Maine slept late.
Tumuloy muna siya sa bahay ng Tita niya sa Manila nang gabing iyon, dahil mas malapit ito sa condominium na nakita nila ng kaibigan niyang si Patricia. Plano niyang asikasuhin ang mga papeles bago niya sunduin si Patring kinabukasan-- pero, ayun nga, late pa rin siya nakauwi. Bukod sa traffic, dinaldal pa siya nang dinaldal ng pinsan niyang si Noreen na naging karoommate niya ng gabing iyon.
Marami itong tanong gaya ng may boyfriend na daw ba siya (wala), malamig ba sa New York (kapag autumn at winter lang), anong feeling ng sikat sa social media (keri lang), mamemeet daw ba niya si Patring (oo, uuwi din siya ng Pilipinas). May iba pa siyang tanong pero nakatulog na si Maine sa pagod.
Yung social media na tinutukoy niya, vlogger kasi si Maine. As in, video blogger. Minsan mga travelogues yung pinopost nila ni Patring, minsan food hopping, minsan love advices sa mga nagtatanong. Meron silang mga special week segments din like FriDares and Sunday Expose. Yung Wednesdays nila, All About Pag-Ibig. Nakakatuwa rin, kasi marami-rami ang nag-aabang ng videos nila.
Bright kasi si Patring, at malakas naman ang topak ni Maine-- swak na swak para sa mga bored.
That video thing helped her too. Now, makapal na ang mukha niyang humarap sa camera.
Sumunod na umaga, ayun, kinailangan ni Maine na gumising ng maaga. Bukod sa condo nila ni Patring, inaasikaso niya rin ang binili nilang pwesto para sa cupcakery nilang dalawa.
Pagkatapos maghilamos, dumiretso si Maine sa kusina para magluto ng noodles. Habang nakasalang ito, kinusot niya ang mata at kumurap nang makarinig ng ingay. Pagpunta niya sa sala, na pinanggagalingan nito, nakita niya si Noreen na nanonood ng TV. Hindi niya napansin na wala na ito sa kwarto kanina.
"Oy, Noreen, ang aga mo naman ata magising?" Tanong niya. "Wala pang alas siyete ng umaga ah."
"Ha? Ay, good morning ate Menggay! Ano kasi, may interview yung paborito kong singer sa Unang Hirit. Ikaw, ate, bakit ang aga mo magising?"
"Ah, may lalakarin kasi ako," sagot ni Maine, tsaka naalala ang niluluto niya. "Teka, kunin ko yung noodles. Gusto mo ba?"
"Wag na ate. Hindi pa gising taste buds ko. Ikaw na lang."
"Sige, sabi mo eh," Maine shrugged and headed back to the kitchen. She carefully pouted the contents on a bowl and brought it to the living room. Ayaw niya kasing kumakain ng walang kasama.
Nilapag niya ang mangkok sa lamesita at umupo sa sahig, tsaka kumutsara ng sabaw. Napangiti siya dahil biglang tumili ang pinsan niya, kaya mapang-asar siyang tumingin dito. "Sino ba yang inaabangan mo? Baka maihi ka naman niyan sa kilig."
"Nako ate, makikita mo! Mapapanganga ka dahil ang gwapo niya talaga! At hindi lang yun, talented pa! Shi-- ate! Ayan naaa!"
"--at siyempre, kasama natin ngayon, the Prince of Serenades, none other than, Alden Richards!"
Naibuga ni Maine lahat ng hinihigop niya nang makita ang isang lalaking biglang nagpakita sa TV. Matangkad ito, maputi, at may dimple kung ngumiti. She couldn't believe her eyes, that she followed his every move, from the way he smiled to the way he sat down and shook hands with Arnold Clavio.
Tumaba man siya, lumaki ang katawan, nagmature ang itsura, kuminis ang mukha, makikilala siya ni Maine kahit saan.
"No way," she murmured, her heart in her mouth. "No freaking way."
"Hi Alden! Kamusta ka na? Buti nakabalik ka dito," ngiti ni Mr. Clavio.
"Ayos naman po, tay. Masaya po ako't nakabalik ako. Hello po sa lahat ng audience tsaka lahat ng nanonood ngayon," the camera focused on him, and he smiled, making the live audience squeal.
Maine felt like her heart stopped. Anong ginagawa niya diyan? Bakit siya nandiyan?
"Looking good, Alden," Mr. Clavio chuckled, faking a nudge.
"Salamat po, tay. Mana sa inyo."
"Nako!"
Laughter ensued. Mr. Clavio straightened up, turning to the audience. "Mga igan kung naalala po natin, nagsimula si Alden sa singing contest, kaya lang hindi siya pinalad na manalo noon. Tapos, dito siya unang nagguest after may producer na nagdecide na tulungan siya."
Nagflash sa screen ang isang picture ni Alden na nakatayo sa stage, hawak ang luma niyang gitara. The heart sticker that she placed on that guitar was still there; and she tried very hard to not think about what that meant.
"Well, Alden, looking back, anong feeling na kahit hindi ka nanalo sa contest na 'yun, heto ka ngayon, one of the most sought after artists here in the Philippines?"
