**
BITBIT ang isang box, habang nasa pagitan ng mga labi ko ang ang isang itim na gunting, naglakad ako patungo sa parte ng overlooking kung saan, konti lang ang space. 'Yong parte dito na may isang malaking puno lang at konting space kung saan kami pwedeng kumain at magsama. Napapalibutan na kasi ito agad ng mga malalaking dahon at mga kung ano-ano.
Nilapag ko 'yon sa table na dinala ko pa talaga. Pinunasan ko rin ang pawis ko sa noo. Mainit kasi, e. Nagpatulong ako sa mga dinala ko ngayon kina Aki, Miro at Cady. Pero di sila tutulong sa pag-aayos. Alam ko namang mayroon din silang kailangan gawin kaya di ko nalang sinama. Tsaka pa, masaya naman ako sa ginagawa ko kahit ako lang mag-isa. Lalo na't naiisip ko'ng lahat ng pagod na 'to'y para sakanya. Ayos na. Kaya na. Kahit mag-isa.
Niremind ko ulit si Prim kaninang umaga tungkol dito. Mabuti na 'yong sigurado. Sabi naman niya makakapunta siya. Siya na lang daw magda-drive. Ayaw niyang ipagdrive siya ng driver niya. Ako naman, maghihintay ako dito. Kung magbibihis man ako, andiyan naman ang sasakyan ko, e.
Kinuha ko sa box na lalagyan ko ang mga polaroid pictures ni Prim... at namin. Alam kong medyo typical 'tong gagawin ko. Pasensya naman, beginner ako, e. Mapag-aaralan naman 'yan. Hindi naman ikaw ang mag-e-effort, so shut up nalang.
—
I am standing in front of a view. A view where in I layed every damn feels I have for her. The lights were, I can say, more beautiful than I have expected. It was hanging on a tree at the center of this place, together with all the pictures that were taken before and after I knew I was doomed. Underneath there, placed two chairs and a table. With food well prepared. Thanks to my Mom for doing all of it. She insisted. Beside the table, inches away from it, may mga ilaw rin, nakalagay pa nga ito sa mga squared white box. Nakasabit rin. I swear, I could just close my eyes remembering how many times I failed on making that.
I smiled and then bowed my head a little. These crazy things I did for you, will it even take your sanity?
I bet no. I guess not. I think never.
Plano ko'ng isayaw siya sa baba ng mga ilaw na 'yon. Plano ko'ng hawakan siya sa bewang at ilapit lalo sakin. Plano ko'ng idikit ang noo namin habang sumasayaw.
Napakagat ako sa labi ko at napailing. Baliw ka na nga sakanya.
Sumandal ako sa kotse ko at tinignan ang relo. 6:30. Papunta na siguro 'yon no? Kanina, pinadala ni Mama ang mga pagkain around 5. She took time to make it. Buti nalang mabait din 'yong Nanay ko, e. Kung wala edi nagkandaugaga ako sa kakagawa ng mga 'to.
I texted her Ingat.
Ilang minuto pa ang nakalipas at may nakita na akong sasakyan na papalapit. Siya na nga 'to. Sasakyan niya 'to, e.
Huminto siya sa harap ko. At ilang segundo lang, bumaba na rin siya.
Napa-awang ang bibig ko nang makita ko siya. She looks so fine standing there. She's beyond perfect.
Nakasuot siya ng isang blue dress. Naka-bun ang buhok at may konting make up lang. Simpleng-simple. Nakakamatay.
Lumapit ako sakanya. Nakatingin lang siya sakin. Hindi masama, hindi galit. Medyo naa-awkward. "Hi, Prim."
"Hello,"
"Ah, tara?" Inilahad ko ang kamay ko sakanya. Tinignan niya muna ito. Ngumiti at tumingin sakin.
Lord, akin nalang 'to.
