Dedicated sa lahat ng naghintay, nag-tyaga at nagmamahal. Dedicated sa lahat ng aking minamahal na kaibigan dito sa wattpad. XD
Waaahh! Namiss nyo ba ako? Kasi ako miss na miss ko na kayo. Sobra! Salamat sa mga taong walang sawang sumusuporta at naghihinaty ng update. You know na who are you all.
Basta, kung alam nyo lang kung gaano ko talaga gusto mag-update. Pero talagang wala akong magawa. Haayy!! >.<
But don't worry na kasi Im here na. EUHNNY IS BACK! XD
Credits to all the member of thr group na hindi ako nakaklimutan. I so love you all guys!! :)))
Mwaahh.. Tsup! :****
Wag lang masyado mag-expect ha. Feeling ko kasi baguhan na naman ako. Nangangapa sa pagsusulat. Chos! Sana magustuhan niyo. :))
Chapter 43
Alyx’s POV
Pagmulat ng mata ko mukha agad ni Mikko ang nasilayan ko. Yung mga mata niya na matiim na nakatingin saken. (-___-) Pinikit ko ulit ang mata ko.
“Baby??” naramdaman ko kamay niya na hinahaplos ang buhok ko.
Hindi ko pinansin. Umikot ako at tinalikuran siya. Nakakainis siya! Magdamag ko siyang hinintay pero hindi siya umuwi. Hindi niya man lang naisip na mag-isa lang ako dito sa bahay. (T___T)
“Mommyyyy? Sorry.. I was so selfish. Inisip ko lang sarili ko. Hindi ko ki-nonsider ang gusto mo. Sa halip na suportahan kita, ako pa yung taong gustong pigilan yang pangarap mo. I’m sorrryyy!!! ”
Awwwww.. (T___T)
“Alam mo kung gano kita kamahal. Alam mong basta makakapagpasaya sayo ibibigay ko. So I’m letting you go. Pwede mo ng ----”
“MIKKOO!!” napabangon ako bigla ng marinig ko yung sinabi niya.
“Wag mo na akong isipin. Kaya ko naman siguro ng malayo ka. I’ll try. I’ll cope.” >.<
“K-kaya mo??”
“Kakayanin.” >.<
“Kayanin mo kaya??”
“NO!! DAMN. SH*T. OF COURSE NOT!!!!” (~~,)
(O__o) Sa halip na mainis o magalit sa pagsigaw niya. Parang gusto kong matawa. Si Mikko na nagpapaka strong na pinipilit ang sarili niyang kaya niya na wala ako pero sa totoo naman e hindi talaga. Hindi niya kaya.
Hay! Decided na naman ako eh. Dahil ako man, hindi ko din kaya. Hindi ko kayang wala siya.
“Mikko nakapagdesiyon na ako------”
“Kelan alis mo?? Tatawagan mo ko everyday. No! Every hour pala. I should be updated sa lahat ng nangyayare sayo. Lalo na kay baby.”
“Hindi naman-----”
“And please don’t go with the same house kasama ang unggoy na yun. Pag hinawakan ka niya tawagan mo ko agad, I’ll fly para paduguin ang nguso niya.”
“(-___-)”
“Baby?? I’m going crazy..”
“Mukha nga. Para kang baliw!! Pakinggan mo nga muna ako.”
“Mommy. I love you. I love you. I love you!!! Wag mo ko ipagpapalit sa unggoy na yun ha?”
“Mikkooo. (-___-) Pwede wag ka muna magsalita. Ako muna okey??” >.<
Tiningnan niya lang ako.
“Hindi ako aalis.. Ayoko. Hindi ko kaya.”
“Why??”
“Buntis ako. Kailangan ka namen ni baby. Hindi ko kaya to mag-isa Mikko. Hinding-hindi…”
“Pero baby, pano yung pangarap mong magtapos sa London??”
“Marami pa naman sigurong opportunity dyan. Baka hindi lang talaga para saken yun.”
“Are you sure??”
“Ewan. Pero isa lang ang sigurado ako, IKAW!! Sigurado akong mahal na mahal kita at di ko kayang wala ka. Sigurado akong kaylangan ka namen ni baby.”
