A/N: Ayun. Hehe. Have to send my appreciation lang to RheaGarfin. Thank you sa pag-fan sakin. Wahahaha. Appreciate ko talaga yun. Sobra. Kaya thank you. Kaya naman dedicated ko sayo to. Hihi. :]]] Salamat talaga. Sana magkaroon na agad ng 20 votes at 5 comments. Ayoko ng nabibitin din eh. Hahaha. Kaya para mas madali. Cut in half na po. 10 votes nalang po need and 5 comments para sa next update. Ayun lang. Hihi. Spread the word. Para marami pa makabasa. :]]] Thank you guys. Thank you talaga. Thank you sa pagbasa. Maraming salamat! Don't forget to Add to Library, Vote, Comment and Fan. Lots of love. Mwa!
Again, 10 VOTES and 5 COMMENTS nalang po ang kailangan. SPREAD THE WORD GUYS. Thank you!
_____________________________________________________________________________
Matagal na rin since that incident… Yung incident sa may playground. Wala na akong naging balita sa kanya. Hindi ko narin siya nakikita sa hallway. I heard some rumors that he transferred school but it wasn’t confirmed until today…
“Ikaw si Jade diba? Tama ba ako?”
“Huh?”
“Yvana Jade? Right?”
“Uhuh.”
“Pinabibigay sayo ni Aaron. He wanted to give it you himself pero… Well, basta! Ito oh.” At umalis na siya… And now, I’m holding his letter in my hand. I don’t even know if I’m going to open it. Natatakot ako. Hindi ko alam kung anong laman ng letter na to. I just keep staring at it. Having no idea what to expect from it.
…
“Van…”
“Tammy…” I was about to cry when I looked up. Parang umatras lahat ng luha ko. Natulala lang ako. Nakatitig sa kanya.
“Pwede ba tayong mag-usap?” Tulala parin ako. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko.
“R-Ram.”
“Come with me…” And silence. “Please.” It was almost a whisper.
Tumayo ako. The letter was still in my hand. Holding it. At nagsimula siyang maglakad.
Hindi ko pa ba nasasabi? It’s been months since I received the letter. At oo, hindi ko parin siya binubuksan hanggang ngayon. Pakiramdam ko kasi, kapag binuksan ko siya, iiyak na naman ako. At tama na. Sinabi ko na naman diba? Ayoko ng nasasaktan. Ayoko ng umiiyak. Ayokong isipin ng tao na mahina ako. Kasi malakas ako. Dapat malakas ako.
Matagal-tagal na rin since hindi kami nag-uusap ni Ram. Kahit sa mga groupworks, hindi na kami ganun ka-close. Hindi ko alam kung anong nagbago pero may nagbago. Hindi ko rin alam kung bakit nasasaktan ako sa tuwing naiisip ko na nawawala na siya sa tabi ko. Hindi ko alam. Selfish na kung selfish pero gusto ko siya sa tabi ko. Na lagi siyang nasa tabi ko. Na kahit na anong mangyari, nandiyan lang siya. Kasi siya yung isang tao maliban kay Tammy na inisip kong hindi ako iiwan, na hindi ako ilalaglag sa ere, na nandyan lang parati para sakin.
“Van…” And he broke the silence. Tumingin ako sa kanya. Malungkot siya. Parang naiiyak. Naluluha. Hindi ko alam kung bakit pero nasasaktan ako pag nakikita ko siyang ganun. Parang hindi ko kaya.
“Pwede bang mayakap ulit kita? Like the last time?” At tumulo yung luha niya. Hindi ko alam ang sasabihin ko kaya tumango nalang ako. Hinila niya ako at niyakap. At alam ko, nagsimula na siyang umiyak. Umiiyak siya. Umiiyak. And unconsciously, I hugged him back. So tight. And he said…
“Mahal kita.” Napalunok ako. Napakurap ako. A-ano raw!?
“ Mula noon hanggang ngayon, mahal parin kita. Even after ng nangyari, mahal na mahal parin kita. Kahit na sabi nila, wala nang pag-asa, Van… Umasa parin ako. Umasa ako. I never gave up on you. Because I really believed that you’ll come back. I really believed that everything will be better again. Na babalik ka. Na babalik ka sakin. Na babalik yung tayo.” And he held me tighter.
“Pero bakit ganun? Bakit hindi ganun yung nangyayari? Bakit parang… Bakit parang dapat… Dapat nakinig nalang ako sa kanila. Bakit… Bakit nasasaktan ako ng ganito? Hah Van? I told you to hold on. Didn’t I? Sabi ko wag kang bibitiw. Pero bakit bumitaw ka? Huh? Bakit Van? Bakit?” He was gasping for air. He was crying hysterically. I can feel it.
“R-Ram…” Kumalas ako sa pagkakayakap niya. And before I was able to talk to him, he ran away. He ran so fast. At ngayon, andito ako sa lumang playground. Tulala. And before I even noticed it, crying… Again.
