Παρόν
Αύγουστος 2016
Ζέστη, ζέστη, ζέστη!
Ξυπνάω έπειτα από έναν πολύ ανήσυχο ύπνο, με τον ιδρώτα να σχηματίζει ρυάκια στο πρόσωπο και το κορμί μου. Το ρολόι στο κομοδίνο δείχνει τέσσερις τα ξημερώματα.
Ω! Είναι πολύ νωρίς ακόμη!
Χωρίς να προλάβω καλά καλά να συνέλθω, η ακατανίκητη δίψα μου με οδηγεί στην κουζίνα, για ένα αναζωογονητικό ποτήρι χυμό. Ανοίγω ένα κουτάκι γεμάτο με δροσερή βυσσινάδα και προτού το καταλάβω το τελειώνω. Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και αρκετά ήρεμη πια, αν και λίγο λαχανιασμένη, αφήνομαι να απολαύσω τη θέα από το παράθυρο της κουζίνας...
Μπροστά φαίνονται τα λουλούδια του πίσω κήπου μου, λίγο πιο πλάγια ο καταπράσινος, αγαπημένος μου λόφος, ενώ στο βάθος βλέπω τα φώτα και τη γέφυρα του Δουβλίνου. Αφήνω για λίγο να με συνεπάρει η κίνηση των αμαξιών μακριά και κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου, όταν χτυπάει το κινητό μου.
Το βγάζω από τη τσέπη της φόρμας μου και ελέγχω τα μηνύματα και την ηλεκτρονική αλληλογραφία μου. Ένας καταιγισμός συγχαρητηρίων για την επανέναρξη των πτήσεων μου. Αποφασίζω πως θα απαντήσω αύριο σε όλους για τα ευχαριστήρια και σκέφτομαι πως πρέπει να κάνω μια ακόμη προσπάθεια για να κοιμηθώ.
Κοιτάζω ξανά το ρολόι μου. Θεέ μου σε λίγες ώρες πετάω για Λονδίνο, δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου.
Λίγο πριν φτάσω στο δωμάτιό μου, με την άκρη του ματιού μου βλέπω αναμμένο το φως από την πόρτα του σαλονιού. Πολύ παράξενο! Ήμουν σίγουρη ότι έκλεισα τα φώτα πριν ξαπλώσω!
Ασυναίσθητα ανασηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και αρχίζω να πλησιάζω προς το σαλόνι. Έπειτα από λίγα, αλλά ατελείωτα δευτερόλεπτα, φτάνω στην πόρτα, κοιτάζω μέσα από την χαραμάδα και στιγμιαία παγώνω. Το κεφάλι μου μουδιάζει, δεν ξέρω τι να κάνω, τα νεύρα μου προφανώς αδυνατούν να στείλουν μηνύματα στον εγκέφαλο μου. Δεν κινούμαι, απλώς στέκομαι και κοιτάζω τον άντρα, που κάθεται στην πολυθρόνα μου και απολαμβάνει ένα ποτό δίπλα στο αναμμένο τζάκι μου.
Συγγνώμη, αυτός μπήκε για να κλέψει ή για να τα κοπανήσει; Άναψε και το τζάκι;
Πιο πολύ με όνειρο μου μοιάζει, αλλά προφανώς δεν είναι! Προσπαθώ να καταλάβω κάτι γι' αυτόν, όσο τον κοιτάζω, αλλά κάθεται γυρισμένος προς το τζάκι και το μόνο που μπορώ να δω είναι ένα μέρος των μαλλιών του και ελάχιστα το προφίλ του.
Είτε τον καταλαβαίνω είτε όχι πρέπει να τον αντιμετωπίσω! Σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να με είχε κυριεύσει φόβος και πανικός, αλλά τώρα νιώθω τη περιέργεια να σιγοκαίει μέσα μου και πρέπει να τη σβήσω.
