Ika-tatlongpu't Anim na Sulyap
My hands are shaking. And I'm feeling a bit odd about this. It's already 5PM and until now, wala pa kong nakikitang Nico. Okay, Summer. Another five minutes. If he didn't show up 'wag mo na siyang pagbigyan.
I rubbed both my palm. Saka ko 'yon hinipan. It's cold here. Ang lamig kasi ng hangin na nagmumula sa dagat.
"What the hell Gil! Ano bang gagawin ko rito? If you want to go out with me sana sinabi mo na nung una!" kumunot yung noo ko. Boses ni Nico 'yon ah! Kunot noo akong sumilip sa likuran ng kotse ko. Nakita ko pa yung tatawa-tawang si Erick habang tinutulak-tulak niya si Nico palapit sa'kin.
Akala ko ba makikipag-usap sa'kin yung lalaking 'yan? At bakit mukhang umaayaw ngayon at ayaw pa yatang pumunta rito? He made wait me for an hour tapos, tapos eto lang? Eto lang yung makikita ko? Para pa siyang napipilitan na pumunta rito at kailangan siyang itulak pa ni Erick papunta rito?
Sa sobrang inis ko lumabas ako at humarap sa kanila. Parehas naman silang natigilan nang makita ako. Lalong-lalo na si Nico na mukhang nag-seryoso pa. Nahagip ko yung pagpipigil ng tawa ni Erick.
Damn. Kaya naman pala e.
"You two. Take care okay? Make sure you'll get home that it's just the two of you. Not three or four." Ngumusu-nguso pa ko saka ko siya nilapitan at tinapakan sa paa.
"How dare you do this to me Erick Joseph Gil! How?! Naghintay ako ng isang oras and then this? It's all just a set up? No. Wala na kong gana. Gusto ko nang umuwi." Pinapunta ako rito para sa isang setup lang? Damn it! Summer! Nakakainis ka! Baka isipin pa nung Nico na 'yan gusto mo rin siyang makausap. What the hell! Ang dami ng trabaho sa opisina pati ba naman 'to ta-trabahuhin ko pa?
Mabilis akong bumalik sa sasakyan ko.
"Summer teka lang—"
"No Erick. Uuwi na ko. Whether you like it or not—"
"No. You are not going anywhere woman. You and I still need to talk about things. These things that changed you. Now get off that car." Nalaglag yung panga ko. Inuutusan niya ko?! Marahas akong bumaba saka ko dinabog yung pintuan ko. Nakapamaywang akong humarap sa kanya saka ako sumimangot.
"Who gave you the rights para utusan ako?!" mariin kong sabi. Hinintay ko siyang sumagot saka siya umiling. Hinila niya naman yung kamay ko palayo sa kotse ko saka niya ko dali-daling dinala palapit sa pampang.
"What was that for?!" sabi ko sabay hinila ko yung kamay ko mula sa kanya. Nagtagis yung bagang ko bago ko hinimas-himas 'yon. Kahit hindi masakit kailangan kong gawin 'yon. Hindi na naman ako mapakali. Nahawakan niya na naman ako! Lintik na buhay 'to oh!
"Okay. To be honest. I came here not knowing that this is a setup President Song. But when I saw you? I thought that maybe this is the right time to talk to you. I thought you asked Erick to do this. And then I saw Cabi inside Erick's car." Si Kuya? Si Kuya yung may pakana nito.
"He forced me to go here. I'm sorry. I didn't know you're here..If I do.." hinawakan niya pa yung magkabilang balikat ko saka niya pinagpatuloy yung sinabi niya. "..I would still come here to tell you this.." Iniiwas ko yung tingin ko sa kanya. Yung inis na nararamdaman ko kanina. Nawala na 'yon e. Napalitan ng bwisit na pangamba.
He wants me to fall again. Hindi na. Kahit may nararamdaman pa ko para sa kanya. Hindi na talaga. I don't want to be head over heels in love with him again. Makaka-move on na ko. At itatanim ko sa isip kong malapit na 'yon.
"I miss you Summer. Everything in you." bahagya ko siyang itinulak palayo sa'kin saka ko pinilit na ngumiti.
"You miss making fun of me? You miss how you play with me? I know Nico. You love Jhustine and I'm sorry kung nagawa kong sirain yung engagement niyo. I just want you—"
"You just want to hurt me? Gusto mo kong saktan at gantihan. That's what you want Summer?" malungkot akong ngumiti. Giving him a weak smile was his weakness. How about now? Iyon pa rin ba? No, Summer. Don't you dare think about that. Malinaw sa'yo lahat. He never loved you. Pinaglaruan ka lang niya. So if he said he misses you. Baka malamang niyan nakonsensiya na lang siya or what.
Hindi mo kilala si Nico. At kahit kailan, hindi mo siya magagawang makilala.
"Higit pa ron Nico. I want you to feel my pain. I want you to experience how I suffered when you betrayed me. Pero ano? Nandito ka na naman sa harap ko at paniniwalain sa mga kasinungalingan mo." Mabigat na buntong hininga yung pinakawalan niya bago niya ko tinignan ulit.
"Hindi ko na alam Summer. Every single time you pulled me in, you're pushing me out again. Hindi ko alam kung saan na ko lulugar sa'yo. Pinilit kong kalimutan ka nung umalis ka. Pinilit kong ibaling ulit kay Jhustine baka sakali. Pero hindi..." pagak na pagtawa naman yung ginawa niya saka niya hinilamos ng dalawang kamay niya yung mukha niya.
