Δεν ξέρω που ακριβώς πηγαίνω αφού αφήνω τον Harry στο δωμάτιό μου. Κάπου να ηρεμήσω. Δεν μου αρέσει να μαλώνω μαζί του, αλλά έπρεπε να συζητήσουμε κάποια πράγματα.
Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Ava ήταν έγκυος.
Ο τρόπος που ο Harry ήταν τόσο αμυντικός απέναντί μου με τρελαίνει. Μου κρύβει κι άλλα πράγματα; Γιατί να πρέπει να κάνει κάτι τέτοιο; Αν θέλει να τον βοηθήσω, γιατί να μου κρύβει πράγματα; Δεν με εμπιστεύεται;
Προφανώς και με εμπιστεύεται, αφού διάλεξε εμένα για να τον βοηθήσω εξ αρχής. Παρόλα αυτά, νιώθω πως η πλευρά του που μου κρατάει πράγματα είναι απομεινάρια του εαυτού του όσο ήταν ζωντανός.
«Σταμάτα να μιλάς Jane», αν μπορούσε να νιώσει θα τον χαστούκιζα.
Καταλήγω να καθίσω στο πάνω σκαλί της σκάλας, ακουμπώντας το σαγόνι μου στην παλάμη μου. Κοιτάζω τον πολυέλαιο, προσπαθώντας να σταματήσω να σκέφτομαι τον Harry.
Ακούω μια πόρτα να κλείνει και βήματα πριν να έρθει ο Harry και να καθίσει δίπλα μου στο σκαλί.
«Έχεις δίκαιο, κάνω λάθος», λέει.
«Πρωτότυπο», λέω, χωρίς να τον κοιτάζω.
Γελάει ελαφρώς, γέρνοντας μπροστά για να ακουμπήσει τους αγκώνες του στα γόνατά του. «Ειλικρινά, συγγνώμη» λέει. «Έπρεπε να σου πω για την Ava και για τα πάντα.»
«Ναι, έπρεπε.»
«Κοίταξέ με.»
Αναστενάζω, και γυρνάω αργά το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω. Παίρνει το χέρι μου και το κρατάει.
«Είμαστε ομάδα», λέει. «Είσαι το μόνο πράγμα που έχω τώρα, και τα πας τόσο καλά. Απλώς μην ακούς αυτά που σου λέω γιατί είμαι βλάκας και το ξέρουμε κι οι δυο μας.»
Χαμογελάω και ο Harry γελάει.
«Εντάξει», λέω. «Αν είμαστε ομάδα, πρέπει να κάνω μερικές δουλειές», αφήνω το χέρι του και σηκώνομαι.
«Πού πας;»
«Να μιλήσω με έναν ύποπτο.»
«Ποιον;»
--
Η πόρτα του Mel's Dinner κλείνει πίσω μου και ζητάω από την οικοδέσποινα για ένα τραπεζάκι. Χαμογελάει και γνέφει οδηγώντας με σε ένα τραπέζι στην γωνία του μαγαζιού και μου δίνει τον κατάλογο με το μενού.
Ο Ian μπαίνει μέσα μετά από μερικά λεπτά, χαμογελώντας μου καθώς κάθεται απέναντί μου.
«Λοιπόν; Θες να μιλήσουμε περαιτέρω για την υπόθεση;» ρωτάει, βγάζοντας το μπουφάν του και σταυρώνοντας τα χέρια του στο τραπέζι. Η σερβιτόρα του φέρνει έναν κατάλογο.
«Ναι», απαντάω. «Απλώς έχω ακόμα μερικές ερωτήσεις.»
Γνέφει. «Ριχ' τες.»
Παίρνω μια βαθιά ανάσα, γέρνοντας πίσω στην καρέκλα μου και σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος μου. «Τι έκανες το βράδυ που πέθανε ο Harry;»
Σηκώνει το φρύδι του. «Ζητάς το άλλοθι μου;»
Σηκώνω τον ώμο μου, γνέφοντας ελαφρώς.
