kayang sabihin kundi.
"Sorry po Ma'am, ginawa na po namin ang lahat ng aming makakaya."
"Time of death 1:11 pm"
Iyan. Magaling sila sa ganyang linyahan. Nakakasawa na rin minsan. I looked at each doctors and nurses. How many deaths they encounter everyday? How many life they can't manage to save? Nakakatulog pa kaya sila sa lagay na iyun? Yes, it was their specialties. They render almost 10 years on studying this career, but let's be practical, witnessing someone took their last breath in front of you, is somewhat unhealthy. Bilib rin ako sa resistensiya nila.
Pero minsan nakakapanghinayang, ilang taon ang kanilang ginugol para lamang makamit ang kursong iyan. Pero bakit kahit gaano kataas ang degree na kanilang naabot, kahit gaano ka rami ang karanasan nila sa panggagamot, may mga tao paring hindi nila kayang isalba? May mga taong namamatay parin sa kamay nila.
Magmula no'ng hindi nila naisalba ang taong IYUN nawala na ang tiwala ko sa kanila. Kahit gaano ka puti ang kanilang kasuotan, may bahid parin ng dugo mula sa isang buhay ang hindi nila kayang lunasan. Nakakapanghinayang.
Nang ilibot ko ang paningin ko sa silid, someone caught my attention and it's odd. In one corner of the room there's this nurse na umiiyak at titig na titig sa nangyayari. Kung normal na tao lang siguro ang nakakakita sa kanya he or she might think that she's being sympathetic on the scene but she can't escape my keen eyes. This nurse has something about her past that trigger her to act that way. I found her interesting. This would be a n-----.
"Hoy!" napapitlag nalang ako nang biglang may kumalabit sakin.
"Tokwa ka! ba't ka ba nanggugulat?" inis kong turan kay Lizzel. Kaibigan ko.
"Ba't kaba kasi tulala diyan? Oh siya tapos ko na bayaran yung bill mo, wag ka kasi masyadong stress, ayan tuloy bigla ka nalang hinihimatay." Panenermon niya.
"Opo nay!"sarcastic kong sagot. Psh!
" Sino ba tinitignan mo diyan?" Tanong niya. Sabay silip sa loob sa kwartong kinasasadlakan ng pasyenteng tinutukoy ko kani-kanina lang.
"Tsk! Wala." Sabi ko sa kaniya.
"Anong wala? Ano iyan? Patay na?"
"Hoy! Hinaan mo nga iyang boses mo. Baka marinig ka pa ng nasa loob. Mahiya ka naman." Suway ko.
Sinamaan niya lang ako ng tingin.
"Bakit naman ako mahihiya? Totoo naman sinasabi ko. Sa mukha naman ng pasiyente, hindi na makakaabot sa ospital iyan. Pasalamat pa nga sila, umabot dito eh."
Napailing na lamang ako sa mga lumalabas sa bibig niya. Minsan gusto ko nang kalimutan na nagkakilala kami ng babaeng ito. Sa sobrang kaprangkahan niya, nakakatakot na siyang pagsalitain ng mag-isa.
"Multuhin ka sana." Pananakot ko.
"Hindi 'yan." Kampante niyang sagot.
"Ay teka, powder room muna ako, dito ka lang ah?" She said, And before I could say anything, umalis na siya. Tsk! Iyung babaeng 'yun talaga!
Aalis na sana ako 't uupo sa may benches nang maalala ko yung sinabi ni Lizzel.
"Dito kalang ah!"
Psh! Okay, dito lang ako.
Ibinalik ko naman ang tingin ko sa loob nang silid na'to. Base sa obserba ko. May ideya na ko sa susunod kong plot sa aking story nang biglang may bumangga sakin at pumasok sa silid, Antipatiko!
Dire-diretso siyang pumasok at lumapit sa pasyente na ngayo'y natatakluban na nang puting kumot. Napakunot ang noo ko.
"Fuck! Darryl wake up!" sabi niya sabay yugyog nung bangkay. Napatingin naman sa kanya iyung pamilya nang biktima.
"Shit! Dude! You can't die like this!" pag-aalalang sabi pa nang lalaki.
"D-darryl Hey!" base sa tono, naiiyak na eto! Tsk! Hindi pako nakakita ng lalaking umiiyak.
"Tangina! Salamero hindi nakakapatay ang LBM! D-darryl !" saad pa neto.
Sa sinabi niya napakunot ang noo ko. There's something wrong here! Suspetiya ko. Mali talaga! Magsasalita na sana iyung lalaki nang lapitan siya nung kapatid ata ng pasyente.
"E-excuse me lang dude." Sabi nito. Tumingin naman sa kanya ng nakakunot na noo iyung lalaki.
"Hindi ko man gustong sabihin to, pero dude I think you're wrong. Hindi Darryl ang pangalan ng kapatid ko, It's Amiel!"
Natahimik naman ang lahat ng nasa loob. Natulala na lang ang lalaki sabay hablot sa kumot na nakatakip dito.
"Shit!" malutong nitong mura.
"I-I'm Sorry!" mabilis na sabi nito at mabilis na lumabas sabay sara ng pinto.
