Περιπλανιόταν για μέρες ολόκληρες στο δάσος, σπάνια πλησίαζε το χωριό. Τελικά φοβήθηκε και δεν μπήκε στο χωριό. Κοιμόταν στο δάσος και έτρωγε φυτά και έντομα και ότι έβρισκε μπροστά της. Δεν ήξερε που να πάει, εξάλλου δεν είχε καμία απολύτως ιδέα για τη ζωή πάνω στη γη και στους κατοίκους της τους ανθρώπους. Ναι μεν τους προστάτευε, το καθήκον της ήταν να τους προστατεύει από τον ουρανό και το βασίλειο. Ποτέ της δεν είχε κατέβει στη γη, μέχρι τώρα φυσικά.
Δεν τολμούσε να πλησιάσει κανέναν άνθρωπο από ταλαιπωρία και ντροπή κυρίως.
"Τώρα που με έπιασαν οι ντροπές." Σκεφτόταν βασανιστικά μέσα της.
"Τι πρόκειται να κάνω τώρα; Ούτε μπορώ να πάω κάπου που δεν έχω καμία ιδέα, ούτε μπορώ να γυρίσω στους ουρανούς. Δηλαδή και πάλι στο μηδέν ανακαλύπτω."
Η αδυναμία άρχισε σιγά, σιγά να την λιώνει ολόκληρη. Αυτό φαινόταν πια όχι μόνο στο σώμα της, αλλά ενοχλούσε περισσότερο τη ψυχή της. Η αδυναμία της τύφλωσε τα μάτια της, τα οποία δεν έβλεπαν το κόσμο πια με το ίδιο ρυθμό όπως πριν, τώρα ο κόσμος ολόκληρος έγινε πιο κρύος και αναίσθητος και πολύ περισσότερο άδικος.
Το δάσος της έκοβε της αισθήσεις της, πρώτη φορά ήταν σε ένα όπως αυτό. Η καταδίκη της βάρενε παρά πολύ και ήξερε πως να βγει από όλη αυτή τη κατάσταση δεν θα είναι τόση εύκολη.
Κάθισε πάνω σε ένα βράχο και σκεφτόταν. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Είναι σε σημείο μηδέν, σαν ποτέ ξανά πριν στην ζωή της. Δεν ήξερε τι κάνει, οπότε της έμεινε να συνεχίσει την περιπλάνηση της και να αναστήσει την προσωπική της δικαιοσύνη.
Είχε φτάσει μεσημέρι και αυτή δεν βρήκε ακόμα το απαραίτητο θάρρος, να ανακαλύψει ακόμη την ανθρώπινη κοινωνία του χωριού. Καθόταν μόνη της και η πείνα την έλιωνε. Ποτέ δεν είχε βρεθεί σε θέση να πεθαίνει της πείνας. Ήταν μια καινούρια εμπειρία.
Εκεί που είχε ήσυχο το κεφάλι της,άκουσε ένα ήχο πίσω από τα κλαδιά ενός κοντινού δέντρου. Αυτό την έκανε να τρομάξει όλο και περισσότερο, ήταν και τελείως άοπλη.
Αυτό το κάτι ερχόταν με ένα γρήγορα βηματισμό και αυτό πάτησε ένα κλαδάκι και ακούστηκε ένα χτύπημα στο κορμό του δέντρου μάλλον. Και ακούστηκε και αυτό"Αουουου."
Η Gavrilla κοιτούσε εκείνο το σημείο, τώρα και λίγο μπερδεμένη. Αυτό το κάτι πλησίαζε όλο και πιο κοντά.
"Όχι."
Και από τα κλαδιά ενός χαμηλού δέντρου, εμφανίστηκε ένα κατάξανθο κεφάλι. Ήταν ένα πρόσωπο ενός νεαρού αγοριού, στην ανθρώπινη ηλικία γύρω στα 25. Είχε κατάξανθα μαλλιά, σαν σιτάρι. Τη κοιτούσε και σαν την αναγνώρισε από τη πρώτης στιγμή. Τα μάτια του φωτίστηκαν και έλαμψε ένα τρανταχτό χαμόγελο στα χείλη του.
