Μη με ξεχάσεις, σ'αγαπώ

Τα πρώτα κομμάτια...

«Του παζλ; Αυτό είμαι για σένα μωρό μου, ένας γρίφος; Πιστεύεις πως όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι και τίποτε άλλο; Ω, Τζες πόση δουλειά έχω ακόμη με μας τους δύο».
Τρίβει το σαγόνι του με τα δυο του δάχτυλα και είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή στο κεφάλι του υπάρχει μεγάλη αναστάτωση. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου αλλάζει ύφος και αποφασισμένος συνεχίζει τη συζήτηση.
«Ετοιμάσου άγγελέ μου, πάμε για φαγητό. Κάποια εδώ μέσα έχει γενέθλια και πρέπει να αφήσουμε τους... γρίφους για λίγο και να το γιορτάσουμε».
Είμαι σίγουρη πως προσπαθεί να κερδίσει χρόνο αλλά δεν αντιδράω σε αυτό. Σφίγγει τα χείλη του και σε συνδυασμό με το σοβαρό του ύφος, καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση. Του χαμογελάω απολογητικά και πηγαίνω προς το μπάνιο για να ετοιμαστώ. Νιώθω άσχημα χωρίς όμως να ξέρω τον λόγο. Το μόνο που ξέρω είναι πως τον πλήγωσα και του χάλασα τη διάθεση, αλλά δεν γνωρίζω το γιατί. Αποφασίζω να το ψάξω αργότερα και ετοιμάζομαι με προσοχή για να αποπλανήσω τον πιο γοητευτικό άντρα που έχω γνωρίσει.
Σε λιγότερο από μισή ώρα είμαι έτοιμη. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Νομίζω πως είμαι ελκυστική, αλλά όταν ξέρεις ότι θα σταθείς δίπλα σε έναν άντρα σαν αυτόν, δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρη. Φοράω ένα λουλουδάτο φόρεμα με φαρδιές τιράντες, ιδιαίτερα στενό στη μέση, σε γραμμή άλφα. Το μήκος του είναι μέχρι το γόνατο και το μπούστο είναι ανοιχτό χωρίς όμως να είναι προκλητικό. Τα κίτρινα πέδιλα που φορούσα και πριν, νομίζω ταιριάζουν αρκετά. Τα μαλλιά μου, μιας και δεν είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου για να τα ετοιμάσω, τα έπιασα σε έναν ατημέλητο κότσο που ταιριάζει αρκετά στην υπόλοιπη εμφάνισή μου. Τώρα είμαι έτοιμη και βγαίνω για να γιορτάσω τα πιο περίεργα κι ενδιαφέροντα γενέθλια της ζωής μου.
Μόλις ανοίγω την πόρτα του μπάνιου, τον βλέπω να κοιτάει έξω από το παράθυρο και να μιλάει στο τηλέφωνο.
«Πατέρα, μπορώ να διευθετήσω το πρόβλημα και χωρίς να είμαι στην εταιρεία. Η Μόνικα δεν έχει καμία δουλειά να ανακατεύεται. Θα ξαναμιλήσουμε αργότερα».
Ακούω αυτά που λέει και ρουφάω τα λόγια του σαν σφουγγάρι, μήπως εντοπίσω κάποια χρήσιμη πληροφορία. Αυτομάτως μου δημιουργούνται κάποιες απορίες. Ποια είναι η Μόνικα; Σε ποια εταιρεία αναφέρεται; Τι πρόβλημα δημιουργήθηκε; Κλείνει το τηλέφωνο και γυρίζει προς το μέρος μου με αρκετά σοβαρό ύφος. Είναι πολύ όμορφος και γοητευτικός, τον θέλω σαν τρελή αλλά ξέρω πως πρέπει να περιμένω. Φοράει μπλε σακάκι και παντελόνι σε σπορ γραμμή με γαλάζιο πουκάμισο. Το χέρι του το έχει στην τσέπη και το κουνάει σαν να έχει κάτι μέσα σε αυτήν. Με δυσκολία τραβάω το βλέμμα μου από πάνω του, μόλις τα καταφέρνω παίρνω την τσάντα μου και κατευθύνομαι προς την πόρτα.
