City of Death

Rozdział I

Sie­dzia­łem na dachu jakie­goś budynku. Czemu go nie nazwa­łem? Prze­cież spę­dzam tutaj każdy ranek. Pew­nie zasta­na­wia­cie się czemu przej­muję się taką bła­hostką. Wy pew­nie zasta­na­wia­cie się jak Wam poszedł ostatni spraw­dzian, jakby tu zdo­być dziew­czynę, kto wygra mistrzo­stwa świata w jakimś spo­rcie lub czy uda Wam się poko­nać bossa w jakiejś grze. Też taki byłem. Heh, byłem. Trzy lata temu gdy mia­łem pięt­na­ście lat wybu­chła epi­de­mia zom­bie. Mar­twi wra­cali do życia i zja­dali żywych. Nie dało się tego powstrzy­mać. Skoń­czył­bym jak więk­szość ludzi gdy­bym w jakiś spo­sób nie był odporny na to cho­ler­stwo. Jed­nak ludzie nie byli cał­kiem bez­radni. Stwo­rzyli mia­sto w któ­rym teraz żyję. Miało dać możliwość przetrwania epi­de­mii i pozwo­lić ludziom kie­dyś odzy­skać zie­mię. Miało. Mury nie wytrzy­mały, sztywni prze­nik­nęli kana­łami lub ludzie któ­rzy byli ugry­zie­nie masko­wali to aby zostać przy­ję­tymi. Metro­po­lia wytrzy­mała led­wie rok. Teraz resztki oca­la­łych żyją podzie­lone na trzy grupy.

Lisy. Miesz­kający w pew­nej dziel­nicy w budyn­kach. Należą do nich ludzie szybcy i zwinni. Ich usługi to zdo­by­wa­nie kon­kret­nych przedmio­tów lub zmie­nia­nie kie­runku hord żeby nie zaata­ko­wały bazy jednej z grup.

Drugą są wilki. Miesz­kają w wiel­kim tunelu który miał być metrem. Należą do nich ludzie silni i sprytni.
Zdo­by­wają paliwo, jedze­nie i amu­ni­cję. Więk­szość nazywa ich stal­ke­rami.

Ostat­nią grupą są Lwy. Miesz­kają w ogrom­nej wieży na środku mia­sta. Należą do nich ludzie silni i odważni. Zaj­mują się naj­groź­niej­szą robotą spo­śród wszyst­kich trzech grup.
Eli­mi­nują zom­bie. Jed­nak trudno do nich się dostać. Przyj­mują jed­nego na dzie­się­ciu. Jeśli dobrze pój­dzie.

Ja nie należę do żad­nej z tych grup. Żyje sam na połu­dniu mia­sta. Nie wal­czę ze sztyw­nymi ani ludźmi. Cza­sem tylko poma­gam jakimś żywym, któ­rzy się tu zapusz­czą lub przyjdą bramą. Brama to miej­sce gdzie mur mia­sta upadł. Są tylko trzy i jestem tak jakby ich straż­ni­kiem. Jedna jest na połu­dniu, druga na połu­dnio­wym wscho­dzie, a trze­cia na pół­noc­nym zacho­dzie.

Dobra koniec tego gada­nia. Muszę spraw­dzić pewną piw­nicę w
dwu­na­stej dziel­nicy. Podobno ostat­nio ukryli się tam nowo przy­byli ludzie. Trzeba im pomóc, ale nie robię tego z dobroci serca. Wilki mi za to zapła­ciły. Sied­mioro ludzi. Dwóch męż­czyzn, dwie kobiety i troje dzieci. Nasto­latki i nie­mowlę.