«Λοιπόν», λέει. «Εκείνο το Σάββατο, στις 8 Ιουνίου υποθέτω, ήταν τότε που ήρθε η αδερφή μου από το πανεπιστήμιο για το καλοκαίρι. Ήταν δημοφιλής εδώ πέρα πριν να αποφοιτήσει, οπότε έκανε ένα τεράστιο πάρτι στο σπίτι μας. Ήμουν εκεί όλο το βράδυ.»
«Σε τι πανεπιστήμιο πηγαίνει η αδερφή σου;»
«Σε σχολή μηχανικών.»
«Ήταν και η μαμά σου στο πάρτι;»
«Ναι. Το πάρτι ήταν η πρώτη φορά που την είδα σχετικά χαλαρή μετά από αρκετό καιρό.»
«Πότε έμαθε για τον Harry;»
«Την πήραν τηλέφωνο για εξαφάνιση προσώπου την Δευτέρα το πρωί, οπότε υποθέτω πως ήταν στις 10 Ιουνίου.»
«Πόσο καιρό θεωρούσαν τον Harry εξαφανισμένο;»
«Περίπου ενάμιση μήνα. Μετά αυτό το διάστημα, όλοι υπέθεσαν πως ήταν νεκρός.»
«Γιατί τόσο σύντομα;»
«Πριν να παγώσει η υπόθεσή του, η υπόθεση ανήκε πάντα σε αυτές των εξαφανιζόμενων προσώπων. Όλοι άρχισαν να υποθέτουν πως είχε πεθάνει μετά από αρκετό καιρό παρόλα αυτά και μετά η υπόθεση έκλεισε και έκαναν ένα είδος κηδείας πριν μετακομίσουν οι γονείς του. Έπειτα βρήκαν το πτώμα του πριν από μερικές εβδομάδες... και έγινε μια κανονική υπόθεση δολοφονίας.»
«Επομένως κανένας δεν γνώριζε ότι ήταν πραγματικά νεκρός πριν βρεθεί το πτώμα του πριν από μερικές εβδομάδες.»
«Σωστά. Απλώς όλοι είχαν πειστεί πως αυτό είχε γίνει. Ένας χαρακτήρας σαν τον Harry δεν θα το έσκαγε έτσι απλά. Πάντα υπήρχε η πιθανότητα της απαγωγής, αλλά ήταν ξεκάθαρα μαζί με άλλα άτομα το βράδυ που πέθανε και έτσι αυτό δεν έβγαζε και πολύ νόημα. Η πόλη απλώς άρχισε να δέχεται το γεγονός πως πιθανότατα ήταν νεκρός. Και τότε βρέθηκε το πτώμα του, και ήταν το κερασάκι στην τούρτα.»
Η σερβιτόρα περνάει για να πάρει την παραγγελία μας. Παραγγέλνω έναν καφέ και ο Ian μια μερίδα τηγανιτές πατάτες.
«Άρα μου λες ότι ήσουν στο πάρτι του σπιτιού σου με την αδερφή σου όλο το βράδυ της ογδόης», λέω.
«Δεν με πιστεύεις;»
«Δεν ξέρω τι να πιστέψω.»
Ο Ian χαμογελάει. «Η μαμά μου μού είπε για το θέμα με τον καθρέφτη και το μαγαζί επιδιόρθωσης. Δεν πήγα εγώ τον καθρέφτη.»
«Ποιος θα το έκανε όμως; Και θα χρησιμοποιούσε το όνομά σου;»
«Πώς θα μπορούσα να ξέρω; Δεν ήξερα καλά κανέναν από τους φίλους του Harry.»
«Είσαι γιος της υπαστυνόμου», λέω, γέρνοντας μπροστά. «Ξέρεις πόσο εύκολο ήταν να το φορτώσουν σε εσένα; Να δώσουν τον καθρέφτη με το δικό σου το όνομα για να φανεί ότι είσαι εσύ ο δολοφόνος και όταν η μαμά σου καθαρίσει το όνομά σου θα φαινόταν πως απλά καλύπτει τον γιο της.»
«Άρα πιστεύεις ότι τον σκότωσα», λέει. «Νομίζεις πως όντως πήγα τον καθρέφτη.»
«Προφανώς και δεν το έκανες, εφόσον η περιγραφή του ανθρώπου που τον πήγε δεν σου ταιριάζει», λέω. «Απλώς λέω πόσο εύκολο ήταν το να σε ενοχοποιήσουν.»