Nanghihina ako. Nanginginig yung mga tuhod ko. Hindi ko alam. Pero... Bakit parang ako lang yung walang alam? Why do I feel like I’m missing something? Ano ba sinasabi nila? Hindi ko maintindihan eh. Hindi ko talaga maintindihan. Pero bakit ganun? Nasasaktan ako. Sobrang nasasaktan ako. Napaupo ako. And I felt the letter crumple in my hand. The letter! And I opened it…
…
February 14, 2010
It was written last year. Last year. L-last year!?
Jade,
Hello. Hehe. Hindi ko alam sasabihin ko. Haha. Grabe. Ilang beses ko pa naman prinaktis yung isusulat ko pero wala rin, natutuliro parin ako, maisip ko lang na mababasa mo to sometime soon. Nakakahiya. Baka kasi sabihin mo stalker ako eh. Well, sige na. Sabihin na nating stalker mo ako. Haha. Hahaha talaga. Hindi ko na kasi alam kung ano talaga sasabihin ko eh. I was thinking of introducing myself but, oh yeah! Ako nga pala si Aaron Espiritu. Hindi ko pa pala nasasabi. Ahead ako sayo ng one year, sa pagkakaalam ko. :) Ayun. Ahhhhhmmmmm. Alam mo ba, first time palang kita nakita, sabi ko sa sarili ko, ikaw yung babaeng gusto kong makasama habang buhay. Ay… Ang cheesy! Hahaha. Ano ba yan? Baka sabihin mo, lahat ng ka-year level ko, katulad ko, hindi ah. Nag-iisa lang ako. Hahaha. Ang yabang ko noh? Ang totoo niyan. Hindi lang kasi talaga kita malimutan the first time I saw you. Nasa sasakyan ako nun. Sinesermunan pa nga ako ni Papa eh. Sabi niya sakin, makinig daw ako sa mga sinasabi niya para matuto na daw ako magdrive. Kaya ayun. Ilang kutos din yung natanggap ko kasi wala sa kanya yung atensyon ko. Hindi ko kasi mapigilan eh. Nakatitig lang ako sayo. Naka-stop yung lights nun kaya matagal-tagal din kitang tinitingnan. Ang ganda mo kasi eh. Haha. Ayun. Buti nga, hindi mo ako napansin. Malapit-lapit pa naman ako sa kinatatayuan mo nun. Napansin ko rin na nakasuot ka ng uniform namin. Naku! Kung nakakausap lang si God, siguro sasabihin nun sayo kung ilang beses ko pinagdasal sa kanya na sana classmate kita. Ayun. Tapos tumingin ka sa orasan mo. At after nun, may dumating na bus. Nag-light up yung mata ko nun. Napangiti ako. Sabi ko sa sarili ko, kahit hindi na ako matuto magdrive basta masabayan lang kita sa bus. Na sana, makilala kita. Malaman ko kung ano yung name mo. Okay na sakin yun. Yun yung first time na nakita kita. Ang manyak ko ba? Haha. Hindi ah. Ikaw lang talaga yung nagkaroon ng ganung effect sakin. Hindi ako palangiting tao pero kapag nakikita kita, napapangiti ako. One time, nakita kita sa may hallway. Actually, nakakahiya nga yung moment na yun eh. Kasi pinagkamalan ko yung locker mo na locker ko. Hahaha. Kung tatangatanga lang kasi eh diba? Sabi mo pa sakin, excuse me, locker ko po yan. Napatigil ako eh. Tapos ngumiti ka sakin. Mukha lang akong tanga. HAHAHA. Biglang takbo ako eh. Hahaha. Tapos narinig kong may tumawag sayo, lalaki. Sabi pa niya, Van! Ang dami mo talagang admirers tapos nagtawanan kayo. That moment, nangiti ako. Nalaman ko yung name mo eh. Van. Kahit yun lang. Van. Ang cute ng name mo. Kaya ayun. Dahil sa name mong yun, nag-aral ako magdrive ng van. Haha. Kasi feeling ko, kapag nagdri-drive ako ng Van, kasama kita. Hahaha. Ang weird ko ba? Hahaha. Eh sa ganun eh. Kaya ayun. Hahaha. Pero yung hindi ko talaga makakalimutan is yung event collaboration ng seniors and juniors. May event yung mga fourth year nun and nagkataon na we have to work with the juniors kaya ayun, sobrang excited ako. Buti nalang sa may gymnasium yun. They called out each and every student from the juniors all the way to the seniors. Kaya pagtayo mo nun, yung ngiti ko talaga, abot hanggang tenga eh. The teacher asked you to introduce yourself. Hindi ko malilimutan lines mo nun. “My name is Yvana Jade Velasco. Call me Van. And by Van, yes, yung sasakyan na may apat na gulong na parang square. Happy? And that’ s it.” Tapos biglang tinanong ng professor yung edad mo, kung ano hobbies mo, interests at kung ano-ano pa. Sabi