"Ilang beses kong tinangkang sabihin sa'yo yung totoo. Pero wala, pinanghihinaan ako ng loob. Kasi mahal kita Summer. Hindi ko kayang nakikita na nasasaktan ka. The first time I saw your face Summer and that time I caught you staring at me. Hindi ko alam kung anong nangyari. Sa isang sulyap pinaramdam mo sa'kin kung ano ako, kung saan dapat ako lumugar." Iniikom ko ng mariin yung bibig ko. Dahan-dahan akong lumayo nang makita ko yung sakit sa mga mata niya.
This can't be happening. He can't cry again in front of me. Hindi pwede.
"Narinig ko kayo. That night, nung graduation. Tinanong ka ni Jhustine kung mahal mo siya and you answered her na oo. Mahal mo siya. Kaya bakit nagsisinungaling ka pa hanggang ngayon sa'kin—"
"Jhustine's my best friend. Hindi mo alam kung anong nagagawa niya kapag hindi niya nakukuha yung gusto niya. I was forced to say that Summer. Believe me!" ganon pa rin. Mahal niya man ako non. He still chose Jhustine.
"How can I believe you Nico if I don't trust you anymore? Maibabalik mo ba? You can't—" natigilan ako. Because the last time I checked he was just standing in front of me. Pero ngayon, hawak niya na yung mga kamay ko habang nakaluhod siya sa harap ko. Crying. Crying out my name like I died a long time ago. Like he's suffering because he killed me a long time ago.
"Hirap na hirap na ko Summer. We're experiencing bankruptcy dahil na rin sa maling pamamalakad ko sa kompanya. It's my fault Summer. Kasi wala akong inisip kundi ikaw. Kung paano ka maibabalik sa'kin. Hindi ko ginusto Summer. Hindi ko ginustong saktan ka. Natakot lang akong mawala ka sa'kin. Kaya akala ko mas mabuti na non na hindi mo malaman. Pero wala, nung sinabi ko kay Jhustine na gusto ko ng tigilan yung panloloko ko sa'yo. Nag-hysterical lang siya at pinagbantaan ka pa. I was defeated by my own game Summer. Akala ko madali lang. Akala ko magiging madali lang na saktan ka. Maibigay ko lang yung gusto ni Jhustine. Pero hindi pala.." tiningala niya ko. Iniiwas ko naman yung tingin ko.
"..I miss the way we used to be Summer. I miss the way you laugh with me. I miss the way you cling to me. I fucking miss you Summer. Fuck it! Why am I so gay crying like this?!" pinahid pa niya ng damit niya yung luha niya.
He missed me so much. Like what the hell am I doing?! Hindi ko ba pakikinggan ang isang lalaking umiiyak para sa'kin? Why is it urging me to cry too? Hindi na ko dapat umiiyak sa harap niya! I miss him too. Bakit ba hindi ko masabi-sabi?
"You miss all of that? Bakit hindi mo ko sinundan sa States or sumubok ng ibang way just to communicate? Mahirap bang gawin para sa isang katulad ko yung mag-exert ng effort? Or don't tell me. Talagang sinubukan mong kalimutan ako? Honestly, Nico. I am not happy with that. If I told you to wait for me I'll be back dapat nagsimula ka nang hanapin ako non at ipaliwanag ang lahat. Maybe I am so full that time. Puno ako ng galit. Sa nagawa mo at sa nagawa ni Jhustine. Isa pa, you can't blame me. Namatayan ako ng tatay. Yung tatay kong nagi-isang nakakaintindi sa'kin. Feeling ko iniwan na ko ng lahat. Naramdaman mo ba 'yon? Natakot ka kamo hindi ba? The day I left—"
"The day you left I was on my way to the airport pero pinigilan ako ni Cabi. He told me to stay away from you forever. He even made me suffer, Summer. Una, inilayo ka niya sa'kin. Pangalawa, pinabugbog niya ko sa kung sinu-sinong tauhan niya. I can't blame them Summer because that time. I was thinking of dying. Kundi lang siguro nanghimasok si Jennifer hindi nila ititigil yung pambubugbog sa'kin. And I maybe dead now." Oh Jennifer. My precious best friend.
In the first place, may kasalanan din ako. Hindi ko siya pinakinggan at nauna yung galit sa'kin kaya kami humantong sa ganito. Hindi naman din nila ako masisisi. Naloko na ko nung una. Pati ba naman yung pangalawa? Mabuti sana kung na-fall out lang or kailangan kasi langit at lupa ang pagitan. Pero yung consistent na niloko ako. Masakit sa part ko 'yon.
"Stand up." Seryoso kong utos sa kanya. Tinitigan niya lang ako pero hindi siya tumitinag. I rolled my eyes heavenward.
"I said stand up Nico Alvarez." Sabi ko pa kahit na nanlalamig yung kamay ko sa mga pinaggagagawa ko.
There are two types of people in the world. There are people who are slow and who are fast. And Nico belongs to both types. He's fast making me fall and making me forgive him but he's also this typical slow people who can't get anything with just one word.
Hindi niya pa rin ako naintindihan kaya naman ako na yung nanghila sa kanya patayo. And now he's towering me again. Ilang taon ba ko nawala at mas tumangkad pa yung lalaking 'to? Seriously he can be a basketball player because of his height.
"There is one word that I want you to hear." Ngumiti ako sa kanya saka ako tumingkayad at niyakap siya. Mariin pa kong napapikit. Gusto kong manlambot na naman dahil sa nararamdaman ko. I can feel these butterflies inside my stomach and gosh! How did they get in?!
"Forgiven."