"Emiy amcaa!!!"
Oğullarının sesini duyar duymaz birbirlerinden ayrıldılar. Aras onlara kızgın gözlerle bakıyordu. Özellikle babasına. İşte o an Emir oğluyla çok işi olduğu anladı. Elif oğluna yakalanmanın verdiği suçlulukla kafasını sevdiği adamın sırtına yasladı.
~¤¤¤¤¤¤¤¤~
Ve oğullarına ilk kez o gün yakalanmışlardı. Aras'ı ikna edene kadar mahvolmuşlardı. Oğlunun inatçı olduğu biliyordu Elif ancak Emir'i bu denli deli edeceği tahmin etmemişti. O günden bu yana anne ve babasını asla yalnız bırakmamıştı. Beraber film gecesi yaptıklarında ise aralarına oturmuştu uykusunun geldiğini anlayıncada annesini koltuğun bir ucuna sürükleyip kafasını kucağına koymuştum babası annesine yaklaşmasın diye minik ayaklarını babasına yaslamıştı.
Elif oğluna ne kadar gülsede Emir için aynı şey geçerli değildi. Sevdiği kadınla kısıklı zamanlarda bir araya geliyorlardı ve bu zamanlarda ise sadece oğlunun kıskançlıklarıyla uğraşıyordu.
"Elif ne yapacağım ben jüniyor Emir'le ha?"
Emir'in sitem ve isyan dolu sesini duyan genç kız içinde tutamadığı kahkahayı patlattı. Emir şaşkın gözlerle sevdiği kadına baktı. Neden bu kadar çok güldüğünü anlamasada eskisi gülebildiğini görmek onu mutlu etmişti.
"Neden güldün ki ?"
Elif elini ağzına kapatıp gülmeye devam etti. Aras duymasın diye harcadığı çaba karnına ağrılar girmesine neden olmuştu. Biraz sakinleşip konuşabilecek duruma gelince konuşmaya başladı.
"Emir bir an Aras'ın bana oyuncak için yalvaran hali geldi gözümün önüne. "
Emir merakla sevdiği kadına döndü. Oğluna dair hiçbir şey bilmiyordu. Onu tanımak istiyordu. Bebekken tüm ilklerini kaçırmış olabilirdi ama en azından bilmek istiyordu.
"Anlatsana Elif."
Emir'in ne demek istediğini anlamıştı genç kız. Çünkü bunu ilk isteyişi değildi. Ona hak veriyordu aslında bunca sene ne yaptığını nasıl yaşadığını en önemliside oğlunu merak ediyordu. Ama genç kuz o günlere geri dönmek istemiyordu. Tüm mesele buydu aslında geçmişten bahsetmek tüm olanları yeniden yaşamak istemiyordu aslından. Bu yüzden Emir sorunca konuyu hemen kapatıyordu.
"Imm... Ben Aras'ı yatırsam iyi olur. Hem geç oldu artık bizi eve bırak."
Gülşen hanım ve Hakan bey kısa bir tatile çıkmışlardı. Gül'ü hastaneye yatırınca kısada olsalar ayrılmak istemişlerdi bulundukları şehirden. Seneler boyunca Gül'ü tek başına bırakıp uzın süreli bir yere gidemiyorlardı.
"Burda kalın Elif."
Genç adamın sesi kararlıydı ama Elif kalırsa olacakları biliyordu. Bu yüzden Emir'i duymamış gibi Aras'ı kucağına almaya çalıştı.
"Hadi bakalım oğluşum eve gidelim."
Emir oturduğu yerden kalkmadan sevdiği kadının koluna yapıştı. Elif önce kolunu saran ele sonra sevdiği adama çevirdi bakışlarını.
"Emir?"
Emir sevdiği kadına aldırmadan oturduğu yerden kalkıp oğlunu kucağına aldı. Oğlunu kendi odasına taşırken arkasından itiraz dolu yakarışları duymamazlıktan geldi.
Kendini kanepeye atan Elif elbet bir gün konuşulacaktı diye düşünüp kendini hazırlamaya başladı. Emir salona girince Elif yerinde huzursuzca kıpırdandı. Emir kanepeye oturup sevdiği kadını kendine çekti. Sevdiği kadının başını dizlerinin üstüne yerleştirip kanepede uzanmasını sağladı.
"Evet bitanem seni dinliyorum."
Elif kafasını sevdiği adamın kucağına iyice yerleştirip konuşmaya başladı.
"Imm... Nerden başlayacağımı bilmiyorum ki. Sen sor ben anlatayım ha ?"
Emir memnun olmuş bir şekilde kafasını salladı.
