'Lieve Layla, mijn kleine lieve Layla.'
Lily-Anne glimlacht als Layla haar vinger vastpakt en er heel lang naar blijft staren. Het was een van die weinige dagen dat Lily-Anne haar dichter voor zichzelf had, zoals ze had afgesproken met Neville. Fred en Severus waren naar school, maar Lily-Anne was niet naar haar werk gegaan, met als zogenaamde rede dat ze op haar Goddaughter moest passen. Dat was misschien wel zo, maar Lily-Anne wist wel beter. Na een paar uur van rustig aan doen en haar kleine meisje heel veel aandacht geven, legt Lily-Anne haar in de wieg die ze beneden neer had gezet. Het meisje valt bijna meteen in slaap en Lily-Anne moet moeite doen om haar ogen weg te trekken van haar dochter. Ze gaat op de bank zitten met een boek en begint te lezen, toekijkend hoe Layla langzaam in slaap valt. Maar lang blijft de rust niet hangen op Spinners End, want niet veel later wordt er aangeklopt en ziet Lily-Anne dat Neville en Hannah voor de deur staan. Ze staat op, loopt naar de hal en opent de deur. Ze glimlacht naar het stel, maar die hebben blijkbaar niet zoveel geduld. Hannah beent snel naar binnen naar de woonkamer en Neville volgt haar bijna net zo snel, met iets wat lijkt op een brief in zijn hand. Lily-Anne volgt hen, stomverbaasd, als ze de woonkamer binnenkomt ziet ze dat Hannah Layla weer uit de wieg heeft gepakt, waardoor het meisje wakker was geworden. Vanbinnen vervloekt ze Hannah, die blijkbaar nog steeds niet door had hoe belangrijk het was om een baby overdag te laten slapen. Maar dan bedenkt ze zich dat zij zich daar geen zorgen over hoefde te maken, als Hannah graag 's nachts wakker was om rondjes door de babykamer te lopen met een huilende baby en de dag erna helemaal gebroken te zijn van de gemiste uren slaap, was dat haar probleem.
'Wat is dit Lily?!'
Lily-Anne verlegt haar aandacht naar Neville, die de brief in zijn hand omhoog houdt. Nu ziet Lily-Anne het gebroken zegel. Zwart, met daarin het wapen van de Malfoys. De brief had hij blijkbaar gelezen, en hij was blijkbaar niet gelukkig met wat hij had gelezen. Maar dat kon Lily-Anne weinig schelen, ze grist de brief met een snelle haal uit Neville's hand en kijkt hem met een vernietigende blik aan.
'Wat gaat jou mijn leven aan! Dit is privé, Neville!'
Neville laat zich niet uit het veld slaan door Lily-Anne's opmerkingen, en ook Hannah kijkt Lily-Anne woedend aan, terwijl ze Layla tegen zich aan drukt.
'Waarom ga je in hemelsnaam nog met die vent om Lily. En je gaat naar de verjaardag van zijn zoon!'
Lily-Anne blijft woedend en gaat steviger op haar benen staan, ze had Draco nog niet verteld dat ze naar de verjaardag van Scorpius zou gaan, maar Draco stuurde haar steeds vaker brieven die dat wel van haar vroegen. Maar dan nog, Neville ging haar hier niet zomaar de huid vol schelden, om nog maar niet te spreken van haar beste vriend.
'Die vent heet Draco Malfoy! En hij is altijd mijn beste vriend geweest. Ik heb hem al jaren niet gezien en ik wil zijn zoon ook eens zien! Jij kunt mij niet tegenhouden Neville, dit is mijn leven, niet dat van jullie!'
Hannah doet een stap naar voren, haar blik op donder, Layla heeft ze nog altijd tegen zich aan geklampt.
'Jij bent nog altijd afhankelijk van ons als je je dochter wil zien, Snape. En misschien heeft Neville er meer moeite mee dan ik. Maar als jij naar die verjaardag durft te gaan, zie jij Layla nooit...meer!'
Lily-Anne's gezicht schiet naar Hannah, maar de blik die eerst nog zo hard stond is verzwakt. Ze valt uit balans en moet moeite doen om zichzelf staande te houden.
'Hannah...'