Περπατάω όσο πιο ήσυχα και γρήγορα μπορώ μέχρι την κουζίνα, ανοίγω το συρτάρι και παίρνω ένα τεράστιο μαχαίρι. Μα ποιον κοροϊδεύω; Εγώ με αυτό ούτε ψωμί δεν μπορώ να κόψω όχι να επιτεθώ σε άνθρωπο!
Στρέφομαι επομένως σε κάτι πιο ασφαλές, για μένα, ένα τηγάνι!
Με ψεύτικη αποφασιστικότητα, το παίρνω και κατευθύνομαι πάλι προς το σαλόνι.
Φτάνω στην πόρτα και βλέπω ότι ο άνδρας δεν είχε αλλάξει θέση. Αρχίζω να την ανοίγω με προσοχή, ευχαριστώντας από μέσα μου τον θείο μου, που λαδώνει τακτικά τους μεντεσέδες του σπιτιού μου και δεν τρίζουν.
Άπειρα συναισθήματα κάνουν παρέλαση μέσα στο κεφάλι μου αυτή τη στιγμή και ξέρω πως δεν μπορώ να τα ελέγξω.
Κάνω δύο βήματα και πλησιάζω την πολυθρόνα, κρατώντας σφιχτά το τηγάνι πάνω από το κεφάλι μου. Πιστεύω πως με αυτό τον τρόπο θα τον χτυπήσω χρησιμοποιώντας όλη μου τη δύναμη, όταν ακούγοντας τη φωνή του, καταλαβαίνω πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να χρειαστεί!
«Καλησπέρα Τζες, ή καλύτερα να πω καλημέρα;»
Μένω ακίνητη στη θέση μου, ανήμπορη να κουνήσω ακόμη και το μικρό μου δαχτυλάκι. Γυρίζει ολόκληρος προς το μέρος μου, κοιτάζοντάς με έντονα στα μάτια, ενώ στην συνέχεια στρέφεται προς το τηγάνι και στα μάτια του καθρεπτίζεται η απορία που τον διακατέχει.
«Ετοιμάζεις κάτι για φαγητό; Γιατί εγώ θα προτιμούσα να συνεχίσω με το ουίσκι μου!»
Μου κάνει πλάκα, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται αυτό, νομίζω πως κάποιος μου κάνει πλάκα. Είμαι πεπεισμένη γι' αυτό. Αφ' ενός ξέρει το όνομά μου και αφ'ετέρου δεν μοιάζει καθόλου με κλέφτης. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι είναι πολύ γοητευτικός.
Συνέρχομαι από τη στιγμιαία ζάλη που μου προκάλεσε το γαλάζιο, δυνατό βλέμμα του και τα νεύρα μου τρίζουν από θυμό, για το αστείο που προφανώς μου σκάρωσε η αδερφή μου!
Ασταμάτητο ζιζάνιο!
Σημείωση: Αύριο πρέπει να της κάνω ένα περιποιημένο τηλέφωνημα, γιατί η μανία της με τις πλάκες της πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει!
Θέλω πάρα πολύ να τον βγάλω με τις κλοτσιές έξω από το σπίτι μου, να ξεχάσω το συμβάν, και να πέσω για ύπνο, αλλά κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση, μου φαίνεται ιδιαίτερα αισιόδοξο για σενάριο!
Ποιον κοροϊδεύω;
Εντάξει θα είμαι ειλικρινής!
Θέλω πολύ περισσότερο να καθίσω δίπλα του, να αφήσω το τηγάνι γιατί πόνεσαν και τα μπράτσα μου και να παρατηρήσω τα γοητευτικά χαρακτηριστικά του.
Τον κοιτάζω και τα πάντα πάνω του, με αφήνουν για ακόμη μία φορά απόψε, άφωνη.
