Draco Malfoy/Harry Potter: You're Special To Me #1 [VOLTOOID ]

hoofdstuk 17

POV EMMA
Eigenlijk is er op mijn broertje na niks speciaals aan het stuk perkament.
"Jongens ik moet gaan, ik heb nog veel huiswerk." zei Benno.
Ik stond op en gaf hem een knuffel.
"Tot morgen." zei ik.
"Tot morgen Em." zei hij.
Hij liep de kamer uit, een ongemakkelijk stilte volgde.
"Duss..." zei Draco.
"Dus..." zei ik.
We wisten beide overduidelijk niet wat we moesten zeggen.
"Het spijt me heel erg dat ik zo uitviel tegen je." zei hij.
"Ik heb het je al vergeven. En het spijt mij dat ik je tegen de grond kwakte." zei ik beschaamd.
"This oké." zei hij.
"Was je echt verliefd op Potter?" vroeg hij.
Ik knikte.
"Maar ik kon niet kiezen tussen jullie twee..." zei ik.
Draco glimlachte zwakjes.
"Luister, ik weet niet hoe ik het duidelijk moet maken, maar ik zal je niet kwetsen." zei hij.
Ja ja een Malfoy die niemand kwetst.
"Draco dat kan je me niet beloven." zei ik.
"Ja dat kan ik wel." zei hij.
Ik keek hem ongelovig aan.
"Ik ben niet zo als mijn vader." zei hij met zijn kaken op elkaar.
Dit is het probleem juist, dat is hij wel.
"Dat weet ik" zeg ik. Ik kan de waarheid wel vertellen, maar die is te hard.
We zitten samen in stilte op de bank. Beide niet wetend wat te zeggen.
Ik sta op en pak een boek, ik word gek van de stilte.
"Wat is dat voor boek?" vraagt Draco.
"oorlogswinter, een Muggle boek." zei ik.
Hij keek er walgend naar.
"Luister, een van mijn beste vrienden in Greenshill was een Muggle." zei ik.
Hij keek me geschrokken aan.
"Het was zelfs mijn vriendje voor 2 jaar." mompelde ik.
"WAT?!" riep hij verontwaardigd.
"Stel je niet aan, jij zegt dat je niet zoals je vader bent. Maar daar merk ik niks van." zei ik kil.
Hij keek me woedend aan.
Ik deed hetzelfde terug.
"Je maakt het jezelf niet echt makkelijk hè?" zei ik.
"Alsof jij perfect bent." zei Draco geïrriteerd.
" Ik ben inderdaad niet perfect. Maar ik ben niet zo zielig om alles wat mij niet ligt, minderwaardig te laten lijken." zei ik.
"Jij weet niks over mij." zei hij.
"Ik weet veel meer over jou dan dat jij wilt dat ik weet." zei ik kil.
We stonden tegelijk op.
"Je bent onmogelijk." zeiden we allebei tegelijk.
"Dat is juist wat je zo leuk aan mij vind." zeg ik met mijn armen gekruist.
Hij grijnsde.
"Misschien heb je gelijk." zei hij.
" Ik heb altijd gelijk en ben je Niet boos meer Dracie-poo?" vroeg ik pesterig.
"Alles behalve dat." zei hij.
Ik grinnikte.
"Wij zijn onmogelijk." lachte ik.
Hij trok me in een knuffel.
"Je bent gestoord wist je dat?" vroeg hij.
"Gek genoeg, ben je niet de eerste die dat zegt." lach ik.
Ik verstop mijn hoofd in zijn nek.
Hij ruikt echt lekker.
Ja duhh je rook hem met de Amortentia. Zei een irritant stemmetje in mijn hoofd. Daar moet ik het stemmetje gelijk in geven.
"Je rook mij zeker?" vroeg Draco.
Ik voelde gewoon dat hij grijnsde.
Ik knikte ja.
Hij trok zich terug en keek me geamuseerd aan.
"Geef je het eindelijk toe?" vroeg hij vol van zichzelf.
"Nee." zei ik kil.
Hij keek me verbaasd aan.
"Nee grapje ik geef het toe." zei ik lachend.
Hij duwde me speels een stukje naar achter.
"Ik kreeg zo wat een hartverzakking." zei hij.
"Dat was de bedoeling." zei ik grijnzend.
Hij legde zijn hand op mijn wang en kwam dichterbij.
Hij kuste me, deze keer deed ik niks wat hem pijn zou doen.
"Lieve Emma, wil je mijn vriendin zijn?" vroeg hij toen we terug trokken.
"Ja Dray." zei ik en omhelsde hem.
Ik kan niet blijer zijn dan nu.