"Ben geçmişe dönüp seni üzmek istiyorum. Evet geçirdiğin yılları bir anda unutamayız ama bende acı çektim sadece bunu unutmanı istiyorum. Bana oğlumuz anlatmanı istiyorum sadece."
Elif kısa bir süre düşünür gibi yaptı. Bir anda oğlunun yaramazlıkları gözünün önüne gelince konuşmaya başladığın bile farkına varmadı.
"Çok yaramaz. Ele avuca sığmıyor. Ve çok tembel. Hani derler ya bakar kör işte tam olarak öyle. Gözünün önündeki oyuncağını günlerce arayabiliyor. Neymiş bulamıyormuş. Görmek için yapması gereken kafasını biraz aşağı eğmek ama o kapının koluna asılıp öylece odasına bakıyor."
Elif yüzündeki gülümsemeyle oğlunu anlatırken Emir de tüm dikkatiyle onu dinliyordu. Sanki Elif ona olağanüstü bir şey anlatıyordu. Elini saçına atıp Elif'in saçlarıyla oynamaya başladı.
"Bak sonra kırmızı rengini çok seviyor. Ve itinayla gımmıcı diyor. Arabalara ayrı bir merakı var . İnatçı hemde inanılmaz derecede. Bu huyu kime çekmiş bilmiyorum."
Elif düşünür gibi konuşmaya başlayınca Emir kıkırdadı. Kucağında yatan Elif'le bakışları kesişince kafasını çevirip Elif'in dikkatinin dağılmasını umdu.
"Niye kıkırdayıp duruyorsun Emir ?"
Aslında bal gibi biliyordu neden güldüğünü ama köşeye sıkıştırmak güzel olacağa benziyordu.
"Ben mi yok bitanem. Kıkırdamadım ki ben."
"Emir söyle çabuk !"
Emir suç üstü yakalanmıştı. Yandığının resmiydi kesinlikle.
"Aras için inatçı deyince aklıma bir tek sen geldin. Bana az çektirmedin."
Elif sahte bir kızgınlıkla sevdiği adamın kucağından kalktı.
"İyi o zaman. Ben oğlumun yanına gidiyorum."
"Elif. Bitanem ne oldu şimdi?"
Elif ayağı kalkıp salondan çıkmak üzereyken Emir onu yakaladı. Kollarının arasına alıp saçlarına sayısız öpücük kondurmaya başladı.
"Sen unutmuş olabilirsin küçük hanım ama sen hala benim inatçı keçimsin."
"Emir!!"
Elif'i saran kollarının arasında biraz daha sıkıştırıp kulağına fısıldadı.
"Söyle Aşkım?"
Aşkım...Tek kelime ve tüm kulelerin bir anda yıkılması. Bunu başarabilen tek kişi vardı. Ve şu an tam karşısındaydı. Elif'in kalbinin ritmi neredeyse savaş davullarıyla yarışa girecekti. Kalbini sakinleştirmeliydi. Sonuçta aşırı hız sağlığa zararlıydı. Emir'in kollarından ayrılıp yüzüne gelen saçını kulağının arkasına attı.
"Imm... Emir sana söylemek istediğim bir şey var aslında. Bizim Amerika da bir hayatımız vardı. Artık burada kalacağımıza göre oradaki eşyalarımızı almak için kısa sürelide olsa Amerika'ya dönmemiz gerekiyor."
Emir Elif'in konuyu değiştirmesine sinir olmuştu. Ama bunu dile getirerek saçma bir tartışmaya girmek istiyordu. Ayrıca bunu söylemek için kollarının arasından çıkmasına gerekte yoktu. Elif'e uzanıp tekrar kollarına aldı.
"Tamam bitanem. Beraber gidip hallederiz."
"Hiç gerek Emir gerçekten."
Elif orada ne kadar kalacaklarını kestiremiyordu. Bu yüzden onu peşinden sürüklemek istemiyordu. Ama Emir bunu anlayacak durumda değildi. Hızla Elif'i kendinden uzaklaştırdı. Onunda bir sabrı vardı ve tükeniyordu.
"Bana şöyle davranmaktan vazgeç artık aramıza mesafeler koymaktan başka bir şey yapmıyorsun. "
"Emir..."
"Tamam. Elif nasıl istiyorsan öyle tamam mı?! "
Emir sevdiği kadını arkasında bırakıp oğlunun yanına gitti. İlk başlarda Elif'in inat ettiğini hatta kendisine ceza verdiğini düşünüyordu ancak bu farklı bir şeydi. Elif onu resmen süründürüyordu. Bir bakmışsın bir bakmışsın soğuk... Emir bu gelgitlerden sıkılmıştı artık. Oğlunun yanına uzanıp kokusunu içine çekti. Tesellisini oğlunda aramak istedi. Tek umudu oydu çünkü. Onlara ikinci şansı verecek olanın o olduğu gibi.
