Дэбби's P.O.V
5 Хоногийн дараа~
Вэслигээс ямар ч сураг байхгүй 5 хонолоо. Би түүнийг эзгүй байгаад баярлах ёстой байтал яагаад ч юм бэ түүнд санаа зовниод байх юм. Гэнэт утсанд мэссэж ирлээ.
From:Нэйтон
Өнөө орой гадуур гарах уу?
16:51
~Мм болноо. Хэдээс уулзахуу?
16:52
From:Нэйтэн
~Орой 8 аас би чамайг очиж авья
16:56
~~~~
Бид 2 мюзизкл үзэн оюутны байр руу минь алхана. Түүний алтан шаргал үс өвлийн салхинд хийснэ. Хэдий хүйтэн байгаа ч түүний дулаахан гар миний гарыг атгана.
Одоо жаргалтай байх ёстой байтал яагаад нэг зүйл дутуу юм шиг санагдаад байгаа юм болоо???
-Юу тэгтлээ бодоов гэж тэр над руу инээмсэглэн асуув.
-Ммм..Юу ч бишээ. Зүгээр л ..Хүйтэн байна шүү..
-Машинаараа явах хэрэгтэй байж..гэж тэр гэмшингүй хэллээ.
-Театр энэ хоёрын хооронд ойрхон ш дээ
Надад түүний халамжлах байдал таалагдаж байгаа ч сэтгэлд минь гарцаагүй нэг юм дутагдаад байна. Гэхдээ яг юу гэж ???
-Бид ирчихлээ..Өнөөдөр надтай хамт байсанд баярлалаа.
-Зүгээр дээ Дэбби. Тэр доошоо тонгойн чихэнд минь Надад ч гэсэн чамтай хамт байхад сайхан байдаг. Надад итгэдэгт, бас найддагт баярлалаа хэмээн уруулан дээр минь үнслээ.
Нэйтэн намайг оруулж өгчихөөд машинаа хөдөлгөн явлаа.
Намайг өрөөнд орж ирэхэд ямар нэгэн хурц үнэр хамрыг минь сэтлэх шахав. Яг л архины үнэр шиг...
-Ямар гээчийн үнэр вэ? хэмээн би амандаа бувтнан гэрлээ асаалаа.
Гэтэл Вэсли миний сандал дээр нүдээ анин сууж байв. Яг л өнөөх модон байшинд амьтдыг алсныхаа дараа тайвшрал эсвэл сэтгэл ханамжыг авч буй мэт суудаг шиг. Гэхдээ түүний царайнд ямар ч тайвшрал, сэтгэл ханамж харагдахгүй байлаа. Харин ч эсрэгээрээ гуниг, цөхрөл харагдаж байв. Би түүний дэргэд очин өвдөглөн суулаа. Тэгээд түүний гаранд хүрлээ.
Надад ямар новш нь тохиолдоо вэ. Түүн рүү хашгирч гарахыг шаардах ёстой байтал.
-Вэсли...
Түүнээс ямар ч хариу үйлдэл гарсангүй. Би түүний гараас атган өвөр дээр нь толгойгоо тавьлаа.
Бурхан минь би түүнийг ямар их санасанаа сая л ойлгов.
Бид 2 хоёул чимээгүй сууна. Би түүний унтаагүйг мэдэж байлаа. Надад энэ нам гүм байдал нэг л дасаж өгөхөөргүй сонин байв.
Уул нь одоо бол Вэсли миний энэ жижигхэн өрөөг буулган намайг хаачсаныг асуун орилох ёстой байтал тэр яг л үхсэн хүн шиг чимээгүй сууна. Тэгээд гэнэт гараараа миний үсийг элбэж эхэллээ. Би түүний энэ чимээгүй байдлыг тэсэлгүй нүд рүү нь харлаа.
-Хаана байсан юм бэ? Яагаад дуугүй байгаад байгаа юм бэ? Надад дургүй чинь хүрэхгүй байна уу нулимс хацрыг минь даган урсана.
Тэр юу ч хэлэлгүй зөвхөн нүд рүү минь л ширтэнэ.
Тэгээд гайхалтай хоолойгоороо:
-Би чамайг өвтгөсөн ч чи уйлдаг, өвтгөөгүй байхад ч уйлах юм хэмээн нулимсыг минь арчлаа. Түүнээс архи үнэртэх хэдий ч надад огтхон ч сэжиг төрсөнгүй. Түүнийг ийм их согтуу байгааг анх удаа л харж байна.
-Тэгээд бусад шиг байх чамд таалагдаж байна уу гэж тэр чимээгүй асуулаа.
Би юу ч дуугарсангүй.
-Дэбби надад нэг санаа байна. Чи энэ зоосыг харж байна уу.
-ммхн.
-Сүлд үү? Тоо юу?
-Ммм. Сүлд. Яах гэж байгаа юм бэ?
-Энэ бүхнийг энэ зоосоор эцэслэцгээе. Сүлд буувал би чамайг тавьж явуулья.
-Тоо буувал???
-Тоо буувал чамд өөрийгөө хүлээн зөвшөөрүүлэх ганцхан сарын хугацаа өгөөч...гэж тэр ичингүйрэн хэллээ.
-За гэж би чимээгүй хэллээ. Түүнийг зоосоо дээшээ шидэхэд миний зүрх асар хурдтай цохилж байв.
Эцэст нь зоос газарт буулаа.
СҮЛД!!!!!!!!!!!! БИ ЭРХ ЧӨЛӨӨТЭЙ БОЛЛОО ГЭЖҮҮ.
Вэсли's P.O.V
Зоос хүртэл миний эсрэг байх гэж.. гэвч би хэлсэндээ хүрэх хэрэгтэй. Би гадуур хувцсаа аван түүний өрөөнөөс юу ч хэлэлгүй гарлаа. Өвлийн хүйтэн салхи намайг жихүүцүүлнэ. Гадаа ч сэтгэл дотор ч хүйтэн байх шив. Эцэст нь түүнийг тавьж явуулах хэрэгтэй юм бол...Би тавьж явуулах хэрэгтэй. Түүнээс холдоно гэхээр бурхан минь нүдэнд минь нулимс хуралдаж байлаа. Гэнэт хэн нэгний гар намайг араас минь тэврэв. Намайг эргэж харах гэтэл
-Битгий эргэж хараарай. Оронд нь дээшээ хар даа хэмээн Дэбби хэллээ.
Би дээшээ харвал шөнийн цэлмэг тэнгэрт үй түмэн одод гялалзана. Яг л бидний дээрээс ид шидээр бороо орж байгаа мэт...
-Би чамд сарын хугацаа өгч байна гэж тэр чимээгүйхэн шивнэн миний нуруунд нүүрээ улам наан намайг чанга тэвэрлээ.
Яг энэ мөчид оддын шидэт бороо над дээр асгарч байгааг мэдэрлээ...