«Ένα λεπτάκι ομορφιά μου, θέλω κάτι να σου δείξω».
Σταματάω στη θέση μου για μια στιγμή και τον κοιτάζω με απορία.
Προχωράει προς το κομοδίνο, ανοίγει το συρτάρι και βγάζει ένα αεροπορικό καπέλο.
«Αυτό είναι δικό μου».
Μου λέει πολύ απλά και μου το δίνει.
«Ήμουν πιλότος.»
«Ήσουν; Επομένως...»
«Επομένως, τίποτα. Στο είπα γιατί θέλω να νιώθεις ασφαλής δίπλα μου και γιατί πρέπει να δεις ότι όλα θα αποκαλυφθούν σιγά σιγά. Χρειάζομαι χρόνο. Δεν στο λέω για να τροφοδοτήσω το μυαλό σου με στοιχεία ώστε να λύσει... γρίφους.»
Με κόβει με έναν τρόπο, έτσι που να μην μπορώ να του φέρω αντίρρηση.
Σταματάω στα χείλη μου τις ερωτήσεις που ήθελα να κάνω. Μου αρκεί που είναι δίπλα μου, που με θέλει, που είναι ο πιλότος μου. Έστω ο... πρώην πιλότος μου. Με πιάνει από το χέρι, χαϊδεύοντας το απαλά με τον αντίχειρα του και στέλνει αγαλλίαση σε όλο μου το σώμα. Σκύβει ξαφνικά στο αυτί μου και η ένταση μου φτάνει στο ζενίθ.
«Πως καταφέρνεις κάθε φορά να είσαι ομορφότερη από τις προηγούμενες;»
Το σχόλιο του δημιουργεί ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη μου αλλά κι ένα ακόμη πιο πλατύ στην καρδιά μου.
Κατεβαίνουμε τη μεγάλη σκάλα και οδηγούμαστε αριστερά σε έναν μακρύ διάδρομο, όμοιας αισθητικής με τον υπόλοιπο χώρο του ξενοδοχείου. Διασχίζουμε τον διάδρομο και φτάνουμε σε μια μεγάλη γυάλινη διπλή πόρτα που την πλαισιώνει λευκό ξύλο. Το γκαρσόν μας ανοίγει διάπλατα τις πόρτες και μας κάνει μια ευγενική χειρονομία για να περάσουμε. Το εστιατόριο είναι κομψό και λιτό. Είναι ένας χώρος πολύ φωτεινός κι ευχάριστος, τον κοσμούν στρογγυλά τραπέζια με λευκά, λινά τραπεζομάντιλα και μπορντό αρχοντικές καρέκλες. Τα κρυστάλλινα ποτήρια είναι σε τέλεια διάταξη μεταξύ τους, αλλά και με τα λευκά σερβίτσια. Η ομορφότερη νότα διακόσμησης του εστιατορίου είναι τα πανέμορφα λίλιουμ στο κέντρο κάθε τραπεζιού που διαχέουν
ένα υπέροχο άρωμα στο χώρο. Καθόμαστε δίπλα στο παράθυρο και ο σερβιτόρος έρχεται αμέσως για να μας πάρει παραγγελία. Ο Τζέιμς παραγγέλνει και για τους δυο μας φαγητό και ποτό. Λίγο πριν αντιδράσω επειδή δεν με άφησε να διαλέξω το γεύμα μου, συνειδητοποιώ ότι παρήγγειλε το αγαπημένο μου πιάτο.
«Διάλεξες τυχαία για εμένα χοιρινό με μέλι και λαχανικά;»
Τον ρωτάω με έντονο βλέμμα. Νιώθω την ταραχή του, αν και  προσπαθεί με κόπο να την κρύψει.
«Θα παραγγείλεις εσύ το γλυκό μωρό μου. Δεν πιστεύω να σε πείραξε που διάλεξα εγώ».
«Τζέιμς, απλώς αναρωτιέμαι πώς ήξερες ότι θα διάλεγα αυτό;» Καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να ξεφύγει.