Άρχισε σχεδόν να τρέχει κοντά της, αλλά εκείνη τρομαγμένη σήκωσε το αριστερό χέρι μπροστά της, ώστε να τον σταματήσει.
"Σταμάτα. Μην με πλησιάζεις. Άσε με."
Εκείνος σταμάτησε με ζωγραφιστεί απορία στο πρόσωπό του.
"Γιατί; Δεν με αναγνωρίζεις."
"Μπορεί να έπεσα από τα ουράνια, αλλά εσένα δεν σε ξέρω. Δεν είδα ποτέ πριν."
"Μα γιατί; Δεν με θυμάσαι; Με λένε Ilias. Δεν με αναγνωρίζεις;"
Είπε λυπημένος. Η κοπέλα για πρώτη φορά κατάλαβε τι σημαίνει λύπη σε κάποιο πρόσωπο.
"Όχι δεν σε ξέρω."
"Μα, είμασταν και οι λευκοί άγγελοι. Και οι δυο υπηρετούσαμε το καλό. Δεν θυμάσαι; Σίγουρα θα είμασταν μαζί κάπου;"
"Όχι."
Ανάκτησε εκείνη ξερά τελείως.
"Δεν σε ξέρω. Αλήθεια δεν σε έχω ξαναδεί ποτέ."
Εκείνος ο Ilias κοιτούσε με κάτι λυπημένα ματάκια σαν ένα πονεμένο κουταβάκι.
Η Gavrilla τον λυπόταν και σαν Άγγελος πρώτη φορά γνώρισε τη σημαίνει λύπη. Πρώτη φορά στη ζωή της την έβλεπε καθαρά και την ένιωθε παρά πολύ έντονα μέσα της. Αυτά τα συναισθήματα δεν είχε ακόμα την δύναμη να τα ελέγχει.
Ο άγνωστος συνέχισε τη μάντρα του, προσπαθώντας να πείσει τη κοπέλα πως τον ξέρει. Ή μήπως είχε κάτι άλλο κατά νου;
"Ξέρεις κάτι; Γίνεσαι κουραστικός,δεν σε ξέρω. Τέλος της κάθε σου φανταστικής ιστορίας."
Τα λόγια αυτά τα έλεγα τόσο έντονα, προσευχόμενη μήπως αυτός την αφήσει.
Ο κατάξανθος είχε άλλη άποψη. Με ένα παράξενο φωτάκι στα λαμπερό του μάτια, συνέχιζε ασταμάτητα την ψυχολογική του τακτική.
Η Gavrilla είχε πια κουραστεί. Βαθιά τον φοβόταν, από τη στιγμή που δεν τον ήξερε. Άμα είχε τώρα τις αγγελικές της δυνάμεις, θα του είχε βουλώσει το στόμα. Αυτός δεν ξέρει να βάζει γλώσσα μέσα, αυτό είναι το μόνο σύγουρο.
"Αχ, πάψε λίγο. Με κούτασες πια, φτάνει. Δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις;"
Ο ξανθός ανασήκωσε λίγο τους ώμους του, κούνησε λίγο το κεφάλι του και αναστέναξε μια ανάσα.
"Τι να κάνω; Μου λες λίγο;"
Τώρα για πρώτη φορά πήρε ένα σοβαρό ήθος στο πρόσωπό του. Αυτή η φάτσα του τώρα τον έκανε πολύ δυνατό και τρομακτικό. Τα μάτια του σοβάρεψαν και μάζεψε σε μια απλή γραμμή τα χείλη του. Σαν τα λόγια που έχει να πει τον πείραζαν βαθιά.
