စာေမးပြဲတစ္ခုမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရခ်င္တယ္ဆိုရင္ မင္းလုပ္ရမွာအားလံုးက စာလုပ္ဖို႔ပဲ
တကယ္လို႔ မင္းကို ဖြင့္ေျပာတဲ့ မိန္းကေလးကို သေဘာက်တယ္ဆိုရင္ Yes နဲ႔ No ေ႐ြးခ်ယ္စရာႏွစ္ခုထဲက မင္းေ႐ြးရမွာ Yes ေပါ့
ကံေကာင္းစြာပဲ ကြၽန္ေတာ္ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ကိစၥေတြမွာ လက္ခံတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျငင္းပယ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျဖက ေဝဝါးမေနပဲ အၿမဲရွင္းလင္းေနခဲ့တယ္!
အခုအခ်ိန္ မတိုင္ခင္ကထိေပါ့........
အဖ်ားတိုင္းသာမိုမီတာေလးမွာ ၫႊန္ျပေနတဲ့ ကိန္းဂဏန္းက 101°F~
"အရူးပဲ! ငါတကယ္ကို အရူးပဲ! ဘာလို႔ထီးဝယ္မေဆာင္း မိတာလည္း?"
ေစာင္ၿခံဳထဲမွာေနရင္း Sehun တိုးတိုးေရ႐ြတ္ေနသည္!
** ေန႔တိုင္း Lab ကို လာပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးထားလ်ွက္နဲ႔ အခု မေကာင္းေသးသ၍ေတာ့ မသြားႏိုင္ေလာက္ဖူး**
**ေတာ္ၾကာ သူမ်ားကို အဖ်ားကူးႏိုင္တယ္! Luhan လည္း ငါ့ကိုမေတြ႕ခ်င္ေတာ့ေလာက္ဖူးထင္ပါတယ္**
ထိုအေတြးတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို မြန္းက်ပ္ေစသည္! နားထဲပဲ့တင္ထပ္ေနရတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက......
"သူက ငါမရွိရင္ အသံုးမက်ဘူး"
တဆစ္ဆစ္နာက်င္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ကို ဖိဆုတ္ထားမိသည္!
Luhan က သူ႔ရဲ႕ ပံုပန္းသြင္ျပင္ေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းေလးေတြတိုက္ခိုက္တာခံရတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ တေလ်ွာက္လံုး ထင္ေနခဲ့ေပမယ့္ .......
ျဖစ္ႏိုင္တာက .......
Luhan ကိုယ္တိုင္ကိုက ေယာက်ာ္းေလးေတြကို သေဘာက်တာမ်ိဳးလား?
အေတြးတို႔နဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိလာျပန္သည္!
"မင္းသူကို ပ်င္းလာၿပီဆိုရင္ ျပန္ေပး!"
ထိုစကားတစ္ခြန္းက ကြၽန္ေတာ္ ႏွလံုးကို ဆြဲညႇစ္လိုက္သလိုပဲ.......
အာရံုထဲမွာ Luhan ရယ္ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ဘူးတဲ့ Kris ဆိုတဲ့သူ ေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သေကၤတျဖစ္တဲ့ ပန္းပြင့္ပံုပါတဲ့လည္ဆြဲေလး........
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက သာမန္ထက္ပိုတဲ့ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္မႈ.....,
**အာ အေတြးနဲ႔တင္ တကိုယ္လံုးႏံႈးခ်ိသြားသလိုပဲ**
"Arrrrrrrrr ဒါကို စဥ္းစားေတြးေတာေနလို႔ ဘာမ်ားေကာင္းမွာလည္း?"
ကြၽန္ေတာ္ နဂိုပံုစံကုိ ျပန္ေရာက္ဖို႔လိုေနၿပီ!
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းထဲကို တျခားအရာတစ္ခု ျမန္ျမန္ အစားမထိုးရင္........
အဲဒီလိုမွ ျမန္ျမန္မလုပ္ရင္.......