Βάζει το χέρι του στην τσέπη του παντελονιού του και βγάζει ένα μακρόστενο, μπορντό, βελούδινο κουτί. Ήρθε η ώρα η ταραχή να επιστρέψει σε μένα, αυτή τη φορά πιο έντονη από πριν. Μου το προσφέρει κι εγώ με τρεμάμενα χέρια, το παίρνω. Το βλέμμα του προδίδει πως αυτός είναι πιο αγχωμένος από μένα και αυτό με παραξενεύει ακόμη περισσότερο. Ανοίγω το κουτί και βλέπω ένα εκπληκτικό λευκόχρυσο ρολόι με μικροσκοπικά διαμαντάκια περιμετρικά του καντράν. Ταράζομαι, δεν περίμενα σε καμία περίπτωση κάτι τόσο ακριβό. Σαν υπνωτισμένη σηκώνομαι από τη θέση μου, τον πλησιάζω και τον αγκαλιάζω σφιχτά. Η ένταση του δεν έχει φύγει και αναρωτιέμαι γιατί. Απομακρύνομαι από την αγκαλιά του και τον κοιτάω με απορία.
«Μωρό μου, γύρισε το ρολόι από την πίσω πλευρά σε παρακαλώ». Μου λέει σαν να πρέπει αυτό, να εξηγήσει τα πάντα. Το γυρίζω και παγώνω. Ναι, αυτό είναι κάτι που δεν περίμενα να δω.
Στο καπάκι του είναι χαραγμένο ένα καλλιγραφικό μήνυμα. Γράφει: «Μη με ξεχάσεις, σ'                                                                αγαπώ» κι από κάτω έχει τα αρχικά μας το ένα δίπλα στο άλλο. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάω με απορία.
«Τζες μου, ξέρω ότι δεν καταλαβαίνεις πολλά ακόμη, αλλά θέλω να με εμπιστευτείς. Δεν ξέρω αν θα μας καλό που ανοίγω τα χαρτιά μου τόσο νωρίς, αλλά το κορίτσι μου, σήμερα έχει τα γενέθλιά του και της οφείλω ένα ιδιαίτερο δώρο».
Το φοράω χωρίς να πω κουβέντα και το χαζεύω για λίγα δευτερόλεπτα πάνω στο χέρι μου. Αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει τίποτα, είμαι ευτυχισμένη. Ξέρω πως δεν πρέπει, πως θα την πατήσω, πως θα πληγωθώ και πως είναι τόσο παράλογο όλο αυτό το σκηνικό, αλλά η καρδιά μου αποφασίζει μόνη της πια, χωρίς τις πολύτιμες συμβουλές του μυαλού μου. Αν η Πατρίτσια ήξερε τι κάνω, θα με έσερνε από τα μαλλιά πίσω στο Δουβλίνο, εδώ που τα λέμε και κάθε λογικός άνθρωπος. Παρ'  όλα αυτά με θέλει, το νιώθω, και θέλω να το ζήσω, οποίο και αν είναι το τίμημα. Τον ευχαριστώ για το υπέροχο και προφανώς πανάκριβο δώρο του και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.
Τελειώνουμε το δείπνο μας κι ενώ νόμιζα πως θα γυρνούσαμε στο δωμάτιο μας, ο Τζέιμς μου επιφυλάσσει μία ακόμη έκπληξη. Φεύγουμε από το εστιατόριο και βγαίνουμε από την πίσω πόρτα του ξενοδοχείου. Το θέαμα είναι ονειρικό. Βρισκόμαστε σε μία αχανής καταπράσινη έκταση που τελειώνει εκεί που φτάνει το βλέμμα μας ενώ παντού υπάρχουν  διάσπαρτες τρύπες και σημαιούλες. Ω, ναι, είναι ένα τεράστιο γήπεδο γκολφ και χαίρομαι τόσο που θα παίξουμε με τον Τζέιμς, αν δεν νομίζω να έχω πιάσει ποτέ μπαστούνι στα χέρια μου. Φεύγει για μια στιγμή από κοντά μου κι επιστρέφει με τα σύνεργα για το παιχνίδι. Αλλάζουμε τα ρούχα μας σε ένα δωμάτιο μέσα στο μαγαζί με τα είδη γκολφ και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.
