อยากจะบ้าตาย!! ทำไมฉันต้องเสียเวลาไปต่อปากต่อคำกัยผู้ชายที่คิดจะฆ่าฉันนานขนาดนั้นด้วย
เสียงส้นรองเท้ากระแทกพื้นตามจังหวะวิ่ง
ฉันอยากจะหนีไปให้ไกลๆ ไกลจากผู้ชายอันตรายคนนี้ให้เร็วที่สุด ไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดของเขาจะทำให้ใจฉันเตลิดไปได้ขนาดนี้
ฉันกำลังกลัวหรอเนี่ย???
ฝีเท้าที่หยุดลงประกอบกับเสียงหอบหายใจถี่ๆ ที่นี่มันที่ไหนกัน???
ฉันเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศรอบตัวที่ผิดแปลกออกไป นี่ฉันวิ่งเข้ามาที่ไหนเนี่ย...??
ฉันทอดสายตามองโถงทางเดินที่ทอดยาวตรงหน้า จะกลับไปตอนนี้ก็ยังทัน แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันดันมีอิทธิพลมากกว่า
คฤหาสน์หลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยความลึกลับ ทางเดินที่ทอดยาวแทรกแซมไปด้วยพรรณไม้ขึ้นสวยงามสะท้อนแสงยามรัตติกาลอันเงียบเหงา ให้ความรู้สึกราวกับยืนอยู่ในฉากหนึ่งในหนังผีดูดเลือดจอมกระหาย
ใครก็ได้ช่วยบอกฉันหน่อย ว่าฉันแค่คิดมากไปเอง !!
โถงทางเดินที่ทอดยาวเชื่อมต่อกับตึกใหญ่แห่งหนึ่งจากจุดที่ฉันจากมา บรรยากาศวังเวงได้ยินเสียงแมลงกลางคืนดังก้องแว่วเป็นระยะๆ เศษใบไม้ปลิวไหวกระจัดกระจายทั่วบริเวณรอบๆ เหมือนขาดการดูแลมาเนินนาน ฉันตัดสินใจเปิดประตูใหญ่สุดทางเดินออกก้าวเข้าไปช้าๆอย่างไม่รีรอ
"ขอโทษค่ะ มีใครอยู่ที่นี่มั้ยคะ "
ไร้เสียงตอบรับ สายลมเย็นพัดลอดม่านหน้าต่างเข้ามา แม้ว่าข้างนอกจะจัดฉากให้รกร้าง แต่ข้างในกลับสะอาดสะอ้านราวกับว่ามีคนอยู่ ใช่!!มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ
เขาอาจเป็นพวกค้ามนุษย์หรืออะไรสักอย่าง แต่จะอะไรก็เถอะ.. มันโหดร้ายที่สุด !!!
ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดเดินไปตามทางเดินก่อนตัดสินใจเปิดประตูใหญ่ใจกลางห้องออก
มือบางแหวกม่านสีขาวบริสุทธิ์ที่ถูกแขวนเรียงรายไว้มากมาย ทะลุตัวเข้ามายังด้านในก่อนจะต้องยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ
ร่างชายวัยกลางคนคนหนึ่งนอนโทรมพ่วงสายต่างๆมากมายระโยงระยาง ร่างกายที่ทรุดโทรมผอมบาง สัญญาณชีพพจรที่อ่อนลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ ราวกับจะหมดลมหายใจ
นี่ฉันเข้ามาในที่แบบไหนกัน แล้วเขา...เป็นใคร??
ฉันรีบถอยหลังออกช้าๆ ตามองไปยังร่างที่เหมือนซากศพนั่นอย่างละสายตาไม่ได้
"สัญญาณชีพอ่อน ขะ..เขากำลังจะ... ต้องรีบตามคนมาช่วยหนิ "
ฉันรำพึงกับตัวเองด้วยเสียงเบาหวิวหลังจากพยายามตั้งสติ เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันจึงรีบพยุงตัวเองวิ่งกลับไปทางเดิม แต่เพียงแค่หันไป ร่างก็ชนเข้ากับร่างสูงของใครบางคนที่มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"มะ..มาร์ค..!!! "
ดวงตาสีดำสนิทมองผ่านไปยังร่างนั้น พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกที่ทำให้คนฟังสั่นไปทั้งตัว
"อย่าลำบากเลยบลายธ์ มันถึงเวลาของท่านแล้วล่ะ "
ไม่รู้ทำไม ร่างกายของฉันถึงได้มาหมดเรี่ยวหมดแรงเอาเสียดื้อๆ มาร์ครีบฉุดรั้งเกี่ยวฉันเข้าหาตัวเขาอย่างรู้ทัน
"นั่นพ่อฉันเอง !!"