ကြၽန္ေတာ္ Luhan ကို နာက်င္ေအာင္ ထပ္လုပ္မိလိမ့္မယ္!
Sehun ေစာင္ၿခံဳထဲမွေန၍ ေခါင္းရင္းနားက စာအုပ္ေတြဆြဲယူၿပီး သခ်ာၤတစ္ပုဒ္ကို တြက္ေနမိသည္!
**Arrrrrrr ဘာလို တြက္မရေတာ့တာလည္း?????**
ပုစၧာက တစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာ ရပ္တန္႔လို႔ေနတယ္!
**ငါဘာေတြျဖစ္ေနတာလည္း!!!???**
တြက္ထားတဲ့ စာ႐ြက္ ေတြကိုဆြဲဆုတ္ရင္း ေခါင္းအံုးေပၚေမွာက္အိပ္ေနမိသည္!
*တင္း ေတာင္*
****************************************************************
"Luhan"
"............"
"Luhan shii!!!!!!!"
".............."
ပေရာ္ဖက္ဆာရဲ႕ အေခၚကို Luhan ျပန္မထူးဘူး! Computer screen ကိုသာ ေမးေထာက္ၿပီး မမိွတ္မသံု စိုက္ၾကည့္ေနသည္!
"u...waaaaaaaa"
ရုတ္တရက္ ပေရာ္ဖက္ဆာက Luhan နား႐ြက္ကို ပန္းခက္တစ္ခုနဲ႔ တို႔လိုက္ရာ Luhan လန္႔ၿပီးေအာ္လိုက္မိသည္!
"ဆ..ဆရာကလည္း အရင္ လိုပဲ ပုခံုးပုတ္ၿပီးေခၚတာမဟုတ္ဖူး"
Luhan က မ်က္ႏွာရဲရဲနဲ႔ နား႐ြက္ကို အုပ္ရင္း ျပန္ေျပာေနသည္!
"မင္းမ်က္ႏွာက ထူးထူးဆန္းဆန္း အမူအရာျဖစ္ေနျပန္တာကို"
"ကြၽန္ေတာ္ အဲ့လိုျဖစ္ေနျပန္ၿပီလား?"
Luhan က ေတြေငးေငးနဲ႔ ေရ႐ြတ္ေနျပန္သည္!
**ဒီကေလးတကယ္ရိုးသားတယ္**
"ဒါနဲ႔ Luhan ! Sehun ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္း?"
"အင္ ဘယ္လို ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလည္း လည္း?"
"ေအာ္ သူမင္းကိုမေျပာဘူးလား? Sehun သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ငါေတြ႕ေတာ့ သူကေျပာတယ္ Sehun ဖ်ားေနလို႔တဲ့ မလာႏိုင္ေသးတဲ့အေၾကာင္း! ငါက မင္းသိတယ္ထင္ေနတာ"
"ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး အဲ့ဒီအေၾကာင္း"
**ဖ်ားတယ္တဲ့လား? သူအဲ့ဒီေန႔က ထီးမယူပဲျပန္တယ္ထင္တယ္**
"ဆရာ Sehun ကို ရွာတာ အေၾကာင္းရွိလို႔လား?"
"အင္း ေထြေထြထူးထူးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး! သူ႔ကိုေပးစရာေလးရွိလို႔! ဒါေပမယ့္ရပါတယ္ ဘယ္ေတာ့ေပးေပးပါ"
".............."
"ကဲ ေနာက္က်တဲ့ထိ မေနနဲ႔ေနာ္ Luhan"
ပေရာ္ဖက္ဆာက Lab ထဲကလွည့္ထြက္သြားသည္!
"ဆ....ဆရာ!!!"
"အင္း ဘာလည္း?"
"ဟို တကယ္...တကယ္လို႔ ဆရာ အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္...."
*****************************************************************
*တင္း ေတာင္*
**အာ ဘယ္သူလည္း???**
Sehun အိပ္ယာထဲက လူးလဲထ မ်က္မွန္ေကာက္တပ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းကိုထြက္လာခဲ့သည္!