" Νόμιζα πως είσαι έξυπνο κοριτσάκι. Θες να πεις το αντίθετο; Είμαι και εγώ ένας διωγμένος Άγγελος. Είμαι εδώ στη γη και περιπλανιέμαι σαν ένα αδέσποτο πλάσμα, χωρίς δυνάμεις και φτερά. Νομίζεις πως καλαπερνάω; Ούτε και εσύ νομίζω τα ρίχνεις στο χορό κάθε μέρα. Κάνω κανένα λάθος;"
Η κοπέλα τον κοίταζε και σαν να της κόλλησε τελείως το μυαλό. Το αγόρι την κοίταζε και απλά κουνούσε τα χείλη του συνεχώς, χωρίς να βγει άλλη λέξη. Περίμενε να αντιδράσει η Gavrilla, μάτια περίμενε. Όποτε συνέχιζε.
"Με κατάλαβε επιτέλους Gavrilla ότι αν δεν κάνουμε κάτι δεν πρόκειται να γυρίσουμε πάνω στα ουράνια. Νομίζεις ότι θα καταλάβουν το λάθους τους εκεί οι πάνω αρχές και θα μας ανοίξουν τις πόρτες. "Ναι περάστε μέσα! Κάναμε λάθος!" Ναι σιγά που θα πουν κάτι παρόμοιο. Ακόμα και αν έχουν καταλάβει το λάθος τους, δεν πρόκειται να το αποδεχτούν. Θα μας αφήσουν εδώ κάτω να πεθάνουμε, για να μην έχουν κανένα άγχος. Καταλαβαίνεις επιτέλους;"
Η Gavrilla δεν έλεγε τίποτα, αυτό εκνεύριζε λίγο τον νεαρό μπροστά της.
"Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις; Μόνη σου δεν θα καταφέρεις τίποτα."
Μην θέλοντας να λείψει τίποτα από το μυαλό του άλλο, αναφώνησε επιτέλους Ilias ότι είχε κατά νου.
"Πρέπει να βρεις σύμμαχο ή καλύτερα πολλούς για να τα καταφέρεις τουλάχιστον να επιβιώσεις."
Το αγόρι την κοίταξε με ένα ύφος στα μάτια, ο οποίος άρχισε να μαλακώνει σιγά σιγά. Άρχιζε να επιστρέφει στο αρχικό του πρόσωπο, του χαρούμενου νέου με δύναμη στα δυο του μάτια.
Η Gavrilla ήταν μπερδεμένη ακόμα πιο πολύ από πριν.
"Μα δεν σε ξέρω, μου είσαι άγνωστος."
"Φοβάσαι τους αγνώστους; Δεν είναι όλοι κακοί, δεν σε έμαθαν να δίνεις εμπιστοσύνη στους συνανθρώπους σου."
"Ναι... ναι...Μα"
"Τι έγινε καλή μου; Ποιο πρόβλημα υπάρχει τώρα στο παράδεισο;"
Ο Ilias προσπαθούσε να ελαφρύνει λίγο τη κατάσταση από τη στιγμή που αυτός την έκανε δύσκολη. Μόνο που με τίποτα βοηθούσε τη κοπέλα.
"Τόσο δύσκολο σου είναι να καταλάβεις ότι με χρειάζεσαι; Όσο και εγώ και χρειάζομαι εσένα."
Σε αυτό το σημείο λίγο το έκοψε,τα μάγουλα του πήραν μια κόκκινη απόχρωση, η οποία τον έκανε πολύ γλυκό.
"Ε... Πρέπει να επιβιώσουμε στα δύσκολα αυτά χρόνια. Δεν πρέπει; Μόνο μαζί θα τα καταφέρουμε."
Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να την φέρει στο πλευρό του. Σάπια τα κατάφερνε.
"Μα... Μα... Δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα..."