Hindi ako magpa-paalam kay Jared kasi di naman talaga sakanya si Prim. Kay God. Kaya sakanya ko hihingiin si Prim. 'Di kay Jared. Di ko siya close.
"Sure," Tinanggap niya 'yon. At magkahawak, naglakad kami papunta sa parte kung saan may inihanda ako. Nakita na niya 'to kanina pa pero noong mas malapit na kami, huminto siya. Kaya napahinto rin ako.
Nakatingin siya sa kabuoan ng kalokohan ko pero ako, nakatingin lang sakanya. Kasi sakanya ako naloloko. Kahit na sarili ko mismo niloloko ko na. Tanga-tanga.
Ang hard mo @ self.
Bumuntong hininga ako. Nakatingin siya't nakangiti parin. Ako naman, ganon din. Ganon parin. Sakanya parin ang tingin. Tangina, kahit puso ko din pwedeng-pwede niyang angkinin.
Napapa-ngiti nalang ako sa reaksyon niya. Ang saya niya. Kita ko 'yon. Masakit lang kasi hindi ko parin mahigitan 'yong saya na nakikita ko pag si Jared ang kasama niya.
Ang sakit nun ah @ self.
Naglakad ako papunta sa harap niya.
Turned my back against the beautiful setting and faced the reason why I ain't regretting. I faced my favorite person in the world.
Kinain ka na ng pagibig @ self.
"Ayos lang ba?" Nahihiya pa 'ko nun ah. Anak ng garapata. Sakanya ko lang 'to ginawa.
"Ayos na kaso tinakpan mo." Nakataas ang kilay at natatawa pa, sinabi niya 'yon. Yan. Ang ganda mo lalo. 'Wag ka ng gumalaw. Ganyan ka nalang forever.
Deh. Gustong-gusto ko talagang ganyan siya. Yung nagta-taray pero natatawa. Ang sarap-sarap niyang panoorin. Ang sarap-sarap niyang mahalin.
"Mukha mo." Sabi ko. Natawa nalang siya pero kalaunan, ngumiti naman na at tumango sakin. "Ganda, sa totoo lang."
"Salamat. Ikaw din."
Ayun, namula. Totoo naman. Mas pa nga siya, e. Walang suprise, preparations ang mas ga-ganda pa sakanya. Kung may maganda pa sa babaeng minamahal ko ilabas niyo para mabaril ko. Sabing siya lang pinaka-maganda eh.
"Weh," Sige sabihin ko nalang na di siya kinikilig kahit halata naman. "Kain na tayo?" Tinapik niya ko sa tiyan at umiwas na. Sus.
Magkahawak ang kamay, naglakad kami papunta sa mesang inihanda ko.
Naisip ko lang, magkahawak rin ba kami sa susunod? Yung kahit na maraming tao. Kahit na husgahan na kami ng marami. Kahit na anong mangyari. Hahawakan niya rin ba ang kamay ko gaya ng pagkakahawak ng kamay ko sakanya? Yung may pag-daloy ng kuryente. Yung pakiramdam ko sa mundong 'to, nagkaroon ako ng silbi.
Pinapahirapan mo lang ang sarili mo @ self.
Magkaharap kaming dalawa.
At naisip ko na naman, siya rin ba maka-kaharap ko sa altar? Pagda-dasal ko na sana. Pero naisip ko pa lang na hindi at iba ang kaharap niya? Parang dinudurog buo ko'ng sistema.
"Pray muna tayo."
Is that u @ self.
Mukha naman siyang na amaze. Nagulat. Namangha. In short, hindi siya makapaniwala.
Kung 'di ko lang 'to mahal natake down ko na 'to, e. Pero dahil mahal ko siya..... papalipasin nalang.
"Amen..." Sabi ko sa huli. Siyempre 'yon naman talaga huli, e. Hahaha.
PAGKATAPOS naming kumain, naka-upo lang muna kami at nagtiti-tigan. Nag ku-kwentuhan paminsan. Tapos titigan na naman.
