02
THE TROUBLE IS CALLING FOR YOU.
"มีไรวะ" เนทหันมาถามเพราะผมลั่นเสียงจนได้ยินไปยังด้านข้าง
"ป่าวๆ"
ผมบอกปัด ก่อนจะหันไปจ้องบนเวทีต่อ
"อย่างที่รู้กันนะครับว่าคณะมนุษย์ศาสตร์ของเรามีพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ที่สืบทอดต่อๆ กันมารุ่นต่อรุ่น และผมแมตในฐานะตัวแทนรุ่น 101 ขอส่งต่อให้แก่รุ่นน้อง 102 ซึ่งในการคัดเลือกนั้นขึ้นอยู่กับตัวแทนคนเก่าซึ่งก็คือที่จะส่งต่อไปยังรุ่นน้อง"
"..."
"ในปีนี้ผมขอใช้สิทธิ์เลือกให้กับผู้ที่เหมาะสมที่สุดจะมาดูแลหนังสืออันศักดิ์สิทธิ์ของคณะมนุษย์ศาสตร์ โดยมีกฎอย่างเคร่งคัดในการรักษา และเป็นเกียรติแก่ผู้ที่ถือหนังสือเล่มนี้ครับ"
"..."
"ในเมื่อน้องปีหนึ่งเข้าใจกันแล้ว ผมขอเลือกจากรหัสประจำตัวนักศึกษาที่เลขหลังเหมือนกับตัวเลขของผมนะครับ"
เกิดเสียงฮือฮาในห้องประชุมขึ้น นักศึกษาบางคนดูไม่พอใจกับการตัดสินใจเลือกของรุ่นพี่ด้านหน้าเป็นอย่างมาก ระหว่างพวกพี่ๆ เค้ากำลังให้ทุกคนอยู่ในความสงบนั้น เนทก็บอกว่าส่วนมากเด็กที่สอบเข้ามาเรียนคณะนี้อยากจะมีเกียรติได้รับการเป็นผู้ถือหนังสือเล่มนั้นมาก เพราะเด็กคณะนี้พ่อแม่ส่งกันมาเรียนรุ่นต่อรุ่น บางปีก็ส่งต่อกันทางพี่น้องที่พ่อหรือแม่เค้าเคยได้ถือหนังสือเล่มนั้นมาแล้ว แต่ยังไม่เคยมีปีไหนที่รุ่นพี่ใช้สิทธิ์รันรหัสเดียวกับตน จึงเกิดการไม่พอใจของนักศึกษาบางคนที่อยากถือหนังสือนั้นมาก
ใช้เวลาสักพักกว่าจะกล่อมนักศึกษาบางคนให้อยู่ในความสงบ หลังจากอาจารย์มาบอกว่าทั้งคณะอาจารย์ และรุ่นพี่ปีอื่นๆ ได้เห็นชอบดีกับความคิดนี้แล้ว จึงอนุญาตให้ใช้สิทธิ์นี้ได้ ทุกคนจึงยอมอยู่ในความสงบแต่โดยดี
"ผมขอพูดต่อเลยและทำการเลือกนักศึกษาที่จะมารับหน้าที่นี้ต่อเลยนะครับผมนักศึกษาปีที่ 2 ตัวแทนรุ่นที่ 101 รหัสนักศึกษา 5700002706 ขอเชิญน้องรหัสที่มีหลายเลขนักศึกษา 5800002706 ขึ้นมารับหนังสือรุ่น และเป็นตัวแทนประจำรุ่น 102 ด้วยครับ"
ทันทีที่พี่แมตพูดจบทุกคนต่างกันหันมองหน้ากันและกันเพื่อหาว่าใครคือผู้ที่มีรหัสนั้น ผมหันไปมองเนทที่แอบเสียใจเบาๆ ว่าไม่ใช่ตัวเอง
"เอิงรหัสนายอะไรวะ"
"ไม่รู้วะ ไม่ได้จำเลย"
"เอามาดูดิ เผื่อใช่นายนะเว้ย"
"เออๆ รอแปป"
ผมจัดการค้นกระเป๋าก่อนจะพบบัตรนักศึกษาของตัวเองก่อนจะมีรหัสประจำตัวนักศึกษาของตน
"5800002706"
"พี่ครับคนนี้ครับ!!"
