Ο Ρον και η Ερμιόνη αναχώρησαν για την Αυστραλία δύο εβδομάδες μετά τον καβγά με την κυρία Ουέσλι.
Η μέρα της αναχώρησής τους ήταν ιδιαίτερα δραματική. Η κυρία Ουέσλι πρέπει να τους αγκάλιασε τουλάχιστον είκοσι φορές πριν καταφέρουν να φύγουν.
"Να προσέχετε και να μου γράφετε κάθε μέρα," τους είπε με βουρκωμένα μάτια.
"Μαμά, και κάθε μέρα να σου γράφουμε τα γράμματα θα αργήσουν να έρθουν," είπε ο Ρον απαυδισμένος.
"Θα σας γράφουμε κάθε μέρα κυρία Ουέσλι," υποσχέθηκε η Ερμιόνη, αγνοώντας το σχόλιο του Ρον.
"Θα είμαστε μια χαρά, μαμά," είπε ο Ρον, αγκαλιάζοντας για τελευταία φορά τη μητέρα του. Έπειτα, έπιασε το μπράτσο της Ερμιόνης και διακτινήστικαν με ένα δυνατό κρακ.
"Πάμε πάνω," μουρμούρησε η Τζίνι "Δεν θέλω να ακούσω την κλάψα της μαμάς."
Και είχε δίκιο γιατί μόλις έφτασαν στη σκάλα, ακούστηκε η φωνή της κυρίας Ουέσλι, που μοιρολογούσε, λες και τα παιδιά είχαν πεθάνει.
"Αχ! Γιατί άφησα το γιο μου να πάει τόσο μακριά..."
Οι φωνές της πνίγηκαν όταν έφτασαν έξω από το δωμάτιο της Τζίνι.
"Εγώ θα πάω να διαβάσω λίγο. Θα τα πούμε αργότερα," είπε ο Χάρι στην κοπέλα, η οποία ένευσε καταφατικά, άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και εξαφανίστηκε πίσω της.
Ο Χάρι ανέβηκε στον τελευταίο όροφο του Μπάροου, εκεί όπου ήταν το δωμάτιο που μοιραζόταν με τον Ρον, και μπήκε μέσα, ψάχνοντας τα βιβλία του και τις περγαμηνές του. Μόλις τα βρήκε, κάθισε κάθισε στο κρεβάτι του και ξεκίνησε το διάβασμα.
Δεν ήξερε πόσες ώρες μελετούσε όταν σήκωσε το κεφάλι από το βιβλίο που διάβαζε για να ξεμουδιάσει τον λαιμό του. Είχε ολοκληρώσει τη μελέτη μιας σειράς ξορκιών τα οποία κυρίως χρησιμοποιούνται στο σπίτι.
Σηκώνοντας το κεφάλι του, μια φιγούρα πέρασε σαν σίφουνας έξω από το παράθυρό του. Γεμάτος απορία, σηκώθηκε από το κρεβάτι και πλησίασε το παράθυρο για να δει τι ήταν αυτό που μόλις είχε περάσει.
Ήταν η Τζίνι που πετούσε με το παλιό σκουπόξυλο του Ρον, τη Σαρώστρα 11. Παρόλο που δεν έφτανε με τίποτα τις ταχύτητες της Αστραπής, κινούνταν σχετικά γρήγορα.
Η Τζίνι πετούσε γύρω από το αυτοσχέδιο γήπεδο κουίντιτς του Μπάροου και γύρω από το κτήριο. Έδειχνε απελευθερωμένη, σε ένα κόσμο μακριά από την πραγματικότητα. Είχε αφήσει τα μαλλιά της ελεύθερα καθώς πετούσε και ο άνεμος περνούσε μέσα τους, κάνοντας τα να κυματίζουν.
Ο Χάρι ήξερε αυτή την αίσθηση. Αυτό ένιωθε κάθε φορά που ανέβενε στο σκουπόξυλό του. Ένιωθε ελεύθερος, σε έναν κόσμο μακριά από τον πραγματικό.
Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου σκέφτηκε να αφήσει το διάβασμα και να πάει να βρει τη Τζίνι. Όταν το ξανασκέφτηκε, δίστασε γιατί σκέφτηκε ότι ίσως θα ήταν καλύτερα το διάβασμα.
"Τώρα σκέφτομαι σαν την Ερμιόνη," σκέφτηκε.
Τελικά, έκλεισε τα βιβλία του και τις περγαμηνές του, τα έβαλε σε μια άκρη και βγήκε φουριόζος από το δωμάτιο.
Κατέβηκε τις σκάλες δύο δύο και διέσχισε την κουζίνα σαν σίφουνας. Βγήκε στην αυλή και από κει έτρεξε κατευθείαν στην αποθήκη που φύλαγαν τα σκουπόξυλά τους οι Ουέσλι. Άρπαξε έναν Κομήτη 260, βγήκε έξω και απογειώθηκε αμέσως.
Εντόπισε την Τζίνι κοντά στα στεφάνια και την πλησίασε όσο πιο γρήγορα μπορούσε το σκουπόξυλό του.
"Θες παρέα;" τη ρώτησε
"Βεβαίως," του απάντησε εκείνη χαμογελώντας.
~•~•~•~•~
Δεν κατέβηκαν από τα σκουπόξυλά τους μέχρι που τους φώναξε η κυρία Ουέσλι για να φάνε μεσημεριανό.
Είχε ετοιμάσει μια χορταστική ψαρόσουπα, την οποία ο Χάρι έφαγε με μεγαλη όρεξη.
Όταν χόρτασαν, ο Χάρι και η Τζίνι βγήκαν έναν περίπατο για να χωνέψουν.
"Ξέρεις, σκεφτόμουν να πάω να δω σε τι κατασταση βρίσκεται η Γκρίμολντ Πλέις," είπε ο Χάρι.
"Δεν χρειάζεται να πας για να καταλάβεις ότι αυτό το σπίτι είναι μες στο σκοτάδι και στη βρώμα," αποκρίθηκε η Τζίνι, κάνοντας μια γκριμάτσα αηδίας. Ο Χάρι γέλασε με το σχόλιό της.
"Βασικά, θέλω να δω αν αξίζει τον κόπο να την κάνω μια ανακαίνιση για να έχω κάπου να μείνω αργότερα."
"Το Μπάροου θα είναι πάντα ανοιχτό αν δεν έχεις κάπου να μείνεις, Χάρι," τον διαβεβαίωσε η Τζίνι.
"Το ξέρω και το εκτιμώ αφάνταστα αυτό. Αλλά δεν μπορώ να μείνω για πάντα εδώ, παρόλο που θα το ήθελε πολύ η μητέρα σου."
Η Τζίνι συγκράτησε ένα γελάκι "Έχεις δίκιο. Ποτέ σκοπεύεις να πας;"
"Το συντομότερο δυνατόν. Και τώρα αν γίνεται. Θες να έρθεις μαζί μου;"
"Φυσικά. Μισό λεπτό μόνο να πω τη μαμά γιατί ποιος την ακούει μετά," είπε η κοπέλα. Ο Χάρι ένευσε και η Τζίνι έφυγε τρέχοντας προς το σπίτι. Γύρισε ένα λεπτό αργότερα λαχανιασμένη.
"Η μαμά είναι εντάξει αρκεί να μην αργήσουμε πολύ."
"Ωραία. Φύγαμε λοιπόν," είπε ο Χάρι, προσφέροντας το μπράτσο του στην Τζίνι που το έπιασε σφιχτά.
Για λίγα δευτερόλεπτα, ο Χάρι ένοιωσε την απαίσια αίσθηση του διακτινηνισμού. Ήταν λες και τον έβαζαν να περάσει μέσα από ένα στενό λάστιχο. Ευτυχώς αυτό δεν κρατούσε παραπάνω από τρία δευτερόλεπτα -παρόλο που στον Χάρι φαίνονταν για 3 αιώνες.