"Masaya po," ngiti ng binata. "At syempre thankful, sa Diyos, sa family ko, tsaka sa mga taong walang sawang sumuporta sa akin. I couldn't have done it without you guys."
"Of course," ngingiti-ngiti at tatango-tango ang interviewer. "Dito na tayo sa part na tinatanong ng lahat, Alden."
Nagsitilian ang lahat. Mr. Clavio turned to them, amusement clear on his face. "Ah, konting katahimikan lang po."
Ilang segundo bago nanahimik ang audience. Alden was still smiling, but there was a hint of anxiety that showed for a split-second.
"Mr. Alden Richards, are you dating anybody right now?"
Nagbalik ang tilian. Hindi nawala ang ngiti sa mukha ni Alden habang pinapanood and audience. Nang humupa ang hiyawan, Alden turned to the interviewer. "Tay, ito lang po masasabi ko diyan."
Humarap siya sa camera, flashing a bedimpled coy smile that had Noreen gasping behind Maine. "That's for you to find out."
And why would I be interested in your love life, aber? Maine mentally retorted.
"Lugi tayo kay Alden sa mga ganyang sagutan niya eh."
A screaming chorus of agreement echoed through the studio. Ang aga-aga pa may energy na agad sila, grabe.
"Ito na lang, 'Den. Sino, o ano, ang main reason at main inspiration mo sa pagsulat ng kanta?"
"Main reason at main inspiration po?" Pag-uulit ni Alden, at sa anggulo pang iyon para siyang diretsong nakatingin sa camera, kay Maine, na parang nang-aasar pa siya. The lady bit back a curse.
"Palagi ko naman pong sinasabi na ang mommy ko ang inspirasyon ko sa lahat ng ginagawa ko. Ito po yung pangarap niya na tinutupad ko."
Napatango si Mr. Clavio. Sandaling nanahimik. "So, wala ka talagang girlfriend?"
"Tay naman eh," napakamot si Alden sa batok niya at natawa nang magtilian na naman ang audience. "Yung totoo po ba?"
"Aba, oo naman. Para saan pa 'tong interview kung hindi totoo."
"Ah... may hinihintay po kasi ako eh," natahimik ang audience sa sagot ng singer. Yumuko si Alden na parang nahihiya at kitang-kita mo ang pamumula ng tenga niya.
That was RJ right there.
Hindi pwedeng magkamali si Maine.
"Ah, hinihintay," the host prolonged the syllables, teasing his guest. "Anong message mo sa hinihintay mong 'yan?"
The camera focused on him again. "Um, if you're watching, which I seriously doubt. Alam kong mahilig kang matulog so I doubt gising ka na... ano... just know that I'm here, waiting for you to come back."
Too shady. Bakas sa mukha ni Mr. Clavio ang pagtataka. "Alden, bumalik ka dito at pag-uusapan natin yang Come Back Girl mo, ha? Pinapamadali na ko eh oh."
He pointed at something beyond the cameras, which made Alden laugh. And the public figure was back, and RJ was gone again.
"I-promote mo na itong album mo."
"Ah yes," itinaas ni Alden ang kopya ng kanyang album. Sa cover, madilim ang background at nakatalikod siya. Meron lang parang ilaw na galing sa gilid, shedding some light on half of his body. "Available na po ang Metanoia in all music and recording stores nationwide. Please like the Golden Records Official Page for announcements for shipping."
"Thank you, Alden. Thank you for coming," nag-shake hands ulit ang dalawa. "At siyempre hindi ka pwedeng umalis nang hindi mo kami kinakantahan. Mga igan, wag kayong aalis, magbabalik pa po ang Unang Hirit!"
Alden climbed up a small stage on set. When he started singing, his voice turned serious, as did his face.
Oooh.
Babe hold me tight
Hold me tight
Let me feel your skin against my skin
Your lips against my lips
Let me take you to--
"Ate Meng? 'Te Meng!" It took a few seconds before Maine realized someone was talking to her. Tumingin siya kay Noreen na nag-aalalang nakatingin sa kanya. "Bakit ka po umiiyak? Okay ka lang?"
"Huh?" Maine swiped at her eye and stared at her traitorous tears, laughing at herself for crying. "Oo, okay lang ako. Ang init nung noodles, di ko napansin. Tsaka napuwing din ako. Asar, di ba?"
"Eh pano ate, titig na titig ka kay Alden mah beybeh. May balak ka atang tunawin eh. Ang gwapo 'no? Sabi sa'yo eh," giggled Noreen. "Kaya lang parang ang ikli naman ng interv-- ate, sigurado kang okay ka lang?"
"Oo naman. Sige lang, kwento ka lang diyan."
"Sure?" Noreen was eyeing her suspiciously. "Kanina nung nakatingin ka kay Alden parang ang laki ng galit mo sa kanya. Baka naman ex mo siya na malaki ang kasalanan sa'yo?"
Maine opened her mouth to reply but Noreen already burst out laughing. "Okay, that was just silly."
"Yeah," Maine smiled, staring at her untouched food. "It is."
Alden Richards. Richards. Richard.
Just know that I'm here, waiting for you to come back.
A bitter smile crossed Maine's lips as she stood and brought the bowl to the kitchen. Whatever, RJ. Whatever.