"..."
"อยากรูัมั้ยล่ะ ว่าทำไมท่านถึงเป็นแบบนี้ "
ฉันส่ายหัวเร็วแทนคำพูดทั้งหมด อะไรบางอย่างกำลังบอกกับฉันว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับป๋าอย่างแน่นอน ไม่!!ป๋าของฉันเป็นคนดี...ป๋าของฉันไม่มีทางทำอะไรแบบนี้แน่นอน ฉันไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น Q_Q
"ทำไมล่ะบลายธ์ ก็เธอถามฉันมาตลอดเลยไม่ใช่รึไง ว่าต้องการอะไรจากเธอ ฉันก็กำละงจะเล่าอยู่นี่ยังไงล่ะ เธอยังไม่พอใจอีกหรอ หรือว่ากลัว..ว่าสิ่งที่เธอคิดมันจะเป็นความจริง"
"กรี้ดดด!!!!! หยุดดดดสักที ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น "
ฉันกรีดร้องสุดเสียงราวกับคนสติแตก รวบรวมแรงทั้งหมดผลักมาร์คออกไป ก่อนทรุดตัวลงกับพื้น ปล่อยน้ำตาร่วงลงช้าๆ นี่ไม่ใช่ฝีมือป๋า... มันไม่ใช่ฝีมือป๋า มันต้องไม่ใช่ฝีมือป๋า ไม่ใช่ๆๆๆๆ
เขาคุกเข่าลงข้างฉัน รอยยิ้มแสนเย็นชาปรากฎบนใบหน้าผู้ชายคนนี้ สายตาที่มองมามันมีแต่ความสะใจและความสมเพช
"ยอมรับความจริงบ้างก็ดีน่ะ ว่าพ่อของเธอมันชั่ว...เพี้ยะ!!"
ฉันสะบัดฝ่ามือใส่หน้าเขาอย่างไม่คิดจะยั้งแรง มันจะมากเกินไปแล้วนะ
"อย่ามาว่าป๋าฉัน นายไม่มีสิทธิ์"
มาร์คกระตุกยิ้มเหี้ยม ใช้มือลูบแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันกลับจ้องหน้าฉัน มือหนาบีบลงตรงต้นแขนด้วยแรงโทสะ
"รู้อะไรมั้ยบลายธ์ เธอมันเห็นแก่ตัวที่สุด ดูนี่ซะ!!..ดูสิ..ดูเลย ดูให้เต็มตา แล้วก็จำเข้าไปในสมองน้อยๆของเธอ พ่อของเธอมันทำอะไรไว้กับพ่อของฉันมาก พ่อเธอมันเลว ชั่วช้า อำมหิต ไม่ใช่คน "
"หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้หยุดพูดไง ฉันไม่อยากฟัง พอสักที!!"
"ทำไม?? แค่นี้ทำเป็นฟังไม่ได้หรอ รู้มั้ยว่าตลอดเวลา5ปีที่ผ่านมา พ่อฉันต้องเจ็บปวดทุรนทุรายแค่ไหน ในขนาดที่พ่อของเธอกลับสุขสบายเชิดหน้าอยู่ตาอยู่ในสังคมในคราบนักบุญจอมลวงโลกคนหนึ่ง "
นี่คือคำยอกเล่าด้วยน้ำเสียงข่มขื่นของผู้ชายคนหน้า ฉันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดกับความปวดหนึบตรงต้นแขนที่ทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น แต่ก็ไม่คิดที่จะส่งเสียงร้องออกมา เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปกับสิ่งที่เขาต้องเผชิญ บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำให้มันจบๆไปสักที
ป๋าค่ะ...บลายธ์รักป๋านะ !!
"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง จะฆ่าฉันหรอ เอาเลยสิฉัน!! "
"อย่าพูดอะไรในสิ่งที่เธอก็รู้คำตอบมันดีอยู่แล้ว ฉันไม่มีวันฆ่าเธอหรอก บลายธ์ !!"