Magkano ba ang ganito? Yung masaya lang. Yung ganito talaga. Yung kaming dalawa lang. Yung ganito kasi. Ang saya, e. Kahit na walang nagsasalita, mga mata lang na nangungusap, magkano? O kung libre man, paano?
At muntik ko ng makalimutan.
Isa-sayaw ko pa pala siya.
Napaka-husay mo.
Pinagpractice-an mo 'to, tapos muntik mo'ng makalimutan? Lul.
"Ah, Prim?"
"Hmm?"
"Pwede ba tayong sumayaw?"
It was obvious that she didn't see that coming but it was also obvious that she likes the idea of it.
And I like the idea of her.
And I like the idea of us.
But I don't want us to remain as an idea. I want us to be as real as we should be. As real as those clichè movies, as real as how God created everything. But it wasn't as easy breathing. It wasn't easy.
Hindi siya sumagot. Instead, she smiled at me. At noong tumayo ako inilahad ang kamay ko, nakangiti niyang tinanggap 'yon.
Ipinlay ko ang music na nasa tabi lang din naman.
Dahan-dahan. Dahan-dahan ko siyang hinihila papunta sa sentro. Sa gitna. Nasa gitna kasi siya ng puso ko.
Tangina mo @ self
I swear that you don't have to go
I thought we could wait for the fireworks
I thought we could wait for the snow
At nung nasa gitna na talaga kami. Hinawakan ko siya sa bewang at inilagay naman niya ang dalawa niyang kamay sa balikat ko.
To wash over Georgia and kill the hurt
I thought I could live in your arms
And spend every moment I had with you
Stay up all night with the stars
Confess all the faith that I had in you (I had in you)
Inilapit ko siya lalo sakin.
Walang-wala lang lahat ng salitang sinabi ko sayo sa nararamdaman ko. Maniwala ka, walang-wala.
Too late, I'm sure and lonely
Another night, another dream wasted on you
"We still have time, right?"
Tanong ko sakanya. Walang tumitibag sa pagtitinginan namin.
"We still."
Idinikit ko ang noo ko sa noo niya at ipinikit ang mga mata ko, and I can feel that she did the same.
Just be here now against me
"You know the words, so sing along for me, baby.."
Malumanay ko'ng ikinanta ang parteng 'yon....
For heaven's sake I know you're sorry
But you won't stop crying
This anniversary may never be the same
Inside I hope you know I'm dying
"With my heart beside me
In shattered pieces that may never be replaced
And if I died right now you'd never be the same..."
Napangiti nalang ako noong narinig ko'ng kumanta siya. Alam niya 'tong kanta. Alam niya.
I thought with a month of apart
Together would find us an opening
And moonlight would provide the spark
And that I would stumble across the key
"Or break down the door to your heart
Forever could see us - not you and me..."
I sang that part. Ang sakit lang. Ang sakit pero nairaos ko naman. Naikanta ko pa naman.
And you'd help me out of the dark
And I'd give my heart as an offering (an offering)
Napahinto kaming pareho noong narinig naming tumutunog ang cellphone niya. May tumatawag.
Walang pagaalinlangang bumitaw siya sakin at sinagot 'yon.
"Hello?...... Oh.... I'm sorry. ....Okay, okay..... I'll be there. ...Just wait...."
Tumingin siya sakin. "I'm sorry, I have to go."
"H-ha? Bakit?"
"Si Jared kasi..."
"What about him?"
"Nag-away kasi... nag-away kasi sila ng Daddy niya. I have to be there."
Oh. "Uhm, five minutes. Kahit five minutes nalang talaga—"
"No, I'm sorry. Kailangan ko na talagang pumunta, eh. He needs me."
But I need you.
"Prim, promise, madali lang 'to—"
"Sorry, Mavis. I really have to go."
Tumalikod na siya at nagmadaling umalis.