*တင္း ေတာင္*
"လာၿပီ လာၿပီ"
Sehun တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးဝိုင္းသြားသည္! တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္ေနတာ Baekhyun!ေဆးေတြ စားစရာမုန္႔ေတြ ႏွင့္ လူနာေမးေရာက္လာေလသည္!
"Good Morning!!!!!"
Baekhyun က ၿပံဳးၿပီးေျပာသည္!
"မဖ်ားဘူးတ့ဲေကာင္ႀကီး ဖ်ားလို႔ ငါလာ Check လုပ္တာေလ"
"မင္းကြာ တကယ္မဟုတ္ရင္ေတာင္ 'မင္းကို စိုးရိမ္လို႔လာတာ'တို႔ ဘာတို႔ေျပာသင့္ပါတယ္!"
"တကယ္လို႔ တံခါးဘယ္သူမွ လာမဖြင့္ရင္ေတာ့ မင္းေသေနၿပီလို႔ ငါထင္မိမွာပဲ! ဒါေပမယ့္ အခု မင္း အသက္ရွိေနေသးေတာ့ ျပန္မယ္ကြာ"
Baekhyun က ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေနာက္ေျပာင္ေျပာရင္း Sehun စားပြဲေပၚက စာအိတ္တစ္အိတ္ကို ေတြ႕သြားတယ္!
"Sehun ဒါမင္း ဟိုတေလာကေျပာတဲ့ စာေမးပြဲမဟုတ္လား? ငါမင္း ေဖာင္တင္ၿပီးၿပီထင္တာ မတင္ရေသးဘူးလား? ေဖာင္ပိတ္ရက္နီးေနၿပီ"
"အဟြတ္ အဟြတ္ အဟြတ္"
Baekhyun စကားဆံုးေတာ့ Sehun ေရသီးသြားတယ္!
"ဟိတ္ ဟိတ္ေကာင္ ဘာျဖစ္တာလည္း?"
Baekhyun က မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ေျပာသည္!
Sehun က Baekhyun လက္ထဲက စာအိတ္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး......
"ငါေမ့ေနတာ အဲ့ဒါကို"
"ဘာ!!!!!!!!!!!!!!"
Baekhyun မ်က္လံုးပိုျပဴးလာၿပီး သံၿပဲနဲ႔ထေအာ္ျပန္တယ္!
"မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား ဟိတ္ေကာင္"
"အင္း ႏွစ္ရက္ေတာ့ အခ်ိန္ရေသးတယ္ ငါ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္"
"အဲ့ဒါကိုေျပာတာ မဟုတ္ဖူး မင္း အခုတေလာ ထူးဆန္းေနတယ္ အရင္က အဲ့လိုတခါမွ မျဖစ္ဖူးပါဘူး! တခုခုမ်ားျဖစ္သလား?"
**တခုခုျဖစ္သလား?**
ထိုအေတြးက ကြၽန္ေတာ့္ကို စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္ ဆြံ႕အသြားေစသည္!
"အရင္က ငါ့ပံုစံက......ဘယ္လိုလည္း...? "
"အင္....ဘယ္လိုပံုစံလည္းဆိုေတာ့ကာ....."
"ရုတ္တရက္ ငါ ေဒါသကို မထိန္းႏိုင္ပဲ မေျပာသင့္တာေတြေျပာမိတယ္!ပံုမွန္ဆိုရင္ ေျဖရွင္းဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကို ခ်က္ျခင္းရွာႏိုင္ေပမယ့္ အခု ငါဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး! ဒီလိုျဖစ္တာ ဒါပထမဆံုးပဲ! အခုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ မုန္းတယ္ကြာ!"
"တကယ္ပဲ အ့ဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာလား?"
".........."
"Sehun?"
Sehun တိတ္ဆိတ္ေနသည္! စိတ္ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္က်ေနဟန္တူေသာ Sehun ကို ၾကည့္ရင္း Baekhyun ၿပံဳးလိုက္တယ္!