Αφήνω το τηγάνι στο τραπεζάκι, στα αριστερά μου και κάθομαι στη διπλανή πολυθρόνα από την δική του. Η ζέστη που εκπέμπει το τζάκι, το οποίο τώρα βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου, είναι αποπνιχτική και βγάζω τη ρόμπα μου μένοντας με το τιραντάκι και τη φόρμα μου.
Ακουμπάει το ποτό του στα χείλη του και κοιτάζει προς την φωτιά, χωρίς όμως, να την βλέπει.
Βρίσκω χρόνο και τον παρατηρώ.
Το πρώτο που μου κάνει εντύπωση είναι το ντύσιμό του, είναι ίσως ο πιο καλοντυμένος άνδρας που έχω δει. Μοιάζει σαν να έχει γυρίσει από κάποιο γάμο. Φοράει ένα μαύρο, επίσημο κοστούμι, υπέροχο λευκό πουκάμισο, μαύρη γραβάτα με κόκκινες και άσπρες λεπτομέρειες, ενώ τα γυαλιστερά μανικετόκουμπά του, έχουν πάνω τους χαραγμένο, το γράμμα "Τ".
Τζες;
Αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι πως τα μανίκια του πουκαμίσου του είναι ξεκούμπωτα και κρέμονται.
Είναι άλλωστε το μόνο πράγμα που βρίσκω "ατημέλητο" επάνω του.
Το σώμα του είναι ογκώδες, γυμνασμένο, με λαξεμένους μύες και έρχεται σε τέλεια αναλογία με το πρόσωπο του, με τις υπέροχες έντονες γωνίες του. Τα χείλη του λεπτά, ανασηκωμένα από την δεξιά πλευρά με μια υπόνοια χαμόγελου, περιτριγυρισμένα από τα καστανά του γένια. Τα μάτια του ανοιχτόχρωμα, μάλλον γαλάζια θα έλεγα. Το βλέμμα του είναι δυνατό, τραχύ και με δυσκολεύει, καθώς μου απαγορεύει να πάρω από πάνω του το δικό μου.
Τζες, σύνελθε κορίτσι μου!
Είναι ένας ξένος στο σαλόνι σου κι εσύ αντί να τον ξεφορτωθείς κάθεσαι και τον... χαλβαδιάζεις, "σκουντάω" στον εαυτό μου!
«Πώς ξέρεις το όνομά μου;»
Τον ρωτάω έχοντας πλέον ύφος ανακριτικό και ειρωνικό, ώστε να καταλάβει ότι η πλάκα του δεν είναι αποδεκτή.
«Τζες περίμενα πολύ καιρό να επιστρέψεις!»
Μου λέει σαν να μιλάει για το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο! Ξεροκαταπίνω. Με αποπροσανατολίζει από το σενάριο που δημιούργησα στο μυαλό μου, για την ξαφνική εισβολή του στο σαλόνι μου. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, προσπαθώ να καταλάβω, προσπαθώ να του αντισταθώ και να αντιμετωπίσω αυτό το αλλόκοτο συμβάν, αλλά δεν μπορώ!
Σε μία ύστατη προσπάθεια να καταλάβω τι συμβαίνει τελικά, τον κοιτάζω με ένα παρακλητικό βλέμμα μήπως και με διαφωτίσει για όλα αυτά που δικαιούμαι να μάθω.
Πίνει με μία ρουφηξιά όσο ουίσκι απέμεινε στο ποτήρι του, το αφήνει με δύναμη στο τραπεζάκι και σηκώνεται απότομα πλησιάζοντας με, με σε δυο βήματα. Σκύβει και κλείνοντας το πρόσωπό μου στα χέρια του, με φιλάει με δύναμη και λύσσα.