Wsta­łem, zro­bi­łem kilka kro­ków w tył. Roz­pę­dzi­łem się i sko­czy­łem na budy­nek przede mną. Byłem w  siód­mej dziel­nicy i prze­ska­ki­wa­łem tak z budynku na budy­nek, aż zna­la­złem się na dwu pię­tro­wym budynku w dwu­na­stej dziel­nicy. Popa­trzy­łem w prawo i zoba­czy­łem mój cel. Żółty blok. Wokół było pełno zom­bie. Wyją­łem lornetkę przy­piętą do pasa i przyj­rza­łem się lepiej
gru­pie. Było tam dwóch krzy­ka­czy i kilka sprin­te­rów. Reszta to zwy­kłe cho­dzące trupy. Czym są krzy­ka­cze i sprin­te­rzy? Krzy­ka­cze to zom­bie, których jeśli nie zabi­jesz, wydają bar­dzo gło­śny krzyk i zwa­biają innych sztyw­nych. Sprin­te­rzy to zom­bie, które są szyb­sze i zwin­niej­sze od reszty. W dodatku potra­fią wspi­nać się po budyn­kach.

Oprócz nich są jesz­cze dwa rodzaje tru­pów. Tank jest to zom­bie, któ­rego nie da się zabić bro­nią do wali wręcz bo ma za twardą skórę. Na szczę­ście poja­wiają się bar­dzo rzadko.

Dru­gim rodza­jem są kosz­mary. A raczej kosz­mar. Tylko jeden. Od trzech lat nie widzia­łem innego. Wła­ści­wie to chyba jestem nie­zły. Niewielu prze­żyło spo­tka­nie z nim. A ci, któ­rzy prze­żyli zazwy­czaj tra­cili zmy­sły. Ja jako pamiątkę mam tylko bli­znę na war­dze. Ale wra­ca­jąc. Kosz­mar to można powie­dzieć połą­cze­nie wszyst­kich rodza­jów zom­bie. Jest szybki i potrafi się wspi­nać, jego skóra jest mniej twarda od tanka jed­nak żeby go zabić bro­nią białą trzeba mieć wiele szczę­ścia. Ma szczęki, które oprócz gry­zie­nia potra­fią się roze­wrzeć i wydać krzyk jak krzy­kacz. W dodatku wyka­zuje dużą inte­li­gen­cję.

Ale teraz muszę się sku­pić. Muszę odwró­cić uwagę tej grupy na dole. Sam mogę wejść do środka
nie­po­strze­że­nie, ale pro­ble­mem będą tamci ludzie. Rozej­rza­łem się i po chwili zoba­czy­łem pewne roz­wią­za­nie. Nie­da­leko była przywiązana dra­bina. Była przy­wią­zana linką,
pew­nie kie­dyś ja to zro­bi­łem. Jeśli tra­fię nożem w linkę, dra­bina spad­nie wyda­jąc hałas. Wyją­łem jeden z moich wła­sno­ręcz­nie wyko­na­nych noży do rzu­ca­nia. Sku­pi­łem się. Około dwu­dzie­stu metrów, brak wia­tru. Wzią­łem poprawkę i rzu­ci­łem nożem, po kilku metrach stra­ci­łem go z oczu. Cze­ka­łem chwilę i nagle dra­bina runęła w dół.

Teraz to nie tylko zwa­bi­łem zom­bie stąd, ale z innych ulic rów­nież. Ale plan się udał. Sprin­te­rzy już byli w poło­wie drogi do dra­biny a reszta powoli się do niej wle­kła. Czas ruszać.

Scho­dzi­łem ostroż­nie scho­dami do piw­nicy. Po dro­dze zabi­łem kilka zom­bie które blo­ko­wały drogę. Włą­czy­łem latarkę przy­pi­naną do ubra­nia aku­rat aby zoba­czyć drzwi przed moim nosem. Naci­sną­łem klamkę. Zamknięte.

Przy­ło­ży­łem ucho do drzwi.
Sły­sza­łem ciche głosy i oddy­cha­nie.

- Skar­bie będzie dobrze.

- Ale utknę­li­śmy w tej piw­nicy, a na zewnątrz są te stwory.

- Mamo spo­koj­nie wie­rzę że ktoś nam pomoże, wie­rzę...

Trzeci głos który nale­żał do
dziew­czyny zała­mał się i usły­sza­łem szloch. Ehh muszę się pośpie­szyć. Zapu­ka­łem do drzwi. Głosy natych­miast uci­chły. Po chwili ponow­nie zapu­ka­łem.

