Piper's Point of View
"Pipes!"
I hid under the blanket when I heard Nate's voice. I saw this coming. Sooner or later malalaman niya ang nangyari sa amin ni Russel at pupuntahan niya ako dito sa amin. I didn't know na sobrang bilis pala niya malalaman. Kakahiwalay pa lang namin ni Russel kagabi tapos ngayon nandito na siya. To think na 9 am pa lang at ito ang usual time ng gising niya.
I felt a weight on my bed. Malamang naupo na siya sa dulo ng kama ko but I hold on to my blanket tighter.
"Alam kong gising ka. Hindi ka matutulog nang nakatalukbong ang kumot. Eh 'di hindi ka makahinga." Hinihila niya ang kumot ko pero hindi ko 'yon binibitawan. He let go and sighed. "Bakit hindi mo sinabi sa akin kagabi? Kaya ka pala nagpaalam agad umuwi."
Tulad kanina, hindi ako sumagot. Until I felt his weight on me. Ugh. Bwisit 'to. May problema na nga ako dinadaganan pa ako.
"Nate. Move," suway ko sa kaniya pero hindi niya ako pinansin. "Nate!"
"Aalis lang ako dito kapag sinabi mo na kung ano ang nangyari."
"We broke up, okay? Russel broke up with me!"
And that's when he finally moved. I threw my blanket away and looked at Nate, "Last night, he told me he's letting me go."
"O?" What? Siya itong nagtanong tapos 'o' lang ang sasabihin niya? Napairap ako and was about to say something when he started talking again. "Hindi ba dapat ayos ka na? Hindi ba dapat nakakahinga ka na ng maluwag. Nakipaghiwalay na siya."
"Are you serious? Do you hear yourself? Nate. He. Broke. Up. With. Me."
"Oo nga. Break na kayo. Nakipaghiwalay siya. Malinaw."
Ugh. Humiga ulit ako at tinakpan ng unan ang mukha ko. Naramdaman ko naman ang paghila niya ng unan kaya hindi ko napigilan ang mapaupo ulit.
"Hindi mo ba maintindihan, Nate? Hiniwalayan niya ako. And do you expect me to party, have fun, and rejoice because of it?"
"Ginawan ka lang niya ng pabor. Siya na ang gumawa ng bagay na hindi mo magawa."
"What do you mean?"
"Hindi mo mahal si Russel kasi si Guevarra ang mahal mo. Kahit pigilan mo, hindi mo pa rin maitatanggi ang nararamdaman mo. Kaya lang hindi mo magawang makipaghiwalay kay Russel kasi ayaw mo siyang masaktan. Kaya siya na ang gumawa no'n para sa 'yo. Let's face it, Pipes. Kung single ka, kung hindi kayo ni Russel, malamang matagal na kayong nagkabalikan ni Guevarra."
Tinakpan ko ang mukha ko. The tears are threatening to fall. "He's nice. He's too nice. I can't help but be guilty. I feel so bad. He doesn't deserve to get hurt but I did hurt him. He didn't do anything wrong and he deserves to be happy but I did the contrary."
"Ganoon talaga ang buhay. Hindi naman lahat ng pagmamahal masusuklian. Minsan kailangan din talagang dumaan sa hirap at sakit bago siya tuluyang maging masaya. Kahit gaano ka pa kabait o kasama, lahat naman tayo masasaktan talaga. Walang exempted pagdating doon. Kaya hindi ka dapat maguilty. Kasi normal naman na ang masaktan."
Tuluyan na ngang tumulo ang luha ko. I frown at him, "Why are you comforting me? Why are you nice to me? Hindi ba dapat nagagalit ka sa akin kasi sinaktan ko ang pinsan mo?"
Instead of getting angry, he smiled at me and hugged me. "Bakit ako magagalit sa 'yo? Nagmahal ka lang naman."
What did I do to deserve these super nice people in my life?
***
Nang malaman ng iba ang nangyari, dinalaw nila ako.
"Are you okay?" tanong ni Hailey at umupo sa kama ko. Tumabi naman sa akin si Tamara.
"No." This time hindi ko na lolokohin ang sarili ko. Hindi ko na pipiliting sabihin na okay lang ako kahit hindi naman. "Nate and I talked about this. Kaya lang... ang hirap pa rin. Para akong nilalamon ng konsensya ko knowing that I hurt someone who's been good to me. I like him. I really do. Kaya lang... ewan. Ang paasa ko kasi."