Μοιάζει σαν να εξαρτιέται η ζωή του από αυτό! Ανατριχιάζει κάθε εκατοστό του σώματος μου, καθώς ένα παγωμένο μούδιασμα διαπερνά την πλάτη μου. Η καυτή αίσθηση στο στόμα μου, μου αρέσει όλο και περισσότερο και απολαμβάνω το ρούφηγμα των χειλιών μου που πονάνε, όσο δέχονται μία γλυκιά επίθεση από τα δικά του. Βογκάω και παραδίνομαι σε ένα αδιόρατο τρέμουλο, που μετατρέπει το σώμα μου σε μία ερωτική κινούμενη άμμο.
Το φιλί σταματάει, αλλά εγώ χρειάζομαι λίγα ακόμη δευτερόλεπτα για να επιστρέψω στον πλανήτη που ονομάζεται "γη".
«Σαν τον παλιό, καλό καιρό!».
Λέει λαχανιασμένος.
Τον κοιτάζω σαν χαμένη, έχοντας ζωγραφισμένη μία τεράστια απορία στο βλέμμα μου.
Επιμένει να μιλά με γρίφους και να με μπερδεύει ακόμη περισσότερο.
Κάθεται και πάλι, αφήνοντάς με αναστατωμένη, μαρμαρωμένη στην θέση μου, περιμένοντας να μάθω, τι πρόκειται να γίνει παρακάτω.
Κουνάει το κεφάλι του γρήγορα δεξιά και αριστερά, σε έναν αναζωογονητικό ρυθμό, χαμογελώντας με ένα υπέροχο, στραβό χαμόγελο. Γυρίζει προς το μέρος μου με ευχάριστη διάθεση, ενώ εγω δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη!
«Όλες οι γυναίκες τόσο περίεργες είστε;»
Ρωτάει, κοιτάζοντας με, με γνήσια απορία!
Ορίστε; Εγώ είμαι η περίεργη;
Που θα μπορούσα να γεμίσω δεκάδες σελίδες με ερωτήσεις γι' αυτόν, κι όμως παραμένω σιωπηλή;
Δεν ξέρει προφανώς πόση αυτοσυγκράτηση χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αποφασίζω να το παίξω χαλαρή και να μην επιτρέψω να καταλάβει, τι συμβαίνει αυτήν την στιγμή μέσα στο κεφάλι μου.
Εντάξει... και στο σώμα μου!
«Δεν πήρα απάντηση όμως!»
Του λέω προσπαθώντας να φανώ όσο πιο σοβαρή και αυστηρή μπορώ.
«Δεν τη χρειάζεσαι, απόψε μωρό μου. Μπορώ να έχω λίγο νερό;»
Αλλάζει συζήτηση...
Δεν απαντάω σε αυτά που είπε, όμως σηκώνομαι να του φέρω το νερό που ζήτησε, σαν υπνωτισμένη.
Σχεδόν τρέχοντας φτάνω στη κουζίνα και γεμίζω το ποτήρι, έχοντας εκατομμύρια σκέψεις και ερωτηματικά μέσα στο μυαλό μου.
Ποιος είναι αυτός; Πώς βρέθηκε σπίτι μου; Γιατί με φίλησε και γιατί είπε όλα όσα είπε;
Παίρνω βαθιά ανάσα και επιστρέφω στο σαλόνι αποφασισμένη να ξεκαθαρίσω την κατάσταση. Φτάνω και προς μεγάλη μου λύπη, βλέπω πως δεν υπάρχει κανένας μέσα στο σαλόνι. Γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά, αριστερά αλλά τίποτα!
Λες και αυτό που έζησα την τελευταία ώρα, εδώ, με αυτόν τον γοητευτικό άνδρα δεν συνέβη ποτέ. Το ποτήρι με το ουίσκι όμως, είναι στο τραπεζάκι.
Νομίζω πως θα τρελαθώ, δεν βγάζω άκρη!
Ξεφυσώντας πηγαίνω και κάθομαι στην πολυθρόνα που καθότανε αυτός πριν από λίγο και παρακολουθώ τη φωτιά, που κοντεύει πια να σβήσει. Κλείνω τα μάτια και φέρνω τη μορφή του στο μυαλό μου. Τόσο ερωτικός και τόσο απόκοσμος, έκανε τη καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, αλλά ποιος ήταν;
Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη του φιλιού του!