“Baby!?”
“Iba na ang sitwaston ngayon Mikko. Tama ka naman eh, hindi na dapat ako nagde-desisiyon ng para lang sa sarili ko. Sorry! Pero ikaw lang ang pinakamahalaga saken ngayon, kayo ni baby. Daig ko pa ang 3 times na pagtupad sa pangarap ko dahil andito kayo. Hindi na ako aalis. Dito lang ako. Sayo lang ako!!”
***
“I still can’t believe na ihahatid kita sa restaurant para makipagkita sa unggoy na yun.”
“Ayan ka na naman.” (-___-)
“Pwede naman kasing tawagan. Why like this? Para kayong magde-date.” (~~,)
“Naku naman talaga. Ang seloso kong asawa. Halika nga!” Hinila ko siya at niyakap. “Mikko, ilang beses kong uulit-ulitin sayo na sayo lang ako. Bakit ba lagi na lang nagseselos kay Bill?? Maguusap lang kami.”
“Basta mahal na mahal kita.” (-____-) Hay Mikko talaga….
“Pinakamamahal din kita.” (^.^)
“(o/////o)”
“Oh siya, baba na ako ha?” Andito na kami sa parking ng resto, actually kanina pa at sobrang obvious na ayaw niya ako payagan. Ahayy!!!!!
“Hihintayin kita dito.”
“ANO!? Wag na. Diba may pasok ka pa sa office.”
“Hindi ako pasok.”
“MIKKOO!!”
“Just go. Nauubos na ang 5 mins mo.”
“DADDY NAMAN!!!!”
“Fine. 10 mins.”
“(-___-)”
“20?”
“(-___-)”
“FINE. Basta hihintayin kita dito.”
“Hay! Tigas ng ulo. Bahala ka nga!” >.<
Pababa na ako ng kotse ng muli siyang nagsalita.
“Wait!!”
“ANO?”
“I LOVE YOU!! Paalala ko lang bago ka humarap sa ibang lalake.”
“Teka? Line ko yan ahh..” ^^
“WHATEVER!” (~~,)
“Sungit. Haha! Bye!!!”
“WAIT!!”
“Ano na naman!??” >.<
“Kiss ko??”
“Hay Mikko. Mikko. Mikko. *tsup* I LOVE YOU. *tsup* I LOVE YOU. *tsup* I LOVE YOU.”
“(O////////O)”
“Ok na po? Pwede na??” (-__-)
“Ok!” (-__-)
Natulaley ang asawa ko. Haha!
Iniwan ko na siya at saka ako pumasok sa restaurant, late na ako sa usapan namen ni Bill. Agad niya akong sinalubong.
“Kamusta mahal?” then hinalikan niya ako sa pisngi.
“Uyyyy Bill! Bakit mo ginawa yun??” agad akong tumingin sa paligid. Buti na lang natatakluban kami ng malaking poste dahil kung hindi panigurado nakita yun ni Mikko. (-____-)
“Na-miss lang kita.”
“Ewan ko sayo. Andyan si Mikko sa labas.” >.<
“I know!! Kaya ko nga ginawa yun eh. Nangaasar lang.”
“BIILLLL!” >.<
“Hahaha. Biro lang.”
Naupo kami sa table na mismong sa tabi ng glass window, kung san tanaw na tanaw ang car ni Mikko. Naku naman, inaasar talaga nito ang asawa ko. (-___-)
“So? Anong balak mo? Sabay na tayo mag-ayos ng mga requirements.” Alam kong ito ang main agenda ng meeting namin na ito. Ang London Scholarship.
“Bill kasi -----”
“Alam mo excited ako. Pero mas excited ako para sayo, kaya lang naman ako nagpursue ng application dito eh dahil sayo eh.”
“HA??” (o__o)
“Gusto kitang makasama ganung kasimple. Di ko nga akalaing makakapasa ako dun, di naman kasi ako kasing talino mo. Hehehe.”
“Dahil saken?”
“Oo. Kasi ma----”
“Billl!!! Sorry! Hindi ko itutuloy ang application. Hindi ako aalis.”