~¤¤¤¤¤~
"Ay kızım hadi Emir kapıda ağaç oldu."
Elif küçük bavulunu alıp merdivenleri hızla indi. Abisine babasına sarılıp annesinin boynuna sarıldı.
"Görüşürüz annecim. En fazla bir hafta sonra buradayım merak etme tamam mı?"
Elif annesinden ayrılıp ayakkabılarını giydi. Son kez annesine sarılıp dışarı fırladı. Arabanın içinde oturan oğluna bakıp yerine geçti. Emir hala soğuk davranıyordu. Sebebini az çok tahmin ediyordu ama konuyu deşmek istemiyordu.
"Annem yine mi gidiyoruz şimdik? Geri gelcek miyiz kim?
Elif kemerini bağlayıp oğluna döndü. Merakla gözlerini açmış annesini dinliyordu. Sanki bu soruları ilk defa sormuş gibi.
"Arascığım Amerika'daki eşyalarımızı almak için gidiyoruz. En kısa zamanda da geri döneceğiz."
Aras memnun olmuş bir gülümsemeyle ellerini çırptı.
"Ay bende Emiy amca mı çok özleyim diyene çok koyktum."
Elif oğlunun sözlerini gülümserken Emir yerinde homurdanmakla yetindi. Aras yine otomatiğe bağlamış gibi konuşmaya devam etti.
"Emiy amca sen neden gelmiyoysun kim?"
Emir dikiz aynasından oğluna sevgi dolu bir bakış attı. Aras bile gelsin isterken Elif istememişti. Emir elbette sevdiği kadını dinlememişti ancak ani bir toplantının çıkmasıyla gidemiyordu.
"Benim işim çıktı aslanım. Yoksa gelecektim."
Emir oğluyla konuşurken Elif'e imalı bakışlar atsa da pek bir şey değişmemişti. Sonuç itibariyle onları hava alanına götürüyordu.
Hava alanına giriş yapıp biletlerini kontrol ettirdikten sonra ayrılık vakti gelmişti. Sevdiği kadına ne kadar kırgın olsa da onu kendisine çekip sarıldı.
"Çabuk dönün tamam mı? Burada sizi beklediğimi unutmayın."
Elif'in saçlarını okşayıp alnına derin ve özlem dolu bir öpücük kondurdu. Daha gitmemişlerdi bile ama onlardan ayrılma fikri Emir'i huzursuz etmeye yetiyordu. Elif başını sallayıp kollarını sevdiği adamın boynuma doladı.
"Tamam."
"Ah Elif bir iki gün daha beklesen ne olurdu sanki."
Elif sevdiği adamın sesindeki sitemin farkındaydı ama Amerika'daki arkadaşına çoktan haber vermişti ve kendisininde bir an önce gitmesi gerekiyordu.
"Lütfen Emir konuştuk bunları."
Emir kollarındaki kadını iyice kendine bastırıp kafasını boynuna gömdü. Kokusunu içine çekip kafasını kaldırdı. Şu an onu ne kadar öpmek istese de yanlarında Aras faktörü buna engel oluyordu. Sevdiği kadını bırakıp bu kez oğlunu aldı kollarına.
"Aslan parçam hemen dönün tamam mı? Ben sizi çok özlerim."
Aras kafasını sallayıp kollarını babasına sarıldı. Emir oğlunun yanaklarına kokulu öpücükler bıraktı. Saçlarını okşayıp tekrar öptü. Aras da babasının öpücüklerine karşılık sulu öpücükler verdi. Emir yanaklarındaki ıslaklığı silmeye tenezzül bile etmedi. Yavaşça oğlunu yere bırakıp onları yolcu etti. Bir süre arkalarından bakıp sağ salim geri dönmeleri için dua etti.
İyi akşamlar...
Umarıö bölümü beğenirsiniz. Bu bölümde bazu olayların alt yapısını oluşturduğu için size biraz boş gelebilir ama önümüzdeki bölümün dopdolu olacağının sözünü verebilirim:)) Bu arada yeni bir kurgu düştü aklıma onu en kısa zamanda sizlerle paylaşmak istiyorum. Aslında biraz kararsızdım ama en azından tanıtımını paylaşmak istediğime karar verdim.
♥ Beğeni atıp yorum yapan arkadaşlara ve gizli okurlarıma çook teşekkür ediyorum. Tabi birde takip yapan arkadaşlara destek oldukları için... Seviliyosunuz;))
Keyifli okumalar...