Ο Ian σμίγει τα φρύδια του καθώς η σερβιτόρα φέρνει την παραγγελία μας. Ανοίγω ένα σακουλάκι ζάχαρης και το ρίχνω στον καφέ μου, βλέποντας προσεκτικά τον Ian.
«Έχεις δίκαιο», λέει. «Ήταν εύκολο να με ενοχοποιήσουν. Αλλά ποιος το έκανε;»
Κουνάω το κεφάλι μου. «Μακάρι να μπορούσα να σου πω. Αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρη.»
Ο Ian πιάνει την κέτσαπ. «Δεν το έκανα εγώ. Δεν θα μπορούσα να τον σκοτώσω. Δεν είχα κάποιο κίνητρο.»
«Η συμπάθεια που έδειχνε η μητέρα σου απέναντί του; Μου είχες πει μια φορά πως ήταν σαν δεύτερος γιος της.»
«Ήταν», λέει ο Ian γνέφοντας. «Μα δεν τον ζήλευα. Η μαμά μου ποτέ δεν έδινε πολλή σημασία έτσι κι αλλιώς. Δεν θα τον σκότωνα γι αυτό.»
Κοιτάζω τον Ian. Θέλω να τον πιστέψω, μα πρέπει να είμαι προσεκτική.
«Πώς λένε την αδερφή σου;» ρωτάω.
«Nellie», λέει. «Nellie Whitmore.»
«Πόσο χρονών είναι τώρα;»
«Είκοσι.»
«Πότε θα ξανάρθει;»
«Την ημέρα των ευχαριστιών.»
Ανακατεύω τον καφέ με το κουτάλι και πίνω μια μεγάλη γουλιά. Ο Ian με κοιτάζει προσεκτικά.
«Σε ευχαριστώ για την βοήθειά σου», λέω, αφήνοντας το φλιτζάνι μου κάτω και σηκώνομαι, βγάζοντας το πορτοφόλι μου για να αφήσω λεφτά πάνω στο τραπέζι. «Το εκτιμώ πάρα πολύ Ian.»
Γνέφει, γέρνοντας προς τα πίσω. «Με έχεις σύμμαχό σου. Να το θυμάσαι αυτό.»
«Ευχαριστώ», λέω πριν να χαμογελάσω και να βγω από το εστιατόριο.
--
«Λοιπόν», λέει ο Harry καθώς κάθεται όρθιος στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου όταν ξεπαρκάρω από το εστιατόριο. «Τι έμαθες;»
«Ο Ian είναι αθώος και τον έχουμε ως σύμμαχό μας», λέω.
«Ναι ε;»
«Ήταν στο πάρτι καλωσορίσματος της αδερφής του το βράδυ που σκοτώθηκες.»
«Και τον πιστεύεις έτσι απλά.»
«Δεν είχε κάποιο κίνητρο εναντίον σου.»
«Κι αν έχει κάποια εγκεφαλική διαταραχή;»
Η έρευνά μου για το ΔΔΠ έρχεται στο μυαλό μου. Κοιτάζω τον Harry από τον καθρέφτη του παρμπρίζ. «Πραγματικά πιστεύεις ότι αυτός σε σκότωσε;»
Ο Harry ανοίγει το στόμα του να μιλήσει και το κλείνει. «Όχι. Δεν το πιστεύω.»
«Ακριβώς», στρίβω στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στο σπίτι.
Η διαδρομή για το σπίτι είναι απερίγραπτα σιωπηλή. Ο Harry φαίνεται να σκέφτεται έντονα όπως κάνω κι εγώ.
«Κάτι πάει στραβά», λέει ξαφνικά καθώς στρίβω για το στενό που πηγαίνει στο σπίτι.
«Τι;»
«Πάνε πιο γρήγορα.»
Πατάω το γκάζι και μπαίνω γρήγορα στην τελική ευθεία για το σπίτι.
«Τι είναι αυτό;»
«Ποιο;»
«Κοίτα τις κορυφές των δέντρων. Τι λάμπει έτσι;»
Η καρδιά μου βυθίζεται.