"แล้วทำไมล่ะ ในเมื่อนายก็เกลียดป๋าฉัน นายอยากให้ป๋าฉันหัวใจแตกสลายไม่ใช่รึยังไง "
"ใช่!! แต่ฉันชอบเธอ ได้ยินมั้ย!!"
กึก!!!
ตึก...ตึก....ตึก....ตึก...ตึก...ตึก !!!
ตื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.........................
ความเงียบสะกดทุกอย่างให้หยุดนิ่ง มีเพียงสายลมเท่านั้นที่ยังโบกสะบัดพัดม่านพลิวไสว สัญญาณชีพพจรสงบนิ่งเป็นเส้นตรงยาวเหยียดพร้อมเสียงเตือนเฮือกสุดท้าย
"หลับให้สบายน่ะครับ พ่อ !!"
.
.
.
.
"มีอะไรคืบหน้าบ้างรึป่าวค่ะ "
"ยังไม่มีหรอกครับ คุณท่านไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องคุณหนูบลายธ์เลย เพียงแค่กล่าวว่าให้รอเวลาเท่านั้น แล้วคุณหนูบลายธ์จะกลับมาเอง"
เอชรายงาน แล้วก้มหัวให้กับคุณหนูคนโตของบ้านก่อนเดินออกไปทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง
รอเวลาหรอ....ไร้สาระน่า!!
กลับมาเองหรอ....มันจะเป็นไปได้ยังไง ป๋ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่!!!
"ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ ถ้าพวกพี่ไม่ทำอะไรสักอย่างริสจะทำเอง "
เสียงประกาศกร้าวอย่างหมดความอดทนของคุณหนูสุดสวยที่เลือดขึ้นหน้าอย่างเหลืออด โดยไม่สนใจสายตาตื่นตระหนกตกใจของบอดี้การ์ดและเหล่าแม่บ้านที่เริ่มทำตัวไม่ถูก
"ใจเย็นน่านาริส "
เปอร์เซียปราม รักษาบรรยากาศโดยรอบ แต่ดูเหมือนแม่มาเฟียสาวจะไม่ยอมง่ายๆ
"นายน่ะหุบปากไปเลย ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายเลยนะ"
"เอ้า!!! อะไรของเธอเนี่ย ฉันทำอะไรผิดไม่ทราบ "
"ก็ไอ้หน้าแมวที่ไหนล่ะ ที่ร่วมมือกับป๋าโกหกฉันน่ะ "
นาริสค้อนตาเขียว เปอร์เซียรียปรับสีหน้าสำนึกผิดทันที
"ฉันก็ขอโทษเธอไปแล้วไง "
"ขอโทษ...???
หึ!! แล้วมันได้อะไรหรอเปอร์เซีย บลายธ์สำคัญกับฉันแค่ไหนนายก็น่าจะรู้หนิ เลิกพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายๆสักทีจะได้มั้ย "
" ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นน่ะนาริส !!"
และการถกเถียงดังขึ้นก้องคฤหาสน์อีกครั้ง เอชรีบออกคำสั่งไล่แม่บ้านออกไปจนหมด เหลือแค่เขาและเวสก้า ที่นั่งหน้านิ่งไม่แยแสกับอะไรทั้งสิ้น จนเอชเริ่มอยู่ไม่สุข
"ทำอะไรสักอย่างสิว่ะ เวสก้า"
"แล้วนายจะให้ฉันทำอะไรล่ะ "
นี่คือเสียงตอบรับ ซึ่งนอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้วมันยังทำให้เขาปวดเฮดเข้าไปอีก คนที่นี่มันเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย!!
"เลิกพูดเหอะ มันน่ารำคาญ ถ้าบลายธ์เป็นอะไรขึ้นมา เราเลิกกัน "
"เฮ้ยย!!อย่าพาลดิว่ะ อะไรของเธอเนี่ย อย่าเลิกนักใช่มั้ย อยากเลิกก็เลิกเลยสิ ไม่เห็นต้องหาข้ออ้างเลยหนิ "
"นายไม่ใช่หรอที่อยากเลิกน่า ใช่สิฉันมันแค่เด็กมัธยม จะไปสู้อะไรกับสาวมหาลัยที่ตามนายเหมือนแมงตอมขี้"
"ไปกันใหญ่น่า เธอพูดไม่รู้เรื่องแล้วนาริส !!"