Άρχισε να τσαντίζεται λίγο η κοπέλα,δεν βοηθούσε τη κατάσταση καθόλου ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της. Μερικά τώρα τα γνώριζε για πρώτη φορά, όπως φόβος, ανασφάλεια, απογοήτευση. Δεν μπορούσε με τίποτα να καταλήξει να πάρει τελική απόφαση. Άρχισε να κουνάει το κεφάλι της από τα δεξιά προς τα αριστερά.
Το σώμα της δεν άντεχε πια την ένταση.
"Άσε με...αφήσέ με επιτέλους ήσυχη!"
Από τον έντονο συναισθηματισμό άρχισαν να πέφτουν δάκρυα, ανθρώπινα δάκρυα, τα οποία προέρχονταν από τον πολύ έντονο πόνο.
Ο Ilias έκπληκτος την κοίταξε και το ήθος του έγινε παρά πολύ λυπητερό.
"Gavrilla άκουσε σε με ηρέμησε. Δεν έγινε τίποτα. Απλά ηρέμησε,σε παρακαλώ."
Τότε το αγόρι κατάλαβε.
"Είναι τα πρώτα έντονα συναισθήματα, μην σε ανησυχούν. Ηρέμησε απλά σε παρακαλώ."
Της χαμογέλασε με ένα απαλό και φωτεινό χαμόγελο. Άρχισε να την πλησιάζει πιο πολύ, θέλοντας βαθιά να την καθησυχάσει.
Η κοπέλα σήκωσε μπροστά της το δεξί της χέρι, θέλοντας να τον σταματήσει.
"Μην με πλησιάζεις, αφήσέ με."
"Άσε μας Gavrilla δεν γίνεται τίποτα αισχρό."
Εκείνη ήταν και πιο φοβισμένη. Ο Ilias πλησίαζε, τότε και η κοπέλα είδε το σπαθί στο αριστερό του μέρος. Αγγελικό σπαθί, αυτό είναι, σκέφτηκε.
Σαν μια γάτα κάνοντας ένα σάλτο βρέθηκε δίπλα στον Ilia και του άρπαξε σε ένα μονάχα δευτερόλεπτο το σπαθί του. Το αγόρι απλά ανασήκωσε τα φρύδια του και άνοιξε λιγο τα μάτια του. Εντυπωσιάστηκε από τη ταχύτητά της.
Εκείνη στάθηκε μπροστά του και σήκωσε το σπαθί προς το κατάξανθο αγόρι. Το σπαθί βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τη μύτη του.
Τον κοιτούσε επίμονα.
"Φύγε επιτέλους."
Και τα μάτια της έλαμψαν από αγριότητα.
Όμως η αντίδραση του αγοριού ήταν διαφορετική από ότι περίμενε.
Της έστειλε αντί για ενα φοβισμένο βλέμμα, ένα χαρούμενο και χαμογελαστό. Τα χείλη του τακτοποίησε σε ένα γλυκό χαμόγελο, δείχνοντας ταυτόχρονα τα δόντια του.
Αυτό που έκπληξε περισσότερο τη Gavrilla ήταν το απαλό του γελοίο, το οποίο δεν ήταν περιφρονητικό αλλά φιλικό. Υπάρχουν πολλά είδη για να εκφράσει κανείς το γελοίο. Όμως τα πιο όμορφα είναι τα απαλά και τα φιλικά, διότι ειναι σαν μια κρυμμένη μελωδία για τα αυτιά.
Η κοπέλα όμως δεν έχανε παρόλα αυτά την ισσοροπεία της και κρατούσε σταθερά το σπαθί.
Ο Ilias παρέδωσε το δάχτυλό του στην άκρη του σπαθιού, αρχίζοντας σιγά σιγά να το μεταφέρει μακριά από την άκρη της μύτης του.
"Μια χαρά τα καταφέρνεις από ότι βλέπω."
"Ναι φύγε επιτέλους, αλλιώς θα σε κάνω να το φας."
