Ποιος είναι ο ακριβής ορισμός της ευτυχίας? Η καλή τύχη? Και πώς? Έτσι τυχαία βρίσκεις την ευτυχία? Ή πρέπει να την ψάξεις?
Για να είσαι ευτυχισμένος μάλλον πρέπει να έχεις αυτούς που αγαπάς δίπλα σου. Αυτούς που σε κάνουν χαρούμενο και απλά χαμογελάς μόνο για εκείνους. Όταν έχεις την οικογένεια σου και τον άνθρωπο που αγαπάς κοντά σου, τότε λέγεσαι ευτυχισμένος.
Εγώ έχω και τα δύο. Μα το ένα από αυτά, είναι η αιτία για το ότι δεν μπορώ να χαμογελάσω για το άλλο. Ίσως αν προσπαθήσω να τα καταφέρω.
Μάλλον πρέπει να θέλεις για να είσαι ευτυχισμένος. Να ξεχνάς όλους όσους σε κάνουν χάλια καθημερινά και απλά να εστιάσεις σε αυτούς που ζουν για εσένα.
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ κάτι άλλο, γιατί το χέρι του Χάρρυ με τράβηξε οδηγώντας μας προς την πόρτα για την έξοδο. Δεν κοίταξα καν τους γονείς μου. Δεν ήθελα. Είχα γίνει κατακόκκινη από την ντροπή μου με αυτά που είπε ο Χάρρυ. Μα δεν με νοιάζει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι η τελευταία του πρόταση.
Η αλλαγή που έχω κάνει μέσα της είναι η ευτυχία. Ίσως έχει δίκαιο. Με κάνει όντως ευτυχισμένη όσο κανένας άλλος στον κόσμο. Θέλω να ξεγράψω τους πάντες από το μυαλό μου και να κρατήσω αυτόν τον ένα. Να τα αφήσω όλα πίσω μου, με εξαίρεση τις αναμνήσεις που πέρασα μαζί του ασχέτως αν υπάρχουν και κακές. Ναι, ίσως οι περισσότερες αναμνήσεις που έχουμε μαζί να είναι κακές, μα αυτές τις φτιάξαμε για να δημιουργήσουμε τις όμορφες, καλές αναμνήσεις. Θέλω να τις κρατήσω όλες.
Κουνάω το κεφάλι μου και συνειδητοποιώ ότι έχουμε κιόλας ξεκινήσει στο δρόμο για...πού? Πού στο καλό πάμε? Στο σπίτι του αποκλείεται αφού είναι ο αδελφός του εκεί. Οδηγάει γρήγορα προς το κέντρο της πόλης. Οι κινήσεις του είναι αυθόρμητες και τα μάτια του τόσο σκούρα και δεν έχει γυρίσει καν να με κοιτάξει για λίγο. Ούτε με την άκρη του ματιού του. Ενώ εγώ κάθομαι σαν την κουκουβάγια καταγράφοντας την κάθε του κίνηση σαν ένα κορίτσι του γυμνασίου που κολλάει το βλέμμα του στο αγόρι που είναι τόσο πολύ ερωτευμένη. Χα! Μα έτσι νιώθω. Τόσο ερωτευμένη και μαγεμένη από το ποσό σέξυ φαίνεται.
Κοιτάω προς το παράθυρο για μια στιγμή και βλέπω πως σταματήσαμε μπροστά από ένα ξενοδοχείο. Γιατί ήρθαμε σε ξενοδοχείο? Που αλλού θα πηγαίναμε? Ανασηκωνω τους ώμους μου σαν να μιλάω στον εαυτό μου. Βασικά αυτό κάνω τώρα. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω, ακολουθώντας τον Χάρρυ. Περπατά υπερβολικά πολύ γρήγορα και είμαι σίγουρη πως μόνο αν βγάλω φτερά και πετάξω θα τον φτάσω. Φαίνεται θυμωμένος. Εντάξει το καταλαβαίνω, αλλά μαζί μου? Δεν έκανα κάτι.