Με την εικόνα αυτή, που έχει εγκατασταθεί πλήρως πια στο κεφάλι μου, χάνομαι παρέα με το άρωμά του, σε έναν όχι και τόσο απονήρευτο ύπνο...
* * * * *
Το ξυπνητήρι χτυπάει στις επτά και μισή κι εγώ με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου, αφού το προηγούμενο βράδυ δεν ξεκουράστηκα όσο χρειαζόμουν. Οι άδειες των υπόλοιπων αεροσυνοδών είχαν ήδη βγει πριν την επιστροφή μου και τις αναπληρώνω, όσο κάποιες από αυτές, θα βρίσκονται ήδη για διακοπές στις Μπαχάμες. Μετά την πρώτη μου, έπειτα από καιρό, πτήση την προηγούμενη μέρα κι ένα τρελό βράδυ με τον άγνωστο γοητευτικό κύριο, πετάω σε δύο ώρες για Λονδίνο και πρέπει να τρέξω για να είμαι στην ώρα μου.
Φτιάχνω έναν δυνατό καφέ στη μηχανή, και τον πίνω σχεδόν μονορούφι. Βάφομαι, φοράω τη στολή μου και ανοίγω τις ψηλές, μαύρες καγκελόπορτες για να βγάλω το αυτοκίνητό μου έξω.
Πριν ακόμη βάλω μπροστά τη μηχανή, ανοίγω τέρμα τη μουσική! Ελπίζω πως τα πολλά ντεσιμπέλ θα με ξυπνήσουν, μιας και ο καφές δεν βοήθησε και πολύ στη νύστα, που δεν σταματάει να μου θολώνει το μυαλό.
Το "pocketful of sunshine" αντηχεί δυνατά σε όλο το αμάξι και οι στίχοι του με μεταφέρουν νοερά στο χτεσινό βράδυ. Τραγουδάω δυνατά τους στίχους, αφιερώνοντάς τους στον γοητευτικό ξένο μου.
"Take me away, a secret place, a sweet escape, take me away και ξανά, take me away..."
Η πτήση μέχρι το Λονδίνο είναι υπέροχη και διαρκεί ελάχιστα, ενώ η βροχή δεν μας ρίχνει καθόλου τη διάθεση. Άλλωστε το να βλέπεις τις λαμπερές από τον ήλιο στάλες του νερού, να ξεκινούν το ταξίδι τους προς τη γη αποτελεί ένα υπέροχο θέαμα.
Αποβιβαζόμαστε και όλες οι αεροσυνοδοί ξεκινάμε για μια βόλτα στις όχθες του Τάμεση. Παρακολουθώ τα κόκκινα λεωφορεία γεμάτα πάντα από κόσμο, το Big Ben, τα πλοία που διασχίζουν το ποτάμι κάτω από την γέφυρα και νιώθω ότι μεταφέρομαι σε μια άλλη εποχή ή πολιτεία. Αφήνω το μυαλό μου να ξεφύγει για λίγο και σκέφτομαι πως θα ήθελα να ήταν μαζί μου, εδώ, αυτός και να αγναντεύουμε μαζί το τοπίο.
Τη φαντασίωση μου διακόπτει η Πατρίτσια, όταν έρχεται δίπλα μου και μου τσιμπάει απαλά το μπράτσο.
«Έϊ, που τρέχεις;»
«Στον Τάμεση.»
Της απαντάω με μία υπόνοια χιούμορ.
«Άσ' τα αυτά, κάτι έχεις εσύ, από το πρωί σε παρατηρώ.»