"ငါ စိတ္သက္သာရာရသြားသလိုပဲ"
Baekhyun ရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ Sehun တအံ့တၾသေမာ့ၾကည့္သည္!
"........?"
"ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ မင္းက တစ္ခုခုဆို အာရံုစူးစိုက္ႏိုင္ၿပီး တခါမွ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ စကားမေျပာဘူးေလ! အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းက ဘယ္လို မဟာလူသားလည္းဆိုၿပီး ငါအံ့ၾသေနတာ! အခုေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းမင္းက သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ပဲကို !"
"..........."
"မင္းလိုလူကေတာင္ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္တတ္ ဝမ္းနည္းတတ္ၿပီး လမ္းေပ်ာက္တတ္ေသးတာပဲ"
"ငါတကယ္ကို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ခံစားေနရတယ္"
Sehun က တိုးတိုးေရ႐ြတ္ရင္း ကုတင္ေပၚတက္ေခြေနလိုက္သည္!
"ကဲ ေနအရင္ေကာင္းေအာင္လုပ္ ! ေနာက္ ပံုမွန္အေျခအေနျပန္ေရာက္ေအာင္လုပ္ၿပီးရင္ သြားေတာင္းပန္လိုက္ ဟုတ္ၿပီလား"
"အင္း~"
ကုတင္ေပၚက Sehun က အားမရွိစြာျပန္ေျဖသည္!
"ကဲ ငါျပန္မယ္ ဒီေဖာင္ကို ငါတင္ေပးထားမယ္ မင္းေက်ာင္းျပန္လာတဲ့ အခါ အဆင္သင့္ျဖစ္တာေပါ့ "
Baekhyun က စာအိတ္ကို ယူရင္းေျပာလိုက္သည္!
"Baekhyun!"
"ဟင္"
"ေက်းဇူးကြာ ေဆးေတြအတြက္ေရာ မုန္႔ေတြအတြက္ေရာ ေနာက္......အားလံုးအတြက္!"
"အင္း"
Baekhyun က ၿပံဳးျပၿပီး ျပန္သြားေလသည္! ကုတင္ေပၚမွာ Sehun တစ္ေယာက္ အေတြးေတြထဲ ျပန္လည္နစ္ျမဳပ္သြားျပန္တယ္!
*တင္း ေတာင္*
"အာ Baekhyun လား ? ဘာေမ့ခဲ့ျပန္ၿပီလည္း မသိဘူး?"
*တင္း ေတာင္*
"လာၿပီ"
*Click*
"အ~"
တံခါးဖြင့္ရင္း ေပၚလာတဲ့ Sehun က မ်က္မွန္နဲ႔မို႔ Luhan ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္!
"Luhan?"
"အာ~ အင္း ရုတ္တရက္ ငါ အိမ္မွားလာၿပီထင္တာ"
"ေၾသာ္ ..ဟုတ္လား မ်က္မွန္ေၾကာင့္ထင္တယ္"
"ပေရာ္ဖက္ဆာဆီက မင္းလိပ္စာရတာနဲ႔...."
"ဘာျဖစ္လို႔လည္း ? မင္းဘာလို႔လာတာလည္း?"
"ေရာ႕ ပေရာ္ဖက္ဆာက မင္းကို ေပးခိုင္းလို႔ အ့ဲဒါလာေပးတာ"
Luhan လက္ထဲက အထုတ္ကို Sehun ဆီ ျမန္ျမန္ထိုးေပးလိုက္သည္!
"ေၾသာ္ ဒါသိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး တကူးတက လာေပးရေအာင္"
"............."
"............."
ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ စကားသံေတြတိတ္ဆိတ္လို႔သြားသည္!
**ဒုကၡပဲ ငါပံုမွန္ အေျခအေနကိုျပန္မေရာက္ေသးလို႔ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး**
"Sehun!"
".........."
