Yapmak istemediği halde işin içinden çıkılmaz hal alması Kadir'i Seda'nın kölesi yapmıştı istemsiz. Ertesi gün şirkete bile gidemedi Duru'nun yüzüne nasıl bakacağını düşünüp duruyordu. Evin içerisinde salınarak gezen Seda'nın varlığı bile çileden çıkartmaya yeterdi. O dava evraklarını bulabileceği aklının ucundan bile geçmemişti. Duru'yu her iki şekilde de kaybedecekti aslında bu kızla evlenip sustursa da sırrını söz verdiği halde saklamasa da. O yapılacak en zor kararı vermişti ne olursa olsun verdiği sözden asla dönemezdi Seda'nın istediği Kadir'di zaten ve bunu kalbi acıya acıya kabul etti susturmanın başka çaresi yoktu. Seda istediği yüzüğü takmıştı bile çok vakit geçmeden elindeki tehdit ile hem sevdiğinden ayırmış hem de istediği adamla evlenmesine bir adım kalmıştı.
Duru merak etmekten kendisini alıkoyamasa da bu kez arayıp sormadı gururundan. Eğer yanında birisi olmasa o zaten arardı diye üzüntü ile kendine bir pay çıkarttı. Kendisinin katkısı çok büyüktü bu aşkın engeli olmasında ama o bile Seda'nın bu kadar derinlere inip yapacağı kötülüğü tahmin bile edemezdi.
Şirkette yoğun bir günün ardından toplantı odasında önemli bir gün geçiriyordu Kadir ve Duru. İş harici asla konuşmuyor ve gözlerine bakmıyordu. Kadir'de bakamıyordu utancından evlenme fikrini nasıl olsa duyacaktı ama söylemeye cesaret edemedi. Onun söylemesine gerek kalmadan toplantı çıkışı odadan herkes çıktığı anda yalnız kalmaları anında Seda gelmekte gecikmemişti.
Kapıdan girdiği an Kadir'in boynuna atlamış Duru'ya nispet yapıyordu adeta. Duru kalktı daha fazla bu görüntüye tahammül edemezdi. Seda işin peşini bırakacak gibi görünmüyordu kendisinin önemini vurgulamak için elini gözüne kadar sokmuştu tabiri caizse.
-Tebrik etmek yok mu Duru Hanım yakında düğünümüz var, şahidim olurmusun?
Duru gözünün önündeki yüzüğün ışıltısı arasında kaybolmuştu, kulağında çınlayan sesler beynine vuruyordu ağır bir darbe alır gibi. Duyduklarına inanamadı gözlerini Kadir'e çevirdi. Bakamıyordu yüzü önde eğikti utancından yerin dibine girmek istedi o anda. Duru içindeki fırtınada tutunduğu dalın kırılması karşısında kendisini zor tutuyordu;
-Çok sevindim tebrik ederim ikinizi de dedi ve ardına bile bakmadan odadan çıktı. Yürüyordu, çenesindeki kasılma ağlamamak için yüzündeki mimiklerle ne halde olduğunu kimsenin görmesini istemedi. Elindeki dosyaları asistana bıraktı ve koşar adımlarla alt kata ablasının yanına gitmek istedi. Gözleri buğulanıyordu merdivenleri inerken sendeliyordu başının dönmesine engel olmaya çalışıyordu. Ablası uzaktan gelen kardeşinin iyi olmadığını fark etti ve masasından kalkıp yanına geldiğinde Duru sessiz ağlamaklı ses tonu ile kulağına fısıldadı;
-Hemen beni buradan çıkart iyi değilim
Yaren koluna girdi şirketin dışına çıktılar. Birkaç adım uzaklaşıp ablasının omzuna yasladı başını ve kendini bırakıverdi. Hiçbir şey anlatmıyordu sadece ağlıyordu. Yaren başını yukarı kata çevirdiğinde pencereden bakan Kadir'i gördü olanların onunla alakalı olduğunu anlamıştı.
Kadir ise Duru'nun o halini gördüğü an kendisini aşağı bile bırakıverirdi düşünmeden. Seda'nın aşağıda ağladığı halini fark etmemesi için onu kendi odasına götürdü. Aklı aşağıdaydı ama şu anda gitse hem Duru kendisiyle konuşmazdı hem de Seda fark edebilirdi.
Kötü bir geçiriyordu genç bayan İstanbul'dan geldiği günden bu yana ilk defa canı bu kadar yanmıştı, aşk ile savrulmuştu kalbinin parçaları. Ablası halen ne olduğunu sorsa da Duru konuşmak istemedi içinde öldürdü acısını sözlere vuramadı. En yakın hayattaki kişi ablası olmasına rağmen diyemedi seviyorum diye bugüne kadar. İnadı bu kadar kendisinin önüne geçmeseydi yaşayabileceği aşk ona en güzel esintilerini bırakacaktı.