Της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο, πειραχτικά και συνεχίζω να προχωράω. Πάντα με καταλαβαίνει αυτό το κορίτσι. Είμαστε αχώριστες από 5 χρόνων. Οι γονείς της έμεναν απέναντι από το πατρικό μου σπίτι, στην βόρεια Ιρλανδία και περνούσαμε όλες τις ώρες της ημέρας μαζί. Πάντα ήταν δίπλα μου, σε όλα μου τα προβλήματα και με προστάτευε σαν τη μικρή της αδερφή, αν και είναι λίγο μικρότερη από εμένα. Είναι τόσο αγχώδης σε ό,τι έχει σχέση με εμένα, που αρχίζω να πιστεύω πως έγινε και αυτή αεροσυνοδός για να με έχει... από κοντά!
Όσο και να θέλω να της εξιστορήσω τα πάντα για τη χτεσινή νύχτα, νομίζω πως είναι καλύτερα να συγκρατηθώ και να προσπαθήσω να το ξεχάσω. Ώρα είναι τώρα, να αρχίσω να μιλάω για τον άγνωστο που βρέθηκε ξαφνικά και ανεξήγητα στο σαλόνι μου.
Μάλλον θα με περάσει για τρελή!
Με την Πατρίτσια καθόμαστε σε ένα από τα πιο όμορφα, γραφικά καφέ του λονδίνου, το Monmouth coffee shop, στην υπέροχη τοποθεσία του Covent garden και περιμένουμε τα υπόλοιπα κορίτσια που αυτή τη στιγμή κάνουν τα ψώνια τους.
Κλείνω τα μάτια, εισπνέοντας βαθιά τη μυρωδιά από το αγαπημένο μου τσάι βανίλια-πορτοκαλί και προσπαθώ να ηρεμήσω τον άστατο ρυθμό της καρδιά μου, που από το πρωί χτυπάει άτσαλα!
Έπειτα από λίγα λεπτά, μπαίνουν στο μαγαζί τα κορίτσια κρατώντας μια μεγάλη ροζ τούρτα, διακοσμημένη με πολύχρωμα "macaroons" και δυο κεράκια με τους αριθμούς δύο και επτά τραγουδώντας δυνατά το "happy birthday to you". Μάλλον όλη αυτή η "φασαρία" έχει στόχο εμένα, και τα αυριανά μου γενέθλια. Αρχίζω να γελάω και να χειροκροτάω σαν μικρό κοριτσάκι, είμαι τόσο ενθουσιασμένη. Η έκπληξη, η τούρτα, οι φίλες μου θυμήθηκαν τα γενέθλια μου, είναι όλα τόσο μαγικά, που σταματάω να νιώθω, έστω και για μια στιγμή το φιλί του, που μουδιάζει ακόμα τα χείλη μου.
Σβήνω τα κεράκια και κάνω μια ευχή. Εύχομαι να είναι ο επόμενος χρόνος ό,τι καλύτερο έχω ζήσει ως τώρα και ταυτόχρονα ευχαριστώ το θεό που είμαι πια καλά, υγιής και μπορώ να σβήνω τα κεράκια μου παρέα με τις φίλες μου.
«Κορίτσι δεν τελειώσαμε! Νόμιζες πως θα γλιτώσεις, απλώς με μία τούρτα;»
Λέει η Βικτόρια, κλείνοντας μου το μάτι.
«Τι; Θα σβήσω και δεύτερη;»
«Όχι, χιουμορίστριά μου, εννοώ πως σειρά έχει το δώρο που σου πήραμε! Μόνο που δεν σου το λέω είναι το μυστικό μου.»
Τι, κι άλλο μυστικό, σκέφτομαι!
Μήπως ξέρουν κάτι για τον όμορφο άγνωστο; Μήπως τον έβαλαν αυτές; Εάν είναι έτσι, τότε το φιλί ήταν ψεύτικο. Όλα ήταν ψεύτικα!
Έντονη απογοήτευση με κυριεύει και ταυτόχρονα με ταρακουνάει και επαναφέρει την πορεία που έχει πάρει το μυαλό μου, προς το δρόμο που ονομάζεται "λογική".