"นายนั่นแหละที่พูดไม่รู้เรื่อง เราห่างกันสักพักเถอะเปอร์เซีย นายจะได้เอาเวลาไปคิดดูใหม่ไง ว่าฉันยังใช่สำหรับนายอยู่รึป่าว เพราะถ้าไม่ ฉันก็ยินดีหลีกทางให้ "
พูดจบนาริสก็เดินตัวปลิวหายขึ้นห้องไป ทิ้งเปอร์เซียยืนงงอยู่ด้านหลัง ตกลงนี่มัน....ง่ายไปมั้ย??
"อ้าว!! ไม่คิดจะรั้งหน่อยรึไงว่ะ "
เอชทักทันทีที่เปอร์เซียเดินคอตกมานั่งข้างๆเวสก้าที่ตรัสรู้บรรลุธรรม
"ไม่อ่ะ!! เหนื่อย เป็นแบบนี้สักพักก็ดีเหมือนกัน "
เปอร์เซียว่า แล้วถอนหายใจอย่างปลงๆ
"ฉันผิดเองแหละ ขอโทษด้วยว่ะที่ดึงนายมาเกี่ยวจนต้องทะเลาะกับคุณหนูแบบนี้ "
เวสก้าเอ่ย หลังจากเงียบมานาน
"เอ้า!! พูดได้หรอกหรอ นึกว่าเป็นใบ้แล้วซะอีก "
เปอร์เซียแขวะ ซึ่งแน่นอนว่าบรรยากาศกร่อยอย่างเห็นได้ชัด
"เฮ้ยย!!อย่าโทษตัวเองเลยครับคุณรุ่นพี่ ไม่ใช่ความผิดนายหรอกน่า
จริงๆพักนี้ฉันกับนาริสก็ทะเลาะกันบ่อยๆเรื่องผู้หญิงที่ตามกรี๊ดฉันที่มาหาลัย ทำไงได้ล่ะเกิดมาเป็นคนหล่อ ก็ต้องเหนื่อยใจอย่างนี้แหละ "
เน่ากว่านี้...มีอีกมั้ย ??!!
"เหอะ!! งั้นก็สม "
"สมใจ "
"สมน้ำหน้า ถุ้ยส์ !!"
เอชส่ายหน้าหมั่นไส้สุดๆ ก่อนจะหันกลับไปมองเวสก้าที่เงียบลงอีกครั้ง
"มันไม่ใช่ความผิดแกหรอกนะเว้ยที่คุณหนูหายไปน่ะ "
"ใช่!! อีกอย่างเท่าที่ฉันรู้จักบลายธ์มา ถึงแม้จะเรียนไม่เก่งเท่าไหร่ แต่ถ้าเรื่องเกมโกงละก็ ยัยนั้นชื่อเสียงไม่เป็นสองรองใคร วางใจเถอะ "
เปอร์เซียเสริม วางมือลงบนไหล่เวสก้าเบาๆ พวกเขาต่างรู้ดีว่าการที่เวสก้าเงียบสนิทแบบนี้มันคือสัญญาณที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก ประหนึ่งเหมือนเขม่าไฟที่ล่องลอยขึ้นช้าๆทีละนิดๆก่อนที่ภูเขาไปจะระเบิดแตกเป็นจุน ยิ่งเวลาผ่านไปนานมาแค่ไหนความอดทนของเวสก้ายิ่งใกล้หมดลง และถ้ามันหมดลงเมื่อไหร่ ต่อให้ต้องขัดคำสั่งนายใหญ่แห่งวิริยะนานนท์เพื่อช่วยบลายธ์แล้วล่ะก็...เขาก็จะทำ!!
"แกกำลังคิดอะไรอยู่เวสก้า " เอชรีบถาม เขาใจไม่ดีซะแล้ว
"อย่าห่วงเลย... ฉันไม่ทำให้พวกแกเดือดร้อนหรอก"
.
.
.
ในที่สุดก็ได้อัพสักที รอนานมั้ยเอ่ย (ไม่น่าถาม =_=) เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดจ้า คิดถึงบ้านมากเลยไปตั้งหลายวันแนะ ตอนนี้งานเสร็จเรียบร้อยแล้วเตรียมตัวจัดทริปท่องเที่ยวสงกรานต์ต่อ แต่อย่าห่วงไรท์กลับมาคราวนี้จะรีบอัพให้อ่านกันอย่างต่อเนื่องเลย
รักรีดเหมือนเดิม อย่าลืมกันนะ จุ๊ฟๆ ♥