Όταν ο Χάρι άνοιξε τα μάτια του, βρίσκονταν πάνω στο πρώτο σκαλοπάτι της Γκρίμολντ Πλέις 12. Σίγουρα, οι Μαγκλ που έμεναν στα γύρω σπίτια θα είχαν ακούσει κάτι, αλλά, ακόμα και αν έβγαζαν το κεφάλι τους από το παράθυρο δεν θα έβλεπαν τίποτα, παρά μόνο το «λάθος» μεταξύ των σπιτιών με τους αριθμούς 11 και 13.
Ο Χάρι χτύπησε ελαφρά με το ραβδί του το πόμολο της πόρτας κι εκείνη άνοιξε με μιας. Παραμέρισε για να περάσει πρώτα η Τζίνι και ύστερα μπήκε και αυτός μέσα, κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Δεν είχε κάνει καλά καλά ένα βήμα όταν ένιωσε τη γλώσσα του να κολλάει στο πίσω μέρος του ουρανίσκου του. Δευτερόλεπτα αργότερα η γλώσσα του λύθηκε και ακούστηκε μια απόκοσμη φωνή.
"Σέβερους Σνέιπ;"
Η σκονισμένη και αποκρουστικό μορφή του Άλμπους Ντάμπλιντορ προχωρούσε προς το μέρος τους με τεντωμένο το δείκτη του δεξιού χεριού του.
"Δεν σε σκοτώσαμε εμείς, Άλμπους," είπε ήρεμα ο Χάρι.
Το «φάντασμα» στο άκουσμα της λέξης «σκοτώσαμε» ανατινάχτηκε σε ένα σύννεφο σκόνης.
"Τι ήταν... Αυτό;" ρώτησε η Τζίνι που κοίταζε με γουρλομένα μάτια το σημείο από που είχε εμφανιστεί ο Ντάμπλιντορ.
"Μερικά προστατευτικά μέτρα που έλαβε ο Τρελομάτης σε περίπτωση που ερχόταν εδώ ο Σνέιπ," εξήγησε ο Χάρι. "Είσαι καλά;" ρώτησε ανήσυχος, βλέποντας ότι η κοπέλα έτρεμε.
"Καλά είμαι... Απλά... Δεν το περίμενα..." απάντησε η Τζίνι.
"Συγγνώμη, έπρεπε να σε είχα προειδοποιήσει," απολογήθηκε ο Χάρι.
"Δεν πειράζει Χάρι. Πάμε τώρα;" είπε η Τζίνι και ο Χάρι ένευσε. Ωστόσο η κοπέλα ήταν κατάχλομη. Ο Χάρι έπιασε το χέρι της και το έσφηξε.
"Την πρώτη φορά που συναντήσαμε τον Γερο-Σκονισμένο, η Ερμιόνη παραλίγο να λιποθυμήσει," της είπε. Η Τζίνι ανασήκωσε το αριστερό της φρύδι.
"Αυτό γιατί μου το είπες;" τον ρώτησε.
"Δεν ξέρω. Σκέφτηκα ότι ίσως σε κάνει να νιώσεις καλύτερα," αποκρίθηκε ο Χάρι, ανασηκώνοντας τους ώμους του.
Η Τζίνι γέλασε. "Αν προσπαθούσες να με κάνεις να γελάσεις, πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο."
"Μα μόλις γέλασες," είπε πονηρά ο Χάρι. Η Τζίνι τον κοίταξε σαστισμένη για μια στιγμή μέχρι που συνειδητοποιείσε τι είχε συμβεί.
"Άντε ρε από δω. Εξυπνάκια!" του είπε, χτυπώντας τον στο μπράτσο. Ο Χάρι γελούσε δυνατά με το πάθημα της κοπέλας που γελούσε κι εκείνη με τον εαυτό της.
Τελικά, όταν μπόρεσαν να σταματήσουν, η Τζίνι είπε, "Θα περίμενε κανείς ότι με τέτοιες φωνές η κυρία Μπλακ θα ξυπνούσε."