"เฮ้ยเนท ไม่เอา!" ผมหันไปพูดใส่เนท แต่ไม่ทันแล้วครับเหมือนเนทมันดีใจกว่าผมมากพร้อมไปตะโกนเรียกรุ่นพี่ และชี้นิ้วมาที่ผมที่หน้าเอ๋อแบบงงๆ เมื่อรุ่นพี่ที่ชื่อแมตมองมาที่ผม และสีหน้าแบบนั้นคือเขาจำผมได้แน่นอน
พี่แมตแอบตกใจเหมือนกันครับที่คนๆ นั้นที่เขาเลือกกลายเป็นคนที่ขับรถชนจนใบหน้าฟกช้ำแบบนั้น
พี่แมตเดินลงมายังที่ผมนั่งอยู่ พอได้เจอตัวจริงๆ อีกแบบสังเกตว่าตัวพี่เขาใหญ่มาก แถมดูสุขุมไปหมด ใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์มองลงมาสบตาผมก่อนจะเอ่ยประโยคสั้นๆ
"นี่คือหนังสือรุ่นที่คุณต้องดูแลเป็นอย่างดี กฎข้อห้ามที่สำคัญที่สุดคือคุณห้ามทำหายเด็ดขาด และต้องดูแลภายในเวลาหนึ่งปีของคุณ เข้าใจนะครับ"
"ค...ครับ" ผมตอบแบบอ้ำอึ้งเมื่อสายตาทุกคนจับจ้องมองมาที่ตัวผมบางสายตาก็งุนงงว่าผมเป็นใคร มาจากไหน และบางสายก็ไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ผมได้รับหน้าที่นี้
นี่กูเลือกมาเรียนมหาวิทยาลัยไกลๆ เพื่ออยู่แบบสงบไม่ใช่หรือไงวะเนี่ย!
"ดี ทุกคนเลิกประชุมกลับบ้าน กลับหอได้เลยนะครับ ส่วนคุณตามผมมา"
ยังไม่ทันจะได้บอกลาเนท มือหนาก็มาคว้าแขนผมไปอย่างแรงพร้อมดึงร่างของผมให้เดินตามเขาไป ผมหันไปบอกลาเนทที่บอกมืออยู่ห่างๆ
ผมมาหยุดด้านข้างหอประชุมกับรุ่นพี่คู่กรณี
"ผมตกใจนะที่เป็นคุณ ผมคิดว่าน้องรหัสของผมต้องมีคุณสมบัติดีกว่านี้ แต่ดูคุณสิ เมื่อวานก็เอาเงินมาฟาดหัวคนอื่นอย่างหน้าไม่อาย..."
"ผมขอเปลี่ยนตัวครับ มีคนอยากเป็นมากกว่าผมตั้งเยอะ ผมคงไม่เหมาะจะมาถือหนังสือเก่าๆ นี่หรอกครับ"
"คุณว่าไงนะ"
"ผมบอกว่าให้เปลี่ยนคนถือ..."
"ไม่ได้! มันเป็นกฎตัวแทนได้เลือกแล้วห้ามเปลี่ยนเด็ดขาด จนกว่าคุณจะจบปีหนึ่งและให้รุ่นต่อไป"
"แต่..."
"และหนังสือเล่มนี้ก็ไม่ใช่แค่หนังสือเก่าๆ มันเป็นหนังสือที่มีความหมายต่อนักศึกษาของที่นี่ คุณคงจะไม่เข้าใจสินะ"
"ครับผมไม่เข้าใจ และก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย" ผมยื่นหนังสือเล่มหนาสีน้ำตาลเข้ม ที่สันนั้นเยินไปตามกาลเวลาบ่งบอกของความเก่ามาก
"หน้าที่ของคุณคือดูแลหนังสือนี้เป็นอย่างดี ห้ามหาย ห้ามขาด มันต้องติดตัวคุณไปตลอดไม่ว่าคุณจะไปไหน และไม่เคยมีใครทำมันหาย เพราะถ้าหนังสือเล่มนี้หาย คุณซวยแน่"
"นี่พี่ไม่ได้ฟังผมเลยใช่มั้ยเนี่ย"
"ฟัง แต่ผมไม่สนว่าคุณจะไม่อยากถือมันแค่ไหน แต่ผมเลือกคุณแล้ว คุณต้องถือ!"