ကြၽန္ေတာ္ Luhan ကို ေၾကာင္ၾကည့္ၿပီး ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး! ကြၽန္ေတာ္ အနည္းငယ္ေၾကာက္႐ြ႕ံလို႔ေနသည္!
"မင္းဟိုေန႔က ကိစၥမ်ိဳးကို စိတ္ရႈပ္လိမ့္မယ္လို႔ငါထင္တယ္! အဲ့ဒါေၾကာင့္ တကယ္လို႔ မင္းအဆင္မေျပရင္ Lab ကို ႀကိဳးစားၿပီးလာမေနပါနဲ႔ ! ငါ.... အဲ့ဒါလည္းေျပာခ်င္လို႔....ဒါ..ဒါပဲ ..ငါျပန္မယ္"
Luhan စကားေတြကို ဆက္တိုက္ေျပာခ်လိုက္ၿပီး လွည့္ထြက္လိုက္သည္!
"အ....Luhan ေနအံုး"
တံခါးလက္ကိုင္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့ Luhan လက္ကို Sehun အလ်ွင္စလို လွမ္းဆြဲၿပီးတားလိုက္သည္! Luhan က အရည္လဲ့ေနတဲ့ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္တယ္!
"အာ~ sorry"
Sehun Luhan လက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနျပန္သည္!
**arrrrr ငါ သူ႔ကို တစ္ခုခုေျပာမွျဖစ္မယ္ ! ဘာေျပာရမလည္း? တေန႔လံုး Luhan နဲ႔ ကိစၥအေၾကာင္းစဥ္းစားေနေပမယ့္လို႔ အခုထိ ဘာမွ အေျဖမရေသးဘူး**
Sehun ရုတ္တရက္ ဆြဲႀကိဳးေလးကို အမွတ္ရလိုက္တယ္!
"အ~ Luhan ခဏ မင္းဒီမွာ ခဏေစာင့္အံုး"
Sehun အိမ္ထဲကို ေျပးဝင္သြားသည္! အံဆြဲထဲထည့္သိမ္းထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးကိုယူၿပီးအိမ္ေရွ႕ကုိျပန္လာခဲ့သည္!
**ဟုတ္တယ္ ဒီဆြဲႀကိဳးေလး Luhan ကို ျပန္ေပးရမယ္**
"Luhan ေရာ႕ ငါျပန္ျပင္ေပးထားတယ္ သိပ္ေတာ့မေကာင္းဘူး"
Sehun ဆြဲႀကိဳးေလးကို Luhan ဆီထိုးေပးလိုက္သည္!
**Luhan အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေပးထားတဲ့ ပစၥည္းေလးပဲဟာ**
"ငါ ယူထားလို႔ မျဖစ္ဖူးေလ အဲ့ဒါေၾကာင့္....."
Luhan က ခုထိ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေတြနဲ႔ၾကည့္ေနဆဲ!
**ဟင့္အင္း ငါမလိုခ်င္ဘူး**
"ငါ...မင္းကို လႊင့္ပစ္လုိက္ဖို႔ေျပာထားၿပီးသားပဲ"
Sehun ဆီက အၾကည့္လႊဲရင္း Luhan တိုးတိုးေရ႐ြတ္လိုက္သည္!
**အဲ့ဒီ့ကေလးက အဲ့ဒါမရွိရင္ အသံုးမက်ဘူး**
ထိုစကားတစ္ခြန္းက ၾကားမိတိုင္း ရင္ထဲတင္းက်ပ္ၿပီး ေနရခက္လွတယ္! ဒီခံစားခ်က္ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္သြားရင္ေကာင္းမွာပဲ!
Luhan က အၿမဲ တစ္ေယာက္ထဲအထီးက်န္ေနတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ သူ႔ေဘးမွာ သူ႔တန္ဖိုးထားရတဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနတာကို ငါဝမ္းသာေပးသင့္တာေပါ့!
"ယူပါ မင္းနဲ႔လိုက္တာပဲကို ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား?"