Μα πως δεν το κατάλαβα νωρίτερα! Είναι λογοπαίγνιο, το μυστικό της Βικτόρια!
«Το βρήκα! μου πήρατε εσώρουχα από το λατρεμένο, "Victoria' s secret».
«Ναι! Γιατί το ροζ στις ξανθιές πηγαίνει». Λέει η Βικτόρια κλείνοντας μου το μάτι.
Ξέρω ότι το λέει γιατί εκείνη είναι από την Αφρική! Έχει τη λεγόμενη μαύρη ομορφιά και ισχυρίζεται ότι δεν της πάνε τα "κοριτσίστικα" καλούδια.
Εγώ νομίζω ότι της πάνε τα πάντα, είναι πιο εντυπωσιακή και από τη Ναόμι!
Όλες μαζί ξεσπάμε σε γέλια και χειροκροτήματα, ενώ μου δίνουν τη φούξια σακούλα, που βιάζομαι τόσο πολύ να ανοίξω.
Ω! ναι, είναι καλύτερο από αυτό που φαντάστηκα!
Είναι ένα ροζ, μίνι, διάφανο νυχτικάκι. Γύρω γύρω, έχει μια λεπτή ροζ σατέν γραμμή, στο κομμάτι του στήθους έχει καλοραμμένη δαντέλα και φυσικά συνοδεύεται από ασορτί ροζ σλιπάκι, που δένει στο πλάι με λεπτούς ροζ φιόγκους.
Μα αυτό είναι έργο τέχνης!
Τις ευχαριστώ, τις φιλάω μία-μία και τους υπόσχομαι πως θα το εκμεταλευτώ στο επόμενο κιόλας νυχτερινό "event".
Παρέα με τον όμορφο ξένο μου...
Στην επιστροφή για το Δουβλίνο με το αεροπλάνο, εξαντλημένες από τον ατελείωτο ποδαρόδρομο στα στενά του Λονδίνου, φορτωμένες με ουκ ολίγα ψώνια, συζητάμε για το Σαββατοκύριακο που πλησιάζει.
Δεν καταλαβαίνω πότε φάνουμε, όταν ακούω τον πιλότο μας, τον Πάτρικ να μας λέει πως πρέπει να ανακοινώσουμε στους επιβάτες μας την προσγείωση που αρχίζει σε λίγα λεπτά.
Χαιρετιόμαστε με την Βικτόρια και την Ντανιέλα, που φεύγουν με το αμάξι της Βικτόρια, ενώ εγώ παίρνω την Πατρίτσια στο δικό μου αυτοκίνητο για να την γυρίσω στο σπίτι της, που βρίσκεται αρκετά κοντά στο δικό μου.
Μπαίνουμε και πάλι στο αυτοκίνητο, ενώ οδηγώ με κινήσεις ρομπότ μέχρι το σπίτι.
Ήμαστε και οι δυο πολύ κουρασμένες.
Συνεννοούμαστε νοερά πως προτιμάμε τη σιωπή, ακούγοντας τη Mariah Carey στο φόντο, από οποιαδήποτε άλλη κουβέντα. Κοιτάζω την Πατρίτσια και μου φαίνεται ανήσυχη. Περνάει από το μυαλό μου ότι η ανησυχία της, ίσως έχει κάποια σχέση με τη δίκη μου. Μήπως ξέρει κάτι για τον άντρα που ούτε το όνομα του δεν πρόλαβα να μάθω; Ίσως πάλι και όχι...
Την αφήνω στο σπίτι και μου λέει ότι θα με πάρει αύριο το μεσημέρι για να μου ευχηθεί και ανήμερα των γενεθλίων μου , καθώς και για να μου πει το επόμενο πρόγραμμα πτήσεων.
