A/N:
For iDevilicious... Tnx for all the comments... *bear hug*
Chapter 31
>>>Blake's POV
Sumisipol pa habang naglalakad sa hallway ng 2nd floor. Kagagaling ko lang kasi sa nurse's station para ibigay ung pagkain na niluto ni Jewel para kay Tita Ching. My bratty sister really made me her errand boy. Too bad, I can't resist her.
Pupuntahan ko muna si Ginny para sabihing ihahatid ko sya pauwi. It's been a week since I started to court her. So far, so good naman. I love it when she smiles at me whenever I gave her flowers and foods. It really can bright any person's day. Hindi ko pa nakikita kung nagsisimula nang manligaw si Exer dahil alam kong busy sya sa ngayon. Marami syang pasyente dahil may outbreak ng dengue. And usually, mga bata ang apektado. Marami rin syang inaasikaso dahil sya ang hospital director ng ospital. Technically, he manages the whole hospital.
Nung sinabi nya sa 'king liligawa nya si Ginny, nainis talaga ako. There are many women around us. Bakit kailangang si Ginny pa? And this is the first time, I'm really courting a girl and I love her. At isa pa, pumayag naman sya di ba? Bakit kailangan nyang makisawsaw sa 'min? Nagulat din ako na kilala pala nya si Ginny dati pa. Pero bakit hindi nya sinabi at kailan at saan yun?
When I saw his determination and how special Ginny is to him, I know I can't hinder him. We both find a special girl so I can't blame him if he wants to have her. He's still my bestfriend kaya kahit na sino piliin ni Ginny sa 'min, I'll be happy. Pero syempre, mas masaya kung ano. Pero kung si Exer, I know he'll make her happy and loved.
Malapit na sana ako sa elevator nang makita ko si Ginny na naglalakad. Malungkot ung itsura nya na parang may mabigat syang dinadala. Akmang tatawagin ko na sya nang pumasok sya sa office ni Exer kaya hindi na ko nakahuma.
What happened to her? At bakit sya pupunta kay Exer? I felt a pang of jealousy.
***
>>>Exer's POV
This past week, I wanna see Cleo badly but I'm caught with my work. I have tons of paperwork to do and cases to study. Nagkakasya na lang ako sa pagkausap sa kanya pag nagrorounds ako o kapag sumasaglit ako sa apartment nila. I also call or text her regularly kahit na gusto ko syang makasama nang matagal. I miss her even if I can see her everyday. But for me, it's not enough. I want to envelop her in my arms and nuzzle in her lovely neck. I want to devour her sweet lips, her pair of lips that I won't get tired kissing.
Hinilot ko ang sentido ko dahil sa pananakit nito. Kanina pa ko nagbabasa ng kung anu-ano. Perhaps, I need a coffee.
Lalabas muna ako para humingi ng coffee kay Tita Ana, my secretary. Nagresign na kasi ung dati kong sectretary dahil nag-asawa. Si Tita Ana nga ang pumalit. She was my first secretart but her family needed her before. Kinuha ko lang ulit sya ngayon.
Paglabas ko, nagulat pa ko nang makita kong kausap ni Tita Ana si Cleo. But it also warmed my heart. "Cleo?"
Lumingon sya sa 'kin. Para akong tinadyakan sa sikmura. She possesses a very sad pair of eyes. Nilapitan ko sya at hinawakan sa kamay. Sumenyas muna ako kay Tita Ana bago ko inakay si Cleo sa loob ng opisina ko.
"What happened, love?"nag-aalala pero masuyo kong sabi pagkatapos ko syang paupuin sa sofa na syang receiving area ko din. Kasabay nun, bigla nya kong niyakap at tahimik na umiyak sa dibdib ko. I can feel a sharp pain on my heart seeing her cry.
***
>>>Cleo's POV
Nagpatianod lang ako kay Exer papunta sa opisina nya.
"What happened, love?"aniya at hinawi pa ung buhok kong nakatabing sa mukha ko. Doon na talaga ako naiyak. Sumubsob ako sa dibdib nya at inilabas ung kanina ko pang pinipigilang iyak.
Naaawa talaga ako doon sa bata na kamamatay lang. Nahandle ko sya nang mahigit isang linggo kaya malapit na ako sa kanya. He's cheerful even if he's too ill. Gusto pa nga nyang makipaglaro eh. Bibo din sya at matanong. Halatang matalinong bata. A great future is awaiting for him. Too bad, he didn't make it. Tahimik ko syang ipinagdasal habang umiiyak.
Exer's hands caressing my hair soothe the pain in my heart. Unti-unti akong narerelax. He really have this effect on me. Parang kaya nyang alisin lahat ng bigat sa dibdib ko.
"Are you okay now, love?"aniya pagkatapos kong umiyak. Every time he calls me 'love', hindi ko mapigilang kiligin. Hindi na rin nya ako tinatawag na 'kitten' unless nang-aasar o nang-aakit sya.
Umalis ako sa pagkakasandal sa dibdib nya at tinignan sya sa mata. I planted a small kiss on his chin before answering. "Better. Thank you,"
"Care to tell me what happened?"