Sehun က ၿပံဳးၿပီးေျပာရင္ ဆြဲႀကိဳးေလးကိုင္ကာ Luhan လည္တိုင္ဆီလွမ္းလိုက္သည္!
**ဟင့္အင္း**
Luhan အေတြးထဲမွာ တခ်ိန္တုန္းက တစံုတေယာက္က ဆြဲႀကိဳးကို ေနာက္ကေနေဆာင့္ဆြဲလိုက္လို႔ လည္ပင္းမွာ နာက်င္သြားခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈ အသိက ျပန္ေပၚလာသည္!
"ေတြ႕လား လိုက္တယ္"
Luhan မ်က္စိေရွ႕က Sehun ကို Sehun လို႔မျမင္ေတာ့ပဲ Kris လို႔ျမင္လာတယ္!
"ha~ ah~"
Luhan ရုတ္တရက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚဒူးေထာက္ထိုင္ၾကသြား၏!
"ha...ha.....ha.....ha~"
Luhan အသက္ရႈသံက ပံုမွန္မဟုတ္ ခက္ခက္ခဲခဲရႈေနရသလုိ!
"Luhan!?"
"..........."
"oi~ Luhan ဘာျဖစ္တာလည္း?"
Sehun စိုးရိမ္မႈက ငယ္ထိပ္ေရာက္လာသည္! Hyperventilation လား??
"Luhan ခဏေနအံုး ငါ ေဆးအိတ္သြားယူအံုးမယ္"
"ha..ha...haa~"
အလ်ွင္စလိုထရပ္လိုက္တဲ့ Sehun အက်ီစကို Luhan က လွမ္းဆြဲထားသည္!
"Luhan?"
"ha ha ha"
Sehun လက္တစ္ဖက္နဲ႔ Luhan ပုခံုးကို ေပြ႕ထိန္းေပးထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ Luhan ပါးစပ္ကို အုပ္ေပးထားတယ္!
"Luhan ! Luhan ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္ရႈ ႏွာေခါင္းနဲ႔ !! ေျဖးေျဖး!ဟုတ္ၿပီ "
ညကတိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္! အခန္းေလးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ Luhan ကိုယ္လံုးေလးကို တင္းက်ပ္စြာဖက္ထားမိတယ္!
"Sehun~ ငါ ေကာင္းသြားပါၿပီ"
*ဒါေပမယ့္*
"Sehun ~ဟားဟ Hyperventilation က မေသႏိုင္ပါဘူး"
"ဒါေပမယ့္......"
Sehun Luhan ကို ပိုတိုး၍ဖက္လိုက္တယ္! Luhan ပုခံုးေပၚ မ်က္ႏွာဝွက္ရင္း.........
"ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
*မင္း အျပစ္မွ မဟုတ္ပဲကို*
"Luhan! Lab ကို မလာလည္းရတယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးမေျပာပါနဲ႔ကြာ! ငါ မင္းနဲ႔ အခ်ိန္အၾကာႀကီးတူတူရွိခ်င္ေသးတယ္!"
*ငါ မလာနဲ႔လို႔လည္း မေျပာပါဘူး*
"ငါက မင္းျမင္တာထက္ပိုၿပီး ႀကံခိုင္ပါတယ္! အခ်င္းမ်ားတာတစ္ခုနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ Lab ထဲမွာ မင္းနဲ႔ အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြက ပိုအေရးႀကီးတယ္!"
Sehun က Luhan ကို ပိုတင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားလိုက္သည္!
ကြၽန္ေတာ္ Sehun ရဲ႕ က်ယ္လြန္းတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကို အနီးကပ္ၾကားေနရတယ္! ဒီရင္ခုန္သံေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္မ်ားလား? ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ရႈသံေတြ စည္းခ်က္မညီျဖစ္လာျပန္ပါတယ္! ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕လက္ေတြက Sehun ေက်ာျပင္ဆီသို႔ တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္ ဖက္တြယ္ထားမိသည္!
TBC