Ze knippert een paar keer met haar ogen om de tranen uit haar ogen te knipperen. Nu had Hannah een gevoelige snaar geraakt, Layla van haar afpakken, dat wilde ze niet. Ze was van dit meisje gaan houden, het was haar dochter, die mocht Hannah niet zomaar van haar afnemen. Hannah grijnst gemeen, ze wist dat ze Lily-Anne hiermee zou raken, en dat was precies de bedoeling. Dan wordt er plotseling op de deur geklopt. Lily-Anne komt overeind, ze kijkt van Neville naar Hannah en weer terug. Dan draait ze zich om en loopt naar de hal, ze opent de deur en ziet Fred en Severus in de deuropening staan. De jongens lopen naar binnen, een beetje beteuterd. Lily-Anne volgt ze met haar ogen en sluit de deur. Ze gaat met haar rug ertegenaan staan en kijkt met over elkaar geslagen armen toe hoe de jongens hun tassen wegleggen en hun jassen ophangen. Als ze klaar zijn, kijken ze hun moeder aan, die kijkt recht in hun beteuterde gezichten.
'Wat is er jongens?'
Fred en Severus kijken op naar hun moeder.
'Hannah en Neville zijn hier he mama?'
Lily-Anne blijft hen even aankijken, maar dan knikt ze.
'Waarom?'
'Ze komen Layla ophalen, die moet weer mee naar huis.'
Fred en Severus kijken hun moeder aan, maar ze lijken niet heel gelukkig. Lily-Anne duwt zich los van de deur en loopt voor de jongens uit naar de deur naar de woonkamer, als ze stopt en de jongens tegenhoudt. Ze legt haar oor tegen de deur en luistert naar Hannah en Neville, die druk in gesprek zijn.
'Neville, waarom kunnen we Layla niet gewoon meenemen. Het zou alles zoveel gemakkelijker maken.'
'Hannah, je weet dat dat niet zomaar kan...'
'Ach, wees toch niet zo'n watje. Layla is van ons. Ze is onze dochter volgens alle papieren, wat heeft Lily-Anne daar nog mee te maken.'
'Ze is de biologische moeder Hannah, dit kun je niet zomaar maken.'
'Toch wel Neville, ze is een draagmoeder. Muggles doen het ook zo vaak en weet je wat er dan gebeurd met die biologische moeders. Die doen afstand van hun kind en zien het nooit meer. Dat hadden wij ook moeten doen Neville. Dan hadden we al deze onzin vermeden, dan was Layla gewoon altijd bij ons geweest.'
'Denk je dat ik Layla niet voor onszelf wil, Hannah?! Ik wil haar dolgraag elke dag bij me hebben. De enige zijn voor haar. Wij als haar enige en echte ouders, we zouden er nog mee wegkomen ook Hannah.'
Even blijft het stil.
'Maar Neville, als jij Layla ook voor ons alleen wil, waarom heb je Lily-Anne dan beloofd dat ze Layla kon blijven zien.'
'Omdat Lily-Anne anders nooit akkoord was gegaan. Je ziet toch hoe ze met Layla is, als ik haar niet had beloofd dat ze Layla's Godmother mocht zijn, had ze haar voorgoed van ons afgenomen.'
Het valt stil, Lily-Anne wacht nog een paar seconden en opent dan de deur van de hal naar binnen. Fred en Severus volgen haar op de voet. Neville en Hannah kijken verbaasd op, maar herpakken zich al snel. Maar Lily-Anne richt zich nog niet op hen, ze kijkt haar zoons aan en glimlacht.
'Gaan jullie maar naar boven, ik kom jullie zo helpen met jullie huiswerk.'
De jongens knikken en gaan naar boven, hun blikken blijven even hangen op Hannah en Neville, en Lily-Anne leest de haat af in hun ogen, toch lopen ze al snel door naar boven. Nu kijkt Lily-Anne Neville en Hannah weer aan. Hannah is meteen weer hard en kijkt Lily-Anne strak aan.
'Jij gaat niet naar die verjaardag Snape. Daar is alles mee gezegd. En als je toch gaat, dan zie je mijn dochter nooit meer!'
Lily-Anne's bloed begint te koken, Fred en Severus waren nog geen twee seconden de kamer uit en Hannah begon alweer verwensingen en leugens naar haar hoofd te slingeren.
'Jou dochter! Jou dochter! Layla is MIJN dochter, er is niets van jou bij Hannah, dus houd je mond dicht over jou dochter, want dat is ze niet!'