"Timi died,"malungkot kong sabi patungkol doon sa bata. Kilala nya ung bata pero hindi nga lang sya ung attending physician. Pedia-neurologist kasi ang specialization nya. Timi's attending physician is a pedia-cardiologist. "Eto ung unang beses na namatayan ako ng batang pasyente. Hindi ko napagilang maiyak,"
He enveloped me in his strong arms, as if protecting me from pain. "That's too sad and I know the feeling. Mahirap na kahit nagawa mo na ang lahat, hindi mo pa rin sila nailigtas. But we may be an instrument of God but He's still the Creator, love. We can't defy His plans. All we should do is accept and move on. Nung unang beses na namatayan ako ng pasyente, hindi ko maiwasang sisihin ang sarili ko. But one person woke me up. She said that curing an ill patient is a tough job but unable to do so is tougher. But you also have to keep in mind that God is the only who can decide how much time we have left in this world. Aknowledge the pain of losing your patient but never dwell on it,"
"I know. Hindi ko lang talaga napigilan kanina,"katwiran ko.
"There's always a first time, right?"magaan nyang bulong sa may ulo ko.
"Thank you for comforting me. I always knew you're my tranquilizer,"mahinang sabi ko.
Itinaas nya ung baba ko at tinignan ako sa mata. "You don't need to thank me, love, because you're my heroin,"
"Pang-adik ang usapan natin,"sabi ko para mapagaan ung usapan. Nawawala na ung bigat nang dibdib.
He claimed my lips tenderly and sweetly. It elicits comfort and love, not a passionate one that we're always sharing. This time, I can feel our hearts and souls communicating with each other. A single tear fall on my cheek because of the intensity of our kiss.
"Thank you, love,"mahina kong sabi nang maghiwalay ung mga labi namin. He never failed to suprise me with his different types of kisses and expertise.
***
Dali-dali akong lumabas ng ospital. Ihahatid kasi ako pauwi ni Exer. Ilang oras lang kami huling nagkita pero namimiss ko na sya. Pagkatapos kasi nya akong icomfort, umakyat na rin ako sa station. Pinadalhan nya rin ako ng bouquet of white roses tsaka dinner. Akala nga ng mga kasama ko galing kay Harry kaya nagtaka sila kung bakit daw white. Red roses kasi laging binibigay ni Harry. Naintriga tuloy ako nang wala sa oras.
May card pa sya sa may nakalagay na "Smile, love. I miss you already... ---Exer"
Kinilig pa ko nang todo lalo pa at favorite ko talaga ung white roses. Mabuti na lang hindi alam ng mga kasama ko kung kanino galing. Issue na matindi kasi un eh dahil magbestfriend ang nanliligaw sa 'kin.
Nakita ko agad si Exer na nakasandal sa kotse nya. He looks like a model who just stepped out of a fashion magazine. He looks enigmatic. It's like you want to discover every part of him.
Palapit na sana ako nang lapitan ako ni Harry. "Ginny!"
"Hi, Harry,"nahihiya kong sabi dahil nakatingin sya sa hawak kong flowers. Bakit ba wrong timing sumulpot 'to?
"Pwede ba kitang ihatid?"hopeful nyang sabi, ignoring the flowers I'm holding.
"Ah eh,"sabi ko lang. Hindi ko kasi alam kung pano sasabihin na sabay kami ni Exer umuwi. Hindi naman kasi ako sanay na tumanggi. Sumulyap ako kay Exer na parang humihingi nang tulong pero hindi sya nakatingin sa 'min. Nakatingin kasi sya sa may paa nya na parang malalim ang iniisip.
"I get it. Sabay pala kayo ni Exer,"dismayado nyang sabi at tumingin pa kay Exer pero agad ding ngumiti. Iyon nga lang, hindi abot sa mata. "Next time, then?"
"S-sure,"hindi ko siguradong sabi. But I guess, he deserves it.
"Thank. Ingat na lang kayo,"sabi nya at tumalikod na.
Ang bigat naman sa dibdib nito. Tama ba talaga 'tong ginagawa ko? Dapat ko na siguro gawan ng paraan 'to.
A/N:
Thanks sa lahat ng votes and comments... Nakakataba ng puso... Feel ko may cardiomegaly na ko... :p Nakakatuwang basahin ung mga comments about sa story... Love it talaga... ^___^
Anyways, mahirap talaga mamatayan ng pasyente pero mas mahirap ay tignan ung mga namatayan... It will really break your heart... Namatayan kasi ung patient ko ng baby... Tapos lahat sila sa room umiiyak... Ako pa nagdala doon sa patient ko sa nursery... Nakakaiyak tignan ung relatives especially ung patient kasi nakatulala lang sya pero walang patid ung luha nya... Muntik na talaga akong umiyak nun... </3
Hindi pa ko namatayan ng batang pasyente at ayoko dahil maiiyak talaga ako... Malapit kasi ako sa bata... :3
>>>tnx for reading... ^___^
---till next time... ^___^