Ο Harry βγαίνει από το αυτοκίνητο και τρέχει στο δάσος, με εμένα να αδυνατώ να πιστέψω αυτό που βλέπω και δυσκολεύομαι να τον ακολουθήσω.
Φτάνουμε στο ξέφωτο, η καρδιά μου αρχίζει να πονάει, και το σαγόνι του Harry είναι πεσμένο, κοιτώντας στο θέαμα μπροστά μας.
Το ξέφωτο, το αγαπημένο ξέφωτο του Harry, είναι μέσα στις φλόγες. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά με καπνό και με κάνει να βήχω, οι πύρινες φλόγες ακούγονται και καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Ο αέρας κολλάει και είναι καυτός καίγοντας τα πνευμόνια μου καθώς ο Harry με σπρώχνει μακριά και δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω μπροστά μου. Το κλαδί της ιτιάς πάνω στο οποίο συνήθιζε να κάθεται ο Harry πέφτει στο έδαφος, καίγεται, και οι κούνιες που κρέμονταν από την ιτιά είναι πλέον στάχτη.
«Πάρε το 100», λέει ο Harry. «Γρήγορα!»
Ψάχνω το κινητό μου και τρέχω προς το σπίτι, αναρωτώμενη πού είναι οι γονείς μου, τα αυτοκίνητά τους λείπουν από το πεζοδρόμιο. Μπορώ να μυρίσω τον καπνό από το σπίτι και προσπαθώ να μην κλάψω όταν ο ομιλητής του 100 το σηκώνει, και οι λέξεις δεν φαίνεται να βγαίνουν από το στόμα μου αρκετά γρήγορα.
--
«Εμπρησμός», λέει ο αστυνομικός καθώς οι πυροσβέστες σβήνουν τις τελευταίες φλόγες στο ξέφωτο. «Οι καιρικές συνθήκες είναι αρκετά υγρές για να μπορεί να είναι μια φυσική φωτιά, και βλέπουμε ξεκάθαρα σπιρτόκουτα κάτω από την ιτιά. Εκπληκτικό το πώς λίγα μόνο σπίρτα προκάλεσαν όλη αυτή τη ζημιά.»
Γνέφω, προσπαθώντας να διώξω τα δάκρυά μου.
Ο αστυνομικός με κοιτάζει. «Τι είπες ότι έκανες όταν είδες την φωτιά;»
«Έφτανα με το αυτοκίνητο και είδα το φως πάνω από τις κορυφές των δέντρων», λέω.
«Πού είναι οι γονείς σου;»
«Δεν είμαι σίγουρη. Απλώς δεν είναι στο σπίτι.»
«Εντάξει», ο αστυνομικός σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του.
«Δεν το έκανα εγώ», λέω. «Αν αυτό υπαινίσσεστε.»
«Όπως και να έχει πρέπει να έρθεις μαζί μου στο τμήμα. Ήσουν η μόνη που γνωρίζουμε πως ήταν στον τόπο του εγκλήματος.»
«Τι πράγμα; Αυτό είναι χαζό», λέω και ο αστυνομικός κατσουφιάζει.
«Πρωτόκολλο, συγγνώμη», λέει.
Επομένως κάθομαι πεισματάρικα στο πίσω μέρος του περιπολικού, αναρωτώμενη γιατί φαίνομαι συνέχεια ύποπτη σε αυτή τη γαμημένη πόλη –για τον εμπρησμό, το κολιέ. Την στιγμή που φτάνουμε στο τμήμα, είμαι πολύ νευριασμένη.
«Γιατί να έβαζα φωτιά σε ένα ξέφωτο που είναι ιδιοκτησία μου; Συνειδητοποιείτε πόσο ηλίθιο ακούγεται όλο αυτό;»
Ο αστυνομικός αναστενάζει, γέρνοντας στο γραφείο του τμήματος.
Η Detective Whitmore βγαίνει από το γραφείο της και τα μάτια της γουρλώνουν μόλις με βλέπει και έπειτα κατσουφιάζει.
«Τι τρέχει εδώ πέρα;» ρωτάει.
«Έγινε εμπρησμός στο ξέφωτο πίσω από το Cadence Manor», εξηγεί ο αστυνομικός. «Η δεσποινίς Marx ήταν το μόνο άτομο εκεί όταν φτάσαμε.»