"Αχ, γιατί τόση εχθρότητα. Άντε πάλι. Σου ζήτησα μονάχα συμμαχία και όχι γάμο. Μην αντιδράς τόσο ξερά και παθιασμένα."
Δεν έχανε ούτε για ένα λεπτό το χαμόγελο από τα χείλη του.
"Ξέρεις ότι ένας μόνος του δεν επιβιώνει μόνος του τόσο εύκολα. Ενώ σε ομάδα έστω δυο κάτι γίνεται."
Η Gavrilla κρατούσε σταθερά το σπαθί της, όσο και αν το κρατούσε. Ο Ilias από την άλλη το κουνούσε με ευκολία με το ένα του δάχτυλο. Αυτή του η κίνηση εκνεύριζε τη κοπέλα.
"Φύγε γιατί δεν θα ήθελες να το δεις κάπου μεταξύ των ματιών σου."
Ο Ilias δεν της έδινε σημασία και συνέχισε να κουνάει το σπαθί με το ένα του μικρό του δάχτυλο.
"Αχ, καλή μου Gavrilla, δεν ξέρεις ότι για τις αισχρές πράξεις θα τιμωρηθείς. Δεν ξέρεις επίσης οποίος πολεμάει με σπαθί, αργά ή γρήγορα θα πεθάνει από αυτό;"
Τώρα με τη σειρά του με ταχύτητα χτύπησε πάνω στο σπαθί με το αριστερό του χέρι. Το χτύπησε με τόση δύναμη, που αυτό έφυγε από τα χέρια της κοπέλας. Ο Ilias το πήρε και το έστειλε μακριά τους.
Η κοπέλα έμεινε να κοιτάει τα άδεια της χέρια, στα οποία πριν από λίγα δευτερόλεπτα κρατούσε σπαθί. Παράλογα είχε ακόμα τα χέρια της έτσι ακριβώς όπως το κρατούσε. Όλη η απορία του κόσμου της ήταν τώρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.
Ο ξανθός της χαμογελούσε ευσπλαχνικά.
"Είσαι γενναία αναμφίβολα. Μόνο που δεν ξέρεις να χρησιμοποιείς σπαθί...Ακόμα."
Η Gavrilla του κοίταξε τα μάτια, τα οποία είχαν μια φιλική απόχρωση μέσα τους. Δεν είπε τίποτα,προσπαθώντας να ηρεμήσει μέσα της.
Εκείνη τη στιγμή άρχισαν να πέφτουν σταγόνες, από τα δάκρυα του ουρανού. Σαν ο θεός ήξερε τι γινόταν κάτω.
Η Gabrilla ήταν ήδη πολύ σοκαρισμένη για να μαγευτεί από τη πρώτη της επαφή με τις σταγόνες του ουρανού. Ήταν παρά πολλά.
Είδε με ελάχιστη όψη των ματιών της, τον Ilia να βγάζει από πάνω του ένα χιτώνα που φορούσε, το οποίο του κάλυπτε μόνο τους δυο του ώμους.
Προχώρησε αργά και το έβαλε πάνω στους ώμους της Gavrillas, η οποία άρχισε να πάσχει από το αίσθημα του κρύου, διότι είχε ακάλυπτους ώμους.
Ο Ilias το έβαλε απαλά και το κράτουσε μέχρι να πάρει εκείνη.
Τον κοίταξε, σαν να ήθελε να του πει ευχαριστώ. Εκείνος ποτέ δεν έχανε το λαμπερό του χαμόγελο.
"Έλα πάμε να κάτσουμε κάπου που να μην μας βρέχει πάνω στο κεφάλι."
Η Gavrilla απλά του έγνεψε απαλά με το κεφάλι της.
Προχώρησαν και οι δυο μαζί κάπου να κρυφτούν.
Περπατούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον.
Και τελικά μήπως δεν ήταν και κακή ιδέα αυτή τη βροχερή μέρα να έχεις κάποιον δίπλα σου.