"Όντως. Κάτι δεν πάει καλά εδώ..." είπε ο Χάρι. Πλησίασε το πορτραίτο και ανακάλυψε όλος έκπληξη ότι ο καμβάς είχε ξεσκιστεί.
"Δεν το χωράει ο νους μου!" αναφώνησε ο Χάρι.
"Πάντως όποιος το έκανε μας υποχρέωσε," σχολίασε η Τζίνι.
"Πάμε να δούμε και τα υπόλοιπα δωμάτια," είπε ο Χάρι καθώς η ανησυχία μεγάλωνε μέσα του.
Η κουζίνα ήταν άνω κάτω. Οι καρέκλες ξάπλωναν αναποδογυρισμένες στο πάτωμα και τα κατσαρολικά ήταν πεταμένα εδώ κι εκεί. Το σαλόνι του πρώτου ορόφου δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Ήταν γης μαδιάμ όπως και τα υπόλοιπα δωμάτια.
"Είναι σαν να κάποιος έψαξε το σπίτι," σχολίασε η Τζίνι όταν βγήκαν από το δωμάτιο του Σείριου. Ο Χάρι δεν απάντησε. Ήταν σχεδόν σίγουρος πως ήξερε ποιος είχε ψάξει εξονυχιστικά την Γκρίμολντ Πλέις.
"Τι συμβαίνει Χάρι;" ρώτησε ανήσυχη ή Τζίνι, βλέποντας ότι ο Χάρι δεν μιλούσε.
"Νομίζω... Νομίζω πως ξέρω ποιος τα έκανε όλα φύλλο και φτερό," απάντησε ο Χάρι. Η κοπέλα τον κοίταξε ερωτηματικά. "Όταν μπήκαμε στο Υπουργείο, ήρθαμε να κρυφτούμε εδώ. Κατά λάθος όμως φανερώσαμε στον Γιάξλεϊ την είσοδο της Γκρίμολντ Πλέις. Φαίνεται πως δεν έχασε καιρό και έφερε ενισχύσεις για να ψάξουν το σπίτι για τυχόν στοιχεία που θα τους οδηγούσαν σε μας," εξήγησε ο Χάρι, απαντώντας στο βουβό ερώτημα της.
"Αυτό σημαίνει... Ότι οι Θανατοφάγοι έχουν πρόσβαση στη Γκρίμολντ Πλέις;"
"Έτσι φαίνεται," αναστέναξε ο Χάρι "Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν μπορώ να μείνω στη Γκρίμολντ Πλέις. Είναι επικίνδυνο."
"Και τι θα κάνεις ένα σπίτι παλιό και σκονισμένο στο οποίο έχουν πρόσβαση Θανατοφάγοι; Σίγουρα δεν μπορείς να το πουλήσεις."
"Αναγκαστικά θα το κρατήσω. Μου είναι παντελώς άχρηστο αλλά δεν έχω άλλη επιλογή," είπε αναστενάζοντας και πρόσθεσε, "Ακόμα κι αν μπορούσα να μείνω εδώ, θα μου κόστιζε λιγότερα αν αγόραζα καινούργιο σπίτι από το να ανακαίνιζα τούτο εδώ."
Εκείνη τη στιγμή το ρολόι του σαλονιού σήμανε 8 το απόγευμα. Έξω είχε είδη σκοτεινιάσει και τα φώτα στην πλατεία έξω από τη Γκρίμολντ Πλέις είχαν ανάψει.
"Καλύτερα να πηγαίνουμε. Η μαμά θα ανησυχεί," είπε η Τζίνι.
"Πάμε," είπε ο Χάρι
Βγήκαν έξω και στάθηκαν πάλι στο πρώτο σκαλοπάτι. Η Τζίνι έπιασε το μπράτσο του Χάρι σφιχτά και ο Χάρι πήρε μια βαθιά ανάσα πριν εξαφανιστούν με ένα δυνατό κρακ.