Hannah wil naar voren komen, maar bedenkt zich en geeft eerst Layla aan Neville. Dan doet ze een stap dichter naar Lily-Anne toe, die absoluut niet geïntimeerd is hierdoor.
'Jij luistert naar mij hoor je. Je doet allemaal alsof je het zo moeilijk hebt, maar ondertussen ben je helemaal niets zonder ons. Dus jij gaat niet naar die verjaardag of anders...'
'Anders wat. Hannah ik ben niet bang voor jou. En geloof me, ik kan het gemakkelijk af zonder jou en Neville. Graag zelfs. Maar ik houd van Layla dus daarom ga ik met jullie om. Maar waag het niet om mij te vertellen wat ik wel en niet mag....'
Even houdt ze stil, dan draait Lily-Anne zich plotseling om en beent naar de deur naar de hal, die ze open gooit.
'Mijn huis uit, ik ga me hier niet laten uitkafferen door jou ik mijn eigen huis. Wegwezen!'
Neville kijkt Lily-Anne even geschokt aan, maar komt dan in beweging. Hannah blijft echter staan, en doet ook geen aanstalten om weg te gaan. Lily-Anne beent op haar af, laaiend.
'Heb je me niet gehoord? Weg-we-zen.'
Hannah lacht.
'Of anders... Ga je me vervloeken?'
Neville kijkt met een schok om en ook Lily-Anne is even verbaasd over die opmerking.
'Doe nu niet alsof je stom bent Snape. Ik weet net zo goed als iedereen wie jij werkelijk bent. En het feit dat je nog altijd omgaat met Malfoy bewijst maar weer eens dat een mens niet zomaar veranderd...'
'Hannah, houdt op, kom nou alsjeblieft mee.'
Hannah's gezicht schiet naar Neville, haar ogen schieten vuur.
'En haar haar gelijk geven? Nooit Neville. Zij hoorde bij de mensen die achter Voldemort stonden! De mensen die je ouders hebben vervloekt! De mensen die zoveel onschuldige mensen hebben vermoord! En nu zie je toch maar weer dat niemand zomaar veranderd! Ze is een Death Eater Neville, en dat zal nooit veranderen!'
Ze kijkt Lily-Anne recht aan, die kijkt geschrokken terug.
'Jij bent net als die Malfoys. Nee, jij bent nog erger dan zij. Je bent een Death Eater. En je zal nooit veranderen. Tot je dood ben jij een ONBETROUWBARE, ONMENSELIJKE en IN-EN-IN SLECHT PERSOON, Snape, en dat zal NOOIT VERANDEREN!'
'Mama, wanneer kom je ons helpen?'
Lily-Anne kijkt op en ziet nu Fred en Severus onder de trap staan, en blijkbaar stonden ze daar al een tijdje. Hannah draait zich om en grijnst, ze loopt langs Lily-Anne af, maar blijft naast haar even staan.
'Ooit zullen zij het ook zien, hoe slecht hun moeder wel niet is. Dat zij er mede verantwoordelijk voor is dat zij geen vader hebben. En dan ben je alles kwijt, zoals je verdient. Ik mag dan misschien als hufflepuff bekent staan als een aardig persoon, maar jij verdient dat niet, nooit, Snape.'
Ze loopt naar Neville toe en samen verlaten ze de woonkamer, en niet veel later slaat de voordeur dicht. Lily-Anne staat nog altijd perplex te kijken. Het begon langzaam tot haar door te dringen wat Hannah had gezegd, maar ze kon het niet geloven. Fred is de eerste die in beweging komt en hij trekt in zijn beweging zijn broertje mee. Samen lopen ze naar hun moeder toe en pakken ze ieder een hand. Ze leiden haar naar de bank en zetten haar erop. Lily-Anne voelt de tranen in haar ogen branden en lijkt heel ver weg van wat er allemaal gebeurd, diep in gedachten verzonken. Ze schrikt dan ook als Fred en Severus haar omhelzen, ieder van een andere kant.
'Maak je geen zorgen mam, we houden van jou en we laten je nooit in de steek.'
Severus knikt bij de opmerking van zijn broer.
'En we weten ook dat jij papa niet dood hebt gemaakt. Dat was iemand anders, niet jij.'
Lily-Anne kijkt haar zoons aan, glimlacht en omhelst hen ook. Ze hield van haar jongens, haar hele leven lang. Dat zou nooit veranderen, nooit.