พี่แมตเน้นชัดถ้อยชัดคำทุกคำอย่างชัดเจน จนในที่สุดผมก็เถียงไม่ออก ยอมรับชะตากรรมมันต่อไป
"ต่อไปนี้เราคงเจอกันบ่อยขึ้น"
"ว่าไงนะ!"
"ผมจะขอเช็คหนังสือกับคุณ ว่าคุณดูแลรักษาดีอย่างที่ผมหมอบหมายมั้ย"
"เข้าใจที่พูดใช่มั้ย"
"อืม"
"เข้าใจมั้ยครับน้อง!"
"ครับเข้าใจครับพี่ ผมชื่อเอิงครับ ไม่ต้องเรียกน้องก็ได้"
"แต่ผมจะเรียก"
"ก็ได้ ผมกลับได้ยังครับ"
"เชิญครับ ไม่ได้มีใครรั้งคุณไว้"
ผมอ้าปากกว้างมองคนตรงหน้าที่ตั้งใจกวนประสาทกันโคตรและปล่อยให้ผมยืนงงอยู่คนเดียวตรงนั้น
ผมเดินออกมาจากห้องประชุมก็เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว ซึ่งมืดไวมาก แถมยังไม่เหลือนักศึกษาเผ่นผ่านสักคน และทางกลับหอก็ไกลพอสมควร ผมเดินออกมายังหน้าตึกคณะ
ผมเดินลัดเลาะไปตามทางเพื่อกลับหอ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เดินมาถึงหอพักด้วยความเพลีย ถึงจะใช้เวลาไม่นานแต่ก็รู้สึกไกลมาก มีรถไว้ขับสักคันคงสะดวกไม่เบา ผมเดินเข้ามายังห้อง 404 ของตนพบกองเครื่องวาดเขียนกระจายเต็มห้อง และเพื่อนรูมเมทที่วุ่นวายกับการจัดของ
"โทษทีว่ะห้องรกไปหน่อย วันแรกก็ต้องซื้อของพวกนี้เลยอ่ะ เยอะฉิบหาย" แดนบ่นอุบอิบ พลางเอาของที่กระจายอยู่รวมกันแล้ววางเข้าทีไม่ให้รกกว่าเดิม
"ไม่เป็นไรๆ หิวว่ะ กินไรยังเนี่ย" ผมถาม ตั้งแต่เย็นมายังไม่ได้กินเลย ท้องร้องจะตายแล้วเนี่ย ผมเดินไปวางหนังสือเล่มหนาที่ระหว่างทางแบกมาด้วยโคตรหนัก ไหล่แทบหัก ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ
"ยังเลยว่ะ จะสามทุ่มแล้วอ่ะ ไปกินกัน มีหนึ่งร้านจะแนะนำ"
"ตกลง ขอไปล้างหน้าก่อน แล้วไปกัน"
สองสามวันมานี้ผมรู้สึกได้ถึงสายตาแปลกๆ ของคนในคณะที่เดินผ่านผมไป และเนทก็รับรู้ว่าสายตานั่นคืออะไร ครับ ทุกคนหมั่นไส้ผมเรื่องหนังสืองี่เง่านั่นที่อยากถือกันนักหนา ทำไมถึงอยากถือวะ หนักก็หนัก ต้องแบกเข้าเรียนทุกคาบ แบกไปกลับหอก็โคตรหนัก แถมเล่นผมจนเสียอารมณ์ไม่เบาจนมองรอบข้างด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
ผมวางหนังสือเล่มหนาลงที่โต๊ะนั่งในโรงอาหารของคณะ หรือเรียกว่าโยนนั่นแหละเสียงดังปังจนโต๊ะรอบข้างหันมามองเหมือนใจจะสลาย ก่อนจะก้มหน้าหันไปยังกลุ่มของตนต่อเพราะตาผมจ้องเขม่งอย่างเซ็งๆ
"อย่าทำหน้าเหวี่ยงดิวะคนอื่นจะไม่ชอบหน้ากว่าเดิมนะเว้ย"
"ก็มันน่าโมโหนี่หว่า อยากได้มากก็เอาไปเลยไป จ้องอยู่ได้"
"เฝ้าโต๊ะอยู่นี่นะ จะกินไรก็บอกมา เดี๋ยวซื้อมาให้" เนทเสนอ