"Nalito ka lang, Piper," sabi ni Tamara. "Noong dumating kasi siya, ayon 'yung mga panahon na malungkot ka kasi nawala 'yung isa. You're drowning from loneliness kaya kumapit ka sa una mong nakita na makakapagligtas sa 'yo. At si Russel 'yon. Oo, gusto mo siya. Oo, kinikilig ka sa kaniya. Kaya lang madaling magkagusto sa isang tao. Ang mahirap, ang mahalin mo ang taong 'yon lalo na kung may iba pang laman ang puso mo."
"Dapat hindi ko na lang siya binigyan ng chance para hindi na siya umasa."
Hailey chuckled and shook her head, "Ayos na ang ginawa mo, Piper. Alam ko para kay Russel, mas okay na 'yung sinagot mo siya kahit hindi man kayo nagtagal kaysa sa hindi mo talaga siya binigyan ng pag-asa. At least hindi siya magtatanong ng what ifs 'di ba?"
I smiled at them. I really appreciate na sinusubukan nilang pagaanin ang loob ko.
Lumayo sa akin si Tamara at umupo sa tapat ng study table ko, "Ano na ang plano mo ngayon?"
"Plano?"
"Oo. Plano. Single ka na ngayon. Ano na?"
"I'll study. I'll graduate."
Humiga si Hailey sa kama ko, "Kay Hunter? Hindi pa niya alam na naghiwalay na kayo ni Russel. Wala ni isa sa amin ang nagsasabi."
I gulped. Hunter. I shook my head, "Wala akong plano na related sa kaniya. It doesn't feel right. Kakahiwalay pa lang namin ni Russel."
Nagkatinginan ang dalawa at parehas umiling.
***
As days go by, mas nababawasan na ang pag-intindi ko sa nangyari sa amin ni Russel. Bihira na kami magkita. And that one time na nagkita kami after our break up, nginitian niya pa ako. But that was a week ago. Kaya nang may matanggap akong message galing sa kaniya na nagsasabing magkita kami, hindi ko mapigilan ang mag-isip ulit.
Ito na ba? Will he finally blame me for breaking his heart? But he's too nice to get angry. Hay.
Sinundo niya ako sa amin. When I asked him where we are going, he just smiled at me. After that hindi na ako nagtanong. Medyo awkward pa kasi since almost two weeks pa lang nang maghiwalay kami.
I was too busy thinking kung ano ang pag-uusapan namin at kung saan kami pupunta kaya hindi ko na napansin na nakarating na pala kami sa pupuntahan namin. When I realized kung nasaan kami, I was too dumbfounded.
He gave me no time to ask him a question. Naglakad na siya sa papunta sa likod ng mga classrooms at nagpunta sa may puno kung saan madalas kaming tumambay ni Hunter.
"Dito mo naalala kung sino ako." My eyes grew wide. Oo nga, ano? Dito 'yon. Noong photoshoot namin. Lumapit siya sa akin ang hinawakan ang dalawa kong kamay, "Don't be too hard on yourself, Piper. Huwag mong sisihin ang sarili mo kasi hindi tayo nagtagal. Everything that happened meant to happen. I'm moving on, Piper. Kaya dapat ikaw rin."
He smiled at me, "I broke up with you because I want you to be happy. And I want to be happy. Kung hindi tayo maghihiwalay, parehas lang tayong hindi magiging masaya. Hindi ka magiging masaya kasi hindi naman ako ang gusto mong makasama. Hindi ako magiging masaya kasi tinatali kita. Darating din ang panahon na makikita ko ang taong nakalaan talaga para sa akin. And I'm looking forward to that day. Ikaw... ikaw, Piper, nakita mo na siya. Bumalik na siya dito. Bumalik na siya sa 'yo. Don't waste that chance. Huwag mo nang pigilan."
"But..."
"I let you go. Huwag mo naman sayangin 'yon. Sasagarin ko na ang pagkatanga ko ngayon. Ngayon lang 'to, ha. Kaya, Piper. Makinig ka. Makinig kang mabuti." He held my hand tighter. "Maswerte kayo kasi nabigyan kayo ng panibagong pagkakataon ni Hunter. Huwag niyong sayangin 'yon. Kung iniisip mo ako, huwag na please. Makokonsensya lang ako kung hindi kayo magkakatuluyan. Pakiramdam ko ako ang magiging kontrabida sa inyong dalawa. Kaya, Piper... it's about time. It's about time para maging masaya na kayong dalawa. Both of you suffered long enough."
Niyakap niya ako at naramdaman ko na naman ang pagtulo ng mga luha ko. Akala ko tapos na. Akala ko wala na akong iiiyak.
"O? Hindi kita pinapaiyak, ha," he joked and wiped away my tears. "Sige na. Aalis na ako."