«Μα γιατί να βάλει φωτιά στην ιδιοκτησία της;»
«Ευχαριστώ!», σηκώνω ψηλά τα χέρια μου στον αέρα αγανακτισμένη.
«Πέρα από αυτό, ήταν μαζί με τον γιο μου στο Mel's Dinner», λέει η Whitmore. «Αυτός μου το είπε. Δεν μπορεί να πρόλαβε να φτάσει εκεί και να βάλει φωτιά η οποία να κάψει τόσο μεγάλο μέρος του ξέφωτου.»
Αναστενάζω από ανακούφιση, κοιτώντας την Whitmore με ευγνωμοσύνη. Γνέφει.
Ο αστυνομικός κατσουφιάζει. «Ήταν απλώς θέμα πρωτοκόλλου το να την φέρω εδώ», λέει.
«Δεν είναι θέμα πρωτοκόλλου το να την κουβαλήσεις εδώ πέρα αν το σκεφτείς σωστά Morrison», λέει η detective γυρνώντας τα μάτια της. Με κοιτάζει. «Έλα στο γραφείο μου.»
Γνέφω και την ακολουθώ. Κάθομαι στη συνηθισμένη μου θέση και δέχομαι την μέντα που μου προσφέρει. Εκπνέει αργά, σηκώνοντας τα πόδια της πάνω στο γραφείο.
«Ώστε εμπρησμός ε;» λέει.
«Ο δολοφόνος πρέπει να το έκανε», λέω. «Πρέπει να πλησιάζω στο να βρω ποιος είναι, επομένως...»
«Εμπρησμός όμως; Εμπρησμός; Στο ξέφωτο. Δεν βγάζει και πολύ νόημα. Γιατί να μην αφήσει κάποιο απειλητικό σημείωμα; Ή να ζητήσει λύτρα; Εμπρησμός;»
«Από όσο άκουσα, το ξέφωτο ήταν πολύ σημαντικό για τον Harry όσο ζούσε», λέω αργά.
«Μα είναι ήδη νεκρός, όποτε γιατί να χρειαστεί να το κάψουν;» η Whitmore τρώει τον αντίχειρά της, σμίγοντας τα φρύδια της.
Σηκώνω τους ώμους μου. «Πράγματι δεν βγάζει νόημα.»
Η detective αναστενάζει. «Εντάξει, άσε με να σε πάω σπίτι σου.»
Μόλις φτάνουμε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι, οι γονείς μου βγαίνουν έξω από το σπίτι, ξεκάθαρα αγχωμένοι.
«Θεέ μου, Jane, είσαι καλά;» αναστενάζει η μητέρα μου, τραβώντας με να με αγκαλιάσει. «Τι συνέβη;»
«Εμπρησμός του ξέφωτου πίσω από το σπίτι σας», λέει η Whitmore, κάνοντας χειραψία με τους γονείς μου. «Detective Jennifer Whitmore, Αστυνομικό Τμήμα του Castle Hill.»
«Ποιος το έκανε αυτό;» ρωτάει ο μπαμπάς μου, κουνώντας της το χέρι.
«Δεν γνωρίζουμε», λέει η Whitmore βάζοντας τα χέρια της στις τσέπες της. «Αλλά θα το ερευνήσουμε το συντομότερο δυνατόν. Λυπόμαστε για την ιδιοκτησία σας.»
«Απλώς χαιρόμαστε που κανένας δεν έπαθε τίποτα», λέει ο πατέρας μου, βάζοντας το χέρι του στον ώμο μου.
Η Whitmore γνέφει. «Κι εμείς το ίδιο.» Με κοιτάζει. «Έχετε μια πολύ καλή κόρη. Πρέπει να είστε περήφανοι για αυτήν.»
«Είμαστε», λέει η μητέρα μου χαμογελώντας. «Σας ευχαριστούμε.»
Η Whitmore χαμογελάει και γνέφει πριν να μπει μέσα στο αυτοκίνητό της και να φύγει.