“Anong sinasabi mo?? Hahahaha. Ito naman kung makapagbiro oh. Kaw pa? Hahahaha.”
“Seryoso ako.” Tumigil siya sa pagtawa.
“Mahal bakit?? Ayaw kang payagan ng asawa mo noh? Ayaw niyang umalis ka? Ang selfish niya naman.”
“Hindi siya ang may ayaw. Ako. Hindi ko kaya. Hindi ko kayang umalis.”
“Dahil??”
“Dahil buntis ako.”
“No way.” Hinawakan niya kamay ko. “Alyx, wag ka ngang magbiro ng ganyan.”
“Bill, mukha pa ba akong nagbibiro? Seryoso ako, hindi ako aalis. Sorry!!”
Humigpit ang hawak niya sa kamay ko.
“Bill nasasaktan ako.”
“ALYXXX NO!!!” Nagulat ako ng biglang tumaas ang boses niya.
“Bitawan mo ko, aalis na ako….” Pilit kong hinihila ang kamay ko pero ayaw niyang pakawalan. Tumayo na ako, pero hinila niya ako palapit sakanya.
“NOOO!!!”
“BILL, ANO BAAA???”
“NO WAAAYYY!! ALYX, HINDI PWEDE….” Kinakabahan na ako sa kilos ni Bill.
“Bakit!?? Ano ba? Bitawan mo nga ako, nasasaktan ako. Biiillll!!!”
Nilapitan na kami nung isang waiter.
“Sir. Ma’am may problema po ba?”
“WALA...” nakatingin lang saken ang galit niyang mga mata. Anong nangyayare kay Bill?? >o<
“Billy please. Ano bang nangyayare sayo? Nasasaktan na ako!!”
**BLLLAAAGGG!!!**
“MIKKKOOOOOO!!”
Matapos pabagsakin ng magaling kong asawa si Bill sa pamamagitan ng isang suntok. Mahigpit nyang hinawakan ang kamay ko at hinila ako palayo sa restaurant na yun. Tahimik kaming nakarating ng bahay. Wala namang magandang nangyare sa paglabas namen. Yung pag-uusap sana namen ni Bill na ineexpect kong magiging maayos ay lalo lang gumulo. Ano kayang problema ng isang yun? Natakot talaga ako sakanya kanina. Haaaayyy! BILLY!!!!! -.-
“Don’t tell me sya pa rin ang iniisip mo?”
“HA!!??” O.o
“DAMN THAT THING!!?” nagulat ako ng biglang sumigaw ang daddy. Sabi na eh, ang pagiging tahimik talaga nito ibig sabihin galit..
“Mikko, tama na! Wala namang masamang nangyare eh. Wag mo na isipin yun. Ok lang naman ako.”
“Kampihan mo pa.” naku naman. -.-
“Hindi ko sya kinakampihan. Mikko naman!!”
“TSK!!??”
“Bahala ka na nga. Alam mo minsan yang kababawan mo nakakapikon na.”
Tiningnan niya lang ako saglit saka niya muling dinampot ang susi ng sasakyan mula sa table.
“San ka???”
“Hindi ako kuntento sa ginawa ko sakanya. Takte syang unggoy sya!!” ~~,
Ayyyyyyyyy!!!!! Naku naman talaga ohh!!! >o<
“Ang tigas ng ulo mo. Sige umalis ka! Bahala ka na sa buhay mo. Hindi mo naman ako pinapakinggan eh.. Sige lang. Makipag-away ka. Wag kang uuwi ng di ka nabubugbog ha. Wag kang babalik hanggat hindi basag-basag yang mukha mo. Napakababaw. Sinabi na ngang ok lang ako!! Ganyan Mikko. Maging mabuti kang example sa anak mo.. HMMPP!!”
Nakakainit ng ulo. Nakakastress ang tigas ng ulo. Sorry baby!! Sinusumpong na naman ang daddy mo oh! >o<
Iniwan ko siya at nagmadali akong pumasok sa kwarto. Hay! Sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko. Bakit ba kung kelang buntis ako at masamang ma-stress saka sunod-sunod ang mga nangyayare?? Kung kelan dapat na masaya kami, nagre-relax at nagpapahinga. Saka walang tigil ang problema. Sana matapos na to. Ayoko na! Waaahh.. >.<
“Baby??”