"Ha? Are you going to leave me here?"
He nodded and my eyes grew wide. It's 5 pm. The longer I stay here, baka abutan na ako ng dilim. "Uhm. I know this is too much, but... pwedeng kahit pasabay man lang hanggang sa sakayan?"
He laughed so hard, he started to shed tears. "You're funny, Piper."
"What are - " My words are cut off when Russel started walking away and I saw Hunter walking towards my direction.
"Bakit - " Hindi na rin natuloy ang sinasabi ni Hunter nang bulungan siya ni Russel.
I don't know what they're talking about basta bigla na lang tinapik ni Russel si Hunter and slightly pushed him towards me. Hunter is as confuse as me. Nang makarating na siya sa tapat ko, tumingin siya sa paligid. He looks anywhere... anywhere but me. He, then, started to scratch his head.
"Hindi ko alam na nandito ka. Nakatanggap lang ako ng message galing kay Nate. Nakikipagkita raw sa akin si Russel. Hindi ko alam na nandito ka rin."
I'm confuse too, I don't know what to say.
"Uhh. Uhm. Ano... Uhh."
I closed my eyes for a second. Pumasok lahat nang sinabi ni Russel sa akin. I'm lucky to be given another chance. I'm lucky to find someone who loves me, too. I shouldn't put it into waste. I should fight for this. I should be happy. We should be happy. It's about time. It's about time.
"Piper? Ayos ka lang ba?"
I let out a deep sigh and looked at Hunter straight in the eyes. "Russel and I broke up." Nanlaki ang mata niya at bahagyang napaatras. "He broke up with me. A few weeks ago na actually."
"I... I'm sorry to hear that."
"He told me he's breaking up with me kasi nararamdaman niyang I still have feelings for you. Sabi niya ayaw niyang maging kontrabida. Gusto na raw niya akong maging masaya. At first I keep on blaming myself for hurting him. Kaya lang since he's too nice, he told me that I shouldn't feel guilty - that I should choose to be happy." I paused and take a deep breath. I keep on rambling. I should stop rambling. "And I'll only be truly happy when I'm with you."
Nang tingnan ko siya, nakatitig lang siya sa akin. I can't read his expression. I let out a deep sigh and took one step forward, "I still have feelings for you. I still love you and I don't think I could ever love another man other than you. I don't know if it's a good thing or not kasi - "
"It's a good thing," he said and took a step forward. "It's a good thing that you still have feelings for me. It's a good thing that you still love me. It's a good thing that you could never love another man other than me. It's a good thing, Piper. It's the best thing."
He took another step forward and held my face. He leaned in closer until our forehead's finally touching, "I love you, Piper. I love you so much." And just like that, I felt his soft lips on mine.
Minutes later, nakaupo na kami sa ilalim ng puno. Nakasandal ako sa balikat niya at magkahawak kami ng kamay. Neither of us is talking pero ramdam na ramdam ko ang happiness.
Itinaas niya ang magkahawak naming kamay at pinaglaruan ang mga 'yon. I moved closer and he kissed me on my head.
"What does this makes us?" I asked him.
"Do you love me?"
Umayos ako ng upo at saka siya tinaasan ng kilay, "I just told you how I feel."
Nginitian niya ako ng nakakaloko at saka yumuko at sumandal sa balikat ko, "Just answer me. Please."
Hinila ko ang kamay ko at saka hinawakan ang mukha niya para iharap sa akin. He's smiling and I can't help but to smile too. "I love you."
"I love you, too," sagot niya at mas lumaki pa ang ngiti. I miss this side of him. 'Yung may pagkamasayahin. 'Yung may pagkabata. "Mahal natin ang isa't isa. Kung ako tatanungin mo, gusto ko talagang maging tayo ulit pero syempre nasa iyo pa rin ang desisyon. Ayos lang ba sa 'yo na maging tayo ulit?"
"Hmm. Huwag muna."
Sumimangot siya ng bahagya at pinigilan ko ang mapangiti. Ako raw bahala pero nalungkot naman noong sinabi kong huwag muna.
I smiled at him and pinched his nose, "Joke lang. Syempre ayos lang. Doon din naman bagsak natin. Isa pa, pinagsabihan na ako ni Russel. Ayoko namang itapon lang sa wala ang - " He cut me off by kissing me. Nanlaki ang mata ko and I was about to speak again when he started showering my face with kisses.
"I love you. I love you. I love you."
I can't help but to smile. I won't ever get tired hearing him saying he loves me.
And this time, this relationship - our relationship is for keeps.
***
Relationship Code No. 43: Choose happiness. Choose love.