--
Στον ουρανό δεν υπάρχει φεγγάρι απόψε. Αντιθέτως είναι κατασκότεινος. Το μονοπάτι που οδηγεί στο ξέφωτο είναι γεμάτο λάσπες και τα παπούτσια μου βουλιάζουν ελάχιστα.
Το έσκασα αφότου κοιμήθηκαν οι γονείς μου. Πρέπει να σιγουρευτώ πως ο Harry είναι καλά. Βασικά, όσο καλά μπορεί να είναι, όταν το τόσο σημαντικό ξέφωτο γι αυτόν κάηκε ολόκληρο.
Μπαίνω μέσα στο ξέφωτο, η καρδιά μου βουλιάζει. Όλα είναι μαυρισμένα από την φωτιά, φαίνονται στενάχωρα και χάλια.
Ο Harry στέκεται και κοιτάζει τα πάντα, τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος του.
Στέκομαι δίπλα του.
«Κοίτα το», λέει. «Χάθηκε. Όλα είναι ένα μάτσο στάχτη.»
«Νομίζεις ότι το έκανε ο δολοφόνος;»
Γνέφει. «Φυσικά και το έκανε ο δολοφόνος. Ποιος άλλος θα το έκανε; Μου πήρε τη ζωή και τώρα μου παίρνει και αυτό», δείχνει με το χέρι του την ιτιά. «Κοίτα. Με το ζόρι πλέον μοιάζει ότι είναι δέντρο. Και οι κούνιες. Είναι καμένες, εκεί. Κοίτα τα όλα. Όλα όσα αγαπούσα σε αυτό το ξέφωτο έφυγαν, έτσι απλά! Από τα χέρια κάποιου άλλου. Όπως ακριβώς η ζωή μου, έτσι; Όπως ακριβώς...», βάζει το πρόσωπό του στα χέρια του και το αγκαλιάζω, τραβώντας τον στο μέρος μου.
«Έλα εδώ», ψιθυρίζω. «Δεν μπορείς να βασανίζεις τον εαυτό σου με το να κάθεσαι εδώ πέρα.»
Γνέφει και οι δυο μας περπατάμε αργά προς το σπίτι.
Καθόμαστε στο δωμάτιό μου μαζί καθώς αρχίζει να βρέχει έξω.
«Πραγματικά θέλω να πάω στην άλλη πλευρά», λέει.
Γνέφω. «Θα περάσεις.»
«Μισώ αυτόν τον κόσμο.»
«Το ξέρω.»
«Μισώ τους πάντες σε αυτόν τον κόσμο.»
«Το ξέρω.»
«Εκτός από εσένα.»
«Το ξέρω.»
Βάζει το χέρι του πάνω στο μάγουλό μου μαλακά. Γέρνει και με φιλάει, τα χείλη του ακόμη παγωμένα αλλά και πάλι το σώμα μου ζεσταίνεται καθώς περνάω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Απομακρύνεται ελάχιστα ώστε τα χείλη μας να είναι ακόμα ενωμένα, κοιτώντας μέσα στα μάτια μου.
«Μακάρι να μπορούσες να αισθανθείς», λέω.
«Το ξέρω.»
Βάζει τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου, τα δάχτυλά του χαϊδεύουν ελαφρώς το μάγουλό μου.
«Λυπάμαι για το ξέφωτο», λέω. «Πρέπει να είσαι τόσο νευριασμένος.»
«Είμαι», παραδέχεται. «Η παιδική μου ηλικία ήταν μέσα σε εκείνο το ξέφωτο και...»
Τον αγκαλιάζω και ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο μου. Και με χτυπάει και πάλι το πόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσε να είναι ζωντανός μαζί μου. Να αναπνέει και να αισθάνεται.
A/N: Εχθές και σήμερα οι περισσότερες μου είπατε ότι θέλετε να μεταφράσω το Obsession. Επειδή όμως θα ήθελα πολύ να μεταφραστεί το Aptitude το οποίο είναι μια φοβερή ιστορία (έχω κολλήσει και εγώ δύσκολα κολλάω με fanfic) σκέφτηκα να ανεβάσω ένα, δύο κεφάλαια και από τις δύο ιστορίες και όποια δω ότι σας αρέσει περισσότερο θα την συνεχίσω. Τι λέτε λοιπόν;
-Nora. Xx