Φτάνω στο σπίτι, ανοίγω τις καγκελόπορτες, παρκάρω και φοράω τις γόβες μου για να βγω από το αμάξι.
Ξεκλειδώνω την πόρτα και το πρώτο πράγμα που κάνω, είναι να τρέξω μέχρι το σαλόνι, μήπως με περίμενε πάλι καμία έκπληξη.
Τίποτα τελικά, όλα σκοτεινά και κρύα!
Βγάζω έναν στεναγμό ανακούφισης αλλά μάλλον τον νιώθω περισσότερο σαν αναστεναγμό απογοήτευσης.
Τι χαζό συναίσθημα για κάτι που στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ!
Το "δώρο" της μικρής, παιχνιδιάρας αδερφής μου για τα γενέθλια μου, κόστισε τη ψυχική μου ηρεμία.
Ναι, εκεί τελικά αποδίδω το γεγονός!
Απελευθερώνομαι από τα ρούχα μου, μπαίνω για μπάνιο και στην πρώτη καυτή σταγόνα που με χαϊδεύει καταφέρνω επιτέλους να αφεθώ χαλαρή και να την απολαύσω.
Είναι η πρώτη φορά που από χτες το βράδυ αφήνω τα συναισθήματα μου να με συνεπάρουν ελεύθερα, κάνοντας με να νιώθω ανατριχίλα, ανακούφιση και έναν σταθερό παλμό χαμηλά στην κοιλιά μου. Δεν μπορώ και ούτε θέλω, έστω για αυτήν την στιγμή, να βάλω στο μυαλό μου τη λογική που υπαγορεύει ότι δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτόν τον μοναδικά σέξι άντρα, που με κάνει να παραληρώ και μόνο στη σκέψη του.
Επιτρέπω στον εαυτό μου να τον φανταστεί για λίγο...
Τον σκέφτομαι να με κοιτάει, να μου μιλάει, να με χαϊδεύει, να με φιλάει και για λίγα λεπτά νιώθω υπέροχα, αφήνοντας το μυαλό μου να τρέξει ευχάριστα σε ημισκότεινα δωμάτια με τζάκια και αρωματισμένα φιλιά με ζεστό ουίσκι.
Το νερό κρυώνει, διακόπτοντας ξεδιάντροπα το ταξίδι μου και αναγκάζομαι, χωρίς τη θέληση μου, να βγω από το ντουζ. Σκουπίζομαι γρήγορα, βάζω την αγαπημένη μου κρέμα σώματος και φοράω το καινούριο μου μπέιμπι ντολ με το σλιπάκι, πολύ προσεχτικά για να μην σκίσω το αραχνοΰφαντο ύφασμα του. Η αίσθηση και η απαλότητα του είναι υπέροχη και για μια ακόμη φορά ευχαριστώ από μέσα μου τα κορίτσια για το δώρο τους.
Πραγματικά, ανυπομονούσα να το δοκιμάσω!
Στεγνώνω ανάποδα τα μαλλιά μου και τινάζοντας πίσω το κεφάλι μου με δύναμη βλέπω στο καθρέφτη μια διαφορετική γυναίκα με σέξι αμφίεση, κατακόκκινα μάγουλα και πλούσια ξανθά μαλλιά. Τα πράσινα μάτια μου έχουν πάρει μια πιο σκούρα απόχρωση και αντανακλούν έντονα τον πόθο μου, που είναι αδύνατον να κρυφτεί.
Βγαίνω από το μπάνιο και κατευθύνομαι φουριόζα προς την κουζίνα για ένα λαχταριστό σάντουιτς με σολομό, μιας και το στομάχι μου διαμαρτύρεται έντονα, μετά από τις πολλές ώρες που το έχω αφήσει άδειο.
Η βαθιά φωνή του χαϊδεύει τα αυτιά μου, πριν ακόμη η εικόνα του προλάβει να φτάσει στα μάτια μου.
«Καλώς την, σε περίμενα.»