At ako naman, hindi maproseso ng isipan ko ang nakita ko. Mapapamura ka na lang sa kagaguhan eh.
Siguro talagang napahiya siya dahil hindi man lang niya ako napansin na nakatingin lang sa kanya. Psh! Then it hit me! putcha! nakakatawa! Sumasakit na tiyan ko sa kakatawa.
Grabe epic fail talaga no'n! Akalain mo iyun? Maling bangkay iyung napuntahan niya, and take note, kung anu-ano pa iyung kabalbalang sinabi niya. Epic! Gandang plot no'n para sa story.
Napatigil nalang ako nang,
"What are you laughing at miss?" galit na sabi at titig niya sa akin.
Napaayos naman ako ng tayo, pero shete! Natatawa parin ako eh!
" Tumatawa ba ako?" deny ko. Lumapit naman siya sakin.
"Yes, you are!"
"Edi wow!"
"How dare you to talk to me like that? Don't you know who I am?"
"Stupid, I know you.... Ikaw yung si 'Mr.Maling akala' !" Sagot ko sabay ngisi.
"Mr. Maling Akala? Cheap! Mahal pa sa buhay mo ang halaga ng pangalan ko, didn't you know that?"
Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. Talaga? Ano ba pangalan nito?
"Ah! Huhulaan ko. Pangalan mo, GOLD? You're mister GOLD? Bagay pala kayo nung kakilala ko, she's Silveria, ikaw naman si Gold. Oh diba! Element na element."
Kumunot ang noo niya.
"You're crazy."
Napamaang ako sa tinuran niya. Aba! Kahit ang dami ng taong ayaw sa akin. Kahit nga inaaway na ako ng mga kapatid ko, hindi ko nadinig sa kanila na tawagin akong baliw. Itong lalaki na ito, sa lalaki na ito lang talaga ako nakaranas no'n.
"Hoy! Hindi ako baliw. Mas tama pa naman siguro pag-iisip ko kaysa sa iyo!"
"And how can you say so? Dahil sa inaakto mo ngayon, you look like a crazy girl to me."
"At least ako matino, hindi katulad mo na pumapasok bigla sa isang silid. Iiyak at kung ano ano ang sasabihin pero maling bangkay naman ang napasukan. Sinong matinong tao ang gagawa no'n, Aber? Teka, matino ka ba?" Pang-iinis ko.
Sasagot pa sana siya nang biglang may tumawag sa kanya sa may bandang likuran ko.
"Race!"
Tawag pansin ng isang baritonong tinig ng lalaki. Napadako doon ang paningin nang kumag na ito.
"The fucking asshole!" mahinang sambit nitong si Mr. Maling Akala sabay punta sa tumawag sa kanya.
Sinundan ko naman nang tingin iyung lalaki.
Nakita kong sinalubong niya ito at sinapak! Nakita ko kung papaano nabigla iyung tumawag sa kaniya. Ang harsh din naman ng taong ito! Nananapak bigla!
"What the eff! Hey! what's that for?" Tanong nung lalaki.
"For living asshole!" Galit na saad ni Mr. Maling Akala.
"Huh?"
"Tss! Where the hell did you go?"
"Nagpacheck-up?"
"Psh. Akala ko ba sinabi mo sa akin na isang araw kang mamalagi dito at confidential ang lagay mo?"
"Oo nga, pero kinausap naman na ako nung doktor, pwede na daw akong umuwi. LBM lang naman lang kasi ito."
"Pesteng LBM iyan. Wala kang bonus ngayong month!"
"What?" Gulat na tanong nung lalaki. "But I have my incentives. Ang dami na siguro no'n."
Tinapunan lang siya ng masamang tingin ni Mr. Maling Akala bago nagsimulang maglakad paalis
"Hey Race! Incentives ko." Paghahabol nung lalaki.
They are making a little scene here.
"Wala na. Ubos na incentives mo sa lintek na LBM mo na iyan."
Then they walked away, together.
I conclude something, siya ata iyung napagkamalan ni Mr.Maling Akala!
What a scene!
"Hoy! Ngiti ngiti mo diyan? Nakakita ka ng walking dollar?"
Napairap ako ng marinig ko ang tinig ni Lizzel sa likod ko. Hinarap ko siya at umiling.
"Ano nga pala sabi nung doctor kung bakit ako nahimatay?" Pag-iiba ko sa usapan.
Nagsimula na kaming maglakad paalis sa hospital. Hindi parin maalis sa isipan ko ang nangyari kani-kanina lang.
"May taning na raw buhay mo. Kawawa ka naman." Seryoso niyang sagot.
Kung hindi ko siguro kilala itong si Lizzel, siguro kinabahan na ako sa sinabi niya. Pero knowing Lizzel, sarcasm was her best friend way back then.
"Ah, talaga? Ikaw na bahala kumuha sa life insurance ko ah." Pagsakay ko sa trip niya.
She just rolled an eyes on me. I wickedly smile for a triumph.
"Siguraduhin mong may life insurance ka dahil kung hindi, ililibing kita ng walang ayos."
I looked at her.
She looked at me.
Then we laughed immediately.
Crazy Indeed!
***
EDITED...