Ποιος είναι ο ακριβής ορισμός της ευτυχίας? Η καλή τύχη? Και πώς? Έτσι τυχαία βρίσκεις την ευτυχία? Ή πρέπει να την ψάξεις?
Για να είσαι ευτυχισμένος μάλλον πρέπει να έχεις αυτούς που αγαπάς δίπλα σου. Αυτούς που σε κάνουν χαρούμενο και απλά χαμογελάς μόνο για εκείνους. Όταν έχεις την οικογένεια σου και τον άνθρωπο που αγαπάς κοντά σου, τότε λέγεσαι ευτυχισμένος.
Εγώ έχω και τα δύο. Μα το ένα από αυτά, είναι η αιτία για το ότι δεν μπορώ να χαμογελάσω για το άλλο. Ίσως αν προσπαθήσω να τα καταφέρω.
Μάλλον πρέπει να θέλεις για να είσαι ευτυχισμένος. Να ξεχνάς όλους όσους σε κάνουν χάλια καθημερινά και απλά να εστιάσεις σε αυτούς που ζουν για εσένα.
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ κάτι άλλο, γιατί το χέρι του Χάρρυ με τράβηξε οδηγώντας μας προς την πόρτα για την έξοδο. Δεν κοίταξα καν τους γονείς μου. Δεν ήθελα. Είχα γίνει κατακόκκινη από την ντροπή μου με αυτά που είπε ο Χάρρυ. Μα δεν με νοιάζει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι η τελευταία του πρόταση.
Η αλλαγή που έχω κάνει μέσα της είναι η ευτυχία. Ίσως έχει δίκαιο. Με κάνει όντως ευτυχισμένη όσο κανένας άλλος στον κόσμο. Θέλω να ξεγράψω τους πάντες από το μυαλό μου και να κρατήσω αυτόν τον ένα. Να τα αφήσω όλα πίσω μου, με εξαίρεση τις αναμνήσεις που πέρασα μαζί του ασχέτως αν υπάρχουν και κακές. Ναι, ίσως οι περισσότερες αναμνήσεις που έχουμε μαζί να είναι κακές, μα αυτές τις φτιάξαμε για να δημιουργήσουμε τις όμορφες, καλές αναμνήσεις. Θέλω να τις κρατήσω όλες.
Κουνάω το κεφάλι μου και συνειδητοποιώ ότι έχουμε κιόλας ξεκινήσει στο δρόμο για...πού? Πού στο καλό πάμε? Στο σπίτι του αποκλείεται αφού είναι ο αδελφός του εκεί. Οδηγάει γρήγορα προς το κέντρο της πόλης. Οι κινήσεις του είναι αυθόρμητες και τα μάτια του τόσο σκούρα και δεν έχει γυρίσει καν να με κοιτάξει για λίγο. Ούτε με την άκρη του ματιού του. Ενώ εγώ κάθομαι σαν την κουκουβάγια καταγράφοντας την κάθε του κίνηση σαν ένα κορίτσι του γυμνασίου που κολλάει το βλέμμα του στο αγόρι που είναι τόσο πολύ ερωτευμένη. Χα! Μα έτσι νιώθω. Τόσο ερωτευμένη και μαγεμένη από το ποσό σέξυ φαίνεται.
Κοιτάω προς το παράθυρο για μια στιγμή και βλέπω πως σταματήσαμε μπροστά από ένα ξενοδοχείο. Γιατί ήρθαμε σε ξενοδοχείο? Που αλλού θα πηγαίναμε? Ανασηκωνω τους ώμους μου σαν να μιλάω στον εαυτό μου. Βασικά αυτό κάνω τώρα. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω, ακολουθώντας τον Χάρρυ. Περπατά υπερβολικά πολύ γρήγορα και είμαι σίγουρη πως μόνο αν βγάλω φτερά και πετάξω θα τον φτάσω. Φαίνεται θυμωμένος. Εντάξει το καταλαβαίνω, αλλά μαζί μου? Δεν έκανα κάτι.
Αχ! Με την περίοδο του θα είναι πάλι!
Μπαίνουμε απευθείας στο ξενοδοχείο και πηγαίνει σε κάποιον που το ταπελάκι στο αριστερό του στήθος γράφει 'Υπεύθυνος Ξ.'. Συζητάει για περίπου πέντε λεπτά μαζί του και έρχεται πάλι προς το μέρος μου. Με παίρνει ξανά απο το χέρι ακριβώς όπως πριν χωρίς να σταματάει να είναι βίαιος. Με τραβάει και νιώθω πως δεν έχω τρέξει τόσο πολύ ούτε στη γυμναστική στο σχολείο τότε.