"ข้าวมันไก่แล้วกัน ไม่เอาหนังนะ แล้วก็เป๊ปซี่หนึ่งแก้ว" ผมตอบ
"โอเค นั่งเฝ้าอยู่นี่นะเว้ย เดี๋ยวของหาย"
"โอเค"
ในขณะที่นั่งรอไปสักพัก และนั่งเปิดดูอินสตาแกรมไปเรื่อยๆ โทรศัพท์ของผมก็เป็นสายเรียกเข้าขัดจังหวะขึ้น คนที่โทรมาก็คือเมทผมนั่นเอง
"ฮัลโหล"
(เฮ้ยเอิงอยู่ไหนวะ)
"อยู่โรงอาหารคณะ มีไรป่าว"
(เออรบกวนหน่อย วันนี้เรียนภาษาอังกฤษว่ะ แต่ลืมเอาหนังสือมา ขอยืมหน่อยดิ)
"ได้ๆ วิชาภาษาอังกฤษ 1 ใช่ป่ะ"
(เออๆ นั่นแหละ เดี๋ยวเรารอหน้าตึกคณะเอิงนะ)
"โอเค เดี๋ยวเราออกไปให้เดี๋ยวนี้แหละ"
ด้วยความรีบผมจึงรีบลุกจากโต๊ะวิ่งไปยังหน้าตึกคณะพร้อมกับเอาหนังสือที่แดนขอ ผมมายืนหน้าตึกคณะสักพักก่อนจะเห็นแดนวิ่งหอบๆ มาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ใส่อุปกรณ์ Drawing ของมัน
"เฮ้ยขอบใจว่ะ ถ้าไม่มีหนังสืออาจารย์ไล่ออกจากห้องแน่"
"ไม่เป็นไร"
"งั้นไปก่อนนะ เดี๋ยวเข้าสาย"
"เจอกันๆ"
หลังจากบอกลาเมทแล้วผมก็เดินกลับเข้ามายังโต๊ะในโรงอาหารที่เดิม พบเนทกลับมาแล้วพร้อมกับข้าวที่สั่ง
"ไปไหนมาวะ บอกให้เฝ้าโต๊ะ ดีนะของไม่หาย"
"โทษทีว่ะ พอดีเพื่อนมายืมหนังสือเรียนอ่ะ เลยวิ่งเอาไปให้มัน"
"ช่างเถอะ กินข้าวๆ หิวจนแสบท้องหมดละ"
หลังจากที่กินข้าวเสร็จผมกับเนทก็เดินเล่นไปรอบๆ มหาวิทยาลัย เอาจริงๆ ก็เดินได้นิดหน่อยเพราะมหาวิทยาลัยโคตรจะกว้าง ผมก็รู้ว่าทำมันเบาขึ้นวะ ในมือก็มีกระเป๋าผ้าใส่หนังสือ และอะไรวะ
เหี้ย!!
"หนังสือของคณะหาย"
"เชี่ย! ซวยแล้ว" เนทร้องอุทานลั่นจนสติผมร่วงไปถึงตาตุ่ม แม่งหายไปตอนไหนวะเนี่ย
"โรงอาหาร ต้องหายที่โรงอาหารแน่ๆ กลับไปดูเร็ว"
ผมว่าอย่างรนๆ พร้อมกับวิ่งจากตึกคนละฝั่งของคณะตัวเอง ไปยังโรงอาหารที่ผมคิดว่าหนังสือน่าจะหายที่นั่น กว่าจะวิ่งไปถึงก็หอบพอสมควรจนเอาแทบหายใจไม่ทัน ผมกับเนทวิ่งไปยังโรงอาหารพบร้านปิดไปหมดแล้ว ตอนนี้มีเพียงโต๊ะโล่งๆ กับนกพิราบเกาะอยู่บนโต๊ะ ไม่มีวี่แววหนังสือเล่มใหญ่เยินๆ สักเล่ม
"ซวยฉิบหาย" ผมพูดขึ้น
"แล้วจะเอาไงต่อ"
"ไม่รู้ว่ะ แต่ซวยแน่นอน"
ผมห่อไหล่หันหลังกลับ เอาจริงๆ ก็ไม่แคร์หรอกนะที่มันจะหาย ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องคอยแบกไปนั่นไปนี่ที แต่สายตาผมก็สังเกตเห็นร่างสูงล่ำคุ้นตาพร้อมกับใบหน้าไม่พอใจอีกแล้วมองมาที่ผมอย่างอาฆาต ในมือของเขามีหนังเล่มหนาเยินนั่นอยู่
ร่างสูงเดินตรงดิ่งมาที่ผมจนผมเซถอยหลังไปดูท่าทางเหมือนพี่แกเขาจะเดินเข้ามาชกผมเสียมากกว่า