mo lang “16, Sleeping, Sleeping… Done now.” Tapos umupo ka na. Napangiti halos lahat ng students eh. Ibang klase ka daw. Sa isip-isip ko, noon ko pa alam. After that day, hindi ko na malimutan name mo, Yvana Jade Velasco. Wow. Yvana Jade Velasco. Ayun. Puro pangalan mo lang naiisip ko the whole day that day. Hanggang sa nung nag-group na sa project event, ikaw yung naging kasama ko. Medyo ilag ako sayo nun kaso nung sinabi ng professor na tawagin daw kita, hindi ko sinasadyang tawagin kang Jade. Then you gave me that look. Parang galit ka sakin. Binatukan ko tuloy sarili ko. Tapos paglapit mo sakin, sabi mo “It’s okay. But next time, don’t forget to call me Van. I prefer Van.” And you smiled. At ayun, ever since nun, hindi nalang kita tinatawag. Kahit na pag nakikita kita sa bus pag nagkakasabay tayo, yumuyuko nalang ako. Ah! Hindi ko ba nasabi? Madalas tayo nagkakasabay sa Bus. Nauuna kasi yung stop sa house ko bago sa stop sa inyo kaya nauuna ako lagi. Halos nakatitig nga lang ako sayo hanggang sa papara ka na. Bigla akong babalik sa katinuan. Minsan nga, nangingiti nalang ako habang nakatingin sayo. Tahimik ka lang. Bihira kitang makitang may kasama. You rarely have someone with you. Usually, mag-isa ka lang o kaya naman, kasama mo yung girl or guy friend mo. I have admired you from afar. Kaya ngayon na Valentine’s Day. I decided na magbigay sayo ng sulat para kahit dito lang, malaman mo yung feelings ko para sayo. I really like you. And if you’ll give me a chance, I would like to show you how much I feel for you. Kahit one day lang. Promise, hinding hindi mo siya pagsisisihan.
Yours sincerely,
Aaron Espiritu
Last year. It all happened last year. February 14, 2010. Why do I not remember any of it? Bakit hindi ko man lang naalala yung project event na yun? At sinong guy friend? Si Tammy lang naman ang kaibigan ko ah? Ano ba mga pinagsasabi ni Aaron? Bakit ganito? Bakit parang ang daming missing spots…
Bakit wala akong maalala?
And I started crying…
My eyes went blurry and then it was dark.
“Yvana!” I looked up.
Si Ram. Pero bakit si Ram?
“Yvana. Are you okay?”
“Yeah.”
“No. You’re not.”
“Don’t worry. I’m fine.”
“Fuck it! You’re bleeding!”
“What the!? Don’t you dare swear at me!”
“Fuck! Fuck! Fuck! HELP!” And he started crying…
“Yvana. Wag mo akong iwan. Please.”
And my eyes are getting heavier.
“Van. Please. Van! Please. Hold on. Please. I love you.” He was hysterical.
“VAN!!!” I can hear his voice. He was crying. And crying. “ VAN!!! VAN!!! VAN!!!”
“Please. Van. Van. I love you.” He was holding me. So tight. I can feel his heart. Ang bilis ng tibok ng puso niya. And I was crying while saying…
“I love you too… I love you… I love you.”
__________________________________
A/N: Ayun. Wahaha! First time ko po maglagay ng Author's Note. Wala lang. Ahmmm. May request lang po sana ako sa mga nagbabasa nito. Kung nagbabasa po kayo nito, sana po magvote po kayo or magcomment. Demanding ako eh noh? Haha. Wala lang. I want to know your feedbacks kasi eh. At sino ba gusto niyo? Si Aaron o Si Ram? Ang daming may crush kay Aaron! Bakit kaya?
At ano nga kaya ang meron kay Van? Anong malalaman niya tungkol sa kanyang pagkatao? Bakit nga ba umalis si Aaron? Ano ang nangyari kay Van? At ano na nga ba ang mangyayari sa kanila? Sa susunod na yan. CHAPTER 16 "BREAKDOWN".
Ayun. Para magkaroon po ng next update.
Binabaan ko nalang po sa 10 VOTES at 5 COMMENTS ang kailangan.
Ayan ah. 10 VOTES at 5 COMMENTS nalang. HIHI.
Kaya SPREAD THE WORD EVERYONE.
I will appreciate any comment.
Pang motivate lang. I'll appreciate it so much!
Kaya naman.
Thank you! Maraming salamat. Sa pagbasa at pagkalat ng story.
Sana po matuwa kayo. Sa mababasa niyo. HAHAHA.
Again. 10 VOTES at 5 COMMENTS.
GET READY FOR THE NEXT UPDATE.
EXCITED NA AKO.
WAHHHHH. HIHIHIHI. WAHAHAHA.
Ganito pala kapag nababaliw na. BWAHAHAHAHAHA.
Ayan. Alis na ako. Hahaha. Baka kung ano pa masabi ko. WAHUHU.
AYIEEEEHWOOOOOOOOOH.
BABYE!