Pagdating ko sa classroom…
“Where have you been Ms…?” He’s scanning his class list.
“Velasco po. I’m sorry Sir. I had a problem with my locker po kasi.”
“I see. It’s okay. Please take your seat.” Paupo na sana ako sa bakanteng upuan nang biglang…
“Oh wait!”
“Po?”
“You haven’t introduced yourself. Everybody had their turn. Ikaw naman.”
“Ah. Opo.” What the ----!? Ano ba naman yan!? Kailangan ba talaga yun!?
…
“My name is Yvana Jade Velasco. I prefer to be called Van. And by Van, I mean, yes, yung sasakyan na parang square na may apat na gulong. Okay? And uhmmm… That’s it!”
“Age? Hobbies? Interests? Family?”
“Ah…. 17. Sleeping. Sleeping. Good.” He smiled. Parang pinipigilan nga niyang tumawa eh. Who wouldn’t? Inappropriate kaya yun. Especially kung teacher ka. By the way, he’s our history teacher. Parang cool. Emphasizing PARANG. Bata pa. Mukhang kaka-graduate palang. But I think he’s fine. Carry lang.
“Okay. You may take your seat.”
“Thank you.”
And I sat. I can feel someone looking intently at me. Kaya nilingon ko siya…
Yung seatmate ko rin kanina sa Physics. Ano ba yan? Siya na naman seatmate ko? Tsk. Malas. May pagka-weirdo pa naman tong taong to.
“Kelan kaya tayo maghihiwalay?”
Nakatingin lang ako sa kanya. Ang weird talaga niya. Mga pinagsasabi nito…
“Lagi nalang kasing ikaw yung seatmate ko eh. Nakakasawa.”
At siya pa ang may ganang magsawa. Ayos ah! Ayos talaga.
“Whoa! Chill! Wag mo akong taasan ng kilay. Nasabi ko lang naman.”
And so I smiled sarcastically sabay irap. Ang kapal niya eh. Weirdo na nga siya. Ang kapal pa! Nakakainis. Irita.
“Taray mo naman.”
Sumulyap lang ako from my peripheral vision. Okay. It’s confirmed. He is strange, weird and egotistical. Taas-kilay na nga lang.
“Huy. Kausapin mo naman ako.”
“Ano ba kailangan mo?”
“Wala. Gusto ko lang ng kausap. Wala akong makausap eh.”
“Tsk. Ano ba naman yan.”
“Peace.” At nag-peace sign siya. Okay naman pala siya eh. Minsan nga lang, nakakairita talaga.
“Ano? Hindi mo talaga ako kakausapin?”
“Ano ba kasi kailangan diba?”
“Kwentuhan tayo. Nakakatamad naman kasi sinasabi ni Sir eh. Puro kung anu-ano lang.”
“Anong pagkwekwentuhan natin?”
“Hmmmmm. Ahhh! Tanungan nalang. Game?”
“Panong tanungan? Ask a question about me. I’ll ask a question about you.”
“Pano pag nakita tayo ni Sir? At palabasin tayo?”
“Edi mas okay. May reason tayo para makalabas ng classroom.” Napatawa ako dun ah. Tahimik lang kaya hindi narinig ni Sir.
“Ano? Game ka?”
“Sige. Game!”
“First question ko. Bakit Van ang tawag sayo?”
“Yvana Jade kasi diba? Kaya Van. Galing sa name na Yvana.”
“Pwede naman Jade ah.”
“Sobrang common daw kasi sabi ni Mama.”
“Haha. Oh. Ikaw naman.”
“Hmmm? Ano ulet pangalan mo?”
“Aw. Di mo alam name ko?”
“Oo.” Napangiti siya. Pero there’s sadness in those smiles.
“Ram. Ram ang pangalan ko. Ramsay Ablaza.”
“Ahhhh. Ablaza? Familiar yung Ablaza sakin eh. Hmmmm?”
“Ako naman.”
“Wait lang. Inaalala ko pa kung san ko narinig yung Ablaza eh.”
“Okay. Saan mo nga ba narinig yung Ablaza?”
“Family friend!” :]] Naalala ko rin.
“Ms. Velasco! Mr. Ablaza!” Napatayo kami bigla.
“Sir!” Sabi naming dalawa.
“Get out of the classroom now kung magkwekwentuhan lang din kayo!”
“I’m sor---“ And Ram grabbed me. He turned to our professor.
“Thank you, Sir!” And we headed for the door. Kung maka---! Ahhhh. Nainis na naman tuloy ako bigla sa kanya. Ano ba yan!? Terror pa naman yung teacher namin. Mukhang nakalagay na kami ngayon sa Teacher Enemy Number 1. Nakakahiya talaga. At itong lalaking to naman. Kala mo, okay lang. First day of classes po kaya! Anong gusto mo mangyari!? Kung hindi ka nga naman talaga mainis. Di ko alam kung anong gagawin ko.
“Let go of my hand. Ano ba!?” He turned to me.
“Sorry.” And he bowed. Tsk.
“Ano gagawin natin niyan? Galit na si Sir satin. Ikaw naman kasi! Bakit mo ba ginawa yun!?”
“Bakit? Ayaw mo ba lumabas ng classroom?”
“Ayoko mabad-shot noh! First day kaya natin.”
“Van! Yun nga yung point eh. First day na first day, may discussion!?”
“Anong problema dun?”
“Sinong gustong mag-aral ng first day!?”
“Ram…”
“Kasi naman eh.”
“Anong kasi naman?”
“Nakakatamad naman talaga. Pasok nalang tayo sa next class natin. Promise, papakabait na ako.”
“Fine! Pero anong gagawin natin ngayon?”
“Tara. Gala tayo.”
“Saan!?”
“Basta. Ako bahala.”
And we did. We snuck out of the school. Buti nalang at hindi kami napansin ng guard.
We headed to the parking lot and went straight to the mall.
“Mall. Yan ang magaling mong escape plan? Mall?”
“Oo. Bakit?”
“Wala. No comment nalang.”
“ Mag-eenjoy ka dito. Promise! Tara sa Arcade.”
Naglaro kami hanggang sa magsawa kami sa mga games dun. Tekken ang mostly pinaglalabanan namin. Magaling pala ako dun ah. Hahaha. Tawa nalang. Sumunod yung Shooter, yung parang sa basketball. Tapos yung Dance dance revolution naman. Sinunod namin yung Guitar Hero at yung Drummania. Halos one hour din kaming naglalaro ng kung ano-ano na maisipan namin.
“Ano? Pagod ka na ba Ms. Velasco?”
“Ahmmmm…”
“Tara. Kain tayo.” And he grabbed my hand again. Somehow, it felt right. Being with him kahit na sa totoo lang, we’re cutting classes.
“Malapit na next class natin Ram.”
“Kaya nga. Kain muna tayo bago tayo pumasok. Malapit lang naman yung Mall eh.”
And we went straight to the food court. Pareho ang inorder naming sa KFC. Yung King Bowl yata tawag dun. Haha. Ang sarap kasi eh. At sobrang busog ka talaga. After nun, pumasok na kami sa school. Muntik na kaming malate. Buti nalang at medyo parang mabait yung teacher namin. As promised, hindi na muna kami nagkwentuhan ni Ram. But somehow, it’s saddening. Pakiramdam ko…
Sobrang tahimik.