Speaking of the daddy na napaka stressful. ~~,
Hindi ko sya pinansin. Nahiga ako sa kama ng hindi siya tinitingnan man lang!
“Sorry! I’m sorry.” Naramdaman ko ang paghiga niya sa tabi ko. Niyakap niya ako. “I just love you too much. That I got paranoid kapag may ginagawa ang unggoy na yun.”
“Wala naman siyang ginawa ahh!”
“WALANG GINAWA?? DAMN HIM..” ~~,
“Oh ayan ka na naman eh! Mikko, ayoko ng makipagtalo sayo. Di ka rin naman nakikinig. Bahala ka na. Iwan mo na muna ako, matutulog ako. Kawawa na tong anak ko, puro bangayan na lang naten naririnig niya.” >.< Sinubukuan kong sabihin ang mga salitang yun sa pinaka-mahinahon na paraan. Ayokong mag-taas ng boses.
Hindi sya nagsalita bagkus niyakap niya ako ng mas mahigpit.
Dinadaan na naman niya ako sa ganitong mga gestures niya. Ayyytt! ~~,
“Sorry mommy. Baby.. Pahinga na kayo. Sleep ka na. I love you!”
Mikko talaga alam na alam weakness ko ohh! Nakakaasar. Ako naman tong si lumambot agad ang heart. Haaayyy!! >o<
“Iwan mo na muna ako.” Try ko namang panindigan yung tampo ko. Hindi yung konting galaw nitong asawa ko e bumibigay ako agad. Kaya hindi nagtatanda eh..
“Dito na lang ako. Diba gusto mo naman nakayakap ako sayo pag matutulog ka.”
“Hindi sa lahat ng pagkakataon. Hindi ngayon.” >o<
“Baby naman. Sorry na. Ang sakit nun ahh..” ayy, ano daw? -.- “Sorry kung seloso ako, paranoid, mababaw. Sorry kung mahirap akong intindihin. Matigas ang ulo. Masungit. Bipolar. Nakakapikon. Sorry if I always cause you stress. Sorry. It is me. Sayo lang naman ako ganito e, sayo lang ako nababaliw ng ganito. Gusto ko lang akin ka. Kaya nagkkaganito ako kapag umeeksena yung unggoy na yun.”
“Wala ka bang tiwala saken?? Sa tingin mo ba kapag makipagkita o makipag-usap ako kay Bill o kahit kanino pa dyan may mababago?”
“I don’t know! May tiwala ako sayo. Sa kanya wala..”
“Parang sinabi mo na ding wala talaga.” >.< ganun na din yun diba? Kahit pa wala nga siyang tiwala kay Bill dapat hindi pa din sya nagkakaganyan kung talagang may tiwala siya saken. Wala naman akong gagawin eh. Grabe naman, kahit pa kung sinong lalake yang nandyan sa harap ko wala naman silang kwenta saken eh. Kasal kami. Buntis na nga ako ha? Saka pa siya nagppkaparanoid ng ganyan. >.<
“Noooo baby!”
“Tama na nga. Sige na, iwan mo na ako.”
“Tingnan mo to. Namis-interpret mo na naman ako. Sorry naaa!”
“Ewan ko sayo.” ~~,
“Sooorrryyy na. Sige ka, pag di mo ko pinatawad----”
“ANO?? Anong gagawin mo??” -.-
“Iki-kiss kita ng madaming-madami..”
“Tigilan mo ako!” >.<
“Sorrryy. *tsup**tsup* Sorry. Sorry. *tsup* Sorrry na mommy ko. *tsup*tsup*tsup*. Sorry. *tsup* Sorry. *tsup*” Pauli-ulit ang sorry nya habang pinauulanan ng little kisses ang pisngi ko.
“Mikko, ang kulit ohh!” ~~,
“I love you. I love you. I love you. I love you. I love you.”
Eto na naman po kami. >////<
“Matutulog na ako.”
“I love you. I love you…..”
“I LOVE YOU TOO!!!” >o<
AN://
Comment. Like. Be a Follower. Share.