Ako naman, wala akong nagawa. Haha. Pinanood ko lang naman siyang tumakbo papunta sa sasakyan niya. Pinanood ko lang naman siyang buksan yon. Pinanood ko lang naman siyang paandarin yon. Pinanood ko lang naman siyang umalis.
At eto na naman, ang sakit-sakit na naman.
Haha. Tangina kasi. Five minutes lang naman, e. Masasayang kasi 'to. Eto na kasi yung pinakapinaghandaan ko sa totoo lang.
And I will always remember you as you are right now to me
And I will always remember you now, remember you now
Tumingala ako sa perfectly covered na ginawa-gawa ko'ng ceiling kuno, kung saan nakalagay rin ang ibang lights. Perfecly made talaga yan dahil hindi mo aakalain na machine pala 'yan. Haha. Pati narin ang ang tinatapakan namin. At dance floor namin kuno.
Napakagat ako sa labi ko. Sayang naman. Haha. Di ka tuloy nagamit.
So sleep alone tonight with no one here just by your side
Sleep alone tonight
Ilang hakbang ang ginawa ko makalayo lang ng konti roon.
Pinindot ko na rin ang kani-kanina ko pang hawak na maliit na remote.
At doon. Nagsilaglagan ang green roses.
Unli 'to, e. Natatawa pa nga ako sa totoo lang noong isinuggest sakin 'to ni Aki. Totoo daw kasi. Sabi ko pa nga makalat, e. Pero okay naman daw maganda naman daw tignan na maraming roses ang nakapalibot sainyo. Hindi naman sobrang buhos ang roses, dahan-dahan lang naman. Yung tipong maganda tignan. Romantic. Bina-balance kasi ng sa baba at sa taas. Ayos. Ang ganda pala tignan.
Napakagat na naman ako sa labi ko. Tangina.
Haha. Ang sakit kasi. Iniwan niya 'ko kasi kailangan siya ni Jared... Eh puta, kailangan ko rin siya. Kailangang-kailangan ko siya. Kasi sa totoo lang, tingin ko sasabog na 'ko.
Tinext ko na rin si Miro.
Mavis: Game.
Haha
Fireworks.
Ganda.
Di ko na napigilan.
Napaiyak nalang ako. Haha.
Sinabayan ko pa yung putanginang kanta.
"How does he feel, how does he kiss?..."
Ngarag pa ang boses ko niyan. Haha.
Ang sakit mo sa puso, Prim. Five minutes lang naman hiningi ko. Baka kasi di mo naintindihan? Limang minuto lang. Di naman siguro magbibigti si Jared no? Limang minuto lang naman eh. Gusto ko lang mas maramdaman mo kung gaano kita ka mahal.
Kasi gustong-gusto kong iparamdam sayo 'yong pakiramdam na hindi ko nararamdaman....
(Let's sleep alone tonight)
How does he taste while he's on your lips?
(With no one here just by your side)
How does he feel, how does he kiss?
(Sleep alone tonight)
Pinapanood ko nalang ang fireworks na isa rin sa pinaghandaan ko. Ang tagal-tagal matapos.
So when this is over don't blow your composure
Parang tanga pa yung fireworks.
Sabi ba naman,
We still have time
Napailing ako. Hindi na 'ko ngumingiti habang umiiyak kasi narealize ko'ng para akong baliw.
Umiyak nalang ako. Na mayroong ekspresyong totoo. Yung ekspresyong nasasaktan talaga.
I can't forget you
I know you want me to want you, I want to...
Gago 'tong kantang 'to ah.
Wala na nga, tugtog parin ng tugtog. Parang ako lang, wala na ngang pag-asa, subok parin ng subok.
**
Sorry naman kung ang tagal kong mag-update. Nagre-ready na kasi ako dahil presidente na si Duterte. Lam niyo na, iisa-isahin na niya kami. Hahahaha
On another matter, iba na ho twitter account ko. Inbox niyo nalang ako. :)