Αφού μπαίνουμε στο ασανσέρ, ανακατεύει τα μαλλιά του και επιτέλους με κοιτάει. Νιώθω σαν ένα κουταβάκι που καταλάθος μπήκε στο σπίτι και ο ιδιοκτήτης του φωνάζει. Μα βαρέθηκα κάθε φορά που είναι νευριασμένος ή ξέρω κι εγώ τι, να γίνομαι εγώ έτσι. Ίσως να τον φοβάμαι αλλά αυτός το διασκεδάζει. Μου αφήνει το χέρι και όταν φτάνουμε στον δεύτερο όροφο, βγαίνω από το ασανσέρ σε χρόνο μηδέν. Δεν ξέρω πιο είναι το δωμάτιο μας, αλλά δεν θέλω να του δώσω κι άλλη σημασία όταν αυτός συνέχεια μου συμπεριφέρεται έτσι.
Περπατάω γρήγορα. Ήταν αναμενόμενο όμως να με φτάσει και να με αρπάξει από την μέση οδηγώντας με προς το σωστό δωμάτιο. Δεν έκανα καμία κίνηση για να τον αποφύγω. Θα κάνω όμως όταν μπούμε στο δωμάτιο μας. Και έτσι έγινε.
Αρπάζω το χέρι του με δύναμη και το βγάζω αμέσως από την μέση μου. Δεν τον σταματάει όμως με τίποτα αυτό. Με γυρίζει με δύναμη και με σπρώχνει στον τοίχο βάζοντας το χέρι του ξανά στη μέση μου.
"Πού πας, αρκουδάκι?" Με ρωτά ειρωνικά, αφού ξέρει πως δεν μπορώ να φύγω από αυτό το δωμάτιο έτσι κι αλλιώς.
"Σε νοιάζει και πολύ το πού θα πάω?" Γελάω το ίδιο ειρωνικά με αυτόν.
Όταν δεν απαντάει, του ξεφεύγω ξανά και περπατώ χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα. Κάθομαι στο κρεβάτι και σκέφτομαι την ζωή μου που έχει γίνει ξανά χάλια.
"Γιατί το παθαίνεις αυτό? Όταν είσαι νευριασμένος ξεσπας σε εμένα με την σιωπή και την βιαιότητα σου. Αν δεν θες να μιλάς όμως, ενημέρωσε με κι εμένα να μην ξανά ανοίξω το στόμα μου." Επιτέλους λέω κάτι για αυτό το θέμα.
"Όχι. Χρειάζεται να ανοίξεις το στόμα σου για μερικά δευτερόλεπτα κοριτσάκι!"
Τον κοιτάω σαν χαμένη. Τι ανώμαλος, Θεέ μου! Από πότε μου μιλάει έτσι αυτός? Το στόμα μου κοντεύει να φτάσει το πάτωμα και τα μάτια μου να βγουν από το πρόσωπό μου. Μάλλον έτσι ήταν συνηθισμένος να μιλάει στις προηγούμενες.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αρπάζω την τσάντα μου που την είχα αφήσει στο πάτωμα. Περπατώ όσο πιο ελκυστικά μπορώ προς το μέρος του, σαν να κάνω πασαρέλα και του χαμογελάω πονηρά. Αν θέλει να παίξει βρώμικα, τότε ας με βάλει κι εμένα στο παιχνίδι. Το ένα μου χέρι πηγαίνει στο λαιμό του και κοντεύω κολλώντας τα σώματά μας, χωρίς να αφήσω αυτό το χαμόγελο να φύγει από το πρόσωπό μου. Δαγκώνω τον λοβό του αυτιού του και του ψιθυρίζω:
"Έχεις δίκαιο. Πρέπει να ανοίξω το στόμα μου για λίγο. Μόνο μερικά δευτερόλεπτα αρκούν, για να σου πω 'χωρίζουμε'".
Του κλείνω το μάτι και φεύγω σαν ντίβα.
Ναι! Άλλαξα!
Δεν έχω κάτι να πω εκτός από ένα συγγνώμη σε εσάς που άργησα τόσο πολύ να βάλω και ένα συγγνώμη στον εαυτό μου που παράτησα έστω και για λίγο κάτι που λατρεύω τόσο πολύ να κάνω :)