Ξεκινάει αυτός πρώτος, ρίχνει με δύναμη την βολή και το μπαλάκι πλησιάζει την πρώτη τρύπα. Η δεύτερη βολή είναι δίκη μου, δεν έχω ιδέα τι ακριβώς πρέπει να κάνω, αν και είμαι ήδη σε στάση βολής κρατώντας το μπαστούνι. Ο Τζέιμς καταλαβαίνει την αμηχανία μου και έρχεται από πίσω μου πιάνοντας το μπαστούνι πάνω από τα δικά μου χέρια. Η μυρωδιά του με πλημμυρίζει, ένα άρωμα φρεσκάδας διαπερνάει τα ρουθούνια μου στέλνοντας κύματα ρίγους σε όλο μου το κορμί. Αποπροσανατολίζομαι εντελώς και σκέφτομαι πως είμαι μαζί του, σε διαφορετικά είδη παιχνιδιών, που δε λαμβάνουν χώρα σε δημόσιους χώρους όπως αυτός. Τα λόγια του με ξυπνάνε από τον ερωτικό μου λήθαργο.
«Μωρό μου, σηκώνουμε το μπαστούνι και με τα δυο χέρια και χτυπάμε με δύναμη το μπαλάκι προσπαθώντας να το στείλουμε όσο πιο κοντά στην τρύπα μπορούμε.»
Θέλω να του πω ότι αυτό μου φαίνεται εύκολο, αλλά προτιμώ να τον αφήνω να μου εξηγεί, για να συνεχίσει να στέκεται τόσο κοντά μου. Η βολή μου είναι καλή, τόσο καλή που το μπαλάκι μου ξεπερνάει το μπαλάκι του Τζέιμς. Γυρίζω και κοιτάω τον Τζέιμς με υπεροπτικό ύφος, ανασηκώνοντας όσο πιο πολύ μπορώ το φρύδι μου. Για μια στιγμή κοιτάζει στον ουρανό αλλά δεν πτοείται, με περπάτημα νικητή πλησιάζει ξανά το μπαλάκι και το χτυπάει με δύναμη. Αυτή τη φορά η βολή του δεν είναι και τόσο καλή, η μπάλα απομακρύνεται από τη τρύπα, αλλά εκείνος συνεχίζει να δείχνει ατάραχος. Ξέρω ότι αυτό δεν ισχύει και ήρθε η δίκη μου ώρα να χαμογελάσω με ύφος νικήτριας. Οι βολές περνάνε χωρίς να ανταλλάσσουμε κουβέντα, αλλά ο ερωτισμός μεταξύ μας είναι πιο δυνατός από κάθε άλλη φορά. Τα βλέμματά μας είναι έντονα, κάθε φορά που με κοιτάει αισθάνομαι το στήθος μου να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα και νιώθω να καίγομαι από πόθο για αυτόν τον άντρα. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ με επιτυχία και χαμηλώνω για μία ακόμη φορά το βλέμμα μου, ενώ σχεδόν ακούω το στραβό γελάκι του να επιστρέφει. Ξέρει πως να με παίζει και πως να με τρελαίνει κι εγώ νιώθω τελείως αδύναμη κοντά του.
Ρίχνω την τελευταία μου βολή και το μπαλάκι, είναι απίστευτο, αλλά μπαίνει στην τρύπα. Δεν μπορώ με τίποτα να το πιστέψω, πετάω κάτω το μπαστούνι, αρχίζω να χοροπηδάω και να φωνάζω σαν μικρό κοριτσάκι, κάνοντας τσαχπίνικα κουνήματα με τους γοφούς μου. Τρέχω και σκαρφαλώνω στην αγκαλιά του Τζέιμς και τα γέλια συνεχίζονται.
«Ναι, μωρό μου, έτσι, άξιζε να χάσω για αυτήν την αντίδραση». Ω, όχι δεν θα το περάσει έτσι εύκολα.