"คุณรู้ใช่มั้ยว่าทำอะไรไว้"
"คิดว่าน่าจะรู้มั้ง" ผมตอบกลับ
"คุณนี่มันแย่ แย่จริงๆ ผมอุตส่าห์ให้คุณทำหน้าที่นี้คิดว่าคุณภูมิใจแบบคนอื่นเขาบ้างที่ได้มาเรียนที่นี่ แต่คุณเมินเฉย และดูถูกพิธีนี้มาก นี่ถ้าไม่มีคนเก็บมาให้แล้วมันหายคุณก็คงไม่แคร์ใช่มั้ยครับ" มันดูเป็นคำพูดที่ไพเราะเรียบๆ แต่แม่งเจ็บจี๊ด ผมที่ฟังอยู่กำหมัดแน่น
"ถ้าผมไม่รับผิดชอบหน้าที่นี้ไม่ดี พี่ก็เอาไปให้คนที่พร้อมที่ถือ ถือดีกว่าครับ ผมคิดว่าผมคงไม่เหมาะกับพิธีบ้าบอนี่"
ผมจะเดินหนีด้วยความหงุดหงิดแต่มือหนาก็คว้าแขนผมไว้เต็มแรง ผมสะบัดออกก็ไม่หลุด พร้อมกับหนังสือเล่มหนาๆ ถูกโยนเข้ามาที่กลางอของผมจนเซออกไป
"ผมคงต้องลงโทษคุณแล้วแหละ พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนมาพบผมด้วย"
พูดจบไอ้พี่แมตก็ปล่อยแขนผมออก ก่อนจะเดินออกไปจากโรงอาหาร มีแต่เนทที่อึ้ง นิ่ง เงียบมองเหตุการณ์อย่างงงๆ
"โหดจังวะ" มันบ่นขึ้น
"แม่ง!" ผมโยนหนังสือลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด ผมไม่คิดว่ามีใครเก็บหนังสือได้หรอก มันต้องมีคนหยิบไปแล้วเอาไปให้ไอ้พี่แมตนี่แหละ หนังสือมันอยู่ของมันดีๆ จะหายไปอยู่ที่แมตได้ไงวะ ถ้าไม่มีคนตั้งใจจะแกล้งผม
"ใจเย็นเว้ยเอิง"
"โมโหว่ะ เราขอกลับหอก่อนนะเนท เจอกันพรุ่งนี้" ผมบอกลาอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะคว้าหนังสือเยินๆ บ้านี่ติดมือมาด้วย
ขณะที่ผมกำลังเดินออกไปจากโรงงอาหารคณะ เสียงแว่วๆ ต้องทำให้ผมชะงักหยุดฟังเป็นเสียงพี่แมตนั่นเอง แต่เขาคุยกับใครไม่รู้
"เชี่ยแมตต้องว่าน้องเขาขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไม่แรงไปเหรอมึง"
"แรงห่าไรล่ะเชี่ยแซม เด็กนี่ร้ายจะตาย ถ้าไม่สั่งสอนมันก็หัวแข็งอยู่อย่างนั้นอ่ะ"
"เออแต่มึงก็เกินไป ตอนมึงทำหายมึงวิ่งรอบสนามแค่สิบรอบเองนะเว้ย"
ฮะ?
ไอ้พี่แมตเคยทำหนังสือหาย
แล้วก็โดนลงโทษแค่วิ่งรอบสนามสิบรอบ
กูนี่โดนด่ายับ แถมพรุ่งนี้ยังต้องโดนทำโทษอีก
เชี่ยเอ๊ย
"นี่พี่ก็เคยทำหายเหรอครับ"
และคนอย่างเอิงจะยอมใครง่ายๆเหรอครับ ไม่มีทาง!U?t
TO BE CONTINUE.
:: ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยน้า จะพยายามอัพเรื่อยๆ เน้อ ขอบคุณทุกคอมเม้นเลย ดีใจมากๆ ฮ่าๆ
ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมาด้วยน้า อาจจะยังตรวจทานไม่เรียบร้อยดี แต่จะแก้ไขไปเรื่อยๆ
เจอกันตอนหน้า