- Co robimy? One już tu są.

- Kocha­nie, to już koniec?

No nie wytrzy­mam!

-Idioci, a czy zom­bie by pukały do drzwi? – Powie­dzia­łem wku­rzony.

Po chwili usły­sza­łem szczęk zamka. Drzwi lekko się uchy­liły i zoba­czy­łem prze­stra­szoną twarz męż­czyzny. Miał koło czter­dziestki, był brudny a na jego ubra­niu było pełno krwi. Patrzył tak na mnie i nie wie­dział co zro­bić. Więc ja zaczą­łem.

- Przy­sze­dłem Was ura­to­wać. Idzie­cie czy nie?

Na twa­rzy męż­czyzny zawi­tało
nie­do­wie­rza­nie, ulga i szczę­ście.

- Tak, tak! Idziemy już. Kochani wsta­waj­cie jeste­śmy ura­to­wani!

Ostroż­nie wyszli­śmy z budynku. W pobliżu nie było żad­nego zom­bie. Popa­trzy­łem w prawo gdzie była dra­bina. Było tam dwóch sztyw­nych.

-Pój­dziemy w prawo po dra­bi­nie. Kiedy wej­dziemy powinny tam być poroz­sta­wiane kładki na następne budynki. Zapro­wa­dzę Was do bazy Wil­ków przy dwu­dzie­stej dziel­nicy i tam się roz­sta­niemy. Ruszamy.

Pobie­gli­śmy truch­tem w stronę
dra­biny. sztywni nas usły­szeli, ale wycią­gną­łem dwa noże do rzu­ca­nia i tra­fi­łem ich w głowę. Dopa­dłem do dra­biny pierw­szy. Szybko się rozej­rza­łem. Czy­sto. Reszta zaczęła wcho­dzić.        Osta­tnia była ta dziew­czyna. Dotk­nęła dra­biny gdy nagle nie­mowlę zaczęło pła­kać. Kurwa! Usły­sza­łem krzyki sztyw­nych od strony z któ­rej przy­szli­śmy. 

Odw­ró­ci­łem się i zoba­czy­łem jakieś dzie­sięć sprin­te­rów. Musia­łem szybko dzia­łać.

-Nie zdą­żymy wejść! Idź­cie trzy­ma­jąc się drogi tak żeby mie­li­ście mur po swo­jej pra­wej. Dwu­dzie­stą dziel­nicę pozna­cie po wil­kach na budyn­kach. Poszu­kaj­cie z góry
wej­ścia do metra. Powi­nien ktoś tam być. Daj­cie mu znać oni was wezmą. Ja i wasza córka będziemy tam póź­niej.

Zła­pa­łem dziew­czynę za rękę i pobie­gli­śmy ulicą.

Sia­dłem ciężko dys­ząc. Rozej­rza­łem się. Jeste­śmy gdzieś przy dzie­wią­tej dziel­nicy.

- W ósmej dziel­nicy mam schron. - Powie­działem. - Musimy się tam dostać przed nocą.

- D...Dobrze. Tak w ogóle nazy­wam się Alice Moon.

- Miło mi Cię poznać Alice. Jestem Eric, nie­stety nie pamię­tam mojego nazwi­ska.

- Miło mi Cię poznać Eric. Możesz mi pow-

- Możemy poroz­ma­wiać w schro­nie? Chciał­bym się tam dostać jak
naj­szyb­ciej.

Otwo­rzy­łem okno które jed­no­cze­śnie było wej­ściem do schronu w wie­ży straży pożar­nej.    Wsko­czy­łem do środka i pomo­głem wejść Alice. Zamkną­łem okno, włą­czy­łem
gene­ra­tor, a póź­niej świa­tło.
Poro­zma­wia­łem tro­chę z dziew­czyną po czym poszli­śmy spać. Jutro muszę dostar­czyć        dziew­czynę do Wil­ków. Czemu nic nie może być takie pro­ste?